จากหนังสือที่ระลึกของครูบาคำตั๋น วัดสันทรายหลวง ที่ผมเคยอ่านนะครับ มีอยู่ตอนหนึ่งที่ผมจำได้แม่น เพราะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับสิ่งเหนือธรรมชาติครับ เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเสือสมิง ซึ่งทำให้ความรู้ที่รู้มาเกี่ยวกับเสือสมิงเปลี่ยนไปเลย
เกริ่นก่อนนะครับ ครูบาคำตั๋น วัดสันทรายหลวง เป็นอดีตเจ้าอาวาสวัดสันทรายหลวง ซึ่งถือเป็นสายครูบาศรีวิชัย เพราะจากที่พ่อเล่ามา ในสมัยครูบาศรีวิชัย มีคำสั่งกวาดล้างพระที่ศรัทธาครูบาศรีวิชัย เจ้าอาวาสวัดสันทรายหลวงในขณะนั้น ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มลูกศิษย์ครูบาศรีวิชัยนั้น ได้ทิ้งวัดหนีไปอยู่เชียงตุง ทำให้ครูบาคำตั๋นในสมัยนั้นที่เป็นพระหนุ่มต้องรับเป็นเจ้าอาวาสแทน ซึ่งถือว่าเป็นเจ้าอาวาสวัดตั้งแต่หนุ่มๆเลยทีเดียว
ตามคติในสมัยนั้นหากพระสงฆ์ที่สำเร็จวิชาแล้ว (ก็คือเรียนทั้งทางธรรม และเวทย์มนต์คาถาจนจบแล้ว) จะต้องออกธุดงค์ ซึ่งการออกธุดงค์ของภาคเหนือนั้นออกไปทางแสวงบุญมากกว่าคือเดินไปที่ต่างๆ เพราะหากผ่านการธุดงค์มาได้ถือว่าสำเร็จวิชาแล้ว เพราะการธุดงค์นั้นอันตรายต้อง มีศีลวัตร เข้มแข็ง และมีเวทย์มนต์คาถาพอตัว ถึงจะรอดมาได้
ครูบาคำตั๋น วัดสันทรายหลวง ในขระนั้นเลือกธุดงค์ไปเชียงตุงครับ ซึ่งเรื่องเสือสมิงที่ว่าก็เกิดขึ้นตอนนี้แหละ ท่านว่าหากพระที่ธุดงค์ อยู่ในศีลในวัตร ไม่จำเป็นต้องสะสมอาหารเลย เทวดาอารักษ์ตามป่าเขา จะมาใส่บาตรเอง
เช้ามืดวันหนึ่งครูบาคำตั๋นปักกลดในป่าครับ มีสีกาชาวป่าคนหนึ่งเอาอาหารมาถวาย อาหารที่นำมาถวายก็เป็นผลไม้ป่าหัวมันอะไรทำนองนั้นครับ พอครูบารับอาหารก็ให้พรอะไรเรียบร้อย หญิงสาวก็ลากลับ พอฟ้าสางครูบาถอนกลดและฉันอาหาร แต่สิ่งที่แปลกคือ มีรอยเท้าเสือฝังจมดินเลยครับ มาหยุดตรงกลดแล้วก็เดินกลับหายเข้าไปในป่าครับ เรื่องนี้ในหนังสือบอกว่าเป็นเสือสมิงมาใส่บาตรครับ จากนั้นครูบาท่านก็เดินทางไปจนถึงเชียงตุง เคารพวัดในเมืองจากนั้นก็กลับครับ
เสือสมิง
เกริ่นก่อนนะครับ ครูบาคำตั๋น วัดสันทรายหลวง เป็นอดีตเจ้าอาวาสวัดสันทรายหลวง ซึ่งถือเป็นสายครูบาศรีวิชัย เพราะจากที่พ่อเล่ามา ในสมัยครูบาศรีวิชัย มีคำสั่งกวาดล้างพระที่ศรัทธาครูบาศรีวิชัย เจ้าอาวาสวัดสันทรายหลวงในขณะนั้น ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มลูกศิษย์ครูบาศรีวิชัยนั้น ได้ทิ้งวัดหนีไปอยู่เชียงตุง ทำให้ครูบาคำตั๋นในสมัยนั้นที่เป็นพระหนุ่มต้องรับเป็นเจ้าอาวาสแทน ซึ่งถือว่าเป็นเจ้าอาวาสวัดตั้งแต่หนุ่มๆเลยทีเดียว
ตามคติในสมัยนั้นหากพระสงฆ์ที่สำเร็จวิชาแล้ว (ก็คือเรียนทั้งทางธรรม และเวทย์มนต์คาถาจนจบแล้ว) จะต้องออกธุดงค์ ซึ่งการออกธุดงค์ของภาคเหนือนั้นออกไปทางแสวงบุญมากกว่าคือเดินไปที่ต่างๆ เพราะหากผ่านการธุดงค์มาได้ถือว่าสำเร็จวิชาแล้ว เพราะการธุดงค์นั้นอันตรายต้อง มีศีลวัตร เข้มแข็ง และมีเวทย์มนต์คาถาพอตัว ถึงจะรอดมาได้
ครูบาคำตั๋น วัดสันทรายหลวง ในขระนั้นเลือกธุดงค์ไปเชียงตุงครับ ซึ่งเรื่องเสือสมิงที่ว่าก็เกิดขึ้นตอนนี้แหละ ท่านว่าหากพระที่ธุดงค์ อยู่ในศีลในวัตร ไม่จำเป็นต้องสะสมอาหารเลย เทวดาอารักษ์ตามป่าเขา จะมาใส่บาตรเอง
เช้ามืดวันหนึ่งครูบาคำตั๋นปักกลดในป่าครับ มีสีกาชาวป่าคนหนึ่งเอาอาหารมาถวาย อาหารที่นำมาถวายก็เป็นผลไม้ป่าหัวมันอะไรทำนองนั้นครับ พอครูบารับอาหารก็ให้พรอะไรเรียบร้อย หญิงสาวก็ลากลับ พอฟ้าสางครูบาถอนกลดและฉันอาหาร แต่สิ่งที่แปลกคือ มีรอยเท้าเสือฝังจมดินเลยครับ มาหยุดตรงกลดแล้วก็เดินกลับหายเข้าไปในป่าครับ เรื่องนี้ในหนังสือบอกว่าเป็นเสือสมิงมาใส่บาตรครับ จากนั้นครูบาท่านก็เดินทางไปจนถึงเชียงตุง เคารพวัดในเมืองจากนั้นก็กลับครับ