ขอนอกเรื่องจิ๊ดนึงนะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะพา”วก” เข้ามา

สังเกตไหมครับ คนไทยกับอาหารบุฟเฟ่ท์น่ะ มัน “เจอกันไม่ได้”
แปลว่าอะไร
แปลว่า เมื่อไหร่ คนไทยไปกินบุฟเฟ่ท์จ่ายตังค์เมื่อไหร่ เราจะตัก ตัก ตัก ตัก
และ กิน กิน กิน กิน
กิน และ ฝืนกิน จนกว่าจะมั่นใจได้ว่า เจ้าของกิจการดังกล่าว ได้กำไรจากเราไปให้น้อยที่สุด
และจะดีใจมากเป็นพิเศษ หากเรากินไปจนถึงขั้น เจ้าของร้านเหลือแต่กุงเกงลิง
ดีใจเหมือนอาร์คีมีดิส ปราชญ์ชาวกรีก คิดค้นวิธีหามวลของสสารได้ แล้วร้องว่า ยูเรคา ยูเราคา !

ไชโย...เรากำไรแล้ว เรากำไรแล้ว !
นอกจากเราไม่ขาดทุนร้านมันแล้ว เรายังทำให้มันเหลือแต่กุงเกงลิงเลย
ดูซิ พวกเราไม่กินของถูกๆ และเลือกกินแต่ของดีๆ แพงๆ ซะจนแทบอ้วก
รับรองร้านนี้ไม่ได้กำไรจากพวกเราแม้แต่สลึงเดียว...คุณพ่อบ้านประกาศด้วยความภูมิใจ
เด็กๆก็ดีใจกันใหญ่ และพร้อมจะดำเนินชีวิตไปเยี่ยงนี้ ทั้งๆที่พุงปลิ้น หมูกะทะชิ้นสุดท้ายมารออยู่ตรงคอหอย
และท้องจะแตกตายอยู่แล้ว

คนไทยเราเป็นคนง่ายๆครับ
คนไทยดีใจ และมีความสุขเสมอกับเรื่องแบบนี้
และอาจถึงขั้นป่วยไข้ไปเลยก็ได้หากรู้ ว่าสถานประกอบการมันจะพอมีกำไรบ้าง
ให้คนอื่นกำไรบ้างนี่มันจะอะไรกันนักหนา
ผมไม่แน่ใจว่าเราควรภูมิใจกับมันหรือเปล่า...

เหมือนกันครับ
เวลาทัวร์ไทยไปเมืองนอก
พวกเราซัดบุฟเฟ่ท์อาหารเช้าแบบ...แบบ ว่า เหมือนไม่ได้กินอาหารมานานปี
เบค่อน แฮม คุณแม่สั่งให้เด็กไปตักมาเป็นจานๆ พูนเป็นภูเขา คนอื่นไม่ต้องกิน
ที่ต้องให้เด็กไป เนื่องจากตัวเองอายไม่กล้าตักแบบนี้
หนมปง หนมปัง เราอย่าไปกินมันนะลูก มันเป็นของถูกๆ
กินมันเข้าไป แฮมเปล่าๆ เบค่อนเปล่าๆ กินมันเข้าไป
กินเยอะๆซิลูก จะได้คุ้มๆ
พวกเราต้องเล่นของแพงๆไว้ก่อน... เดี๋ยวขาดทุน

เดี๋ยวขาดทุน...
ตายละวา...คนไทยไปเที่ยวแล้ว  “กลัวขาดทุน” นี่เอง แหม..ผมนึกอยู่ตั้งนาน

บางทริป ผมเจอ บริษัทเครื่องไฟฟ้าเขาพายี่ปั๊วไปเที่ยว
นั่งร้านอาหารฝรั่งเศสอย่างหรู ที่นีซ
ออร์แกไนเซอร์สั่งไวน์ขวดละ ร้อยกว่ายูโรมาเปิดกินไม่อั้น
พวกเฮียๆที่กินไวนเป็นก็แฮปปื้ คุยกันโขมงโฉงเฉง ความรู้เรื่องไวน์ไหลทะลักออกมาเต็มร้าน
นองไปถึงพื้น เฉอะแฉะไปหมด มันต้องอย่างนั้น มันต้องอย่างนี้ องุ่นปีนั้น องุ่นปีนี้

พวกเจ๊ๆ ก็ไม่รู้ทำไง ไวน์ก็กินไม่เป็น
เอาวะ ผสมโค้กก็ได้ ....เอ้า คุณไกด์ผีฯ  สั่งไวน์แดงผสมโค้กให้พวกชั้นหน่อย ใส่น้ำแข็งด้วยนะ
ผมก็ฝืนยิ้ม...นึกออกเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ว่าแล้วเดินไปสั่งบริกร...แต่งตัวเหมือนนักสนุ๊กเกอร์เลย ผมนึก

รู้มั๊ยครับ บริกรมันทำหน้ายังไง
ท่านลองนึกถึงตอนท่านปวดท้องมากๆอ่ะครับ... ประมาณนั้น
ประมาณว่าต้องเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนี้ อะไรยังงั้นอ่ะครับ

มันเจ็บปวดรวดร้าว เลยทีเดียวสำหรับบริกรคนนั้น
โอ มายก๊อด... คนไทย สั่งไวน์แดงขวดละร้อยกว่ายูโร มากินกับโค้ก และน้ำแข็ง...
นี่ที่ไทยแลนด์มันดื่มไวน์กันอย่างนี้เหรอ
กินไม่เป็นก็ไม่ต้องกินซิ (โว้ย) ไม่ได้มีใครบังคับซะหน่อย

ไวน์ขวดละร้อยในยุโรปนี่ต้องถือเป็นไวน์ชั้นดีมากๆนะครับ
ไม่ใช่ใครจะดื่มได้ทุกวัน

บริกรมันงง แต่ผมไม่งง
เพราะผมเป็นคนไทย ผมรู้จักคนไทยดี
นี่ไงครับ เรา “กลัว” ขาดทุน กลัวไม่คุ้ม
“กลัวขาดทุน กลัวไม่คุ้ม” ซะจน ต้องมานั่งฝืนกินเครื่องดื่มตลกๆ รสชาติอุบาทว์ๆ
แทนที่จะดื่มน้ำแร่ น้ำเย็นที่เขามีบริการให้อยู่แล้ว ตามความเคยชินของคนไทยอย่างเรา
ไม่อ่ะ ไม่เอา... เดี๋ยวขาดทุน เดี๋ยวไม่คุ้ม
ต้องเล่นของแพงๆไว้ก่อน

5 5 5 5

จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกเลยครับ
ว่า การไปเที่ยว หรือการไปจ่ายตังค์กินอาหารบุฟเฟ่ท์
แล้วมันจะทำให้เรา “ขาดทุน” ได้อย่างไร
ยิ่งไปเที่ยวฟรี แบบเจ๊ๆนั่น...มันจะไม่คุ้มได้ยังไง

ยังนึกไม่ออกจริงๆครับ


ไกด์ผีทะเล