ความรักของเรามันไม่ใช่รักแบบคู่รัก หรือรักแบบแฟน มันคือรักแบบเพื่อน จะเรียกว่าแอบชอบเพื่อนก็ไม่เชิง เราโสดก็จริงแต่เราก็อยากมีแฟนเป็นของตัวเราเอง ไม่ได้ต้องการเขามาเป็นแฟนหรือคู่ชีวิต แต่ต้องการจะเป็นเพื่อนสนิทเขา คอยดูแลเขา และอยากให้เขาแคร์ความรู้สึกเราบ้าง
มันเริ่มตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยเราสนิทกับเพื่อนคนนี้มา เขาเข้ามาในชีวิตเราก็เพราะเราเป็นคนตลกเฮฮา ก็ช่วยเหลือ ผูกพันธ์ แทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็มีทะเลาะกันหลายครั้ง ทุกครั้งเราต้องเป็นคนง้อไม่ว่าจะผิดหรือถูกค่ะ อ่อลืมบอกไป (เพื่อนคนนี้ที่เราพูดถึงเขาเป็นเกย์นะค่ะ เราเลยรู้ว่าเรารักเขาแบบแฟนไม่ได้ ) เรารู้สึกผูกพันธ์กับเขามากจนบอกไม่ถูก ไม่อยากให้เขาไปคบเพื่อนใหม่ หรือมีแฟน เพราะเรารู้ว่าทุกครั้งที่เขาเจอใครเข้ามาในชีวิตเขา เขาจะห่างกับเรา เราพยามพูด พยามคุย เขาก็ไม่ค่อยตอบ แต่พอไม่นานไม่เกิน3-4เดือน ของทุกครั้งๆ เขาก็จะห่างๆจากเพื่อนหรือคนที่เขาเข้ามาใหม่ในชีวิตของเขาเอง และเราก็ได้กลับมาพูดคุยไปไหนมาไหนกันเหมือนเดิม เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งมาก ตลอด2-3ปี หลังจากเรียนจบ เราก็ค่อยๆทน ค่อยๆเก็บ ค่อยๆเรียนรู้ปล่อยวางเข้าใจ ว่าคนทุกคนต้องมีสังคมทำงาน สังคมเพื่อนใหม่ ดังนั้นเราต้องเปิดโอกาสให้เพื่อนเราไปเจอคนดีๆ ถ้าเรารักเพื่อนเรามากจริงๆ เราก็ทำใจได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ไม่ว่าจะน้อยใจมากแค่ไหนเราก็จะเก็บไว้ คิดว่าไม่เป็นไรเดี๊ยวเขาก็กลับมา และความรู้สึกในทุกๆครั้งที่เขาห่างไปก็คือ เสียใจ มันเหมือนตัวเองมีค่าตอนที่เขาไม่มีใคร มีค่าตอนที่เขาจะใช้ หรือต้องการอะไร มันรู้สึกลึกๆรู้สึกมานานแล้ว แต่ก็เก็บไว้ลึกๆ เพราะบางครั้งเขาก็ไม่ได้ต้องการให้เราช่วย เราไปช่วยของเราเองเพราะอดไม่ได้ แล้วเวลาเขาจากไปมีสังคมใหม่ เราก็จะน้อยใจอบู่เสมอ ว่าสิ่งที่เราทำไปทำไมเขาไม่เห็นเราบ้าง ทำไมเวลาเราจะทำอะไรขอความช่วยเหลือต้องหงุดหงิดตลอด เสียใจมากๆๆ เขาเคยบอกว่าไม่เคยขอให้ทำให้สะหน่อยเราเสนอตัวไปเอง ตอนโดนคำนั้นก็จุกไปนาน เริ่มกลับมาตั้งสติเเล้วจะไม่ทำอะไรก่อนถ้าเขาไม่เอ่ยปากให้ช่วยจริงๆ จนไม่นานมานี้เขามีสังคมใหม่ที่โอเคมากกว่าทุกๆครั้ง เคมีพวกเขาดูตรงกับเพื่อนเรามา ทุกอย่างที่เพื่อนเราบอกไม่ชอบตอนที่อยู่กับเราแต่พอไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้เขาทำหมด แต่พอเราทำบ้างก็จะถูกด่า ถูกโมโหใส่ เราจะเห็นข้อความหรือสเตตัสต่างเขาเม้นเล่นกันอย่างสนุก แต่พอเราทำเหมือนเมื่อก่อนคือไปเล่นกะเขาเขาก้จะไม่ตอบ จะเฉย จะนิ่งใส่ คือจะพูดยังไงดีอะ เหมือนตัวเองเป็นหมาหัวเน่า เป้นของเก่า มันเหมือนกำลังจะถูกโละออก แต่มันก็ยังจำเป็นอยู่เลยต้องทนเก็บเราไว้ และนี่ก็หลายเดือนผ่านมาเเล้ว เขาก็ยังสนิทกันมากขึ้นมากขึ้น เราคิดถึงเพื่อนเรามากนะ เราอยากจะทักเขาคุยกับเขา แต่ก็ต้องยั้งใจตัวเองกลัวจะไปสร้างความลำคานให้เขา แต่บางทีมันอดไม่ได้ก็อยากทัก อยากคุยแต่ก็ต้องเสียใจเกือบทุกครั้งเขาอ่านไม่ตอบบ้าง ไม่ว่างมาเจอเเต่ไปกับเพื่อนกลุ่มใหม่เขาได้ มาถึงตอนนี้คือมันเจ็บมาก มันปวดมาก เจ็บปวดตรงที่เราเข้าใจผิดมาตลอด คิดว่าการที่คบมา6-7 ปี ช่วยเหลือมาตลอด เเล้วเข้าไปในครอบครัวเขา(มีเราคนเดียวที่เข้าไปในบ้านเขาได้ เขาบอก) คิดว่าตัวเองต้องสำคัญบ้าง คิดว่าเขาต้องนึกถึงเราบ้าง รักเพื่อนคนนี้บ้าง แคร์เราบ้าง ทักเราบ้างถามเราบ้างว่าเราโอเคไหม แต่แทบไม่มีเลย แล้วเราก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรเลย เพราะแฟนเราก็ไม่ใช่ คนในครอบครัวของเขาก็ไม่ใช่ เขาเย็นชามาก เวลาเราโกรธ เราน้อยใจ จะไม่มีคำอธิบายใดๆ หรือคำขอโทษหลุดออกมาจากปากเขาเลยสักคำ เขาอ่านแต่ไม่เคยตอบ แต่คนอื่นเขาอธิบายเขาบอก เขาคุย ห่างกันเขาก็บอกคิดถึง แต่กลับเราบอกคิดถึงเขาได้กลับมาเพียงความว่างปล่าว ตอนนี้งงกับสถานการณ์ สถานะ กับความรู้สึก ไม่รู้จะทำยังไง จะต้องออกมาจากชีวิตเขา เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลยหรอ หรือต้องทำใจรับความเปลี่ยนแปลงว่าเรามันเป็นของเก่าเป็นคนที่ถูกลืมไปแล้ว อยากได้มือใครสักคนฉุดขึ้นไปจากความรู้สึกนี้จริงๆ มันทรมานมาก ที่ผ่านมาพยามลืม พยามทำใจ พยามมีเพื่อนใหม่ แต่ใจก็นึกถึงแต่เพื่อนคนนี้ มันเหนื่อยๆมากๆเลย ใครพอมีวิธีหรือช่วยเตือนสติเราบ้างไหม
ขอปรึกษาเรื่องความรักหน่อยค่ะ ความสัมพันธ์ที่แตกหักทำให้ชีวิตแถบจะเดินต่อไปไม่ไหว
มันเริ่มตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัยเราสนิทกับเพื่อนคนนี้มา เขาเข้ามาในชีวิตเราก็เพราะเราเป็นคนตลกเฮฮา ก็ช่วยเหลือ ผูกพันธ์ แทบจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็มีทะเลาะกันหลายครั้ง ทุกครั้งเราต้องเป็นคนง้อไม่ว่าจะผิดหรือถูกค่ะ อ่อลืมบอกไป (เพื่อนคนนี้ที่เราพูดถึงเขาเป็นเกย์นะค่ะ เราเลยรู้ว่าเรารักเขาแบบแฟนไม่ได้ ) เรารู้สึกผูกพันธ์กับเขามากจนบอกไม่ถูก ไม่อยากให้เขาไปคบเพื่อนใหม่ หรือมีแฟน เพราะเรารู้ว่าทุกครั้งที่เขาเจอใครเข้ามาในชีวิตเขา เขาจะห่างกับเรา เราพยามพูด พยามคุย เขาก็ไม่ค่อยตอบ แต่พอไม่นานไม่เกิน3-4เดือน ของทุกครั้งๆ เขาก็จะห่างๆจากเพื่อนหรือคนที่เขาเข้ามาใหม่ในชีวิตของเขาเอง และเราก็ได้กลับมาพูดคุยไปไหนมาไหนกันเหมือนเดิม เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งมาก ตลอด2-3ปี หลังจากเรียนจบ เราก็ค่อยๆทน ค่อยๆเก็บ ค่อยๆเรียนรู้ปล่อยวางเข้าใจ ว่าคนทุกคนต้องมีสังคมทำงาน สังคมเพื่อนใหม่ ดังนั้นเราต้องเปิดโอกาสให้เพื่อนเราไปเจอคนดีๆ ถ้าเรารักเพื่อนเรามากจริงๆ เราก็ทำใจได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ไม่ว่าจะน้อยใจมากแค่ไหนเราก็จะเก็บไว้ คิดว่าไม่เป็นไรเดี๊ยวเขาก็กลับมา และความรู้สึกในทุกๆครั้งที่เขาห่างไปก็คือ เสียใจ มันเหมือนตัวเองมีค่าตอนที่เขาไม่มีใคร มีค่าตอนที่เขาจะใช้ หรือต้องการอะไร มันรู้สึกลึกๆรู้สึกมานานแล้ว แต่ก็เก็บไว้ลึกๆ เพราะบางครั้งเขาก็ไม่ได้ต้องการให้เราช่วย เราไปช่วยของเราเองเพราะอดไม่ได้ แล้วเวลาเขาจากไปมีสังคมใหม่ เราก็จะน้อยใจอบู่เสมอ ว่าสิ่งที่เราทำไปทำไมเขาไม่เห็นเราบ้าง ทำไมเวลาเราจะทำอะไรขอความช่วยเหลือต้องหงุดหงิดตลอด เสียใจมากๆๆ เขาเคยบอกว่าไม่เคยขอให้ทำให้สะหน่อยเราเสนอตัวไปเอง ตอนโดนคำนั้นก็จุกไปนาน เริ่มกลับมาตั้งสติเเล้วจะไม่ทำอะไรก่อนถ้าเขาไม่เอ่ยปากให้ช่วยจริงๆ จนไม่นานมานี้เขามีสังคมใหม่ที่โอเคมากกว่าทุกๆครั้ง เคมีพวกเขาดูตรงกับเพื่อนเรามา ทุกอย่างที่เพื่อนเราบอกไม่ชอบตอนที่อยู่กับเราแต่พอไปอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้เขาทำหมด แต่พอเราทำบ้างก็จะถูกด่า ถูกโมโหใส่ เราจะเห็นข้อความหรือสเตตัสต่างเขาเม้นเล่นกันอย่างสนุก แต่พอเราทำเหมือนเมื่อก่อนคือไปเล่นกะเขาเขาก้จะไม่ตอบ จะเฉย จะนิ่งใส่ คือจะพูดยังไงดีอะ เหมือนตัวเองเป็นหมาหัวเน่า เป้นของเก่า มันเหมือนกำลังจะถูกโละออก แต่มันก็ยังจำเป็นอยู่เลยต้องทนเก็บเราไว้ และนี่ก็หลายเดือนผ่านมาเเล้ว เขาก็ยังสนิทกันมากขึ้นมากขึ้น เราคิดถึงเพื่อนเรามากนะ เราอยากจะทักเขาคุยกับเขา แต่ก็ต้องยั้งใจตัวเองกลัวจะไปสร้างความลำคานให้เขา แต่บางทีมันอดไม่ได้ก็อยากทัก อยากคุยแต่ก็ต้องเสียใจเกือบทุกครั้งเขาอ่านไม่ตอบบ้าง ไม่ว่างมาเจอเเต่ไปกับเพื่อนกลุ่มใหม่เขาได้ มาถึงตอนนี้คือมันเจ็บมาก มันปวดมาก เจ็บปวดตรงที่เราเข้าใจผิดมาตลอด คิดว่าการที่คบมา6-7 ปี ช่วยเหลือมาตลอด เเล้วเข้าไปในครอบครัวเขา(มีเราคนเดียวที่เข้าไปในบ้านเขาได้ เขาบอก) คิดว่าตัวเองต้องสำคัญบ้าง คิดว่าเขาต้องนึกถึงเราบ้าง รักเพื่อนคนนี้บ้าง แคร์เราบ้าง ทักเราบ้างถามเราบ้างว่าเราโอเคไหม แต่แทบไม่มีเลย แล้วเราก็ไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรเลย เพราะแฟนเราก็ไม่ใช่ คนในครอบครัวของเขาก็ไม่ใช่ เขาเย็นชามาก เวลาเราโกรธ เราน้อยใจ จะไม่มีคำอธิบายใดๆ หรือคำขอโทษหลุดออกมาจากปากเขาเลยสักคำ เขาอ่านแต่ไม่เคยตอบ แต่คนอื่นเขาอธิบายเขาบอก เขาคุย ห่างกันเขาก็บอกคิดถึง แต่กลับเราบอกคิดถึงเขาได้กลับมาเพียงความว่างปล่าว ตอนนี้งงกับสถานการณ์ สถานะ กับความรู้สึก ไม่รู้จะทำยังไง จะต้องออกมาจากชีวิตเขา เลิกเป็นเพื่อนกันไปเลยหรอ หรือต้องทำใจรับความเปลี่ยนแปลงว่าเรามันเป็นของเก่าเป็นคนที่ถูกลืมไปแล้ว อยากได้มือใครสักคนฉุดขึ้นไปจากความรู้สึกนี้จริงๆ มันทรมานมาก ที่ผ่านมาพยามลืม พยามทำใจ พยามมีเพื่อนใหม่ แต่ใจก็นึกถึงแต่เพื่อนคนนี้ มันเหนื่อยๆมากๆเลย ใครพอมีวิธีหรือช่วยเตือนสติเราบ้างไหม