"อารัมภบท"
หญิงชราวัย ๘๕ ปีท่านหนึ่ง บ่นรำพึงถึงชีวิตตัวเอง ชีวิตนี้เราเกิดมามันอาภัพนัก ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ เหมือนคนอื่นเขา เห็นเด็กไปโรงเรียนก็ดีใจ เห็นใครอ่านออกเขียนได้ก็ชื่นชม แต่ก็ตรอมตรมตรงที่ตนอ่านไม่ออกเขียนไม่เป็น เฝ้าคิดว่าตนเกิดมานั้นมันบุญน้อยนัก ชาติก่อนคงทำบุญมาไม่มาก จึงต้องลำบาก ขาดโอกาสในการศึกษาหากแม้ใครเชิญชวนให้ทำบุญสร้างโรงเรียน ท่านจะเร่งรีบทำโดยไม่รีรอ เพียงเพื่อขอให้เกิดมาในชาติหน้า บุญที่ได้ทำมา จงได้หนุนนำทำให้ตนได้มีโอกาสเล่าเรียนศึกษากับเขาบ้าง
ท่านเป็นคนใจดี โอบอ้อมอารี มีใจเมตตา รูปร่างขาวท้วม ไม่สูงไม่ต่ำ เป็นคนน่ารัก ขี้เกรงอกเกรงใจ ไม่เอาเปรียบใคร ชอบทำบุญทำทาน อยากจะฟังธรรมแต่ก็ฟังไม่เข้าใจ อยากปฏิบัติธรรมก็ไม่รู้จะปฏิบัติอย่างไร ท่านผู้นี้มิใช่คนอื่นไกลที่ไหนเลย ท่านเป็น แม่ยายของผมเอง
หนังสือเล่มนี้ เป็นการบันทึกเรื่องราวเล่าเรื่อง การสอนแม่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม จึงเป็นเรื่องเล่าเบาๆ ไม่เครียด จบเป็นตอนๆ ไม่สั้นไม่ยาว พอไม่ให้ง่วงเหงาหาวนอน และแล้วแม่ก็สามารถปฏิบัติธรรมได้อย่างไม่อายใคร เพราะใจศรัทธามาเต็มร้อย ชีวิตที่ผ่านโลกมามากเจอทั้งสิ่งที่รักที่ชัง เจอะทั้งสิ่งที่พลัดที่พราก ที่จากกัน จึงอยากหาที่พึ่งที่แท้จริงให้กับชีวิตและช่วงสุดท้าย ท้ายสุดของชีวิต
ธรรมะของพระพุทธองค์ แท้จริง มิได้ยากจนเกินความสามารถของมนุษย์ที่สมควรฝึกได้ แต่ที่ยากเพราะเราไม่เข้าใจ ที่ไม่เข้าใจ ก็เพราะไม่ใส่ใจเข้าไปศึกษาการศึกษาก็มิใช่ต้องไปเข้าห้องนั่งเรียน ตามที่ท่านจัดหลักสูตรไว้สอนกันอย่างนั้นมันก็ดี และมีประโยชน์มิใช่น้อย แต่การศึกษาที่แท้จริงเป็นการศึกษาจากกายจากใจเรานี้เอง นั่นแหละ....จึงจะใช่ ของแท้ของจริง
การศึกษาในเบื้องต้น ต้องฟังให้เข้าใจ ต่อไปต้องพิจารณาใคร่ครวญในสิ่งที่ได้เรียนได้ฟังมาด้วยเหตุผลสุดท้ายต้องลงมือศึกษาเรียนรู้ความจริงที่เกิดขึ้นในกายในใจเรานี้ ท่านเรียกว่า ภาวนา หรือการปฏิบัติธรรมและสิ่งที่สำคัญ ต้องมีความจริงใจในการปฏิบัติแบบประจำสม่ำเสมอทุกวัน มิใช่นานๆ วันค่อยปฏิบัติ
อย่าเอาแต่มีความจริงจัง คือเห็นว่าสิ่งนี้ดีมีประโยชน์แล้วก็เร่งปฏิบัติแบบไฟไหม้ฟาง วูบเดียวก็แฟบดับ ขอให้มีความจริงใจในการฝึกตน จงมีสติฝึก รู้กาย รู้ใจ ทุกวันและในระหว่างวันอย่าได้ขาด ผลที่ท่านจะได้ จะเป็นอะไรอย่างไรก็ตาม ขอเพียงท่านรู้ตามที่มันเป็น โดยไม่คาดหวังใดๆ ทั้งสิ้น ท่านก็จะพบกับความเปลี่ยนแปลงแบบไม่เคยคาดคิดมาก่อนเช่นกัน สัจธรรมทั้งหลายจะเกิดขึ้นให้ท่านได้รู้เห็นเองในวันหนึ่ง
คุณแม่ท่านนี้ได้ฝึกตนแล้ว บัดนี้ถึงแม้ท่านจะยังไม่ได้บรรลุธรรมเป็นอริยบุคคลชั้นใดๆ เลยก็ตาม แต่ความทุกข์ก็ได้ลดน้อย เบาบางลงมิใช่น้อย
ท่านล่ะครับ อาจเป็นผู้หนึ่งที่ไม่มีโอกาสได้รับการศึกษาหรือมีโอกาสได้รับการศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรมมามากกว่าคุณแม่ผู้สูงวัยท่านนี้ก็ได้
ถึงเวลาแล้วหรือยังครับ ที่เราจะหวนกลับมารู้จักตัวเองและให้เวลากับตัวเอง เรียนรู้และเข้าใจความเป็นจริงของชีวิตตัวเราเองให้มากขึ้นกว่านี้
ท่านเป็นผู้หนึ่งที่มีโอกาส เพียงแต่ขอให้ท่านจริงใจต่อ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และหมั่นฝึกฝนตนอย่างสม่ำเสมอ วันหนึ่งผลจะปรากฏขึ้นกับตัวท่านเอง จงอย่าดูถูกตัวเอง จงให้โอกาสตัวเอง แล้วโอกาสทองก็จะเป็นของท่านในวันหนึ่ง
ขอเป็นกำลังใจและอนุโมทนาล่วงหน้านะครับ
ที่มา : จากหนังสือสอนแม่ปฏิบัติธรรมโดยอาจารย์ธีรยุทธ เวชเจริญยิ่ง
สอนแม่หัดปฏิบัติธรรม
"อารัมภบท"
หญิงชราวัย ๘๕ ปีท่านหนึ่ง บ่นรำพึงถึงชีวิตตัวเอง ชีวิตนี้เราเกิดมามันอาภัพนัก ไม่มีโอกาสได้เรียนหนังสือ เหมือนคนอื่นเขา เห็นเด็กไปโรงเรียนก็ดีใจ เห็นใครอ่านออกเขียนได้ก็ชื่นชม แต่ก็ตรอมตรมตรงที่ตนอ่านไม่ออกเขียนไม่เป็น เฝ้าคิดว่าตนเกิดมานั้นมันบุญน้อยนัก ชาติก่อนคงทำบุญมาไม่มาก จึงต้องลำบาก ขาดโอกาสในการศึกษาหากแม้ใครเชิญชวนให้ทำบุญสร้างโรงเรียน ท่านจะเร่งรีบทำโดยไม่รีรอ เพียงเพื่อขอให้เกิดมาในชาติหน้า บุญที่ได้ทำมา จงได้หนุนนำทำให้ตนได้มีโอกาสเล่าเรียนศึกษากับเขาบ้าง
ท่านเป็นคนใจดี โอบอ้อมอารี มีใจเมตตา รูปร่างขาวท้วม ไม่สูงไม่ต่ำ เป็นคนน่ารัก ขี้เกรงอกเกรงใจ ไม่เอาเปรียบใคร ชอบทำบุญทำทาน อยากจะฟังธรรมแต่ก็ฟังไม่เข้าใจ อยากปฏิบัติธรรมก็ไม่รู้จะปฏิบัติอย่างไร ท่านผู้นี้มิใช่คนอื่นไกลที่ไหนเลย ท่านเป็น แม่ยายของผมเอง
หนังสือเล่มนี้ เป็นการบันทึกเรื่องราวเล่าเรื่อง การสอนแม่ฝึกหัดปฏิบัติธรรม จึงเป็นเรื่องเล่าเบาๆ ไม่เครียด จบเป็นตอนๆ ไม่สั้นไม่ยาว พอไม่ให้ง่วงเหงาหาวนอน และแล้วแม่ก็สามารถปฏิบัติธรรมได้อย่างไม่อายใคร เพราะใจศรัทธามาเต็มร้อย ชีวิตที่ผ่านโลกมามากเจอทั้งสิ่งที่รักที่ชัง เจอะทั้งสิ่งที่พลัดที่พราก ที่จากกัน จึงอยากหาที่พึ่งที่แท้จริงให้กับชีวิตและช่วงสุดท้าย ท้ายสุดของชีวิต
ธรรมะของพระพุทธองค์ แท้จริง มิได้ยากจนเกินความสามารถของมนุษย์ที่สมควรฝึกได้ แต่ที่ยากเพราะเราไม่เข้าใจ ที่ไม่เข้าใจ ก็เพราะไม่ใส่ใจเข้าไปศึกษาการศึกษาก็มิใช่ต้องไปเข้าห้องนั่งเรียน ตามที่ท่านจัดหลักสูตรไว้สอนกันอย่างนั้นมันก็ดี และมีประโยชน์มิใช่น้อย แต่การศึกษาที่แท้จริงเป็นการศึกษาจากกายจากใจเรานี้เอง นั่นแหละ....จึงจะใช่ ของแท้ของจริง
การศึกษาในเบื้องต้น ต้องฟังให้เข้าใจ ต่อไปต้องพิจารณาใคร่ครวญในสิ่งที่ได้เรียนได้ฟังมาด้วยเหตุผลสุดท้ายต้องลงมือศึกษาเรียนรู้ความจริงที่เกิดขึ้นในกายในใจเรานี้ ท่านเรียกว่า ภาวนา หรือการปฏิบัติธรรมและสิ่งที่สำคัญ ต้องมีความจริงใจในการปฏิบัติแบบประจำสม่ำเสมอทุกวัน มิใช่นานๆ วันค่อยปฏิบัติ
อย่าเอาแต่มีความจริงจัง คือเห็นว่าสิ่งนี้ดีมีประโยชน์แล้วก็เร่งปฏิบัติแบบไฟไหม้ฟาง วูบเดียวก็แฟบดับ ขอให้มีความจริงใจในการฝึกตน จงมีสติฝึก รู้กาย รู้ใจ ทุกวันและในระหว่างวันอย่าได้ขาด ผลที่ท่านจะได้ จะเป็นอะไรอย่างไรก็ตาม ขอเพียงท่านรู้ตามที่มันเป็น โดยไม่คาดหวังใดๆ ทั้งสิ้น ท่านก็จะพบกับความเปลี่ยนแปลงแบบไม่เคยคาดคิดมาก่อนเช่นกัน สัจธรรมทั้งหลายจะเกิดขึ้นให้ท่านได้รู้เห็นเองในวันหนึ่ง
คุณแม่ท่านนี้ได้ฝึกตนแล้ว บัดนี้ถึงแม้ท่านจะยังไม่ได้บรรลุธรรมเป็นอริยบุคคลชั้นใดๆ เลยก็ตาม แต่ความทุกข์ก็ได้ลดน้อย เบาบางลงมิใช่น้อย
ท่านล่ะครับ อาจเป็นผู้หนึ่งที่ไม่มีโอกาสได้รับการศึกษาหรือมีโอกาสได้รับการศึกษาทั้งทางโลกและทางธรรมมามากกว่าคุณแม่ผู้สูงวัยท่านนี้ก็ได้
ถึงเวลาแล้วหรือยังครับ ที่เราจะหวนกลับมารู้จักตัวเองและให้เวลากับตัวเอง เรียนรู้และเข้าใจความเป็นจริงของชีวิตตัวเราเองให้มากขึ้นกว่านี้
ท่านเป็นผู้หนึ่งที่มีโอกาส เพียงแต่ขอให้ท่านจริงใจต่อ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และหมั่นฝึกฝนตนอย่างสม่ำเสมอ วันหนึ่งผลจะปรากฏขึ้นกับตัวท่านเอง จงอย่าดูถูกตัวเอง จงให้โอกาสตัวเอง แล้วโอกาสทองก็จะเป็นของท่านในวันหนึ่ง
ขอเป็นกำลังใจและอนุโมทนาล่วงหน้านะครับ
ที่มา : จากหนังสือสอนแม่ปฏิบัติธรรมโดยอาจารย์ธีรยุทธ เวชเจริญยิ่ง