ขอไม่แนะนำตัวอะไรมากนะครับ
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเวลา 22.35 โดยประมาณ(สด ๆ ร้อนๆ มะกี้เลยครับ)
เมื่อเวลา 22.30 ผมเดินออกจากหอจะไป 7-11 ที่หน้าปากซอย ก็จะไปซื้อของกินตามปกติ(หิวตอนกลางคืนนี้ลำบากมาก ๆ)
ก็เดินออกซอยตามปกติ แต่ระหว่างทางเกือบจะถึง 7-11 อีก 50 เมตร เจอพี่กะเทยคนนึง ยืนอยู่ริมถนน ผมก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เหมือนเห็นพี่เขาคุยกะอีกคนนึงเพิ่งเดินออกไป
พอผมผ่านพี่เขาก็ทักผม สมมติว่าชื่อ A ละกันครับ
A: น้องคะ ๆ
ผม : ครับ ผมเหรอครับ
A : ใช่คะน้องนั้นแหละคะ เข้ามาริม ๆ หน่อยเดี๋ยวรถชน !!
ผม : ครับ มีอะไรเหรอครับ
A : น้องคะ (ทำหน้าเศร้า เหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่ร้อง) พอดีว่าพี่ทำงานอยู่เมเจอร์รัชโยธิน แล้วพี่ลืมกระเป๋าเงินไว้ที่เพื่อนพี่ แล้วตอนนี้พี่ไม่มีเงินติดตัวเลย น้องพอช่วยอะไรพี่ได้ไหมคะ
ผม : ....
A : น้องคะ พี่ไม่ได้มาปล้น หรือมาจี้ นะคะ น้องไม่ต้องกลัว พี่ต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ (ทำหน้าเศร้า) คือพี่ถามคนแถวนี้เยอะมาก ไม่มีใครช่วยพี่สักคนเลย (หน้าหน้าท้อ) สังคมสมัยนี้มัน.... เฮ้อออ
ผม : แล้วพี่มีปัญหาอะไรเหรอครับ
A : พอดีพี่จะกลับชลบุรีอ่าจ่ะ แล้วลืมกระเป๋าตังไว้ที่เพื่อน ตอนนี้ติดต่อไม่ได้ พี่ไม่มีเงินซักบาทเลย น้องพอจะช่วยพี่ได้ไหม
ผม : (คิดในใจ พร้อมกวาดสายตาไปรอบ ๆ ดูว่ามีพวกพี่เขาอยู่รึเปล่า นี้มันปล้นหรือเปล่า)
A : น้องมองอะไรคะ
ผม : เปล่าครับ ๆ
A : (ทำหน้าเศร้า + เซง) เนี่ยยคือพี่ถามมาหลายคนมาก ไม่มีคนช่วยพี่เลยซักคน ถ้าไม่ได้พี่คงยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนแน่ ๆ
ผม : แล้วพี่ต้องการกี่บาทครับ
A : พี่ขอ 80 บาทคะน้อง จริง ๆ ค่ารถไปมัน 150 แต่พี่ขอ 80 พอ จริง ๆ ช่วยพี่ด้วยนะ
ผม : (นิ่งอยู่ซักพักก่อน หยิบเงินในกระเป๋า 100 บาทให้) พี่ครับนี่ครับ 100
A : ขอบใจมากนะน้อง (ทำหน้าซาบซึ้ง แล้วสวนกลับมา) น้องคะ พี่ขออีก 50 บาทได้ไหม
ผม : ไม่ครับ (ผมรู้เลยตอนนั้น ว่าโดนแล้ว ๆ ผมออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินตรงไป 7-11 อย่างไวเลย)
จบบทการปล้น
เข้ามายืนงงอยู่ใน 7-11 คิดในใจทำไมตรูโง่แบบนี้วะ โธ่เอ้ยยยยยยยย คือ ในสถาณการณ์จริงผมไม่ได้ตั้งตัวไง ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ ยอมให้เขาเอาไปง่าย ๆ เลย 100 บาท ผิดที่ผมด้วยแหละที่ใจอ่อนมาก ๆ คือเขาทำท่าทำทางน่าสงสารมาก มีเหงื่อท่วมตัวเหมือนวิ่งมาจากเมเจอร์แล้วถามหาความช่วยเหลือมาตั้งเยอะแต่ไม่ได้ จนเจอไอหนุ่มโง่ซื่อบื้อ(ผมเอง) คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หายเลยครับ
พอออกมาจากเซเว่น ถามพี่คนเสริฟที่อยู่ร้านบะหมี่หน้าซอย(ตอนผมเดินหนีกะเทยคนนั้น ผมเห็นพี่เขามองผมอยู่ ผมคิดในใจพร้อมกับบอกพี่เขาว่า โดนละพี่ )
จากนั้นผมถาม พี่ที่เสริฟบะหมี่ "พี่ มันไปไหนแล้ว กะเทยเมื่อกี้"
พี่เขา : มันเดินไปทางโน้นแล้วน้องง ว่าแต่โดนไปกี่บาท
ผม : 100 บาทพี่ ไม่น่าเลยย เหี้x เอ้ยยยย
พี่เขา : ไม่น่าเลย มะกี้มันเพิ่งลง taxi จากปากซอยเอง
ผม : (คิดในใจ ชิบบหายยยแล้วตรู) ครับขอบคุณมากพี่
ผมนี่เดินกลับหอพร้อมกลับไว้อาลัยความโง่ของตัวเอง
.
.
.
**** ฝากไว้เป็นอุทาหรณ์แล้วกันว่า โจรสมัยนี้มันแนบเนียนมาก ๆ เลย ใครเจอแบบนี้ขอให้ตั้งสตินะครับ
กะเทยคนนี้ ตัวใหญ่ ๆ ผิวคล้ำ ๆ ผมยาวแต่รวบไว้ ใครเจออย่าไปหลงเชื่อเด็ดขาดนะครับ
ไม่น่าเสี่ยเหลี่ยมให้มันเลยย เพราะความสงสารแท้ ๆ
เรื่องน่ากลัว ที่เพิ่งเจอมะกี้ !?!?!?
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อเวลา 22.35 โดยประมาณ(สด ๆ ร้อนๆ มะกี้เลยครับ)
เมื่อเวลา 22.30 ผมเดินออกจากหอจะไป 7-11 ที่หน้าปากซอย ก็จะไปซื้อของกินตามปกติ(หิวตอนกลางคืนนี้ลำบากมาก ๆ)
ก็เดินออกซอยตามปกติ แต่ระหว่างทางเกือบจะถึง 7-11 อีก 50 เมตร เจอพี่กะเทยคนนึง ยืนอยู่ริมถนน ผมก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เหมือนเห็นพี่เขาคุยกะอีกคนนึงเพิ่งเดินออกไป
พอผมผ่านพี่เขาก็ทักผม สมมติว่าชื่อ A ละกันครับ
A: น้องคะ ๆ
ผม : ครับ ผมเหรอครับ
A : ใช่คะน้องนั้นแหละคะ เข้ามาริม ๆ หน่อยเดี๋ยวรถชน !!
ผม : ครับ มีอะไรเหรอครับ
A : น้องคะ (ทำหน้าเศร้า เหมือนจะร้องไห้ แต่ไม่ร้อง) พอดีว่าพี่ทำงานอยู่เมเจอร์รัชโยธิน แล้วพี่ลืมกระเป๋าเงินไว้ที่เพื่อนพี่ แล้วตอนนี้พี่ไม่มีเงินติดตัวเลย น้องพอช่วยอะไรพี่ได้ไหมคะ
ผม : ....
A : น้องคะ พี่ไม่ได้มาปล้น หรือมาจี้ นะคะ น้องไม่ต้องกลัว พี่ต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ (ทำหน้าเศร้า) คือพี่ถามคนแถวนี้เยอะมาก ไม่มีใครช่วยพี่สักคนเลย (หน้าหน้าท้อ) สังคมสมัยนี้มัน.... เฮ้อออ
ผม : แล้วพี่มีปัญหาอะไรเหรอครับ
A : พอดีพี่จะกลับชลบุรีอ่าจ่ะ แล้วลืมกระเป๋าตังไว้ที่เพื่อน ตอนนี้ติดต่อไม่ได้ พี่ไม่มีเงินซักบาทเลย น้องพอจะช่วยพี่ได้ไหม
ผม : (คิดในใจ พร้อมกวาดสายตาไปรอบ ๆ ดูว่ามีพวกพี่เขาอยู่รึเปล่า นี้มันปล้นหรือเปล่า)
A : น้องมองอะไรคะ
ผม : เปล่าครับ ๆ
A : (ทำหน้าเศร้า + เซง) เนี่ยยคือพี่ถามมาหลายคนมาก ไม่มีคนช่วยพี่เลยซักคน ถ้าไม่ได้พี่คงยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนแน่ ๆ
ผม : แล้วพี่ต้องการกี่บาทครับ
A : พี่ขอ 80 บาทคะน้อง จริง ๆ ค่ารถไปมัน 150 แต่พี่ขอ 80 พอ จริง ๆ ช่วยพี่ด้วยนะ
ผม : (นิ่งอยู่ซักพักก่อน หยิบเงินในกระเป๋า 100 บาทให้) พี่ครับนี่ครับ 100
A : ขอบใจมากนะน้อง (ทำหน้าซาบซึ้ง แล้วสวนกลับมา) น้องคะ พี่ขออีก 50 บาทได้ไหม
ผม : ไม่ครับ (ผมรู้เลยตอนนั้น ว่าโดนแล้ว ๆ ผมออกมาจากตรงนั้นแล้วเดินตรงไป 7-11 อย่างไวเลย)
จบบทการปล้น
เข้ามายืนงงอยู่ใน 7-11 คิดในใจทำไมตรูโง่แบบนี้วะ โธ่เอ้ยยยยยยยย คือ ในสถาณการณ์จริงผมไม่ได้ตั้งตัวไง ไม่คิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้ ยอมให้เขาเอาไปง่าย ๆ เลย 100 บาท ผิดที่ผมด้วยแหละที่ใจอ่อนมาก ๆ คือเขาทำท่าทำทางน่าสงสารมาก มีเหงื่อท่วมตัวเหมือนวิ่งมาจากเมเจอร์แล้วถามหาความช่วยเหลือมาตั้งเยอะแต่ไม่ได้ จนเจอไอหนุ่มโง่ซื่อบื้อ(ผมเอง) คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หายเลยครับ
พอออกมาจากเซเว่น ถามพี่คนเสริฟที่อยู่ร้านบะหมี่หน้าซอย(ตอนผมเดินหนีกะเทยคนนั้น ผมเห็นพี่เขามองผมอยู่ ผมคิดในใจพร้อมกับบอกพี่เขาว่า โดนละพี่ )
จากนั้นผมถาม พี่ที่เสริฟบะหมี่ "พี่ มันไปไหนแล้ว กะเทยเมื่อกี้"
พี่เขา : มันเดินไปทางโน้นแล้วน้องง ว่าแต่โดนไปกี่บาท
ผม : 100 บาทพี่ ไม่น่าเลยย เหี้x เอ้ยยยย
พี่เขา : ไม่น่าเลย มะกี้มันเพิ่งลง taxi จากปากซอยเอง
ผม : (คิดในใจ ชิบบหายยยแล้วตรู) ครับขอบคุณมากพี่
ผมนี่เดินกลับหอพร้อมกลับไว้อาลัยความโง่ของตัวเอง
.
.
.
**** ฝากไว้เป็นอุทาหรณ์แล้วกันว่า โจรสมัยนี้มันแนบเนียนมาก ๆ เลย ใครเจอแบบนี้ขอให้ตั้งสตินะครับ
กะเทยคนนี้ ตัวใหญ่ ๆ ผิวคล้ำ ๆ ผมยาวแต่รวบไว้ ใครเจออย่าไปหลงเชื่อเด็ดขาดนะครับ
ไม่น่าเสี่ยเหลี่ยมให้มันเลยย เพราะความสงสารแท้ ๆ