ตอนนี้อายุ 22 ไม่เคยมีแฟน มีมาจีบแต่เราก็ไม่สนใจพวกเขา ชอบคิดว่าไม่ปรารถนามีครอบครัว ไม่อยากมีลูก ให้เป็นบ่วงผูกใจ..
สนใจพุทธศาสนาตั้งแต่ 10 ขวบ ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรมกับทางโรงเรียน ตั้งแต่ ป.4-ป.6 ซึ่งเป็นโครงการบวชเนกขัมมะวัดบวรฯ
ประกาศนียบัตรเพียบ ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติธรรมทั้งนั้น นอกนั้นเป็นการประกวดคัดลายมือ ไม่มีวิชาการเลย
เราสงสัยตั้งแต่เด็ก ทำไมหนอหายากจังคนที่สามารถคุยเรื่องเดียวกับที่เราสนใจได้.. เพื่อนวัยเดียวกันเขาสนใจในสิ่งที่เรา แทบจะไม่สนใจ..
เราชอบคิด ครุ่นคิดกับตัวเองทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าเราเกิดมาทำไม ได้อย่างไร และควรจะทำอะไร บนโลกใบเล็กนี้?
ปัจจุบันถึงแม้จะมีสิ่งหลายอย่างแตกต่างไปจากวัยเด็ก เราเติบใหญ่ ประสบพบเจอเหตุการณ์ชีวิตต่างๆ มากมาย มีทั้งทุกข์ทั้งสุข
เทคโนโลยีก้าวหน้าไปมาก แต่เหมือนความสุขเรากลับน้อยลงๆ เรื่อยๆ เราเห็นผู้คนรอบข้างติดกับดักของโลกวัตถุ จิตใจแห้งแล้ง..ฯลฯ
ไม่ว่าโลกจะผ่านไปไกลเพียงไหน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเร็วเพียงใด สิ่งหนึ่งที่ยังเป็นเหมือนเชื้อไฟที่ติดอยู่ในห้วงความคิด นั่นคือ ฉันยังคงปรารถนาเส้นทางธรรม...
ปล. ตอนป.6 หลังจากโครงการเนกขัมมะ ณ สำนักแม่ชีแห่งหนึ่ง คิดว่าเราปรารถนาอยากบวชไปตลอดชีวิต ...ความคิดนี้ผุดขึ้นมาได้อย่างไรกัน นั่นเราแค่ป.6 นะ ยังเด็ก ยังต้องเรียนหนังสือ เส้นทางชีวิตยังอีกยาวไกล เหตุใดหนอคิดสละทางโลก!
ปล.2 มีความคิดว่าหลักจากเรียนจบไปแล้วจะไปปฏิบัติธรรมที่วัดมหาธาตฯ เนื่องจากเคยไปปฏิบัติครั้งหนึ่งแล้ว คิดว่าจะต้องไปอีกให้ได้ สักวันหนึ่ง...
ไม่ค่อยสนใจเรื่องความรัก สนใจแต่เรื่องศาสนา เช่นคิดว่าเกิดมาแล้วเราควรทำอะไรฯลฯ อย่างนี้เป็นบุญวาสนาที่จะเดินตามทางธรรม?
สนใจพุทธศาสนาตั้งแต่ 10 ขวบ ได้มีโอกาสปฏิบัติธรรมกับทางโรงเรียน ตั้งแต่ ป.4-ป.6 ซึ่งเป็นโครงการบวชเนกขัมมะวัดบวรฯ
ประกาศนียบัตรเพียบ ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติธรรมทั้งนั้น นอกนั้นเป็นการประกวดคัดลายมือ ไม่มีวิชาการเลย
เราสงสัยตั้งแต่เด็ก ทำไมหนอหายากจังคนที่สามารถคุยเรื่องเดียวกับที่เราสนใจได้.. เพื่อนวัยเดียวกันเขาสนใจในสิ่งที่เรา แทบจะไม่สนใจ..
เราชอบคิด ครุ่นคิดกับตัวเองทุกเมื่อเชื่อวัน ว่าเราเกิดมาทำไม ได้อย่างไร และควรจะทำอะไร บนโลกใบเล็กนี้?
ปัจจุบันถึงแม้จะมีสิ่งหลายอย่างแตกต่างไปจากวัยเด็ก เราเติบใหญ่ ประสบพบเจอเหตุการณ์ชีวิตต่างๆ มากมาย มีทั้งทุกข์ทั้งสุข
เทคโนโลยีก้าวหน้าไปมาก แต่เหมือนความสุขเรากลับน้อยลงๆ เรื่อยๆ เราเห็นผู้คนรอบข้างติดกับดักของโลกวัตถุ จิตใจแห้งแล้ง..ฯลฯ
ไม่ว่าโลกจะผ่านไปไกลเพียงไหน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเร็วเพียงใด สิ่งหนึ่งที่ยังเป็นเหมือนเชื้อไฟที่ติดอยู่ในห้วงความคิด นั่นคือ ฉันยังคงปรารถนาเส้นทางธรรม...
ปล. ตอนป.6 หลังจากโครงการเนกขัมมะ ณ สำนักแม่ชีแห่งหนึ่ง คิดว่าเราปรารถนาอยากบวชไปตลอดชีวิต ...ความคิดนี้ผุดขึ้นมาได้อย่างไรกัน นั่นเราแค่ป.6 นะ ยังเด็ก ยังต้องเรียนหนังสือ เส้นทางชีวิตยังอีกยาวไกล เหตุใดหนอคิดสละทางโลก!
ปล.2 มีความคิดว่าหลักจากเรียนจบไปแล้วจะไปปฏิบัติธรรมที่วัดมหาธาตฯ เนื่องจากเคยไปปฏิบัติครั้งหนึ่งแล้ว คิดว่าจะต้องไปอีกให้ได้ สักวันหนึ่ง...