เวลาที่เรามีความรัก.....โลกทั้งใบเป็นสีชมพูจริงๆ คะ นั่งอยู่คนเดียวยังยิ้มได้ ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ เป็นเหมือนเราบ้างหรือป่าว ที่แบบว่าอยากเล่า อยากแชร์เรื่องราวความรัก ช่วงเวลาที่มีความสุขที่เกิดขึ้นให้คนทั้งโลกได้ฟังคะว่า ความรักมันดีขนาดไหน ความสุขมันเป็นอย่างไร
วันนี้ขอใช้เวลาระหว่างที่นั่งเครื่องไปเที่ยวหลายชั่วโมงเขียนเล่าเรื่องราว ไม่รู้ว่าจะเขียนเล่าจบหรือป่าวนะคะ แต่สัญญาว่าจะเข้ามาเล่าให้จบคะ และจะพยายามเล่าเรื่องให้ดีที่สุด p*.*q
เรื่องราวที่เราจะเล่าให้ฟังนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง กับผู้ชายคนนี้ เราขอเรียกเค้าว่า “ที่สุด” ส่วนตัวเองขอใช้นามสมมติว่า “กวาง” ละกันนะคะ อาจจะมีการปรุงเต่งคำพูดเพื่อเพิ่มอรรถรส แต่ทั้งหมดคือความจริง ความรู้สึกจริงที่เกิดขึ้น ยังไงลองอ่านดูนะคะ :- )))
แม้ว่าวันนี้เรื่องราวอาจจะไม่ได้จบลงแบบ Happy Ending แต่ความทรงจำต่างๆ ยังอยู่ในความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ นึกขึ้นมาทีไร ก็ยังคงยิ้มได้เสมอ.....^^/
++++ ตอนที่ 1 : Background ของชีวิต ++++
เราเป็นลูกสาวคนโต อาศัยอยู่ต่างจังหวัดกับครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น พอตัวเองอายุได้ประมาณ 13 ขวบ คุณแม่มาด่วนจากไป.... ก็เลยถูกคุณพ่อส่งตัวมาเรียนที่โรงเรียนหญิงล้วน และอาศัยอยู่กับคุณย่าซึ่งเป็นครอบครัวคนจีน หัวโบราณ วัฒนธรรม ธรรมเนียม ประเพณี ประหนึ่งอยู่ในสมัยราชวงศ์ฮั่น หยวน หมิง ชิง.... เกือบๆ ห้ามให้ผู้ชายเห็นปลายเท้า ห้ามพูดคำหยาบ ห้ามเดินเสียงดัง.... ทำให้เราได้เรียนรู้และซึมซับมุมมองและแนวความคิดที่ดีๆ หลายอย่าง ต้องเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้ จากเด็กที่ทำงานบ้าน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซุกผ้า เอ้ย ซักผ้า ไม่เป็น ทำกับข้าวไม่เป็น พูดหรือฟังภาษาจีนแต้จิ๋ว-แมนดารินไม่เป็น กลับได้รับความรู้และฝึกฝนในหลายๆ เรื่อง ปอกรกับช่วงชีวิตมีแต่คำว่าเรียนๆๆๆ เพราะมีความหวังว่า อยากจบออกมาและได้งานดีๆทำ หาเงินได้เยอะ (ความฝันของเราคือในชีวิตนี้ขอท่องเที่ยวรอบโลก) ดังนั้นเรื่องการมีความรักโน่นนี่นั่น ไม่ต้องพูดถึง ผู้ชายที่เข้ามาส่วนใหญ่รู้มั้ยว่าเค้าเข้ามาจีบ คำตอบคือรู้ค่ะ แต่ด้วยความที่มีนิสัยเป็นคนตรงๆ ระบบการตัดสินใจคล้ายผู้ชาย คือจะไม่ค่อยลังเล ก็เลยทำให้จัดการพวกผู้ชายเหล่านั้นออกไปได้ค่อนข้างง่าย....^^/
พอเรียนจบโท ช่วงนั้นอายุประมาณ 24 ปี ทางผู้ใหญ่ที่บ้านก็มีแนะนำให้ลองคบคนโน้นคนนี้เพราะกลัวขายไม่ออก... แต่เราก็ลองคุยกันไปได้ไม่ถึงเดือนรู้สึกอย่างเดียวว่า “ไม่ใช่” กี่คนๆ ก็เลิกรากันไป... ไม่เคยรู้จักว่า ความรักคืออะไร?? ความเสียใจคืออะไร?? อาการอกหักเป็นอย่างไร?? ตอนนั้นมีความคิดว่า ความรักเป็นเรื่องไร้สาระ หาอย่างอื่นทำดีกว่า เลยตัดสินใจเรียนต่อเอก แบบฟลุ๊คส่ง Proposal เข้าไปดันผ่าน... จากนั้นเลยเรียนและทำงานมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งอายุ 27 ปี....
เรื่องราวมันเกิดขึ้นก็ตรงที่ มีอยู่วันหนึ่งได้ไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนสาว... และมีครอบครัวหนึ่ง เข้าใจว่า เพิ่งจะแต่งงานและมีเบบี้ เค้าเข้ามาร่วมงาน เป็นภาพที่ดูอบอุ่นมากคะ โมเม้นท์นั้นมีความคิดว่า ไม่ได้แล้ว ฉันอยากแต่งงานนนน มีครอบครัวที่มีความสุขบ้างงงงงง (เราเชื่อว่า ผู้หญิงหลายคนต้องมีอารมณ์นี้แน่นอน....) แต่......จะทำอย่างไรดีล่ะ!!!! ดั้นเรียนป.เอกอีก ผู้ชายที่ไหนจะมาชอบล่ะเนี่ย ครั้นจะหาตามท้องถนนก็ไม่มี ฉะนั้น....เราต้องหาคู่ด้วยตัวเอง *.*) $%$#%^%)(_&^*$%$
เมื่อผู้หญิงคนนึงอยากมีความรัก ....เลยงัดมารยาร้อยเล่มเกวียนจากอาจารย์กู(เกิล)มาใช้ ได้ผล 99.99%
วันนี้ขอใช้เวลาระหว่างที่นั่งเครื่องไปเที่ยวหลายชั่วโมงเขียนเล่าเรื่องราว ไม่รู้ว่าจะเขียนเล่าจบหรือป่าวนะคะ แต่สัญญาว่าจะเข้ามาเล่าให้จบคะ และจะพยายามเล่าเรื่องให้ดีที่สุด p*.*q
เรื่องราวที่เราจะเล่าให้ฟังนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง กับผู้ชายคนนี้ เราขอเรียกเค้าว่า “ที่สุด” ส่วนตัวเองขอใช้นามสมมติว่า “กวาง” ละกันนะคะ อาจจะมีการปรุงเต่งคำพูดเพื่อเพิ่มอรรถรส แต่ทั้งหมดคือความจริง ความรู้สึกจริงที่เกิดขึ้น ยังไงลองอ่านดูนะคะ :- )))
แม้ว่าวันนี้เรื่องราวอาจจะไม่ได้จบลงแบบ Happy Ending แต่ความทรงจำต่างๆ ยังอยู่ในความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ นึกขึ้นมาทีไร ก็ยังคงยิ้มได้เสมอ.....^^/
++++ ตอนที่ 1 : Background ของชีวิต ++++
เราเป็นลูกสาวคนโต อาศัยอยู่ต่างจังหวัดกับครอบครัวที่แสนจะอบอุ่น พอตัวเองอายุได้ประมาณ 13 ขวบ คุณแม่มาด่วนจากไป.... ก็เลยถูกคุณพ่อส่งตัวมาเรียนที่โรงเรียนหญิงล้วน และอาศัยอยู่กับคุณย่าซึ่งเป็นครอบครัวคนจีน หัวโบราณ วัฒนธรรม ธรรมเนียม ประเพณี ประหนึ่งอยู่ในสมัยราชวงศ์ฮั่น หยวน หมิง ชิง.... เกือบๆ ห้ามให้ผู้ชายเห็นปลายเท้า ห้ามพูดคำหยาบ ห้ามเดินเสียงดัง.... ทำให้เราได้เรียนรู้และซึมซับมุมมองและแนวความคิดที่ดีๆ หลายอย่าง ต้องเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้ จากเด็กที่ทำงานบ้าน กวาดบ้าน ถูบ้าน ซุกผ้า เอ้ย ซักผ้า ไม่เป็น ทำกับข้าวไม่เป็น พูดหรือฟังภาษาจีนแต้จิ๋ว-แมนดารินไม่เป็น กลับได้รับความรู้และฝึกฝนในหลายๆ เรื่อง ปอกรกับช่วงชีวิตมีแต่คำว่าเรียนๆๆๆ เพราะมีความหวังว่า อยากจบออกมาและได้งานดีๆทำ หาเงินได้เยอะ (ความฝันของเราคือในชีวิตนี้ขอท่องเที่ยวรอบโลก) ดังนั้นเรื่องการมีความรักโน่นนี่นั่น ไม่ต้องพูดถึง ผู้ชายที่เข้ามาส่วนใหญ่รู้มั้ยว่าเค้าเข้ามาจีบ คำตอบคือรู้ค่ะ แต่ด้วยความที่มีนิสัยเป็นคนตรงๆ ระบบการตัดสินใจคล้ายผู้ชาย คือจะไม่ค่อยลังเล ก็เลยทำให้จัดการพวกผู้ชายเหล่านั้นออกไปได้ค่อนข้างง่าย....^^/
พอเรียนจบโท ช่วงนั้นอายุประมาณ 24 ปี ทางผู้ใหญ่ที่บ้านก็มีแนะนำให้ลองคบคนโน้นคนนี้เพราะกลัวขายไม่ออก... แต่เราก็ลองคุยกันไปได้ไม่ถึงเดือนรู้สึกอย่างเดียวว่า “ไม่ใช่” กี่คนๆ ก็เลิกรากันไป... ไม่เคยรู้จักว่า ความรักคืออะไร?? ความเสียใจคืออะไร?? อาการอกหักเป็นอย่างไร?? ตอนนั้นมีความคิดว่า ความรักเป็นเรื่องไร้สาระ หาอย่างอื่นทำดีกว่า เลยตัดสินใจเรียนต่อเอก แบบฟลุ๊คส่ง Proposal เข้าไปดันผ่าน... จากนั้นเลยเรียนและทำงานมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งอายุ 27 ปี....
เรื่องราวมันเกิดขึ้นก็ตรงที่ มีอยู่วันหนึ่งได้ไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนสาว... และมีครอบครัวหนึ่ง เข้าใจว่า เพิ่งจะแต่งงานและมีเบบี้ เค้าเข้ามาร่วมงาน เป็นภาพที่ดูอบอุ่นมากคะ โมเม้นท์นั้นมีความคิดว่า ไม่ได้แล้ว ฉันอยากแต่งงานนนน มีครอบครัวที่มีความสุขบ้างงงงงง (เราเชื่อว่า ผู้หญิงหลายคนต้องมีอารมณ์นี้แน่นอน....) แต่......จะทำอย่างไรดีล่ะ!!!! ดั้นเรียนป.เอกอีก ผู้ชายที่ไหนจะมาชอบล่ะเนี่ย ครั้นจะหาตามท้องถนนก็ไม่มี ฉะนั้น....เราต้องหาคู่ด้วยตัวเอง *.*) $%$#%^%)(_&^*$%$