สวัสดีคะ เรากำลังจะขึ้นปี1 ที่ม.รัฐ แห่งหนึ่ง เราเป็นเด็กคนนึงที่รู้สึกว่าพ่อแม่ไม่รักเรา อันนี้เราไม่ได้มโนไปเองนะ แรกๆเรากฺพยายามคิดแง่ดี เพราะเราเด็กรึป่าว ที่บ้านเลยไม่ค่อยคุยกับเรากลัวคุยกับเราไม่รู้เรื่อง ทุกครั้งที่เห็นพ่อแม่และพี่ๆคุยกัน พอเราเข้าไปร่วมวงแล้วเหมือนเป็นส่วนเกินทันที ทุกคนคุยกันหมด พอเราพูดบ้าง ทุกคนกลับทำเหมือนเราเป็นอากาศ ไม่มีใครฟังคำพูดเราเลย ทุกคนจะเปลี่ยนเรื่องคุย
เรากับพี่สาวฝาแฝดเราห่างกัน11 ปี แม่ชอบด่าเราว่าเราหาตังเข้าบ้านไม่ได้ วันๆไม่ทำไร อยู่บ้านเฉยๆ แต่เราอยู่บ้านเราทำงานบ้านทุกอย่าง ซักเสื้อผ้าให้พ่อแม่และพี่ๆหมด ล้างชามกวาดบ้านถูบ้าน
แต่เขาก็สั่งให้เราไปทำงาน พอเราไปสมีรทำเซเว่น ตอนนั้นเราเรียน 06.00-16.00
เรากลับมาเข้างาน 17.00-01.00 แล้วร่างก่ยเราเหนื่อยมาก ทำแบบนี้ได้เดือนนึง แม่เราก็สั่งให้เราลาออก เหตุผลเพราะ แม่ขี้เกียจรอเปิดประตู แม่บอกง่วงนอน ตอนเช้าต้องตื่นมาส่งพี่ไปทำงานอีก พ่อแม่ไปส่งพี่เราทำงานตอนเช้าทุกวัน แต่บอกให้เราไป รร.เองตลอด ตอนเย็นเราขอติดรถเพื่อนกลับ เพราะที่บ้านไม่มารับเราบอกว่ายุ่ง แต่แม่กับพ่อจะสลับไปรอรับพี่สาวหน้าปากซอยทุกวันหลังเลิกงาน
แม่เราจะเรียกพี่เราว่าลูกทุกครั้ง แต่เรียกเราว่า ไม่เคยเรียกเราลูกเลย เราไม่รู้จะทำไงเราเลยพยายามตั้งใจเรียน เรียนปริญญาตรีที่รามควบม.ปลาย ตอนนร้ใกล้จบแล้ว และเราก็ยังสอบติดมหาลัยเยอะมาก เราคิดว่าครอบครัวเราจะดีใจ แต่แม่และพี่ๆ ด่าเรามาตลอดว่า เปลืองเงิน ไร้สาระ จะเรียนอะไรเยอะแยะ
เราไม่เคยออกไปช็อปกับเพื่อน ไปดูหนังกับเพื่อนเลย อยู่แต่บ้าน แต่เราก็มีแฟนนะ แฟนเราเป็นคนฐานะดี การศึกษาดี หน้าที่การงานดี เค้าห่างกับเราหลายปี เค้าคือคนที่อยู่เคียงข้างเราในวันที่เราเสียใจตลอด เค้าคือคนที่ยินดีกับเราทุกเรื่อง บางอย่างที่เราจำเป็นต้องใช้ แต่พ่อแม่ไม่ให้ เค้าจะหามาให้แทนตลอด เค้าคือหนึ่งคนที่เราดีใจที่พบเจอเขา
แต่ยังไงต่อให้แฟนดีก็ไม่เท่ากับความรักของครอบครัวที่เราต้องการ เราอยากให้พ่อแม่สนใจเราบ้าง รักเราบ้าง เราเคยถามเค้าว่ารักเราบ้างไหม เค้าบอกว่าที่ทำหาเงินให้ใช้ทุกวันนี้ไม่รักหรอ ต้องการไรอีก แล้วก็บอกว่าอย่าเรื่องมาก เราเลยบอกเค้าไปว่า เราอยากให้รักเราแบบพี่ๆ แม่ตอบเราว่าทุกวันนี้พี่เค้าทำงานหาเงินเข้าบ้าน ก็ต้องตามใจเค้าเราอาศัยเค้าอยู่
เรื่องนี้เรายอมรับมาตลอดว่าเราหาเงินไม่ได้แบบพี่เพราะเราเด็ก แต่เราไม่ได้ต้องการเงิน อยากให้เค้าใส่ใจเราบ้างแค่นั้น เราประหยัดไม่เคยซื้อเสื้อผ้า ที่ใสาอยู่ก็ของพี่ๆที่ไม่ใช้แล้วทั้งนั้น เราทำผิดไรมากหรอ พ่อแม่ถึงไม่รักเราเท่าพี่ เราดีไม่พอหรอ 😖😖😖
พ่อแม่รักเราไม่เท่าพี่ เพราะแค่เราไม่มีเงินให้
เรากับพี่สาวฝาแฝดเราห่างกัน11 ปี แม่ชอบด่าเราว่าเราหาตังเข้าบ้านไม่ได้ วันๆไม่ทำไร อยู่บ้านเฉยๆ แต่เราอยู่บ้านเราทำงานบ้านทุกอย่าง ซักเสื้อผ้าให้พ่อแม่และพี่ๆหมด ล้างชามกวาดบ้านถูบ้าน
แต่เขาก็สั่งให้เราไปทำงาน พอเราไปสมีรทำเซเว่น ตอนนั้นเราเรียน 06.00-16.00
เรากลับมาเข้างาน 17.00-01.00 แล้วร่างก่ยเราเหนื่อยมาก ทำแบบนี้ได้เดือนนึง แม่เราก็สั่งให้เราลาออก เหตุผลเพราะ แม่ขี้เกียจรอเปิดประตู แม่บอกง่วงนอน ตอนเช้าต้องตื่นมาส่งพี่ไปทำงานอีก พ่อแม่ไปส่งพี่เราทำงานตอนเช้าทุกวัน แต่บอกให้เราไป รร.เองตลอด ตอนเย็นเราขอติดรถเพื่อนกลับ เพราะที่บ้านไม่มารับเราบอกว่ายุ่ง แต่แม่กับพ่อจะสลับไปรอรับพี่สาวหน้าปากซอยทุกวันหลังเลิกงาน
แม่เราจะเรียกพี่เราว่าลูกทุกครั้ง แต่เรียกเราว่า ไม่เคยเรียกเราลูกเลย เราไม่รู้จะทำไงเราเลยพยายามตั้งใจเรียน เรียนปริญญาตรีที่รามควบม.ปลาย ตอนนร้ใกล้จบแล้ว และเราก็ยังสอบติดมหาลัยเยอะมาก เราคิดว่าครอบครัวเราจะดีใจ แต่แม่และพี่ๆ ด่าเรามาตลอดว่า เปลืองเงิน ไร้สาระ จะเรียนอะไรเยอะแยะ
เราไม่เคยออกไปช็อปกับเพื่อน ไปดูหนังกับเพื่อนเลย อยู่แต่บ้าน แต่เราก็มีแฟนนะ แฟนเราเป็นคนฐานะดี การศึกษาดี หน้าที่การงานดี เค้าห่างกับเราหลายปี เค้าคือคนที่อยู่เคียงข้างเราในวันที่เราเสียใจตลอด เค้าคือคนที่ยินดีกับเราทุกเรื่อง บางอย่างที่เราจำเป็นต้องใช้ แต่พ่อแม่ไม่ให้ เค้าจะหามาให้แทนตลอด เค้าคือหนึ่งคนที่เราดีใจที่พบเจอเขา
แต่ยังไงต่อให้แฟนดีก็ไม่เท่ากับความรักของครอบครัวที่เราต้องการ เราอยากให้พ่อแม่สนใจเราบ้าง รักเราบ้าง เราเคยถามเค้าว่ารักเราบ้างไหม เค้าบอกว่าที่ทำหาเงินให้ใช้ทุกวันนี้ไม่รักหรอ ต้องการไรอีก แล้วก็บอกว่าอย่าเรื่องมาก เราเลยบอกเค้าไปว่า เราอยากให้รักเราแบบพี่ๆ แม่ตอบเราว่าทุกวันนี้พี่เค้าทำงานหาเงินเข้าบ้าน ก็ต้องตามใจเค้าเราอาศัยเค้าอยู่
เรื่องนี้เรายอมรับมาตลอดว่าเราหาเงินไม่ได้แบบพี่เพราะเราเด็ก แต่เราไม่ได้ต้องการเงิน อยากให้เค้าใส่ใจเราบ้างแค่นั้น เราประหยัดไม่เคยซื้อเสื้อผ้า ที่ใสาอยู่ก็ของพี่ๆที่ไม่ใช้แล้วทั้งนั้น เราทำผิดไรมากหรอ พ่อแม่ถึงไม่รักเราเท่าพี่ เราดีไม่พอหรอ 😖😖😖