ขอถามวัยทำงานค่ะ ผู้ชายมาแนวนี้นี่ยังไงดีคะ

มีเรื่องอึดอัดในชีวิตค่ะ
อยากจะเปิดประสบการณ์ให้ทุกคนได้รับรู้ค่ะ  อยากระบายความอัดอั้นตันใจ
เรื่องมีอยู่ว่า
เราก็ใช้ชีวิตทำงานปกติ  อายุก็ไม่มากมาย  ชีวิตการงานกำลังเครียดได้ที่
เบื่อมากกับการทำงานเดิมๆ  ทั้งเหนื่อยกายและเหนื่อยใจ ไร้ซึ่งแรงบันดาลใจ


และแล้ววันหนึ่ง…..  ชีวิตก็กลับมาสดใสอีกครั้ง
เราได้พบกับคนๆนึง มาทำงานที่บริษัท แต่เป็นช่วงเวลาสั้นๆ
ไม่ว่าเค้าคนนี้จะเดินไปไหน สาวๆเป็นต้องมองตาค้าง  (แบบเห็นได้ชัด)  
กรี๊ดกร๊าด  หือฮา  กระตู้วู้  ครวญคราง  (อะไรจะขนาดนั้น)
ซึ่งเราก็เป็นเหมือนพวกนางๆ....  อ่าว ซะงั้น
แต่เราก็เก็บอาการนั้นไว้ภายในจิตใจ  อย่าแสดงออกเชียวนะ  เดี๋ยวจะเสียภาพพจน์
ช่วงที่คนๆนั้นมาทำงานที่นี่  เราต้องจิกมือ จิกเท้าทุกวัน ข่มใจไว้
และก็รู้สึกอยากมาทำงานทุกวันเลย วันเสาร์อาทิตย์อย่าได้แวะเวียนมาบรรจบเชียวนะ จิตใจห่อเหี่ยวขึ้นมาเชียว  ...  แรดจัง
และแล้วเรากับคนๆนั้นก็เริ่มสนิทกัน เพราะมีงานที่ต้องคุยกัน
คนๆนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจอะไรใคร  รวมทั้งเรา  ซึ่งเราก็คิดว่าไม่มีทางหรอก  อย่ามะโน
และด้วยความแรดเบาๆของเรา เวลาผ่านไปสักพัก ทำให้เรามีช่องทางติดต่อสื่อสารกะเค้าคนนั้น
ก็ได้คุยกันบ้าง  แบบเบาๆ  ทักทายพอประมาณ  เหนียมอาย  ฉันไม่ได้ชอบเธอหรอกนะยะ
แต่แล้วคดีก็พลิก..................


มีอยู่วันนึง  เค้าชวนเราทานข้าวหลังเลิกงาน  คุณพระ!!!  วอทแฮพพึ้นนนน
ก็คิดไปว่าเค้าคนนั้นคงไม่รู้จักใคร ที่พอจะสนิทก็เป็นเรา  ไปกินคงไม่แปลกมั้ง  อย่ามะโน
ก็กินไป  ตีลังกาไป  ทำไมเขินจัง
วันที่เรามากินข้าว 2 ต่อ 2 วันแรก  และ   วันเดียวก็ผ่านไป
หลังจากนั้นไม่นานเค้าก็ไปทำงานที่อื่นต่อ  
Moment นั้น sad มากกกกกกกกกกก  แอบเศร้าไปหลายวัน
ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
ไม่มีใครจีบใคร



เวลาผ่านมา
ก็มีข้อความทักทายมาบ้าง  แต่เราไม่ค่อยได้คุย
เพราะเค้าคนนั้นตอบข้อความช้า
ถ้าเราตอบเร็วจะดูสนใจเค้ามากไป เราก็ได้แต่รักษาระยะห่าง
เป็นงี้มาหลายเดือน
จนกระทั่งเค้าถามว่า เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก
เราก็นึกว่าถามเล่นๆ  เพราะการสนทนาระหว่างเรามันไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรพิเศษ
เค้าไม่ได้พูดจาหยอดสาว ไม่ค่อยเล่นมุกที่เราหยอดไป
    แป๊กค่ะ  เราเลยเฉยๆไปพักนึง    


และเมื่อเลิกงามยามดีมาถึง  เราก็ได้พบกับเค้าอีกครั้ง
ก็ไปกินข้าวกันปกติ รู้สึกมีความสุข ชีวิตได้ผ่อนคลาย  ดี๊ดีอะแก
เรารู้สึกว่าเค้าเป็นผู้ชายที่ไม่เหมือนคนที่เคยพบเจอมาบนโลกใบนี้
หรือว่าความรักทำให้เราตาบอดกันแน่ (บางทีก็เหมือนนั่งเขียนนิยายแจ่มใสอยู่ เน่ามากค่ะ)
การที่เราได้รู้จักเค้ามากขึ้น เรายิ่งแน่ใจว่าเค้าเป็นสุภาพบุรุษ
ไม่คิดจะฉวยโอกาสแม้แต่ครั้งเดียว ไม่เคยถูกกันแม้แต่ปลายขนแขน
เป็นผู้ชายชีวิตเรียบง่าย  ออกแนวคุณหนูรักครอบครัวรักน้ำรักปลารักซากุระ
ไม่น่ามาเจอกับคนอย่างฉันเลย โถ่....
เราเจอกันไม่กี่ครั้งค่ะ  เพราะไม่ค่อยว่าง  ตอนเจอทุกครั้งก็จะประมาณนี้
กินข้าว เดินเล่น ดูหนัง  กลับบ้านนอน
นั่นแน่...
บ้านใครบ้านมันนะ  อย่าคิดไกล  ความรักวัยใส  (ตรงไหน  แก่จะตายละ)
ไม่เคยชวนกินเหล้าเมายา... หึหึหึ  
ถ้าไปหละก็  ไม่เหลือแน่ๆ  เมื่อไหร่จะชวนนนนน


ทุกวันนี้ก็คุยกันเหมือนเดิม  ไม่มากมายแต่คุยทุกวัน
แต่คำพูดคำจาเริ่มเปลี่ยนไป รู้สึกได้ถึงพลังงานที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
เราไม่เคยถามเค้านะ ว่าเค้ามีแฟนรึยัง  แต่เหมือนเพื่อนเราจะเคยถาม  เค้าบอกว่ายังไม่มี
ดูใน  social  ชีวิตก็ดูจะโส๊ด โสด
ไม่เข้าใจ  หลุดรอดน้ำมือสาวๆมาได้อย่างไร



และที่แย่ที่สุด
เค้าไม่เคยถามเราว่าเรามีแฟนมั้ย
ซึ่งเรามีแฟนแล้วค่ะ......
เราก็ไม่อยากบอกให้เค้ารู้เลยจริงๆ


ก่อนหน้าที่เค้าจะเข้ามาในชีวิตเรา
เรากับแฟนอยู่คนละที่ค่ะ
ไม่ค่อยได้เจอกัน  เพราะชีวิตเราอุทิศให้งาน
ชีวิตเริ่มห่างกัน  เดือนนึงกันเจอครั้งสองครั้ง
คบมาประมาณ 2 ปี เราก็เริ่มเบื่อ...  
เมื่อก่อนเราขี้หึงมาก แต่ ณ ตอนนี้ไม่เหลือแล้วค่ะความรู้สึกนั้น
ไม่มี moment surprise หวานๆ
ไม่มี moment อยากเจอมาก  เหลือเพียงว่างก็เจอไม่ว่างก็เจอ
ต่างคนต่างไม่ค่อยสนใจกัน ไลน์กันก็หายบ้างอะไรบ้าง
ไม่มีการโทรหา มีแต่คุยสั้นๆเวลามีเรื่องสำคัญๆ
แต่ก็ไม่มีการทะเลาะกันเลยนะคะ  
ต่างฝ่ายต่างยอมรับการเปลี่ยนไป
แต่แฟนเราก็ไม่น่าจะมีคนอื่นนะ เราคิดว่าแฟนเราก็เป็นคนดีคนนึง
..... ย้ำอีกครั้ง ว่าความรู้สึกแบบนี้เกิดก่อนที่เค้าคนนี้จะเข้ามาในชีวิต


ตอนนี้เราสับสนมากค่ะ
กลัวเค้าคนนั้นจะจีบเรา (ซึ่งไม่ใช่เร็วๆนี้แน่ มะโนแป๊ป)  
เราก็ไม่รู้จะทำยังไงถ้าถึงวันนั้น เราจะบอกว่าเรามีแฟนแล้ว?  
เราก็พูดได้ไม่เต็มปากนะ  เราคงไม่บอก


แต่ถ้าจะให้เลิกกับแฟน  เราก็คงทำไม่ได้
เพราะเค้าก็เป็นคนดีมากคนนึง


เราควรทำยังไงดี????
เพื่อนๆช่วยคิดหน่อยสิคะ
เราชอบคนคนนี้มาก  เราคิดว่าการเริ่มคุยกับคนที่ชอบแบบนี้มันรู้สึกดี มันมีค่า มันมีความสุข
ไม่เหมือนกับคนที่ผ่านๆมา  เริ่มแบบถูกต้องบ้างไม่ถูกต้องบ้าง  (คิดเอง)
แล้วก็ต้องเลิกกัน  ตามประสาวัยรุ่น


แล้วถ้าเค้าคนนั้นรู้ว่าเรามีแฟนแล้ว  เราจะทำหน้ายังไง
เราไม่อยากนึกถึงหน้าเค้าตอนนั้นเลย
ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชีวิตฉันทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้
อยากเป็นคนดี  แต่ต้องมาทำอะไรเลวๆ
รบกวนเพื่อนๆผู้เจนโลกช่วยชี้แนะด้วยค่ะ
รู้นะว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ  แต่ก็ขอระบายหน่อยเหอะนะ



*** เพิ่มเติม
ประวัติเจ้าของกระทู้
เป็นผู้หญิงธรรมดาๆ บ้างาน หน้าที่การงานนับว่าโอเค
หน้าตาพอใช้ได้ ไฮ้ยะ  (หัวกระไดไม่ค่อยแห้งค่ะ ขอนิดนึง)
แต่ผ่านการมีแฟนมาแล้วหลายคน  ประสบการณ์นับว่าเยอะทีเดียว
เรื่องรู้ทันไม่เป็นสองรองใคร
แต่ดันมาแพ้ทางคนนี้ หง่อววววววววว

เป็นคนไม่ขี้อ่อยค่ะ แต่ทำไมผู้ชายชอบพุ่งใส่ก็ไม่รู้
นิสัยไม่ใช้ผู้หญิงธรรมดาๆค่ะ เป็นแนวอะไรสักอย่างอธิบายไม่ถูก