ผมคบกับผู้หญิงคนนึงมา 2 ปีแล้วครับ ดูแล้วมันก็เหมือนเรื่องปกติทั่วไป แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย เธอมีแฟนอยู่แล้วครับ เธอคบกับแฟนมานานมากหลายปีแล้ว
ก่อนที่จะมาคุยกัน ผมก็มีแฟนอยู่แล้วครับ ต่างคนต่างก็มีแฟนอยู่แล้ว ทีแรกก็ไม่ได้คิดว่ามันจะจริงจังกันมากขนาดนี้ จนวันนึงแฟนผมจับได้ ก็ทะเลาะกัน แล้วผมก็ตัดสินใจเลิกกับแฟนเพื่อที่แฟนผมจะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับเธอและแฟนเธอคนนั้น (แฟนเธอคนนั้นก็รู้นะว่าเธอคนนั้นคุยกับผมด้วย) แต่ว่าทุกอย่างไม่เป็นแบบที่ผมคิด แฟนผมทั้งตามกัดตามด่า โพสเฟสสารพัดเกี่ยวกับผมและเธอคนนั้นมาตลอดสองปีที่เลิกกัน ถึงแม้ว่าแฟนผมจะมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ตาม ผมเข้าใจนะว่าคงจะแค้นมาก ผมผิดผมก็ยอมรับ แต่สองปีแล้วไม่เบื่อบ้างเลยรึไง?
เห้อ หลังจากที่ผมเลิกกับแฟนผม ผมก็ไม่ได้คุยกับใครใหม่เลย ผมมีแค่เธอคนนั้นเพียงแค่คนเดียว ก็คบกันเหมือนเป็นแฟนกันทั่วๆไป คุยกันทุกวัน บอกรักกันทุกวัน ทะเลาะกันบ้าง ผมว่าผมรับได้เรื่องที่เขามีแฟนอยู่แล้วตลอดสองปี ก็จะมีบ้างที่ผมหึงเธอกับแฟนเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ก็ปล่อยมันไปเรานอยเองเดี๋ยวมันก็หายเอง เธอก็ไม่เคยละเลยผมเลยนะครับ เธอมักจะชอบพูดกับผมบ่อยๆว่า เมื่อไหร่จะโตจะได้ดูแลเธอได้ บางครั้งก็พูดเรื่องอนาคตกันบ้างเหมือนคู่รักทั่วๆไป ก็เป็นแบบนี้กันเรื่อยมา ไม่ค่อยมีปัญหาระหว่างผมกับแฟนเธอเท่าไหร่ จะต่างคนต่างอยู่มากกว่า จนเมื่อเร็วๆมานี้ เธอย้ายไปอยู่กับแฟนเธอ(เมื่อก่อนผมก็ไม่รู้ว่าอยู่ด้วยกันไหม แต่เธอมักจะบอกว่าไม่ได้อยู่ นานๆทีถึงจะอยู่ด้วยกัน) ผมรู้สึกว่าผมเริ่มไม่โอเคกับความรู้สึกที่เคยปล่อยผ่าน เมื่อก่อนเวลาเห็นเขาโพสรูปกับแฟน บอกรักกัน ผมก็แค่ยิ้มกับตัวเองแล้วคิดว่า เธอมีความสุขก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่แม้แต่จะอยากเห็นเลย อะไรๆเปลี่ยนไปหลายอย่างมากจนผมแทบรับไม่ทัน จากที่เคยรู้สึกว่ารักกัน มันกลายเป็นว่ารู้สึกห่าง จนตอนนี้ ขอแค่เธอตอบข้อความผมบ้างผมก็ดีใจมากแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะได้ยินคำว่า รัก จากเธอไม่บ่อยเหมือนเดิม
ผมรู้ว่าใครหลายคนต้องมองผมว่าเลว ที่เข้าไปในชีวิตของคนสองคนที่เขารักกัน แต่ความรักมันเกิดขึ้นมาแล้วและมันก็ลึกไปไกลมากแล้ว เพื่อนๆผมมักจะถามว่า ผมทนอยู่มาได้ยังไง ผมไม่ได้ทนหรอกนะครับ ที่ผมอยู่มาได้ขนาดนี้ ผมและเธอมีสิ่งเดียวที่เชื่อมกันไว้แค่คำว่ารักคำเดียวเลย หากคำนนี้มันหมดลง ก็ไม่เหลืออะไรเชื่อมผมกับเธอไว้เลยครับ รัก ก็คือ รัก เธอจะบอกผมแบบนี้ตลอดเลย
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อย แต่ผมก็เดินออกมาไม่ได้ ผมเคยพยายามหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง หรือเพราะผมรักเธอมากเกินไป ผมถึงมองแค่ความสุขกับเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เธอให้กับผม คุยกันบ้าง เจอกันบ้าง ชีวิตผมรอแค่เวลาที่จะได้คุยกับเธอ ผมจะกลับไปมองเธอมีความสุขกับแฟน รักแฟนได้อีกครั้งไหม ถ้าผมทำได้ ผมคงจะสบายใจและไม่ต้องมีเรื่องให้คิดมาก
ผมรักเธอมากจริงๆ ผมผิดใช่ไหมครับ ที่ผมรักเธอ
ผิดใช่ไหม กับความรักที่มันเกิดขึ้นแล้ว
ก่อนที่จะมาคุยกัน ผมก็มีแฟนอยู่แล้วครับ ต่างคนต่างก็มีแฟนอยู่แล้ว ทีแรกก็ไม่ได้คิดว่ามันจะจริงจังกันมากขนาดนี้ จนวันนึงแฟนผมจับได้ ก็ทะเลาะกัน แล้วผมก็ตัดสินใจเลิกกับแฟนเพื่อที่แฟนผมจะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับเธอและแฟนเธอคนนั้น (แฟนเธอคนนั้นก็รู้นะว่าเธอคนนั้นคุยกับผมด้วย) แต่ว่าทุกอย่างไม่เป็นแบบที่ผมคิด แฟนผมทั้งตามกัดตามด่า โพสเฟสสารพัดเกี่ยวกับผมและเธอคนนั้นมาตลอดสองปีที่เลิกกัน ถึงแม้ว่าแฟนผมจะมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ตาม ผมเข้าใจนะว่าคงจะแค้นมาก ผมผิดผมก็ยอมรับ แต่สองปีแล้วไม่เบื่อบ้างเลยรึไง?
เห้อ หลังจากที่ผมเลิกกับแฟนผม ผมก็ไม่ได้คุยกับใครใหม่เลย ผมมีแค่เธอคนนั้นเพียงแค่คนเดียว ก็คบกันเหมือนเป็นแฟนกันทั่วๆไป คุยกันทุกวัน บอกรักกันทุกวัน ทะเลาะกันบ้าง ผมว่าผมรับได้เรื่องที่เขามีแฟนอยู่แล้วตลอดสองปี ก็จะมีบ้างที่ผมหึงเธอกับแฟนเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ก็ปล่อยมันไปเรานอยเองเดี๋ยวมันก็หายเอง เธอก็ไม่เคยละเลยผมเลยนะครับ เธอมักจะชอบพูดกับผมบ่อยๆว่า เมื่อไหร่จะโตจะได้ดูแลเธอได้ บางครั้งก็พูดเรื่องอนาคตกันบ้างเหมือนคู่รักทั่วๆไป ก็เป็นแบบนี้กันเรื่อยมา ไม่ค่อยมีปัญหาระหว่างผมกับแฟนเธอเท่าไหร่ จะต่างคนต่างอยู่มากกว่า จนเมื่อเร็วๆมานี้ เธอย้ายไปอยู่กับแฟนเธอ(เมื่อก่อนผมก็ไม่รู้ว่าอยู่ด้วยกันไหม แต่เธอมักจะบอกว่าไม่ได้อยู่ นานๆทีถึงจะอยู่ด้วยกัน) ผมรู้สึกว่าผมเริ่มไม่โอเคกับความรู้สึกที่เคยปล่อยผ่าน เมื่อก่อนเวลาเห็นเขาโพสรูปกับแฟน บอกรักกัน ผมก็แค่ยิ้มกับตัวเองแล้วคิดว่า เธอมีความสุขก็ดีแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่แม้แต่จะอยากเห็นเลย อะไรๆเปลี่ยนไปหลายอย่างมากจนผมแทบรับไม่ทัน จากที่เคยรู้สึกว่ารักกัน มันกลายเป็นว่ารู้สึกห่าง จนตอนนี้ ขอแค่เธอตอบข้อความผมบ้างผมก็ดีใจมากแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะได้ยินคำว่า รัก จากเธอไม่บ่อยเหมือนเดิม
ผมรู้ว่าใครหลายคนต้องมองผมว่าเลว ที่เข้าไปในชีวิตของคนสองคนที่เขารักกัน แต่ความรักมันเกิดขึ้นมาแล้วและมันก็ลึกไปไกลมากแล้ว เพื่อนๆผมมักจะถามว่า ผมทนอยู่มาได้ยังไง ผมไม่ได้ทนหรอกนะครับ ที่ผมอยู่มาได้ขนาดนี้ ผมและเธอมีสิ่งเดียวที่เชื่อมกันไว้แค่คำว่ารักคำเดียวเลย หากคำนนี้มันหมดลง ก็ไม่เหลืออะไรเชื่อมผมกับเธอไว้เลยครับ รัก ก็คือ รัก เธอจะบอกผมแบบนี้ตลอดเลย
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อย แต่ผมก็เดินออกมาไม่ได้ ผมเคยพยายามหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง หรือเพราะผมรักเธอมากเกินไป ผมถึงมองแค่ความสุขกับเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เธอให้กับผม คุยกันบ้าง เจอกันบ้าง ชีวิตผมรอแค่เวลาที่จะได้คุยกับเธอ ผมจะกลับไปมองเธอมีความสุขกับแฟน รักแฟนได้อีกครั้งไหม ถ้าผมทำได้ ผมคงจะสบายใจและไม่ต้องมีเรื่องให้คิดมาก
ผมรักเธอมากจริงๆ ผมผิดใช่ไหมครับ ที่ผมรักเธอ