เวลาเปลี่ยน...แต่น้องเราไม่เปลี่ยน 😊

มีใครเคยเป็นเหมือนกันบ้างมั้ย ว่าอยู่ดีๆมานึกย้อนกลับว่าเราติดตามคอยดูชิวิตของใครก็ไม่รู้ ญาติก็ไม่ใช่ พี่น้องก็ไม่ใช่ แต่ก็ตามให้ใจกันมาตลอดอย่างน่าประหลาดใจ  เฉพาะเรา 4-5 ปี ที่ผ่านมานี่ไม่รู้สึกเสียดายหรือเสียใจเลย กลับคิดว่าเหมือนน้องนุ่ง  เหมือนคนในบ้าน ในครอบครัว ดีใจนะที่ได้เห็นพวกเค้ามีพัฒนาการก้าวหน้าตลอด ไม่คิดจะหยุดพัฒนาตนเอง แม้ว่าจะมีคำชื่นชมมากมายแต่ก็ไม่หลงระเริงว่าตัวเองเก่ง เจ๋ง  ตลอดทางเดินของเค้าไม่ได้ราบเรียบ สวยงามเหมือนโรยกลีบกุหลาบ แต่น้องๆก็ผ่านมันมาได้ด้วยดี และคอยผลักดันกันตลอดเวลาไม่เคยทิ้งกันเวลาเกิดปัญหาว่าใหญ่หรือเล็ก ขอบคุณที่คนน้องไม่ทิ้งคนพี่ ขอบคุณคนพี่ที่ไม่ทิ้งคนน้องเช่นกัน(งงมะ 55)  ขอบคุณพวกเรากันเองที่ให้กำลังน้องและให้กำลังกันและกันเสมอ จะว่าพวกเราก็ผ่านสนามมาอย่างโชกโชนเหมือนกัน 55 และต้องขอบคุณน้องนะที่ให้ใจกับพวกเราเหมือนกัน เซอร์วิสเต็มที่เท่าที่น้องจะทำได้ บางครั้งเหนื่อยแต่ก็พยายามจะเซอร์วิสให้อย่างทั่วถึง (ถ้าไม่ไหวก็บอกเค้าไปบ้าง) รู้นะว่าถ้าเป็นไปได้น้องอยากจะให้ครบทุกคน บางทีมันมีปัจจัยหลายๆอย่างเข้ามา เช่น มีงานต่อหรืออะไร ก็อย่าไปน้อยใจน้องมันเลย มันต้องมีซักครั้งที่เป็นโอกาสของคุณน่า (รักกันๆ)
     Step ต่อไป จะคอยเป็นกำลังให้ นายสิงห์  หนูปุ้ม  คุณจี รวมถึงณดากับโญโญ่ในอนาตตด้วยนะ  และให้รู้ไว้ว่าพี่ๆน้องๆจะเป็นกำลังใจให้ตลอดนะ ไม่ว่ามองไปข้างหน้าก็จะเห็นว่ามือที่ยื่นสนับสนุนตลอดเวลา หรือมองกลับมาข้างหลังก็ยังมีคนเฝ้ามองคอยผลักดันให้เดินไปอย่าสง่างามไม่ต้องห่วงว่าวันใดวันหนึ่งจะเคว้งคว้าง สัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันเนอะ ดีใจที่น้องยังเป็นณเดชน์-ญาญ่าเหมือนที่รู้จักตั้งแต่วันแรก ถ้าจะเปลี่ยนคงแค่หน้าตารูปร่างและความคิดความอ่านที่โตขึ้นเท่านั้นเอง😊
ปล. Edit คำผิด