แก้อาการกลัวแม่ T^T

... ตั้งแต่เล็ก จนโตเราต่างก็มี แม่ เป็นคนเลี้ยงดู อุ้มชู ถนุถนอม อบรม สั่งสอน
แต่มันมีอาการหนึ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน คือการ กลัวแม่ ตัวเอง  กลัวที่จะพุด กลัวที่จะเล่า กลัวที่จะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิต ไม่กล้าปรึกษา ไม่ควากล้าเลย...
มันเป็นแแบนี้มาตั้งแต่เด็ก เข้าใจนะ ที่ตี ตีเพราะอะไร ที่ว่า ว่าเพราะอะไร ในตอนที่เราโตมา เราเข้าใจ  แต่ตอนเด็กๆ มันไม่ใช่เลย ไม่เข้า ไม่รับรู้ว่าตีทำไม ว่าทำไม ผิดมากหรือไร ก็เพราะกลัวตั้งแต่เด็ก... มันเลยเกิดช่องว่าง ระหว่างคำว่า แม่กับลูก แม้จะโตจนคิดได้ขนาดนี้ ช่องที่มีมาตั้งแต่เด็กก็ไม่หายไป  มันคงเป็นอาการทางจิต มันพูดยากนะค่ะ ถ้าถามว่าทำไมไม่เดินเข้าไปแล้วลองพูดดูล่ะ เดียวก็กล้าเอง  คำว่า "ลองทำ ลองพูด ลองๆๆๆๆๆ" ทุกอยาก มันยากทำจนใจจะขาดค่ะ แต่ความกลัวก็วิ่งเข้ามาในความคิดทุกที...
....รบกวนช่วยแนะนำทีนะค่ะ คาถา อะไรก็ได้ ทีช่วยไล่ความกลัวไป
ขอบคุณมา ณ ที่นี้ค่ะ