ขอเล่าถึงประกาณ์เมื่อวันที่ 4 เมษายนที่พี่ฌอห์ณมาพบปะแฟนละคร และ แฟนหนังสือ คือมาถึงที่ ศูนย์สิริกิตตอน 11 โมงมาถึงอย่างมีความหวังแล้วเดินไปที่บูทL34 ไปถึงก็เสียใจนิดเพราะพี่ที่บูทเค้าบอกว่าหนังสือพี่ฌอห์ณหมดแล้วเราก็เลยลงมาข้างล่างหน้าหน้ากรุงศรี พอเดินมาถึงหน้ากรุงศรีคนเยอะมากๆเลยถามผู้หญิงคนนึงว่ารออะไรกันคะ ผู้หญิงบอกว่ารอพี่สต๊าฟเค้าจะเอาบัตรคิวมาให้รอขอลายเซนพี่ฌอห์ณเราก็ดีใจแต่ในอีกแง่มุมนึงเสียใจเพราะเรายังไม่มีหนังสือเลย...เราก็เลยยังไม่ไปเข้าคิวเรารอเพื่อนอีกคนมีความหวังว่าจะได้หนังสือเพราะเราได้ฝากเพื่อนซื้อหนังสือไว้ด้วย...รอแบบมีความหวังแล้วพี่สต๊าฟก็เดินมาบอกว่าใครที่ไม่มีหนังวือเตรียมกระดาษไปให้พี่ฌอห์ณเซ็นต์ได้เค้าเซ็นต์ให้ทุกคนถึงตอนนั้นเรารีบไปเข้าคิวเลยคะ
คือคนเยอะมากๆเราเลบได้ไปนั่งอีกที่นึง สักพักพี่สต๊าปก็เอาใบคิวมาแจก
เราได้คิวที่ 250 นั่งรอคิวนานมากๆนั่งรอประมาณ.3 ชั่วโมงแล้วเพื่อนเราก็มาพร้อมๆกับหนังสือเราดีใจมากๆเลย แล้วสักพักพี่สต๊าปก็เรียกให้เค้าไปไหนห้อง
คือตอนแรกไม่คิดว่าพี่ฌอห์ณจะเป็นคนที่น่ารักมากเลยนึกว่าจะให้แค่ลายเซ็นต์แล้วก็ให้กลับคือที่รอคอยนานเพราะว่าพี่ฌอห์ณเค้าจะถ่ายรูปกับทุกคนพูดคุยกับทุกคนที่เป็นกันเองมากๆกว่าจะถึงคิวเราก็เกือบ6โมงคือคุ้มค่ามากๆที่เรารอค่อย ชอบคำพูดพี่ฌอห์ณที่คุยกับแฟนคลับมีแฟนคลับคนนึงจะยิกแก้มพี่ฌอห์ณแล้วพี่เค้าบอกว่าหนูยิกแก้มพี่หรอแฟนคลับบอกให้พี่ยิกก็ได้พี่ฌอห์ณเลยบอกว่าแบบไหนก็ได้ที่แม่หนูไม่ว่าพี่คือเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลย
พอถึงคิวเรา เราถามพี่เหนื่อยไหมพี่เค้าบอกไม่แต่ปวดตา น่าสงสารมากๆเลยนะขนาดเราแค่นั่งรอยังเมื่อยมากๆเลยเปลี่ยนท่าแล้วเปลี่ยนท่าอีกแล้วพี่ฌอห์ณจะขนาดไหน แค่หน้าตาพี่ก็น่าหลงไหลแล้วนิสัยพี่ยิ่งทำให้หลงไหลมากกว่าส่วนตัวแล้วก็ไม่เคยปลืมนักแสดงคนไหนขนาดนี้ ที่ต้องอยากไปเจออยากตามหาแต่สำหรับคนนี้มันเหมือนมีแรงดึงดูดที่ต้องไปหาต้องไปเจอ
#จะเก็บเรื่องราวและภาพถ่ายไว้เป็นความทรงจำดีๆ
ถ้ามีคำไหนพิมผิดไปก็ต้องขออภัยด้วยพึ่งเคยเล่นแล้วยังตั้งกระทู้ไม่ค่อยเป็นอาจเรียบเรียงเรื่องราว งง ต้องขอภัยด้วย
ปล.พี่สต๊าฟใจดี ใจเย็นๆฝุดๆ ผิดกับป้าที่ยื่นที่เป็นพนักงานที่บอกงานนักสือขึ้นบันไดเลื่อนเลยคะ จะดุไปไหนคะ ต้องขอโทษป้าด้วยนะคะที่ทำให้ป้าเหนื่อยต้องตะโกนตลอดเวลา ขอทางให้ออกหน่อยคะ
คุ้มค่าแห่งการรอคอย
ฌอห์ณจินดา คือผู้ชายที่ดีที่สุดแล้ว (ความรู้สึกแห่งการรอคอย)
คือคนเยอะมากๆเราเลบได้ไปนั่งอีกที่นึง สักพักพี่สต๊าปก็เอาใบคิวมาแจก
เราได้คิวที่ 250 นั่งรอคิวนานมากๆนั่งรอประมาณ.3 ชั่วโมงแล้วเพื่อนเราก็มาพร้อมๆกับหนังสือเราดีใจมากๆเลย แล้วสักพักพี่สต๊าปก็เรียกให้เค้าไปไหนห้อง
คือตอนแรกไม่คิดว่าพี่ฌอห์ณจะเป็นคนที่น่ารักมากเลยนึกว่าจะให้แค่ลายเซ็นต์แล้วก็ให้กลับคือที่รอคอยนานเพราะว่าพี่ฌอห์ณเค้าจะถ่ายรูปกับทุกคนพูดคุยกับทุกคนที่เป็นกันเองมากๆกว่าจะถึงคิวเราก็เกือบ6โมงคือคุ้มค่ามากๆที่เรารอค่อย ชอบคำพูดพี่ฌอห์ณที่คุยกับแฟนคลับมีแฟนคลับคนนึงจะยิกแก้มพี่ฌอห์ณแล้วพี่เค้าบอกว่าหนูยิกแก้มพี่หรอแฟนคลับบอกให้พี่ยิกก็ได้พี่ฌอห์ณเลยบอกว่าแบบไหนก็ได้ที่แม่หนูไม่ว่าพี่คือเป็นสุภาพบุรุษมากๆเลย
พอถึงคิวเรา เราถามพี่เหนื่อยไหมพี่เค้าบอกไม่แต่ปวดตา น่าสงสารมากๆเลยนะขนาดเราแค่นั่งรอยังเมื่อยมากๆเลยเปลี่ยนท่าแล้วเปลี่ยนท่าอีกแล้วพี่ฌอห์ณจะขนาดไหน แค่หน้าตาพี่ก็น่าหลงไหลแล้วนิสัยพี่ยิ่งทำให้หลงไหลมากกว่าส่วนตัวแล้วก็ไม่เคยปลืมนักแสดงคนไหนขนาดนี้ ที่ต้องอยากไปเจออยากตามหาแต่สำหรับคนนี้มันเหมือนมีแรงดึงดูดที่ต้องไปหาต้องไปเจอ
#จะเก็บเรื่องราวและภาพถ่ายไว้เป็นความทรงจำดีๆ
ถ้ามีคำไหนพิมผิดไปก็ต้องขออภัยด้วยพึ่งเคยเล่นแล้วยังตั้งกระทู้ไม่ค่อยเป็นอาจเรียบเรียงเรื่องราว งง ต้องขอภัยด้วย
ปล.พี่สต๊าฟใจดี ใจเย็นๆฝุดๆ ผิดกับป้าที่ยื่นที่เป็นพนักงานที่บอกงานนักสือขึ้นบันไดเลื่อนเลยคะ จะดุไปไหนคะ ต้องขอโทษป้าด้วยนะคะที่ทำให้ป้าเหนื่อยต้องตะโกนตลอดเวลา ขอทางให้ออกหน่อยคะ
คุ้มค่าแห่งการรอคอย