สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้ที่เราตั้งครั้งแรก ถ้าผิดพลาดตรงไหนขอโทษนะคะ
ตั้งแต่เราปิดเทอมเมื่อต้นเดือนมีนา พอสอบเสร็จแล้ว เราก็ยังมีออกไปเคลียงานที่โรงเรียนบ้าง
แต่พอหลังจากวันที่11 เป็นวันเคลียงานวันสุดท้าย เราก็ไม่ได้ก้าวออกจากบ้านเลยค่ะ
ทุกคนอาจจะเห็นเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงขี้เกียจคนนึง และเราก็เชื่อว่าอาจมีหลายๆคนที่เป็นแบบเรานะคะ
เหตุผลง่ายๆที่เราไม่อยากก้าวออกจากบ้านก็คือ ความขี้เกียจล้วนๆค่ะ บวกกับอากาศภายนอกมันช่างร้อนเหลือเกิน
ยิ่งตอนช่วงที่มีฝนตก มันยิ่งทำให้ไม่อยากออกไปไหนเลย อีกอย่างนึงเลยคือ จขกท.เป็นพวกไม่มีเพื่อนค่ะ พอไม่มีเพื่อน เค้าก็ไม่ชวนเราไปไหน
ด้วยความขี้เกียจอยู่แล้ว เลยไม่คิดจะออกไปไหน มีแต่เพื่อนทางทวิตเตอร์กับไลน์ ซึ่งเค้าเหล่านั้นก็อยู่ตจว.
เลยเข้าคอนเซบที่ว่า "อบอุ่นในโลกออนไลน์ เดียวดายในโลกความเป็นจริง"
"ไม่หาอะไรทำหน่อยหรอ"เป็นวลีเด็ดที่ทุกคนทักเรามาค่ะ บ้างก็ให้ไปให้งานพิเศษทำ บอกว่ามีหลายที่ๆรับสมัคร ใช่ค่ะที่ว่ามีหลายที่ แต่คนที่สมัครก็มีหลายคนเหมือนกัน และเราก็ไม่ผ่านการสมัครซักที่เลยค่ะ ด้วยความที่เราเป็นคนขี้เกียจ เราเลยไม่คิดหางานทำอีกค่ะ
เราสารภาพเลยค่ะว่าช่วงแรกๆแค่กินกับนอนอย่างเดียว ไม่ทำอะไรเลย กิน นอน เล่นโทรศัพท์ เปิดคอมเล่น ดูอนิเมะ ดูซีรีย์ และเราเป็นคนที่ไม่ชอบเปิดไฟ
ทำให้สายตาเราจากสั้น250 เพิ่มมาเป็น 350แล้วค่ะตอนนี้ แต่ก็ไม่ยอมออกจากบ้านอีก ก็ฝากให้พี่สาวไปซื้อแว่นใหม่มาให้ใส่
เราไม่ค่อยก้าวออกจากห้องตัวเองเลยค่ะ นอกจากเวลาเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ กับหาอะไรเข้ามากินในห้อง
จนกระทั่ง1อาทิตย์ผ่านมากับการอุดอู้อยู่แต่ในห้องตัวเอง ทำให้เราเบื่อมากๆ เราเลยตัดสินใจว่าจะลองออกไปข้างนอกดู แต่ก็ล้มเหลว
เพราะแค่เราเจอแสงแดดข้างนอกที่ร้อนแรงขนาดนี้ ทำให้เราหน้ามืดและกลับเข้าไปอยู่ในห้องเหมือนเดิมค่ะ
ด้วยความที่อยู่ในห้องเป็นเวลานานโดยไม่ทำอะไรเลย แน่นอนว่าห้องต้องรก เลยต้องเก็บขยะใส่ถุงดำแล้วเอามากองไว้หน้าห้องรอให้แม่มาเก็บ(เลว)
เก็บไปเก็บมา เราก็มาเจอหนังสือเรียนภาษญี่ปุ่นของพี่เข้า เราเลยฉุดคิดขึ้นมาได้ว่า เอกที่เราเลือกคือญี่ปุ่นนี่นา(กำลังเข้ามหาลัย)
เลยไม่รอช้าที่จะหยิบมาศึกษา จนผ่านไปอีก1อาทิตย์ เราก็จำตัวฮิรางานะ กับคาตะคานะได้ครบแล้ว ค่ะ ฮูเร่!!
ย่างเข้าอาทิตย์ที่3 ในวันที่30เดือนมีนา เราจะต้องไปรับใบเกรดและใบปพ.ที่โรงเรียนค่ะ เราเลยรีบผ้ารอวันนั้นที่ใกล้จะมาถึง
และพยายามเปิดไฟในห้องให้ชินกับแสงสว่างมากๆ เปิดม่านเปิดอะไรหมด จนถึงวันนี้ที่รอคอย 555555
เมื่อวานนี้เลยค่ะ วันที่30มีนาคม เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ 8.00น. เราก็เดินทางออกจากบ้าน ด้วยความที่ไม่ได้ออกจากบ้านนาน
และแถวบ้านมีการขุดพื้นวางท่อ เลยรู้สึกว่าการเดินไปโรงเรียนนั้นช่างยากลำบากเหลือเกิน เดินไปถึงหน้าปากซอยโรงเรียนเป็นระยะทางประมาณ250เมตรได้ ทำให้เราถึงกับเข่าอ่อนด้วยความร้อนของอากาศและรู้สึกว่าระยะทางมันช่างยาวไกลเหลือเกิน เพราะวันไปเรียนปกติก็เดินไป ก็ไม่เห็นจะเหนื่อยอะไรเลย แล้วยังต้องเดินเข้าซอยไปอีกเป็นระยะทางอีก200เมตรได้ ด้วยความกากของตัวเอง เลยนั่งวินมอไซด์เข้าไปจนถึงโรงเรียนค่ะ
อากาศวันนั้นอบอ้าวมากๆ เสื้อเราเปียกแทบจะทั้งหลัง ขนาดเข้าไปนั่งตากแอร์เย็นช่ำอยู่นานสองนานก็ไม่มีท่าทีที่เหงื่อจะแห้งเลย
เราเลยตัดสินใจว่าจะเดินกลับบ้านค่ะ แต่เนื่องด้วยว่าวินมอไซด์มีแค่ปากซอย เลยต้องเดินเท้าทั้งหมดจนถึงบ้าน
พอถึงบ้านเท่านั้นแหละค่ะ เรารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำให้สบายตัว แล้วล้มตัวลงนอนทันที เป็น1วันที่เหนื่อยจริงๆ
เรื่องราวของเราก็มีเท่านี้แหละค่ะ ไร้สาระใช้ได้เลยใช่มั้ยล่ะ 5555
เรื่องของเราก็มีเพียงเท่านี้แหละค่ะ เราแค่อยากมาระบาย บวกกับอยากลองตั้งกระทู้เองบ้าง 55555 ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะคะ
ใครเหงาๆหาเพื่อนคุยก็มาคุยกับ จขกท.ได้นะคะ อยากมีเพื่อนเยอะๆ สวัสดีค่ะ : )
[เล่าเรื่อง+ระบาย] 3อาทิตย์กับชีวิตที่ไม่ก้าวออกจากบ้าน กับ 1วันที่ออกไปข้างนอก
ตั้งแต่เราปิดเทอมเมื่อต้นเดือนมีนา พอสอบเสร็จแล้ว เราก็ยังมีออกไปเคลียงานที่โรงเรียนบ้าง
แต่พอหลังจากวันที่11 เป็นวันเคลียงานวันสุดท้าย เราก็ไม่ได้ก้าวออกจากบ้านเลยค่ะ
ทุกคนอาจจะเห็นเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงขี้เกียจคนนึง และเราก็เชื่อว่าอาจมีหลายๆคนที่เป็นแบบเรานะคะ
เหตุผลง่ายๆที่เราไม่อยากก้าวออกจากบ้านก็คือ ความขี้เกียจล้วนๆค่ะ บวกกับอากาศภายนอกมันช่างร้อนเหลือเกิน
ยิ่งตอนช่วงที่มีฝนตก มันยิ่งทำให้ไม่อยากออกไปไหนเลย อีกอย่างนึงเลยคือ จขกท.เป็นพวกไม่มีเพื่อนค่ะ พอไม่มีเพื่อน เค้าก็ไม่ชวนเราไปไหน
ด้วยความขี้เกียจอยู่แล้ว เลยไม่คิดจะออกไปไหน มีแต่เพื่อนทางทวิตเตอร์กับไลน์ ซึ่งเค้าเหล่านั้นก็อยู่ตจว.
เลยเข้าคอนเซบที่ว่า "อบอุ่นในโลกออนไลน์ เดียวดายในโลกความเป็นจริง"
"ไม่หาอะไรทำหน่อยหรอ"เป็นวลีเด็ดที่ทุกคนทักเรามาค่ะ บ้างก็ให้ไปให้งานพิเศษทำ บอกว่ามีหลายที่ๆรับสมัคร ใช่ค่ะที่ว่ามีหลายที่ แต่คนที่สมัครก็มีหลายคนเหมือนกัน และเราก็ไม่ผ่านการสมัครซักที่เลยค่ะ ด้วยความที่เราเป็นคนขี้เกียจ เราเลยไม่คิดหางานทำอีกค่ะ
เราสารภาพเลยค่ะว่าช่วงแรกๆแค่กินกับนอนอย่างเดียว ไม่ทำอะไรเลย กิน นอน เล่นโทรศัพท์ เปิดคอมเล่น ดูอนิเมะ ดูซีรีย์ และเราเป็นคนที่ไม่ชอบเปิดไฟ
ทำให้สายตาเราจากสั้น250 เพิ่มมาเป็น 350แล้วค่ะตอนนี้ แต่ก็ไม่ยอมออกจากบ้านอีก ก็ฝากให้พี่สาวไปซื้อแว่นใหม่มาให้ใส่
เราไม่ค่อยก้าวออกจากห้องตัวเองเลยค่ะ นอกจากเวลาเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ กับหาอะไรเข้ามากินในห้อง
จนกระทั่ง1อาทิตย์ผ่านมากับการอุดอู้อยู่แต่ในห้องตัวเอง ทำให้เราเบื่อมากๆ เราเลยตัดสินใจว่าจะลองออกไปข้างนอกดู แต่ก็ล้มเหลว
เพราะแค่เราเจอแสงแดดข้างนอกที่ร้อนแรงขนาดนี้ ทำให้เราหน้ามืดและกลับเข้าไปอยู่ในห้องเหมือนเดิมค่ะ
ด้วยความที่อยู่ในห้องเป็นเวลานานโดยไม่ทำอะไรเลย แน่นอนว่าห้องต้องรก เลยต้องเก็บขยะใส่ถุงดำแล้วเอามากองไว้หน้าห้องรอให้แม่มาเก็บ(เลว)
เก็บไปเก็บมา เราก็มาเจอหนังสือเรียนภาษญี่ปุ่นของพี่เข้า เราเลยฉุดคิดขึ้นมาได้ว่า เอกที่เราเลือกคือญี่ปุ่นนี่นา(กำลังเข้ามหาลัย)
เลยไม่รอช้าที่จะหยิบมาศึกษา จนผ่านไปอีก1อาทิตย์ เราก็จำตัวฮิรางานะ กับคาตะคานะได้ครบแล้ว ค่ะ ฮูเร่!!
ย่างเข้าอาทิตย์ที่3 ในวันที่30เดือนมีนา เราจะต้องไปรับใบเกรดและใบปพ.ที่โรงเรียนค่ะ เราเลยรีบผ้ารอวันนั้นที่ใกล้จะมาถึง
และพยายามเปิดไฟในห้องให้ชินกับแสงสว่างมากๆ เปิดม่านเปิดอะไรหมด จนถึงวันนี้ที่รอคอย 555555
เมื่อวานนี้เลยค่ะ วันที่30มีนาคม เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ 8.00น. เราก็เดินทางออกจากบ้าน ด้วยความที่ไม่ได้ออกจากบ้านนาน
และแถวบ้านมีการขุดพื้นวางท่อ เลยรู้สึกว่าการเดินไปโรงเรียนนั้นช่างยากลำบากเหลือเกิน เดินไปถึงหน้าปากซอยโรงเรียนเป็นระยะทางประมาณ250เมตรได้ ทำให้เราถึงกับเข่าอ่อนด้วยความร้อนของอากาศและรู้สึกว่าระยะทางมันช่างยาวไกลเหลือเกิน เพราะวันไปเรียนปกติก็เดินไป ก็ไม่เห็นจะเหนื่อยอะไรเลย แล้วยังต้องเดินเข้าซอยไปอีกเป็นระยะทางอีก200เมตรได้ ด้วยความกากของตัวเอง เลยนั่งวินมอไซด์เข้าไปจนถึงโรงเรียนค่ะ
อากาศวันนั้นอบอ้าวมากๆ เสื้อเราเปียกแทบจะทั้งหลัง ขนาดเข้าไปนั่งตากแอร์เย็นช่ำอยู่นานสองนานก็ไม่มีท่าทีที่เหงื่อจะแห้งเลย
เราเลยตัดสินใจว่าจะเดินกลับบ้านค่ะ แต่เนื่องด้วยว่าวินมอไซด์มีแค่ปากซอย เลยต้องเดินเท้าทั้งหมดจนถึงบ้าน
พอถึงบ้านเท่านั้นแหละค่ะ เรารีบเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำให้สบายตัว แล้วล้มตัวลงนอนทันที เป็น1วันที่เหนื่อยจริงๆ
เรื่องราวของเราก็มีเท่านี้แหละค่ะ ไร้สาระใช้ได้เลยใช่มั้ยล่ะ 5555
เรื่องของเราก็มีเพียงเท่านี้แหละค่ะ เราแค่อยากมาระบาย บวกกับอยากลองตั้งกระทู้เองบ้าง 55555 ขอบคุณที่สละเวลาอ่านนะคะ
ใครเหงาๆหาเพื่อนคุยก็มาคุยกับ จขกท.ได้นะคะ อยากมีเพื่อนเยอะๆ สวัสดีค่ะ : )