ปัญหาสังคมไทยกลายเป็นสังคมผู้สูงวัย ผลงานไม่มี ดีแต่กัดกัน เป็นอีกปัญหาใหญ่ที่ต้องเร่งแก้ไข

คือว่าเรามีอาการแบบว่าฝังใจกับอะไรง่ายๆ เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อตอนอนุบาลเราโดนครูคนนึงทั้งว่าทั้งใช้มือเขกหัวบางทีก็บิดหู ครูคนนั้นใจร้ายมากทำให้การไปโรงเรียนคือฝันร้ายของเราไปเลย แล้วที่ว่ามีอาการแบบฝัง

กระดิกกระดุกขลุกขลักจวักแม่ ปลาไหลแก่ไร้เมือกกระ เSือก กระสน อยู่ในหม้อรอรีลุกลี้ลุกลน เจ็บแสบปวดอวดตนกระวนกระวาย เร่งไฟเพิ่มเติมแรงถ่านแดงฉาน แล้วปิดจารฝาหม้อด้วยข้อหวาย ดิ้นกระแด่วแผ่วปนทุรนทุราย น

​นอนคว่ำอยู่ดีๆแต่ไม่หลับ ตอนนั้นภาพมันพาไปบ้านตัวเองกำลังเข็นยายขึ้นเตียงแต่ยายเสียไป2ปีแล้ว พอยายขึ้นเตียง เรากำลังจะเอารถเข็นออก(ยายเราเดินไม่ได้เลยใช้รถเข็น คะ) มาต่อคะ พอเข็นรถเข็นออก กำลังเงยหน

สวัสดีค่ะ ที่อยากรู้คือใครเคยต้องเจอชีวิตแบบเดียวกะเราบ้าง เริ่มเรื่องเลยแล้วกัน... เราเกิดที่ กทม ค่ะ ตั้งแต่จำความได้พ่อกะแม่เราก็เลือกกันแล้ว เราเลยไม่ได้มาจากครอบครัวที่สมบูรณ์ตั้งแต่เกิด แม่เรา

สังเกตดูเยาวชนทีมชาติไทยในชุดต่างๆเล่นแล้ว ทำให้ย้อนนึกถึงตัวเองสมัยเรียนมัธยมเลย ทีมชาติเล่นเหมือนเพื่อนในทีมวอลเลย์บอลโรงเรียนสมัยก่อนเลย ไม่ว่าจะกีฬาสีหรือกีฬาระหว่างโรงเรียน เล่นแบบนี้เดี๊ยะๆ แบบเ

เรารู้สึกว่าเพียวไม่ค่อยไว้ใจเพื่อนร่วมทีม เลยพยายามคิดจะทำทุกอย่าง (ไม่รู้ว่าเป็นผลจากวลี "ช่วยๆกัน"หรือเปล่า) หลายครั้งที่เราเห็นฝั่งตรงข้ามเขาตบบอลมา ซึ่งตรงนี้นก็มีคนรอรับรอขุดอยู่แล้ว แ

คุณพ่อของเราเอาน้องหมามาเลี้ยงค่ะ ตอนนี้เลี้ยงมาได้ 2-3เดือนแล้ว ตอนแรกมี2ตัวแต่โดนรถชนตายไปตัวนึงทำให้ตอนนี้เหลือตัวเดียว แรกๆ น้องเรียบร้อยค่ะ แต่พอไม่มีน้องหมาอีกตัวก็เริ่มดื้อ ชอบกัด ชอบขโมยของไปก

บีเกิ้ลที่บ้านอายุได้ 3เดือนชอบกัดมือ กัดแบบจริงจังจนได้แผลไม่รู้จะแก้ไขนิสัยอย่างไรดี เคยเลี้ยงก่อนหน้านี้ 2 ตัวไม่ซนเท่าตัวปัจจุบันเลย อยากทราบวิธีแก้ไขนิสัยที่กัดมือ เคยลองวิธีฉกสุนัข แต่คงทำไม่ถูก