เรื่องมีอยู่ว่า
สวัสดีค่ะ เราชื่อ ความลับนะ (มันเป็นแค่ชื่อแฝง) เรื่องเราอ่ะมียุว่าา...เราได้มาสมัคเรียน ณ ร.ร.แห่งนึง เพื่อมาต่อมัธยม หรือ ม.1นั้นเองงง ส่วนตัวแล้วเราก็ไม่รุเลยว่าจะเป็นแบบไหน สมัคอย่างไง เข้าแล้วจะมีเพื่อนไหม?? คำถามในหัวต่างๆนาๆ ร.ร.ของเราเนี้ย มีให้เลือกสายมากมาย ด้วยความรุสึกที่ไม่รุเราก็เลย เลือกสายศิลป์ ส่วนตัวเราก็คิดว่าเราคงเหมาะกับสายนี้แล้ว แต่ก็ยังลังเลยุว่าจะโอเคไหม?? ..... แต่เราก็คิดว่าคงไม่เป็นไรเรียนๆไปก่อนไม่ใช่ก็ค่อยย้ายก็ยังทัน.... #พอมาถึงเปิดเทอมวันแรกของฉัน
ฉันทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่กล้าๆกลัวๆเพราะเจอคนมากมายที่ไม่คุ้นเคย แต่พอฉันได้ยุไปยุมาก้ชินนะ วันนึงฉันรุสึกว่าสายศิลป์ ที่ฉันได้เรียนยุนั้น #ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะกับฉัน ฉันเลยเลือกที่จะย้ายสาย #บังเอิญเพื่อนสนิทของฉันเขาก็ต้องการที่จะย้ายตามฉันไปฉันเลยยอม #แต่รุไหมสายที่ฉันได้เลือกเมื่อวันนั้นมันทำให้ฉันได้เจอรักแรกพบโดยไม่น่าเชื่อ #ฉันเลือกที่จะเรียนสาย #อังกฤษ-จีน ซึ่งก็พอมีพื้นฐานมาบ้าง รุไหมพอฉันได้ย้ายมาสายนี้อาจารของสายนี้ท่านก็ได้ให้พี่ๆม.6 จัดกิจกรรมพี่แทคน้องแทคให้...
ให้กับสายของเรา นั้นแหล่ะมันเลยเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก....
พี่ๆม.6เขาได้จัดกิจกรรมให้เราสายจีน รุไหมนึงในนั้นมึพี่เขายุ ซึ่งฉันก็ไม่รุเลยว่าต้องโดนเอาผ้ามัดแล้วโดนปิดตากันทุกคน เราเล่นจนด่านแรกจนด่านสุดท้าย บังเอิญด่านสุดท้ายผ้ามัดตาฉันหลุดก็เลยได้พบว่า ใครนะเป็นคนดึงมือ ปรากฏว่าเป็นพี่เขา ฉันเลยปลื้มพี่เขาจากนั่นเป็นต้นมา พอผ่านไปเรื่อยๆเราก็เริ่มเห็นกันเกือบทุกวันเพราะคาบเรียนและห้องตรงกันบ่อย แต่เวลามันชั่งดีจิงๆ ทุกวันห้องของฉันคาบตอนเที่ยงเรากินข้าวเสร็จ เราก็จะมานั่งรอต่อห้องเรียน แต่บังเอิญพวกเราต้องนั่งรอใต้ตึกทุกวัน และก็บังเอิญห้องพี่เขามาเรียนเต้นรำใต้ตึกอีก เลยเข้าทาง ทุกๆวันที่ฉันนั่งรอต่อห้องเรียนฉันก็จะนั่งมองพี่เขาด้วยใจคิด แววตาพี่เขาและรอยยิ้มมันก็ทำให้เรามีความสุขไปด้วย จนวันนึงฉันได้เล่นเฟสบุ๊ค ได้เจอเฟสพี่เขาฉันเลยแอดไป แล้วพี่เขาก็รบด้วย ตั้งแต่ตอนนั่นฉันก็พยายามค้นข้อมูล ทุกสิ่งทุกอย่างของพี่เขาจนรุ
แต่เสียดาย มันเป็นภาคเรียนสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันสะแล้วสิ #พอมาถึงวันที่เราจะต้องจากกันนั้น....
คือวันมารับผลการเรียน #วันก่อนที่จะมารับผลการเรียนฉันก็ได้โพสว่า ขอให้วันสุดท้ายให้เราได้ใกล้กันที่สุด พอมาถึงวันรับผลสอบ ฉันก็ได้นั่งน่าห้องเรียนของฉันแบะเพื่อนๆทุกคน ปรากฏว่าพี่เขาเดินจะขึ้นไปฉันบนตึกเพื่อไปเอาผลสอบเหมือนกัน รุไหมพอเพื่อนบอกว่าพี่เขากำลังเดินขึ้นมาฉันก็รีบวิ่งไปยุข้างเสาแต่ก็ไม่ไกลมาก พี่เขาได้เดินขึ้นมาจิงๆ แต่ยุดีๆพี่เขาก็หยุดเดิน แล้วหันมามองฉันที่ยุข้างเสา โดยหยุดมองเราก็นานพอสมควร แต่เราไม่เคยคิดเลยนะว่าเขาจะหันมา พอพี่เขามองเราแล้วเขาก็เดินขึ่นไปชั้นบนต่อ เราเลยมานั่งต่อที่เดิมยุดีๆ ฉันก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่คิดว่าจะร้องต่อหน้าเพื่อนๆ แต่เพื่อนๆก็เขามาปลอบบอกว่าถ้ารักพี่เขาขนาดนี้ก็บอกความจิงไปเลยดีกว่านะมันเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ แต่ฉันบอกปฏิเสธที่จะเก็บมันไว้ที่จะไม่บอกมันออกไป พอถึงเวลากลับบ้าน ฉันและเพื่อนๆก็ต่อคิวเพื่อจะสแกนบัตรออกจากร.ร. บังเอิญพี่เขาและเพื่อนๆพี่เขาเดินมาพอดี เราก็มองพี่เขาด้วยความดีใจและฉันก็บอกเพื่อนๆและขอว่าในใจขอให้พี่เขาเดินมาตัดหน้าฉัน แต่พอเห็นแล้วพี่เขากลับเดินไปไหนไม่รุ แต่พี่เขามองฉันนะ แต่พอรุว่าพี่เขาคงไม่เดินมาหรอกก็แทบจะร้องไห้คอตก ยุดีๆพี่เขาก็มาเดินตัดหน้าเราโดยพาเพื่อน ผญ. มาอีกคน แต่แปลกพี่เขาให้ พี่ ผญ. คนนั้นที่เป็นเพื่อนเดินนำตัดหน่าฉันไป แต่พี่ ผญ.คนนั่นกลับเดินตัดน่าฉันไปแต่หันน่ามาหาฉันแล้วพูดชื่อพี่คนที่ฉันชอบสะงั้น แล้วตอนนั้นตอนที่พี่ ผญ.เรียกชื่อพี่คนที่ฉันชอบ พี่คนที่ฉันชอบเขาก็ยืนตรงฉันพอดีเลย แต่ตอนที่พี่ ผญ.เรียกชื่อพี่เขา พี่เขาก็ต้องหันน่าไปหาเพื่อนสิ แต่พี่เขาหันน่ามาหาฉัน จะบอกว่ามันใกล้กันมาก แทบจะจูบกันได้จิงๆ แล้วพี่เขาก็เดินจากไป พอฉันออกมาจากร.ร.ได้แล้วก็มาส่งเพื่อนคนนึงเพื่อนฉันบอกให้ฉันมายืนเป็นเพื่อนฉันก็มายืน เพราะรถรับส่งฉันมารับตั้ง 6 โมงเย็น บังเอิญมีร้านขายลูกชิ้นมาขายใกล้ๆรถเพื่อนฉันพี่เขาก็เดินมากับเพื่อน ฉันแทบจะร้องไก้อีกครั้ง มือสั่นหัวใจเต้น เกือบทำโทรสับตก แต่เพื่อนรับได้ทัน ฉันเลยทำเป็นคุยโทรสับแล้วหันหลังเพราะจะร้องไห้ พอพวกพี่เขาซื้อกันเสร็จเขาก็ไป เพื่อนฉันบอกว่าพี่เขาหันมานะแก น่าจะมองเสียดายแทนน #พอที่นี้รถรับส่งเพื่อนไปแล้ว เราก็ต้องมานั่งรอเพื่อนๆรถตู้เดียวกันยุตรงป้ายรถเมย์ จังหวะนั่นรถมาช้าเราเลยเล่นกับเพื่อนๆแบบเด็กๆ โดยนั่งบนพื้นปูนเลยโดยไม่สนใจว่าจะอย่างไงก็ชั่งนั่งได้หมด จังหวะนั่นฉันหันไปฝั่งป้ายรถเมย์ตรงข้าม พี่เขาก็นั่งมองยุ ฉันไม่รุด้วยซ้ำว่าพี่เขามอง และฉันก็ไม่แน่ใจด้วย ฉันเลยสะกิดเพื่อนเพื่อนก็บอกว่าใช่ๆพี่เขานั่นแหล่ะ ฉันก็พยายามทำเป็นไม่เห็นแต่ก้จะมองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ #เวลานั้นรถตู้ฉันมาพอดี ฉันเลยต้องรีบขึ้นกัน ฉันรีบขึ้นอย่างไวและไปนั่งหลังสุด ฉันรีบเปิดผ้าม่านดูกับเพื่อน เพื่อนก็บอกว่าเขามองหาแกรึป่าว?? พอรถออกพี่เขาก็มองตามรถมา....มันก็จบแค่นี้แหล่ะนะ
#คุณคิดว่าฉันยังมีโอกาสจะบอกเขาไหม????? ตอนนั่นฉันไม่กล้าจิงๆเลยไม่บอกไป แล้วตอนนี้พี่เขาก็กำลังจะขึ้นปี 2 แล้ว เราก็กำลังจะขึ้นม.3 แต่ฉันดียังไม่พอแน่ๆเขาสูงไปเราห่างกันเท่าไรตั้ง 6 ปี แล้วฉันคิดว่าวันนี้เราสวยพอดีพอ เราจะบอกพี่เขาไปมันคงจะดีกว่า #ว่าไหม
จาก คนในความลับ ที่แอบรักไม่รุจะได้บอกควาใรใจไหม :')
คุณเคยแอบชอบใครไหม แต่เขาก็ชั่งต่างกับเราเหลือเกิน...
สวัสดีค่ะ เราชื่อ ความลับนะ (มันเป็นแค่ชื่อแฝง) เรื่องเราอ่ะมียุว่าา...เราได้มาสมัคเรียน ณ ร.ร.แห่งนึง เพื่อมาต่อมัธยม หรือ ม.1นั้นเองงง ส่วนตัวแล้วเราก็ไม่รุเลยว่าจะเป็นแบบไหน สมัคอย่างไง เข้าแล้วจะมีเพื่อนไหม?? คำถามในหัวต่างๆนาๆ ร.ร.ของเราเนี้ย มีให้เลือกสายมากมาย ด้วยความรุสึกที่ไม่รุเราก็เลย เลือกสายศิลป์ ส่วนตัวเราก็คิดว่าเราคงเหมาะกับสายนี้แล้ว แต่ก็ยังลังเลยุว่าจะโอเคไหม?? ..... แต่เราก็คิดว่าคงไม่เป็นไรเรียนๆไปก่อนไม่ใช่ก็ค่อยย้ายก็ยังทัน.... #พอมาถึงเปิดเทอมวันแรกของฉัน
ฉันทำตัวไม่ถูกเลยได้แต่กล้าๆกลัวๆเพราะเจอคนมากมายที่ไม่คุ้นเคย แต่พอฉันได้ยุไปยุมาก้ชินนะ วันนึงฉันรุสึกว่าสายศิลป์ ที่ฉันได้เรียนยุนั้น #ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะกับฉัน ฉันเลยเลือกที่จะย้ายสาย #บังเอิญเพื่อนสนิทของฉันเขาก็ต้องการที่จะย้ายตามฉันไปฉันเลยยอม #แต่รุไหมสายที่ฉันได้เลือกเมื่อวันนั้นมันทำให้ฉันได้เจอรักแรกพบโดยไม่น่าเชื่อ #ฉันเลือกที่จะเรียนสาย #อังกฤษ-จีน ซึ่งก็พอมีพื้นฐานมาบ้าง รุไหมพอฉันได้ย้ายมาสายนี้อาจารของสายนี้ท่านก็ได้ให้พี่ๆม.6 จัดกิจกรรมพี่แทคน้องแทคให้...
ให้กับสายของเรา นั้นแหล่ะมันเลยเป็นจุดเริ่มต้นของความรัก....
พี่ๆม.6เขาได้จัดกิจกรรมให้เราสายจีน รุไหมนึงในนั้นมึพี่เขายุ ซึ่งฉันก็ไม่รุเลยว่าต้องโดนเอาผ้ามัดแล้วโดนปิดตากันทุกคน เราเล่นจนด่านแรกจนด่านสุดท้าย บังเอิญด่านสุดท้ายผ้ามัดตาฉันหลุดก็เลยได้พบว่า ใครนะเป็นคนดึงมือ ปรากฏว่าเป็นพี่เขา ฉันเลยปลื้มพี่เขาจากนั่นเป็นต้นมา พอผ่านไปเรื่อยๆเราก็เริ่มเห็นกันเกือบทุกวันเพราะคาบเรียนและห้องตรงกันบ่อย แต่เวลามันชั่งดีจิงๆ ทุกวันห้องของฉันคาบตอนเที่ยงเรากินข้าวเสร็จ เราก็จะมานั่งรอต่อห้องเรียน แต่บังเอิญพวกเราต้องนั่งรอใต้ตึกทุกวัน และก็บังเอิญห้องพี่เขามาเรียนเต้นรำใต้ตึกอีก เลยเข้าทาง ทุกๆวันที่ฉันนั่งรอต่อห้องเรียนฉันก็จะนั่งมองพี่เขาด้วยใจคิด แววตาพี่เขาและรอยยิ้มมันก็ทำให้เรามีความสุขไปด้วย จนวันนึงฉันได้เล่นเฟสบุ๊ค ได้เจอเฟสพี่เขาฉันเลยแอดไป แล้วพี่เขาก็รบด้วย ตั้งแต่ตอนนั่นฉันก็พยายามค้นข้อมูล ทุกสิ่งทุกอย่างของพี่เขาจนรุ
แต่เสียดาย มันเป็นภาคเรียนสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันสะแล้วสิ #พอมาถึงวันที่เราจะต้องจากกันนั้น....
คือวันมารับผลการเรียน #วันก่อนที่จะมารับผลการเรียนฉันก็ได้โพสว่า ขอให้วันสุดท้ายให้เราได้ใกล้กันที่สุด พอมาถึงวันรับผลสอบ ฉันก็ได้นั่งน่าห้องเรียนของฉันแบะเพื่อนๆทุกคน ปรากฏว่าพี่เขาเดินจะขึ้นไปฉันบนตึกเพื่อไปเอาผลสอบเหมือนกัน รุไหมพอเพื่อนบอกว่าพี่เขากำลังเดินขึ้นมาฉันก็รีบวิ่งไปยุข้างเสาแต่ก็ไม่ไกลมาก พี่เขาได้เดินขึ้นมาจิงๆ แต่ยุดีๆพี่เขาก็หยุดเดิน แล้วหันมามองฉันที่ยุข้างเสา โดยหยุดมองเราก็นานพอสมควร แต่เราไม่เคยคิดเลยนะว่าเขาจะหันมา พอพี่เขามองเราแล้วเขาก็เดินขึ่นไปชั้นบนต่อ เราเลยมานั่งต่อที่เดิมยุดีๆ ฉันก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่คิดว่าจะร้องต่อหน้าเพื่อนๆ แต่เพื่อนๆก็เขามาปลอบบอกว่าถ้ารักพี่เขาขนาดนี้ก็บอกความจิงไปเลยดีกว่านะมันเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ แต่ฉันบอกปฏิเสธที่จะเก็บมันไว้ที่จะไม่บอกมันออกไป พอถึงเวลากลับบ้าน ฉันและเพื่อนๆก็ต่อคิวเพื่อจะสแกนบัตรออกจากร.ร. บังเอิญพี่เขาและเพื่อนๆพี่เขาเดินมาพอดี เราก็มองพี่เขาด้วยความดีใจและฉันก็บอกเพื่อนๆและขอว่าในใจขอให้พี่เขาเดินมาตัดหน้าฉัน แต่พอเห็นแล้วพี่เขากลับเดินไปไหนไม่รุ แต่พี่เขามองฉันนะ แต่พอรุว่าพี่เขาคงไม่เดินมาหรอกก็แทบจะร้องไห้คอตก ยุดีๆพี่เขาก็มาเดินตัดหน้าเราโดยพาเพื่อน ผญ. มาอีกคน แต่แปลกพี่เขาให้ พี่ ผญ. คนนั้นที่เป็นเพื่อนเดินนำตัดหน่าฉันไป แต่พี่ ผญ.คนนั่นกลับเดินตัดน่าฉันไปแต่หันน่ามาหาฉันแล้วพูดชื่อพี่คนที่ฉันชอบสะงั้น แล้วตอนนั้นตอนที่พี่ ผญ.เรียกชื่อพี่คนที่ฉันชอบ พี่คนที่ฉันชอบเขาก็ยืนตรงฉันพอดีเลย แต่ตอนที่พี่ ผญ.เรียกชื่อพี่เขา พี่เขาก็ต้องหันน่าไปหาเพื่อนสิ แต่พี่เขาหันน่ามาหาฉัน จะบอกว่ามันใกล้กันมาก แทบจะจูบกันได้จิงๆ แล้วพี่เขาก็เดินจากไป พอฉันออกมาจากร.ร.ได้แล้วก็มาส่งเพื่อนคนนึงเพื่อนฉันบอกให้ฉันมายืนเป็นเพื่อนฉันก็มายืน เพราะรถรับส่งฉันมารับตั้ง 6 โมงเย็น บังเอิญมีร้านขายลูกชิ้นมาขายใกล้ๆรถเพื่อนฉันพี่เขาก็เดินมากับเพื่อน ฉันแทบจะร้องไก้อีกครั้ง มือสั่นหัวใจเต้น เกือบทำโทรสับตก แต่เพื่อนรับได้ทัน ฉันเลยทำเป็นคุยโทรสับแล้วหันหลังเพราะจะร้องไห้ พอพวกพี่เขาซื้อกันเสร็จเขาก็ไป เพื่อนฉันบอกว่าพี่เขาหันมานะแก น่าจะมองเสียดายแทนน #พอที่นี้รถรับส่งเพื่อนไปแล้ว เราก็ต้องมานั่งรอเพื่อนๆรถตู้เดียวกันยุตรงป้ายรถเมย์ จังหวะนั่นรถมาช้าเราเลยเล่นกับเพื่อนๆแบบเด็กๆ โดยนั่งบนพื้นปูนเลยโดยไม่สนใจว่าจะอย่างไงก็ชั่งนั่งได้หมด จังหวะนั่นฉันหันไปฝั่งป้ายรถเมย์ตรงข้าม พี่เขาก็นั่งมองยุ ฉันไม่รุด้วยซ้ำว่าพี่เขามอง และฉันก็ไม่แน่ใจด้วย ฉันเลยสะกิดเพื่อนเพื่อนก็บอกว่าใช่ๆพี่เขานั่นแหล่ะ ฉันก็พยายามทำเป็นไม่เห็นแต่ก้จะมองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ #เวลานั้นรถตู้ฉันมาพอดี ฉันเลยต้องรีบขึ้นกัน ฉันรีบขึ้นอย่างไวและไปนั่งหลังสุด ฉันรีบเปิดผ้าม่านดูกับเพื่อน เพื่อนก็บอกว่าเขามองหาแกรึป่าว?? พอรถออกพี่เขาก็มองตามรถมา....มันก็จบแค่นี้แหล่ะนะ
#คุณคิดว่าฉันยังมีโอกาสจะบอกเขาไหม????? ตอนนั่นฉันไม่กล้าจิงๆเลยไม่บอกไป แล้วตอนนี้พี่เขาก็กำลังจะขึ้นปี 2 แล้ว เราก็กำลังจะขึ้นม.3 แต่ฉันดียังไม่พอแน่ๆเขาสูงไปเราห่างกันเท่าไรตั้ง 6 ปี แล้วฉันคิดว่าวันนี้เราสวยพอดีพอ เราจะบอกพี่เขาไปมันคงจะดีกว่า #ว่าไหม
จาก คนในความลับ ที่แอบรักไม่รุจะได้บอกควาใรใจไหม :')