ทำไมฟุตบอล "อินโดนีเซียถึงเป็นมหามิตรของไทย" ละครับ แล้วชาติอื่นไปไหน เล่าให้ฟังได้ไหมครับ ?

ขั้นแรกเลย อินโดนีเซีย รู้สึกดีกับไทย มันมาจาก การที่เขามีปัญหากับประเทศอื่นๆมากกว่าเราครับ

1) กับมาเลเซีย อันนี้หนักเลย เพราะแย่งกันเป็นมหาอำนาจมุสลิมในอาเซียน (คนอินโด มุสลิม กับมาเล มุสลิม เหมือนจะคล้ายๆกัน แต่ไอ้ความคล้ายนี่แหละ ที่ทำให้ไม่ถูกกัน เพราะแย่งกันเด่น) รวมทั้งมีปัญหาพรมแดน แถวๆเกาะบอร์เนียวด้วย และเรื่องฟุตบอล สองชาตินี้ เป็นประเทศแรกๆในอาเซียนนะครับ ที่กำเนิดลีก (M-League กับ ของอินโด ที่จำชื่อไม่ได้ ตอนนั้น S-league ยังสมัครเล่น และบอลเวียตนาม ยังระดับเดียวกับกัมพูชาอยู่เลย)

2) กับสิงคโปร์ มีปัญหาพรมแดน เรื่องทรัพยากร รวมทั้งเรื่องตลาดแรงงาน ทำให้อินโด มองว่า สิงคโปร์ชอบทำตัวเหนือกว่า

3) กับเวียตนาม ต้องบอกก่อนว่า คนอินโด คล้ายๆคนไทย ในแง่ของความ 'ขี้หมั่นไส้' พวกเขาไม่ชอบคนขี้โว และแอ็คชั่นเกินเหตุ ซึ่งนั่นคือนิสัยของเวียตนาม รวมทั้ง สิงคโปร์ ฟิลิปปินส์ และมาเล ด้วย (สังเกตตรงนี้ครับ ไทยกับ อินโด เป็นประเภทชอบ "ด่าตัวเอง" จะว่าถ่อนตัวก็ไม่ใช่ แต่เหมือนอาการชอบตีวัวกระทบคราด หรือเชิดชูคนอื่น เพื่อด่าอะไรที่ไม่พอใจ เช่นคนไทย จะด่าวีวี ก็ไปบอกให้ดูประเทศอื่นๆเป็นตัวอย่าง อินโดก็เหมือนกัน ด่าสมาคมตัวเอง โดยบอกให้ไปดูงานที่ไทย !!! แต่พวกสิงคโปร์ เวียตนาม จะไม่ค่อยพูดถึงคนอื่น เราเลยหมั่นไส้)

พอมารวมๆกับการที่เรากับอินโด ไม่เคยรบกัน ไม่มีปัญหาพรมแดน แตกต่างกันทางด้านภาษา เชื้อชาติ ทำให้ไม่ต้องแข่งกัน ขนาดประเทศ กับประชากร ก็ไม่เท่ากัน (ตามหลักรัฐศาสตร์ ถ้าขนาดประเทศพอๆกัน ประชากรเท่าๆกัน ความเจริญพอๆกัน และอยู่ใกล้ๆกัน มักจะรบกันครับ เช่น ไทย-พม่า อังกฤษ-ฝรั่งเศส อินเดีย-ปากีสถาน อาร์เจน-บราซิล อิรัก-อิหร่าน เป็นต้น) ทรัพยากร ก็คนละชนิด แถมไม่ค่อยมีการลงทุนระหว่างกันอีก

ผมสรุปได้ว่า ที่เขาชอบเรา เพราะทั้งสองประเทศ "ไม่มีความขัดแย้ง" หรือบาดแผลทางประวัติศาสตร์ มาให้เคืองกันครับ

ปล: ขนาดฟุตบอล ยังแย่งกันยิงประตูตัวเองมาแล้ว 555 ไม่สามารถนำมาด่าซึ่งกันและกันได้

มีมาจากหลายเหตุครับ

๑.
ย้อนไปตั้งแต่ในสมัยสงครามร่มเกล้า ครั้งนั้นอเมริกาสนับสนุนไทยในการทำสงครามคอมมิวนิสต์ตามทฤษฎีโดมิโน ตอนนั้นสงครามดำเนินไปนาน ไทยซึ่งไม่มีความพร้อมสำหรับสงครามที่ยืดเยื้อก็สู้รบกับคอมมิวนิสต์ฝั่งโซเวียต โดยรบตามรูปแบบของอเมริกา ครั้งนั้นฝ่ายไทยเสียหายค่อนข้างมาก และเมื่อสงครามทำท่าว่าฝ่ายไทยจะเพรี่ยงพร้ำ อเมริกาที่ทำตัวเป็นลูกพี่ก็ถอนกำลังออกไปซะงั้น ปล่อยให้ไทยเผชิญชะตากรรมเพียงผู้เดียว

ครั้งนั้นไทยทำการรบจนกระสุนปืนใหญ่ในคลังกระสุนไม่เพียงพอ ทำเรื่องไปขออเมริกา อเมริกาจากที่เคยสนับสนุนให้ฟรีๆ ก็ขอคิดค่ากระสุนซะดื้อๆ ทำให้ไทยตกที่นั่งลำบาก ในตอนนั้นเล่ากันว่าไทยได้ส่งเรื่องไปขอยืมกระสุนปืนจากชาติในอาเซียนด้วยกัน หนึ่งในนั้นก็ได้แก่อินโดนีเชีย ซึ่งอินโดนีเซียก็ได้ให้ความช่วยเหลือเป็นอย่างดี โดยการให้กระสุนปืนใหญ่มาเพื่อทำการรบ แต่ปรากฎว่ากระสุนปืนใหญ่ของอินโดใช้กับปืนใหญ่ไทยไม่ได้ อินโดนีเชียก็แสดงความเป็นมหามิตรด้วยการจะให้ ไทยยืมปืนใหญ่มาด้วยเพื่อใช้ในการรบ แต่ไทยพิจารณาแล้วว่าทำแบบนั้นอาจจะดึงให้อินโดมีปัญหาไปด้วย เลยหาทางแก้ปัญหาวิธีอื่นแทน โดยการส่งทีมทหารไปเจรจากับจีนซึ่งเป็นคอมมิวนิสต์คนละขั้วกับโซเวียต การเจรจาได้ผลดี ไทยมีกระสุนใหญ่มาใช้รบเปลี่ยนรูปแบบการรบจากรบตามรูปแบบของอเมริกาที่ทำให้ไทยสูญเสียหนักมาเป็นรบนอกแบบโดยการส่งหน่วยรบพิเศษเข้าไปแทรกซึมตัดกำลังจนไทยตีคืนพื้นที่กลับมาได้คืน และสามารถข้ามแม่น้ำโขงไปได้ จนถึงขนาดว่าทหารไทยเตรียมจะเข้ายึดเวียงจัน แต่ลาวก็ฉลาดพอที่เมื่อรู้ว่ากลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบก็ชิงที่ขอเจรจาสงบศึก ....

จากสงครามครั้งนั้น ทำให้คนไทยมองว่าอินโดนีเซียเป็นประเทศมหามิตรของประเทศไทย และทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางการทหารในไทย โดยเฉพาะการตั้งโรงงานผลิตกระสุนปืนใหญ่ จนปัจจุบันไทยสามารถที่จะผลิตกระสุนปืนใหญ่ได้ประมาณสี่หมื่นลูกต่อปี เพียงพอที่จะสนันสนุนการรบที่ยืดเยื้อได้ อย่างในครั้งปี ๕๓ ที่มีข้อขัดแย้งกับเขมรก็มีกระสุนปืนใหญ่ขนาดและชนิดต่างๆ ใช้อย่างทันท่วงที  

ปล.เรื่องข้างต้นผมก็อ่านมาอีกทีนะครับ

๒.
มหามิตรอย่างที่สองมาจากการที่คนอินโดโดยส่วนใหญ่จะชื่นชมในนักกีฬาที่เป็นคนไทย ทีมสโมสรหรือทีมชาติ โดยดูได้คอมเม้นท์ต่างๆ แทบจะไม่มีเลยที่ด่าไทย เกรียนใส่ไทย หรือประชดประชัน กระทบกระเทียบใส่ทีมไทย นั่นเองทำให้คนไทยมองอินโดเป็นมหามิตร