เริ่มจากไหนดีคับเนี่ย ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าเคยแต่เข้ามาอ่านกระทู้อย่างเดียว ไม่เคยเข้ามาตั้งกระทู้เลย แต่ตอนนี้ก็คงถึงเวลา
ที่ผมต้องตั้งกระทู้บ้างแล้วละคับ....
                     
                    ตอนนี้ผมอายุ 18-19 ละคับเพิ่งจบ รร. มัธยมมามาดๆเลยคับช่วงนี้ทำพาททามอยู่งานหนังสือ พอดีตอนมัธยมผมเปนคนมีเพื่อนเยอะคับตอนอยู่ รร มีแต่คนรู้จัก หน้าตาก็ปกติ ไม่ได้หล่อหรือแย่มาก แต่ประเด็นคือ ผมชอบใครแล้วแปปๆก็เลิกชอบ แบบว่าคือพอคุยๆแล้วรู้สึกมันไม่ใช่อะคับเลยมีแต่เพื่อนไม่แฟนเปนตัวเปนต้นซักที แฟนก็คบก็กัน 2-3 เดือนละกันเลิกกันเพราะหลายๆปัญหา ปัญหาหลักเลยคือผมติดการ์ตูนคับ ติดมากที่บ้านมีการ์ตูนเปนพันเล่ม เงินแต่ละวันนี้เอาซื้อการ์ตูนหมด จะเรียกผมเปนโอตาคุก็ได้นะคับ แต่ถ้าเพื่อนไม่สนิทจริงๆก็จะไม่รู้ว่าผมนั้นบ้าหนังสือการ์ตูนขนาดนี้ เรียนตั้งแต่ ม 1-6 มาคนที่รู้ว่าผมรักการ์ตูนมากขนาดซื้อเดือนเปนพันมีอยู่  8-9 คนเองคับ พ่อแม่ผมนี้ปลงแล้ว 555555 ห้องมีแต่การ์ตูน
                       
                  เข้าเรื่องเลยดีกว่า คือผมมีเพื่อนตอนเด็กๆคนหนึ่งคับเปน ผญ ตัวเล็กๆ น่ารัก เพื่อนคนนี้เรารู้จักกันตั้งแต่อนุบาลเลยเพราะเรียนโรงเรียนประถม รร เดียวกัน ช่วงเช้าที่อนุบาล แม่ผมจะไปส่ง (ช่วงนี้มันเมื่อ 15-16 ปีมาแล้วผมอาจเล่าไม่ค่อยเก่งนะคับ พอๆจำได้คับ) แล้วผมก็จะซื้อขนมไปให้เธอคนนั้นทุกวัน ตอนอนุบาลผมได้เงินไป รร 25 บาทคับ ขนมตอนนั้น ห่อละ 3 บาทผมจะซื้อไปให้เธอทุกวันคับ ช่วงนั้นเรายังไม่ได้รู้เรื่องคำว่า ฟงแฟนหรอกคับ มีแต่ความรักแบบเด็กๆ ทุกๆเย็นยายของเธอก็จะมารับกลับบ้านคับ ตอนนั้นผมก็ไม่รู้อะไร ผมก็บอกยายเธอไปว่า ผู้หญิงคนนี้ผมขอจองไว้ได้ไหมคับยาย ยายแกก็หัวเราะ ด้วยความที่เราเปนเด็ก พอขึ้นป 1-6 เราอยู่ห้องเดียวกันคับ ก็ได้นั่งข้างๆกัน อยู่ 2-3 ปี พอมา ป 4-6 เธอก็มีคนอื่นมาจีบ จำได้ว่าบ้านรวย กูซื้อขนมไปให้ ส่วนไอ้นั้นซื้อซ๊อกโกแล๊ตฟอริโอให้ ทำได้ไงได้คับตอนนั้นเราได้เงินไม่กี่บาท ผมก็ได้แค่ซื้อขนมให้ ส่วนวันไหนผมเก็บเงินได้ผมก็จะซื้อไอติมยักษ์คู่ (สมัยไม่มีแม๊กนั่มหรอกคับ ยักษ์คู่นี้โคตรหรู) ไปให้ บอกก่อนเลยสมัยนั้นพอกลางวันปุบต้องวิ่งไปซื้อไอติมคับ ไม่งั้นหมด ที่ร้านใน รร จะมีแต่ยักษ์คู่ ซ๊อกโกแล๊ก และก็เรนโบว์คับ จำได้ว่าซื้อครั้งแรกหักไม่เปนแกะซองก่อนหัก พอหักปุบหล่นปั้บ อดกินคับ แอบร้องไห้ในห้องน้ำ               พอมาถึงช่วง ป 6 ก่อนจบ ช่วงนั้นมีวาเลนไทน์คับ ไอ้เราก็เห็นเธอกับเขามีความสุข เราก็เลยเปนแค่เพื่อนสนิทกับเธอไปแทน คือผมเปนพวกขี้ปอดนิดหน่อยอ่ะคับ ตอนแรกๆยังถูกผู้หญิงแกล้งจนร้องไห้ก็เคย ช่วงวัยเด็กเลยอยู่แต่ห้องสมุด ได้เปนยุวบรรณารักษ์แทนที่จะไปเล่นลูกแก้ว วิ่งไล่จับกับเพือนๆ          

                กลับมาช่วงวาเลนไทน์คับ ผมก็อยู่แต่ในห้องสมุด ดอกกุหลาบก็ซื้อมาละ (อุสาเก็บเงินนั่งรถไปปากคลอง สมัยก่อนผมจะไปไหนต้องสามล้ออย่างเดียวคับ รถเมล์นั่งไม่เปน) วางไว้ในกระเป๋าพอไปจัดหนังสือที่ห้องสมุดกลับมาหายคับ วันนั้นนี้หายนะเลย เงินก็ไม่มีคับซื้อของหมดอยู่ห้องสมุดอ่านการ์ตูน ยุคนั้นผมอ่านเรื่อง ลุ้นรักตามสายลมมั้ง เล่มเท่าไรไม่รู้ พระเอกบอกชอบนางเอก แต่นางเอกตัดสินใจไม่ได้วิ่งหนีไปคับ(ทุกวันนี้เรื่องนั้นเปนการ์ตูนเรื่องโปรดของผมเลย) ผมก็เลยคิดว่าไม่บอกชอบจะดีกว่ามั้ง เพราะกลัวเสียใจ ความปอดมาอีกละ พอช่วงเย็นๆคับ เธอคนนั้นเดินมาหาผมเอาสติกเกอร์มาแปะที่อกคับ ข้อความเขียนว่า คนพิเศษ วันนั้นผมนี้ร้องไห้เลยคับ และตอนเย็นฝนก็ตกอีก โคตรเปนใจ ตอนเด็กกูมนุษย์กระเป๋าในเป้พกทุกอย่างมา มีร่มอยู่ในกระเป๋าพอดี เลยอาสาส่งเธอถึงรถยายคับ (ไอ้รวยนั้น ก็หน้าเจ้ก มีเงินแต่หาซื้อร่มไม่ได้ 5555555)  หลังจากนั้นก็สอบคับละก็จบการศึกษา ป 6 ผมได้ไปเข้า รร สหศึกษาแห่งหนึ่ง ส่วนเธอคนนั้นสอบเข้า รร  หญิงล้วนชื่อดังคับ ช่วงนั้นมีแต่ hi5 คับ เฟสนี้ยังไม่ค่อยมีคนใช้ ผมนี้ติด hi5 มากบอกเลย ทำโปร 1 ครั้งหรือหาเพลงนี้ทำเปนวัน ช่วงนั้นโลกจริงไม่ค่อยมีเพื่อนคุยคับ อยู่แต่โลกออนไลน์ ตอนเด็กๆผมเรียนเก่งนะคับ เพราะแม่บอกจะซื้อคอมให้ถ้าสอบได้ที่ดีๆ พอได้ที่ 1 ก็เลยได้คอมมาคับ       ช่วงนั้น iphone ไม่มีหรอกคับ มีแต่ bb ซื้อมาเล่นกันทุกคน บรอทพินวายวอดคับ เด้งกันทั้งคืน ช่วงนั้นผมก็เธอคุยกันเดือนละไม่กี่ครั้งคับทักทายแค่ เปนไงบ้าง เรียนหนักไหม เธอบอกผมว่ามีแฟนแล้ว ช่วงนั้นผมก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยคับ แถมแฟนก็เปนผู้หญิงด้วย (ช่วงนั้นเฮิทมากคับ ทำตัวไม่ถูก) หลังจากนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเองคับ เก็บเรื่องเปนโอตาคุไว้ข้างหลัง ทำตัวเปนคนเฮฮา
                    
           พอ ม 4 ปุบย้าย รร คับ เปลี่ยนแปลงตัวเองเลย เปนคนเฮฮา แฟชั่นอะไรทำหมด จากใส่กางเกงยาวเลยเข่าเปนเด็กฮิปพอปก็ตัดสั้นให้เข้าสมัยคับ กระเป๋าวิเศษที่พกบ้านมาด้วยสมัยก่อนก็เลิกใช้คับ จาค๊อบคับเพื่อนๆใช้กัน เราก็ใช้บ้างว่ะ หนังสือก็ยืมๆเพื่อนข้างๆคับ พกแค่สมุด วันไหนได้นั่งข้างเพื่อนจาค๊อบเหมือนกันก็ซวยไป ก็จะมาหายืมหนังสือจากกูเหมือนกัน 5555  ช่วงนั้นเกรดจาก 3 กว่าเกือบ 4 เหลือ 2 ปลายๆคับ แต่ก็แลกกับการที่รู้จักคนโน่นคนนี้ เรื่องอ่านการ์ตูนก็ไม่ได้บอกใครด้วย กลัวเขาหาว่าเปนโอตาคุนะคับ ทุกๆปีจะมีงานที่ รร เก่าคับ รร ประถมผมนี้จะไปงานประจำอ่ะคับ แต่เธอคนนั้นไม่เคยไปซักปีเลย ผมไปงาน รร เก่า ผมนั่งรอถึง 6โมงเย็นประจำอะคับ รอว่าเธอจะมาไหม แต่สรุปก็ไม่มา แต่ช่วงนั้นยังเหมือนรอเพื่อนสนิทอ่ะคับ เพราะรู้จักมาตั้งแต่ อนุบาล

          มาถึงช่วงสำคัญละคับ เล่ายาวเลยโทษทีนะคับ อยากปรึกษาแต่ไม่กล้าปรึกษาเพื่อนๆ    ไม่รู้ว่าเปนโชคชะตาฟ้ากำหนดหรือป่าว สนามสอบ o-net จัดให้ไปสอบ รร เธอคนนั้นคับ เจ้ดเข้ แต่ ผญ ใน รร นั้นมีเปนพัน 5555555 ผมก็ไปสอบคับ ตอนที่ดูชื่อบนบอร์ดก็เจอเธอพอดี เลยได้ขอไลน์ไว้ ช่วงนี้ผมเปลี่ยนมือถือละคับ bb เลิกใช้กระแส หลังจากนั้นผมก็ได้คุยกับเธอคับ เราได้ไปเรียนพิเศษด้วยกันช่วงหนึ่ง ช่วงนั้นนี้ผมเหมือนฝันเลยคับได้กลับไปเหมือนสมัยก่อนอีกครั้ง ผมก็เริ่มชอบเธอคนนั้นอย่างจริงจังละคับ  แต่พอคลอสเรียนหมดปุ้บผมก็ไม่ได้ติดต่อเธอเลย ทักไปก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรคับ ไอ้เราชอบการ์ตูน ส่วนเธอติ่งเกาหลี คุยไม่เปนภาษาคับ exo นี้คือไร 5555 บอกตามตรงคับ ผมนึกว่าการ์ตูนเรื่อง exe 5555555 (เปนการ์ตูนไทยที่ผมชอบมาก) เราก็ได้คุยกันไม่เยอะคับ แต่ก็เยอะกว่าเมื่อก่อนมาก

       พอถึงช่วงนี้ผม ผมจบมาได้ซักพักละ ได้งานพาททามที่งานหนังสือทำ ก่อนทำงานผมก็หยอดคำถามเธอไป บอกว่ามาเที่ยวงานหนังสือไหม ผมทำงานอยู่บู้ตนี้นะ มาเจอได้ 55555 เธอตอบตกลงคับ พอถึงวันงานเปนช่วงวันจันทร์คับ ปกติวันธรรมดาคนจะไปเยอะ แต่คนนี้มาเยอะมากคับ เติมของไม่ค่อยจะทัน ข้าวก็หิวคับ ข้าวที่แจกให้ไปไม่พอยาไส้หรอกคับ ผมเกรงใจพนักงานท่านอื่นๆเลยกินไม่เยอะ วันนั้นตอนเย็นเธอเดินมาคับ เอาขนมปังมาให้ผม ขนมปัง กะ น้ำ 1 ขวด (ตอนแรกคิดว่าเธอล้อเล่น เพราะผมบอกซื้ออะไรมาฝากก็ได้ มาหรือไม่มาก็ได้ ) วันนั้นผมดีใจยิ้มทั้งวันเลยคับ ลูกค้าเกือบหาว่าผมบ้าละ ยิ้มตลอดเย็น หลังจากนั้นช่วงนี้เราก็คุยเยอะขึ้นคับ คุยโน่นนี้ กลางวันก็ถามว่ากินข้าวกับอะไร คุยไปถึงเรื่องแฟนคับ ผมก็หลอกถามว่า มีแฟนยัง
         เธอก็บอก    "ไม่มีหรอก ตอนนี้โสด ใกล้ขึ้นคานละ 5555"

      พอมาถึงช่วงนี้ความรู้สึกผมมันเอ่อล้นมากเลยคับ รู้สึกเลยคับว่าคนนี้เปนคนที่ผมรักมากๆแน่ แต่ผมนี้ไม่รู้จะทำยังไงเลย เดินไปไม่เปน กลัวว่าเธอจะไปมีใครหรือป่าว ส่วนเรื่องบอกรัก เปนเพื่อนกันมา 16-17 ปีถ้าบอกไปแล้วยังคุยได้เหมือนเดิมไหมคับ ผมกลัวคำตอบมากเลย ถ้าผมบอกไปนี้ความทรงจำ 17 ปีมันจะหายไปไหม เพราะผมไม่อยากให้ช่วงเวลานี้หายไป เรื่องเวลาก็เหลือน้อยมากเลยคับ เพราะเธอคนนั้นจะไปเรียนต่อภาคเหนือ ผมควรทำไงดีคับ ทางเลือกเหมือนมีไม่มากนัก

ปล ขอโทษที่เล่าซะเยอะเลยนะคับ นี้กระทู้แรกเลย ยังไงขออภัยด้วยคับ