Horror Story Thailand : อย่าเล่า 1.4
{ Part สีเทียน}
ฉันกับปูนิ่มนั่งอยู่ 3 นาที ปูนิ่มจึงชวนฉันเดินลงต่อ
"แกไหวรึเปล่าวะ"
"ไหวๆ โอเคเเล้ว"
ฉันกับปูนิ่มเดินลงบันไดอย่างเร็วพอสมควร เนื่องจากมืดเเล้ว
"เเก พวกนั้นทำไมช้าจังวะ น่าจะถึงตั้งนานเเละนะ อีกเเค่ 4 ชั้นเอง" ปูนิ่มถามด้วยสีหน้าวิตก
"มันคงรอลุงภารโรงเดินผ่านมาล่ะมั้ง"ฉันตอบ เเละกังวลไปด้วยในหัว
" ไม่ใช่ว่ามัน ลืมเราสองคนเเล้วกลับไปเเล้วนะ" ปูนิ่มพูด
"ไม่หรอกเเก มันเห็นเเกเป็นแบบนี้มันคงไม่ทำกับเราเเบบนั้นหรอก "
ฉันพูดไป พลางคิดในใจว่าเราสองคนก็เดินลงบันไดมาหลายชั้นเเล้วทำไมไมถึงชั้นล่างเสียที
"สีเทียน นี่เราผ่านห้อง 4/4/8 มาเเล้วนะ ทำไมเราผ่านห้องนี้อีกเเล้ววะ" ปูนิ่มพูดเสียงสั่น
" เห๊ย จริงด้วยว่ะ อะไรวะเราเดินลงหลายชั้นเเละนะ" ฉันพูดพลางหันไปมองปูนิ่มที่ตอนนี้น้ำตาคลอ
"ไอ้เจน ไอ้กรอส ได้ยินรึเปล่าว่ะ!!!!!!" ปูนิ่มตะโกนเรียกเพื่อนๆพลางชะโงกตรงระเบียงบันได
ฉันตกใจจากที่เราอยู่เงียบกันอยู่นาน เเล้วอยู่ๆปูนิ่มตะโกนขึ้นมาเเบบนี้
"ไอ้เเพท พวกเเกอยู่ไหนกันวะ!!!!!"
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เตรียมที่จะโทรหาเจนเเต่โทรยังไงก็ไม่มีคนรับ จึงตัดสินใจพาปูนิ่มวิ่ง ปูนิ่มวิ่งไปร้องไห้ไป ฉันก็ไม่ต่างกันเมื่อเราวิ่งลงมาอีกชั้นก็ยังเป็นชั้นเดิม เเละตรงห้อง 4/4/8
"ฮือๆๆๆ สีเทียนฉันว่ามันไม่ใช่เเล้วนะ เราโดนผีหลอกเเน่ๆเลยว่ะ ทำยังไงกันดีวะ "
"ปูนิ่ม เเกอย่าสติหลุด ใจเย็นๆฉันอยู่ตรงนี้ เเกยังมีฉันนะ"
ฉันต้องจำใจต้องรับบทเป็นคนเข้มเเข็งขึ้นมาทันที เพื่อจะได้ไม่เเย่ไปกว่านี้ ฉันยกมือไหว้เจ้าที่เจ้าทาง เเละสิ่งที่มองไม่เห็นขอขมาเรื่องราวในวันนี้ที่อาจล่วงเกินด้วยการนำเรื่องราวมาเล่าซึ่งออาจเป็นการลบหลู่ เเละจึงเดินต่อไปเเละจูงมือปูนิ่มที่กำลังกลัวมาก
------------------------------------
" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!! "
" เห้ย ไอ้เเพทได้ยินรึเปล่าว่ะ มีเสียงผู้หญิงหัวเราะจากในห้อง "
สิ้นสุดคำพูดของกรอส ประตูก็เปิดออกอย่างเเรง เผยให้เห็นร่างนักเรียนหญิงยืนมองทั้งสองอยู่ ผมของหญิงสาวคนนั้นยาวสยายยาวดูน่ากลัว ผมเผ้าปิดหน้าปิดตา
"เห้ย!!!!!!!! ผีหลอก "
" พวกมันชั่ว กูจะฆ่าพวก"
สองหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็ถึงกับกลัวสุดขีดจึงพากันวิ่งเตลิดลงชั้นล่างของตึกพอดี
เจนรู้ถึงความกลัวของเพื่อนที่อยู่ข้างนอกได้เป็นอย่างดีจึงหยุดเคาะประตู เเละเปิดประตูออกไปชมผลงาน
" สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่ดูเบอร์เลยนะพวก มาเล่นกับเจนสาวซ่า ฮ่าๆๆๆๆ "
เจนสะใจมากไม่คิดว่าการที่ตนเองเองวิ่งหนีเข้าไปหลบอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์จะทำให้ได้รับรู้ถึงเเผนร้ายที่สองหนุ่มกระทำได้เเนบเนียนมากๆจนตนกลัวมากๆเลยทีเดียว เจนเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงักขึ้นมาทันที
" เห้ย!!! ประตูห้องนี้มันเปิดมาได้ไงวะ? มันถูกปิดตายไว้นี่นา.. "
เจนสงสัยอย่างมากว่าห้องที่ปิดตายห้องนี้ที่ติดกับห้องวิทยาศาสตร์ที่ถูกปิดมานานข้างในห้องมันคือห้องที่ใช้เก็บอะไร
เจนเดินมาเรื่อยๆฝ่าความมืด เเต่เเล้วเจนก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงของเด็กหนุ่มสองคนที่ดังมาจากชั้นล่าง
" ช่วยด้วยครับ!!!! มีใครอยู่มั้ยครับ พวกเราติดอยู่ในอาคารมาเปิดให้ที "
เสียงเเพทตื่นตระหนกอย่างมาก ในขณะที่ตะโกนไปก็หันไปมองหลังไปอย่างหวาดกลัว
" ไอ้เเพท ใจเย็นหน่อยสิวะ ขาดสติเเล้วนะ"
กรอสเรียกสติเพื่อนอย่างเป็นห่วง
" ใจเย็นเหี้_ อะไรวะ ไม่เห็นหรอว่ามีผีออกมากจากห้องนั้นอ่ะ"
" อาจจะเป็นเจนก็ได้น่ะเว้ย เราคงเข้าใจผิด "
กรอสพยายามควบคุมสติตนเองเเละเพื่อน
"เข้าใจผิดไปคนเดียวเหอะกรอส ไม่เเหกตาดูเลยหรอว่าห้องนั้นอ้ะ มันปิดตายเว้ยห้องที่ติดกับห้องวิทย์อ่ะ"
เเพทไม่ฟังเพื่อน อาการกลัวออกชัดเจน ใบหน้าซีดมือไม้สั่น
"ถ้ากลัว งั้นอยู่ตรงนี้เเละกันกูจะขึ้นไปตามหาเจน เเละพาปูนิ่มกับสีเทียนลงมา กูเป็นห่วงพวกมันว่ะ"
กรอสบอกเพื่อนก็จะวิ่งขึ้นไป
"เวลานี้ยังจะหม้อหญิงอีกหรอ ไอ้เหี้_ ไม่ได้ยินหรอว่ามันบอกว่ามันจะฆ่า!!! "
เเพทสบทด่ากรอสิ่างใส่อารมณ์
"ไอ้สั_ว์ มันโครตเหี้_เลยว่ะ ถ้ากลัวมากก็เชิญนั่งเห่าอยู่นี่เเหละ กูจะไปตามเพื่อน รอไปเถอะผีมันจะมาฆ่าตรงนี้เเหละ!!!!"
กรอสเหลืออดกับคำของเเพท ก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นบน เเละไปเจอกับเจนที่กำลังลงมาจากชั้นบน เเละหยุดยืน
"เห้ย เอะอะอะไรของพวกเเกกันว่ะ "
กรอสไม่พูดอะไรก่อนจะปลีกตัวเดินขึ้นไปท่าทางอารมณ์เสีย
เจนวิ่งตามกรอสไปทันที จนตามทัน กรอสหันมาทางเจนเเล้วพูดว่า
"ฉันกำลังจะหาทางออกน่ะ เธอพอจะคิดออกบ้างหรือเปล่าว่ามีทางไหนที่พอจะโดดลงอาคารได้บ้าง"
กรอสดูจะเคร่งเครียดมาก ซึ่งเป็นภาพที่เจนไม่เคยเห็นมาก่อน
" เเกเป็นอะไรรึเปล่ากรอส ดูเเกเเปลกๆไปนะ....😶 " เจนถามเพราะสงสัย
" หรือเป็นเพราะเเผนเเกล้งเอาคืนของฉันที่ทำให้เเกทะเลาะกับไอ้เเพท ฉันขอโทษนะเเก 😯 "
" เปล่าหรอกๆเจน ไอ้เเพทมันวางแผนเเกล้งเเกก่อนนี่ให้โดนะบ้าง"
" เเต่ยังไงก็ต้องขอบใจเเกนะ ที่อุตส่าห์มาแอบกระซิบบอกอ่ะ ว่าไอ้เเพทมันวางเเผนจะเเกล้งฉันอ้ะ👉👈 "
เจนเขินเสมอเวลาที่พูดคำว่าขอบใจ โดยเฉพาะกรอส
"อืม ไม่เป็นไรฉันก็หมั่นไส้มันเหมือนกันเเหละ เเละฉันรู้ว่าเธอก็ด้วย 😐"
เจนยิ้มถูกใจก่อนจะพูด
" อื้ม😑 เเต่อย่างน้อย เเผนซ้อนเเผนเเกล้งไอ้เเพทกลับมันก็สำเร็จนะเว้ย ดูไอ้เเพทดิ่เสียจริตไปเลย "
ทั้งคู่หัวเราะคิกคักสะใจ ก่อนเจนจะพูดขึ้น
"นี่ๆ เเกรู้รึเปล่าว่า ไอ้ตอนที่เเกใช้เส้นเอ็นผูกลากเก้าอี้อ้ะ ฉันเผลอกลัวขึ้นมาจริงๆเลยนะ มันเหมือนมากๆเลยอ้ะ จนฉันสัมผัสได้เลยนะว่าเหมือนมีคนลากตามฉันมาจริงๆ "
กรอสสะดุ้งนิดหน่อยเป็นครั้งที่2 กับคำพูดนี้ ซึ่งก่อนหน้านั้นเเพทเป็นคนพูดว่ากรอสเป็นคนเอาเส้นเอ็นไปผูกกับขาเก้าอี้ ซึ่งตนจะเเย้งกับเเพทด้วยซ้ำว่าเป็นเเพทไม่ใช่หรือที่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ซึ่งตนไม่ได้ทำ เเต่แปลกใจที่เเพทพูดว่าตนทำทั้งๆที่เส้นเอ็นอยู่กับเเพท เเต่ตนไม่ทันได้เเย้งอะไรเพราะงุนงงกับคำพูดเพื่อน กรอสรู้สึกว่ากลัวขึ้นมาเเละอยากรู้ว่าใครทำ เพราะไม่ใช่ตนเเน่ เเละเเน่นอนว่าไม่ใช่เเพทอย่างเเน่นอน
" เห้ย!! กรอส คิดอะไรอยู่นั่นเเหละ ดูสิเหงื่อตกเลย ไปเลยขึ้นไปเอาสองคนนั้นลงมาเลย ป่านนี้มันกลัวเเล้วมั้ง เซ็งประตูก็ปิด ให้ไอ้เเพทคอยรอเรียกลุงภารโรงเเละกัน "
เจนลากกรอสขึ้นชั้นบน ในขณะที่กรอสก็คิดตลอดทางว่าเหตุการณ์ทั้งหมดคืออะไรกันเเน่จนตนเริ่มกลัว
ทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงชั้น 4 ที่เจนให้สีเทียนคอยดูปูนิ่มที่มีอาการหอบเเละกำชับว่าอย่าไปไหน
" เห้ย!! สองคนนั้นมันไปไหนวะ บอกว่าให้รอ " เจนบ่นเป็นห่วงเพื่อน
กรอสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสีเทียนทันที เจนเองก็จะโทรหาปูนิ่มเช่นกัน เเต่ปรากฏว่าโทรศัพท์มือถือของตนหน้าจอเเตกเเละเปิดเครื่องไม่ติดเสียเเล้ว
"ซวยเป็นบ้าเลย มือถือฉันเเหลกไปตอนไหนวะเนี่ย 😫 เป็นไงเเกโทรติดมั้ย ทั้งสองเบอร์เลยนะ "
"อะไรวะ !! โทรไม่ติดว่ะ " กรอสหงุดหงิดมาก เเต่เจนที่เป็นห่วงเพื่อนมากมาย จึงวิ่งขึ้นไปชั้น5 อีกครั้ง
"เจนรอด้วยดิ่วะ" กรอสวิ่งตามมาติดๆ
จนมาถึงชั้น5 เเละ6 ไม่มีวี่เเววของสีเทียนกับปูนิ่มเลย
"สองคนนี้เขาหายไปไหนวะ บอกให้นั่งรอ โทรก็ไม่ติด"
เจนบ่นระคนเป็นห่วง จนทำท่าจะวิ่งขึ้นชั้น7 อีกรอบ เเต่กรอสดึงเเขนไว้เพราะเห็นว่าเจนเหนื่อยเเล้ว
"เห้ย!! พักก่อนเจน ไม่น่าหายไปไหนได้นะ เพราะถ้าจะเดินกันไปไหนก็มีเเต่จะเดินลงบันไดสิ เเละก็ต้องสวนกับเราถูกมั้ย" กรอสอธิบายให้ฉันสบายใจ เเต่ไม่ทำให้เจนหายกังวลใจ เจนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเป็นเวลา 19:15 น.
" ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!!!!!!! นี่มันก็ทุ่มสิบห้าเเละ ยังไม่ได้ออกจากอาคารเลย เเถมเพื่อนก็ดันมาหายอีก "
"ใจเย็นเจน ค่อยๆเดินดูทีละห้องตั้งเเต่ชั้น8 เริ่มจากห้องที่เราเรียนคาบสุดท้ายดีกว่า เราต้องมีสติเว้ย"
กรอสใจเย็นเรียกสติให้เพื่อน เพราะตนคิดว่าการเจอเพื่อนทั้งสองคนสำคัญกว่าการได้ออกจากอาคาร.....
เวลา 19:30 น.
" สีเทียน " ปูนิ่มเอ่ยขึ้นมา
" หืม มีอะไร"
"ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าเเกก็กลัวเหมือนกัน ฉันมีนเห็นเเก่ตัวจริงๆในเวลาคับขันเเบบนี้ยังมาเอะอะโวยวายทำตัวโง่ๆ เเถมยังเป็นตัวถ่วงทำให้เเกต้องมาลำบาก มาคอยดูเเลอีก😥"
"ไม่เป็นไรเเก เเกเป็นเพื่อนฉันนะตราบใดที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน เราต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ เราจะไม่มัวรอให้คนอื่นมาช่วยอย่างเดียว✌️"
ทั้งสองเรียกกำลังใจให้ตนฟันฝ่าเรื่องน่ากลัวในตอนนี้ เเม้ว่าตอนนี้ตนกำลังประสบกับเรื่องน่ากลัวก็คือเดินวนเวียนอยู่เพียงชั้นเดียวไปไม่ถึงชั้นล่างเสียที ทั้งสองเดินลงบันไดจนเหนื่อยเต็มที
" เห้ยๆ สีเทียนชั้น3 เเล้วอ้ะ "
"เห้ย!! จริงด้วย เย้ๆๆๆ ป่ะๆรีบลงกันเถอะพวกนั้นคงรอเราอยู่"
ทั้งคู่รีบวิ่งเพื่อจะมุ่งไปหัวมุมชั้น3 เพื่อลงบันไดสู่อาคารด้านล่าง เเต่เเต่เเล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อพบเก้าอี้ตัวนึงตั้งขวางทางอยู่ตรงระหว่างกลางของทางเดิน........
โปรดติดตามตอนต่อไป
ติดตามเเฟนเพจได้ที่ชื่อเดียวกับเรื่องนะครับ
Horror Story Thailand ตอน อย่าเล่า 1.4
{ Part สีเทียน}
ฉันกับปูนิ่มนั่งอยู่ 3 นาที ปูนิ่มจึงชวนฉันเดินลงต่อ
"แกไหวรึเปล่าวะ"
"ไหวๆ โอเคเเล้ว"
ฉันกับปูนิ่มเดินลงบันไดอย่างเร็วพอสมควร เนื่องจากมืดเเล้ว
"เเก พวกนั้นทำไมช้าจังวะ น่าจะถึงตั้งนานเเละนะ อีกเเค่ 4 ชั้นเอง" ปูนิ่มถามด้วยสีหน้าวิตก
"มันคงรอลุงภารโรงเดินผ่านมาล่ะมั้ง"ฉันตอบ เเละกังวลไปด้วยในหัว
" ไม่ใช่ว่ามัน ลืมเราสองคนเเล้วกลับไปเเล้วนะ" ปูนิ่มพูด
"ไม่หรอกเเก มันเห็นเเกเป็นแบบนี้มันคงไม่ทำกับเราเเบบนั้นหรอก "
ฉันพูดไป พลางคิดในใจว่าเราสองคนก็เดินลงบันไดมาหลายชั้นเเล้วทำไมไมถึงชั้นล่างเสียที
"สีเทียน นี่เราผ่านห้อง 4/4/8 มาเเล้วนะ ทำไมเราผ่านห้องนี้อีกเเล้ววะ" ปูนิ่มพูดเสียงสั่น
" เห๊ย จริงด้วยว่ะ อะไรวะเราเดินลงหลายชั้นเเละนะ" ฉันพูดพลางหันไปมองปูนิ่มที่ตอนนี้น้ำตาคลอ
"ไอ้เจน ไอ้กรอส ได้ยินรึเปล่าว่ะ!!!!!!" ปูนิ่มตะโกนเรียกเพื่อนๆพลางชะโงกตรงระเบียงบันได
ฉันตกใจจากที่เราอยู่เงียบกันอยู่นาน เเล้วอยู่ๆปูนิ่มตะโกนขึ้นมาเเบบนี้
"ไอ้เเพท พวกเเกอยู่ไหนกันวะ!!!!!"
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เตรียมที่จะโทรหาเจนเเต่โทรยังไงก็ไม่มีคนรับ จึงตัดสินใจพาปูนิ่มวิ่ง ปูนิ่มวิ่งไปร้องไห้ไป ฉันก็ไม่ต่างกันเมื่อเราวิ่งลงมาอีกชั้นก็ยังเป็นชั้นเดิม เเละตรงห้อง 4/4/8
"ฮือๆๆๆ สีเทียนฉันว่ามันไม่ใช่เเล้วนะ เราโดนผีหลอกเเน่ๆเลยว่ะ ทำยังไงกันดีวะ "
"ปูนิ่ม เเกอย่าสติหลุด ใจเย็นๆฉันอยู่ตรงนี้ เเกยังมีฉันนะ"
ฉันต้องจำใจต้องรับบทเป็นคนเข้มเเข็งขึ้นมาทันที เพื่อจะได้ไม่เเย่ไปกว่านี้ ฉันยกมือไหว้เจ้าที่เจ้าทาง เเละสิ่งที่มองไม่เห็นขอขมาเรื่องราวในวันนี้ที่อาจล่วงเกินด้วยการนำเรื่องราวมาเล่าซึ่งออาจเป็นการลบหลู่ เเละจึงเดินต่อไปเเละจูงมือปูนิ่มที่กำลังกลัวมาก
------------------------------------
" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!! "
" เห้ย ไอ้เเพทได้ยินรึเปล่าว่ะ มีเสียงผู้หญิงหัวเราะจากในห้อง "
สิ้นสุดคำพูดของกรอส ประตูก็เปิดออกอย่างเเรง เผยให้เห็นร่างนักเรียนหญิงยืนมองทั้งสองอยู่ ผมของหญิงสาวคนนั้นยาวสยายยาวดูน่ากลัว ผมเผ้าปิดหน้าปิดตา
"เห้ย!!!!!!!! ผีหลอก "
" พวกมันชั่ว กูจะฆ่าพวก"
สองหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็ถึงกับกลัวสุดขีดจึงพากันวิ่งเตลิดลงชั้นล่างของตึกพอดี
เจนรู้ถึงความกลัวของเพื่อนที่อยู่ข้างนอกได้เป็นอย่างดีจึงหยุดเคาะประตู เเละเปิดประตูออกไปชมผลงาน
" สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่ดูเบอร์เลยนะพวก มาเล่นกับเจนสาวซ่า ฮ่าๆๆๆๆ "
เจนสะใจมากไม่คิดว่าการที่ตนเองเองวิ่งหนีเข้าไปหลบอยู่ในห้องวิทยาศาสตร์จะทำให้ได้รับรู้ถึงเเผนร้ายที่สองหนุ่มกระทำได้เเนบเนียนมากๆจนตนกลัวมากๆเลยทีเดียว เจนเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดชะงักขึ้นมาทันที
" เห้ย!!! ประตูห้องนี้มันเปิดมาได้ไงวะ? มันถูกปิดตายไว้นี่นา.. "
เจนสงสัยอย่างมากว่าห้องที่ปิดตายห้องนี้ที่ติดกับห้องวิทยาศาสตร์ที่ถูกปิดมานานข้างในห้องมันคือห้องที่ใช้เก็บอะไร
เจนเดินมาเรื่อยๆฝ่าความมืด เเต่เเล้วเจนก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงของเด็กหนุ่มสองคนที่ดังมาจากชั้นล่าง
" ช่วยด้วยครับ!!!! มีใครอยู่มั้ยครับ พวกเราติดอยู่ในอาคารมาเปิดให้ที "
เสียงเเพทตื่นตระหนกอย่างมาก ในขณะที่ตะโกนไปก็หันไปมองหลังไปอย่างหวาดกลัว
" ไอ้เเพท ใจเย็นหน่อยสิวะ ขาดสติเเล้วนะ"
กรอสเรียกสติเพื่อนอย่างเป็นห่วง
" ใจเย็นเหี้_ อะไรวะ ไม่เห็นหรอว่ามีผีออกมากจากห้องนั้นอ่ะ"
" อาจจะเป็นเจนก็ได้น่ะเว้ย เราคงเข้าใจผิด "
กรอสพยายามควบคุมสติตนเองเเละเพื่อน
"เข้าใจผิดไปคนเดียวเหอะกรอส ไม่เเหกตาดูเลยหรอว่าห้องนั้นอ้ะ มันปิดตายเว้ยห้องที่ติดกับห้องวิทย์อ่ะ"
เเพทไม่ฟังเพื่อน อาการกลัวออกชัดเจน ใบหน้าซีดมือไม้สั่น
"ถ้ากลัว งั้นอยู่ตรงนี้เเละกันกูจะขึ้นไปตามหาเจน เเละพาปูนิ่มกับสีเทียนลงมา กูเป็นห่วงพวกมันว่ะ"
กรอสบอกเพื่อนก็จะวิ่งขึ้นไป
"เวลานี้ยังจะหม้อหญิงอีกหรอ ไอ้เหี้_ ไม่ได้ยินหรอว่ามันบอกว่ามันจะฆ่า!!! "
เเพทสบทด่ากรอสิ่างใส่อารมณ์
"ไอ้สั_ว์ มันโครตเหี้_เลยว่ะ ถ้ากลัวมากก็เชิญนั่งเห่าอยู่นี่เเหละ กูจะไปตามเพื่อน รอไปเถอะผีมันจะมาฆ่าตรงนี้เเหละ!!!!"
กรอสเหลืออดกับคำของเเพท ก่อนจะวิ่งขึ้นชั้นบน เเละไปเจอกับเจนที่กำลังลงมาจากชั้นบน เเละหยุดยืน
"เห้ย เอะอะอะไรของพวกเเกกันว่ะ "
กรอสไม่พูดอะไรก่อนจะปลีกตัวเดินขึ้นไปท่าทางอารมณ์เสีย
เจนวิ่งตามกรอสไปทันที จนตามทัน กรอสหันมาทางเจนเเล้วพูดว่า
"ฉันกำลังจะหาทางออกน่ะ เธอพอจะคิดออกบ้างหรือเปล่าว่ามีทางไหนที่พอจะโดดลงอาคารได้บ้าง"
กรอสดูจะเคร่งเครียดมาก ซึ่งเป็นภาพที่เจนไม่เคยเห็นมาก่อน
" เเกเป็นอะไรรึเปล่ากรอส ดูเเกเเปลกๆไปนะ....😶 " เจนถามเพราะสงสัย
" หรือเป็นเพราะเเผนเเกล้งเอาคืนของฉันที่ทำให้เเกทะเลาะกับไอ้เเพท ฉันขอโทษนะเเก 😯 "
" เปล่าหรอกๆเจน ไอ้เเพทมันวางแผนเเกล้งเเกก่อนนี่ให้โดนะบ้าง"
" เเต่ยังไงก็ต้องขอบใจเเกนะ ที่อุตส่าห์มาแอบกระซิบบอกอ่ะ ว่าไอ้เเพทมันวางเเผนจะเเกล้งฉันอ้ะ👉👈 "
เจนเขินเสมอเวลาที่พูดคำว่าขอบใจ โดยเฉพาะกรอส
"อืม ไม่เป็นไรฉันก็หมั่นไส้มันเหมือนกันเเหละ เเละฉันรู้ว่าเธอก็ด้วย 😐"
เจนยิ้มถูกใจก่อนจะพูด
" อื้ม😑 เเต่อย่างน้อย เเผนซ้อนเเผนเเกล้งไอ้เเพทกลับมันก็สำเร็จนะเว้ย ดูไอ้เเพทดิ่เสียจริตไปเลย "
ทั้งคู่หัวเราะคิกคักสะใจ ก่อนเจนจะพูดขึ้น
"นี่ๆ เเกรู้รึเปล่าว่า ไอ้ตอนที่เเกใช้เส้นเอ็นผูกลากเก้าอี้อ้ะ ฉันเผลอกลัวขึ้นมาจริงๆเลยนะ มันเหมือนมากๆเลยอ้ะ จนฉันสัมผัสได้เลยนะว่าเหมือนมีคนลากตามฉันมาจริงๆ "
กรอสสะดุ้งนิดหน่อยเป็นครั้งที่2 กับคำพูดนี้ ซึ่งก่อนหน้านั้นเเพทเป็นคนพูดว่ากรอสเป็นคนเอาเส้นเอ็นไปผูกกับขาเก้าอี้ ซึ่งตนจะเเย้งกับเเพทด้วยซ้ำว่าเป็นเเพทไม่ใช่หรือที่เป็นคนจัดการเรื่องนี้ซึ่งตนไม่ได้ทำ เเต่แปลกใจที่เเพทพูดว่าตนทำทั้งๆที่เส้นเอ็นอยู่กับเเพท เเต่ตนไม่ทันได้เเย้งอะไรเพราะงุนงงกับคำพูดเพื่อน กรอสรู้สึกว่ากลัวขึ้นมาเเละอยากรู้ว่าใครทำ เพราะไม่ใช่ตนเเน่ เเละเเน่นอนว่าไม่ใช่เเพทอย่างเเน่นอน
" เห้ย!! กรอส คิดอะไรอยู่นั่นเเหละ ดูสิเหงื่อตกเลย ไปเลยขึ้นไปเอาสองคนนั้นลงมาเลย ป่านนี้มันกลัวเเล้วมั้ง เซ็งประตูก็ปิด ให้ไอ้เเพทคอยรอเรียกลุงภารโรงเเละกัน "
เจนลากกรอสขึ้นชั้นบน ในขณะที่กรอสก็คิดตลอดทางว่าเหตุการณ์ทั้งหมดคืออะไรกันเเน่จนตนเริ่มกลัว
ทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงชั้น 4 ที่เจนให้สีเทียนคอยดูปูนิ่มที่มีอาการหอบเเละกำชับว่าอย่าไปไหน
" เห้ย!! สองคนนั้นมันไปไหนวะ บอกว่าให้รอ " เจนบ่นเป็นห่วงเพื่อน
กรอสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาสีเทียนทันที เจนเองก็จะโทรหาปูนิ่มเช่นกัน เเต่ปรากฏว่าโทรศัพท์มือถือของตนหน้าจอเเตกเเละเปิดเครื่องไม่ติดเสียเเล้ว
"ซวยเป็นบ้าเลย มือถือฉันเเหลกไปตอนไหนวะเนี่ย 😫 เป็นไงเเกโทรติดมั้ย ทั้งสองเบอร์เลยนะ "
"อะไรวะ !! โทรไม่ติดว่ะ " กรอสหงุดหงิดมาก เเต่เจนที่เป็นห่วงเพื่อนมากมาย จึงวิ่งขึ้นไปชั้น5 อีกครั้ง
"เจนรอด้วยดิ่วะ" กรอสวิ่งตามมาติดๆ
จนมาถึงชั้น5 เเละ6 ไม่มีวี่เเววของสีเทียนกับปูนิ่มเลย
"สองคนนี้เขาหายไปไหนวะ บอกให้นั่งรอ โทรก็ไม่ติด"
เจนบ่นระคนเป็นห่วง จนทำท่าจะวิ่งขึ้นชั้น7 อีกรอบ เเต่กรอสดึงเเขนไว้เพราะเห็นว่าเจนเหนื่อยเเล้ว
"เห้ย!! พักก่อนเจน ไม่น่าหายไปไหนได้นะ เพราะถ้าจะเดินกันไปไหนก็มีเเต่จะเดินลงบันไดสิ เเละก็ต้องสวนกับเราถูกมั้ย" กรอสอธิบายให้ฉันสบายใจ เเต่ไม่ทำให้เจนหายกังวลใจ เจนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเป็นเวลา 19:15 น.
" ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!!!!!!! นี่มันก็ทุ่มสิบห้าเเละ ยังไม่ได้ออกจากอาคารเลย เเถมเพื่อนก็ดันมาหายอีก "
"ใจเย็นเจน ค่อยๆเดินดูทีละห้องตั้งเเต่ชั้น8 เริ่มจากห้องที่เราเรียนคาบสุดท้ายดีกว่า เราต้องมีสติเว้ย"
กรอสใจเย็นเรียกสติให้เพื่อน เพราะตนคิดว่าการเจอเพื่อนทั้งสองคนสำคัญกว่าการได้ออกจากอาคาร.....
เวลา 19:30 น.
" สีเทียน " ปูนิ่มเอ่ยขึ้นมา
" หืม มีอะไร"
"ฉันขอโทษ ฉันรู้ว่าเเกก็กลัวเหมือนกัน ฉันมีนเห็นเเก่ตัวจริงๆในเวลาคับขันเเบบนี้ยังมาเอะอะโวยวายทำตัวโง่ๆ เเถมยังเป็นตัวถ่วงทำให้เเกต้องมาลำบาก มาคอยดูเเลอีก😥"
"ไม่เป็นไรเเก เเกเป็นเพื่อนฉันนะตราบใดที่เราสองคนอยู่ด้วยกัน เราต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ เราจะไม่มัวรอให้คนอื่นมาช่วยอย่างเดียว✌️"
ทั้งสองเรียกกำลังใจให้ตนฟันฝ่าเรื่องน่ากลัวในตอนนี้ เเม้ว่าตอนนี้ตนกำลังประสบกับเรื่องน่ากลัวก็คือเดินวนเวียนอยู่เพียงชั้นเดียวไปไม่ถึงชั้นล่างเสียที ทั้งสองเดินลงบันไดจนเหนื่อยเต็มที
" เห้ยๆ สีเทียนชั้น3 เเล้วอ้ะ "
"เห้ย!! จริงด้วย เย้ๆๆๆ ป่ะๆรีบลงกันเถอะพวกนั้นคงรอเราอยู่"
ทั้งคู่รีบวิ่งเพื่อจะมุ่งไปหัวมุมชั้น3 เพื่อลงบันไดสู่อาคารด้านล่าง เเต่เเต่เเล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อพบเก้าอี้ตัวนึงตั้งขวางทางอยู่ตรงระหว่างกลางของทางเดิน........
โปรดติดตามตอนต่อไป
ติดตามเเฟนเพจได้ที่ชื่อเดียวกับเรื่องนะครับ