เรื่องมีอยู่ว่า ดิชั้นมีแฟนเป็นทอม คบกับแฟนมาจนถึงปัจจุบันตอนนี้ ได้ 10 เดือนแล้วค่ะ ดิชั้นอายุแก่กว่า ช่วงแรกคือก้อดี ใครก็อิจฉา แต่พอผ่านสัก 4 เดือนไปแล้ว รุ้สึกว่า ทะเลาะกันบ่อยขึ้น มีปากเสียง แต่ก็เคลียร์และกลับมาดีกันได้ทุกครั้ง แฟนจะเป็นคนที่ขี้หึงมากๆ เค้าแทบจะจัดระเบียบชีวิตเราทุกอย่าง ไปไหนก้อต้องบอกเค้าหรือว่าต้องมีเค้าไปด้วย ทุกครั้งที่ว่างจากการทำงานหรืออะไรก้อแล้วแต่ ก้อต้องรีบไปหาเค้า เพราะเนื่องจากเราอยู่บ้านใครบ้านมันค่ะ แล้วช่วงที่คบกันแรกๆ ชั้นเป็นคนที่ตามใจแฟนมาก แฟนพุดอะไรก็เออออไปหมดดีทุกอย่าง ทั้งๆที่ความจริงในใจแล้ว บางเรื่องเราก็ไม่เหนด้วยก็เถอะ แต่เพียงแค่เรากลัวเค้างอน กลัวเค้าโกรธ กลัวเค้าไม่พอใจเรา นี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ชั้นสร้างความเคยชินผิดๆให้กับแฟน
จนมาวันหนึ่งดิชั้นตัดสินใจเรียนต่อ ดิชั้นต้องทำงานและเรียนไปด้วย คือจันทร์-ศุกร์ต้องทำงาน และเสาร์-อาทิตย์ต้องไปเรียน แต่แฟนเค้าอยู่บ้านเฉยๆค่ะ ไม่ได้ทำอะไร ที่บ้านเค้าเป็นคนมีตังมีฐานะหน่อยค่ะ ก็เคยถามเค้าว่าทำไมถึงไม่ทำงาน เค้าก็บอกว่าพอดีประสบอุบัติเหตุก็รุนแรงพอควรค่ะ ร่างกายก็เลยไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ที่บ้านเลยไม่อยากให้ออกไปทำงานข้างนอก แค่ช่วยงานในบ้านก็พอแล้ว ที่บ้านเค้าก็ให้เงินรายวันเค้าใช้ด้วยนะค่ะ คืออยู่สบายเลยหละค่ะ ไม่ต้องเดือดร้อนอะไรทั้งสิ้น หลังจาก 4 เดือนแรกที่คบมา ก้อทะเลาะมีเรื่องบั่นทอนจิตใจกันบ่อยขึ้นค่ะ เค้าเป็นคนที่หัวแข็งหัวดื้อ ไม่ค่อยเคารพผู้ใหญ่ เค้าคิดว่าเค้ามีอำนาจพอควรค่ะ มีช่วงนึงชั้นรู้สึกว่า ทั้งทำงานและเรียนไปด้วย รุ้สึกเหนื่อยมากเหมือนกัน เพราะชั้นทำงาน 10.00 - 21.30 ทุกวันเลยค่ะ และเสาร์อาทิตย์ก้อต้องตื่นมาเรียนแต่เช้า คือ 7 วันชั้นไม่เคยได้มีวันที่ได้พักผ่อนยาวๆเลยอ้ะค่ะ เพราะเลิกเรียนปุ๊บดิชั้นก็ต้องรีบไปหาแฟนที่บ้าน บางวันเลิกเรียนก็มาทำงานต่อ ก้อต้องไปรับเค้าก่อนนั่นแหละค่ะ เพื่อให้เค้ามาส่งที่ทำงาน
จนวันนึงรุ้สึกเหนื่อย ไม่ไหวแล้วอ้ะ แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยด้วย ก้อเลยขอเลิกกะแฟน ก้อให้เหตุผลทั้งหมด ว่าอยากทำงานให้เตมที่และเตมที่กะการเรียนมากกว่านี้ เพราะคิดว่า เราคงทำหน้าที่แฟนไม่ได้เตมที่แล้ว ก็เหมือนไม่อยากกั๊กเค้าไว้แล้ว คือไม่อยากมาพะวงในหลายๆเรื่องด้วย เพราะแค่ทำงานกะเรียนและไหนจะต้องมีภาระส่วนตัวที่ต้องรับผิดชอบ คือก็เยอะ แต่ทุกครั้งที่พุดคำว่าเลิก เค้าก็จะไม่โอเครและไม่พอใจ พอเราเงียบหาย เค้าก็มาระรานคนในครอบครัวเราค่ะ ขู่นู่นขู่นี่บ้าง ขู่ว่าจะทำให้อยู่ไม่สุขกันทั้งครอบครัว เราก็เลยต้องใจอ่อนกลับไปคุยและคบกะเค้าดีดีค่ะ แล้วก้อพุดกะเค้าว่า จะไม่ตามใจเหมือนเดิมแล้วนะ หน้าที่มากขึ้น ก็อาจจะไม่ได้มาหาบ่อยๆแบบแต่ก่อนแล้ว คือเค้าก็โอเครและหยุดระรานครอบครัวเราทันที แต่ตัวเราเองอ้ะค่ะ ไม่ได้เตมใจที่จะกลับไปคบ แต่ที่ยอมเพียงเพราะแค่ความปลอดภัยของคนในครอบครัว อึดอัดมาตลอดค่ะ เพราะเราไม่ได้เตมใจแต่แรกนี่ค่ะ ก็ทะเลาะบอกเลิก เค้าระราน เราต้องใจอ่อน เป็นแบบนี้เป็นวงเวียนชีวิตเลยค่ะ แทบนับครั้งไม่ถ้วน เพราะที่เค้าพูดว่าโอเคและเข้าใจ บางทีเค้าก็ไม่ได้เข้าใจเราจริงๆอ้ะค่ะ เป็นเพียงแค่อารมตอนแรกของเค้าเท่านั้น ที่จะให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม พอเราไม่มีเวลาให้จริงๆเค้าก็เหมือนแบบงอน น้อยใจ ฟุ้งซ่าน คงเป็นเพราะเค้าว่างงานด้วยรึป่าว เค้าไม่ทำอะไรเลยจริงๆ แค่เล่นเกมส์ กิน แล้วนอน ประมานนี้จริงๆ ดิชั้นต้องอยู่ในวงเวียนนี้มาหลายเดือนมากค่ะ อึดอัดสุดๆ ยิ่งอึดอัด มันยิ่งทำให้เราเปลี่ยนไป ทำให้เราขี้หงุดหงิดโมโห ง่ายขึ้น
จนล่าสุดนี่ค่ะ เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง อาจเป็นเพราะชั้นชอบพุดเยอะชอบอธิบาย แต่เค้าเป็นคนไม่ค่อยชอบฟัง ยิ่งจะว่าจะเตือนอะไรให้หน่อย เค้าก็จะเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อไม่ให้เราพุดต่อ เค้าจะเป็นคนที่ชอบพุดประชดหรือทำอะไรประชดใส่เรา ซึ่งเปนอะไรที่ไม่ชอบมากๆ ดิชั้นเลยหงุดหงิด โมโห ถือกระเป๋าจะกลับบ้านค่ะ ช่วงที่ชั้นจะเดินออกจากประตู เค้าก็มากระชากหัวชั้น จับชั้นเข้าไปเตะ มันยิ่งทำให้ชั้น อยากดิ้นออกมาจากที่นั่นไวๆเลยอ้ะค่ะ ตามทำร้ายชั้นมาจนถึงหน้าบ้าน คนงานบ้านเค้าก็เยอะแยะ และป้าเค้าก็เหน ออกมาดู ป้าเค้ายังห้ามไม่ได้เลยอ้ะค่ะ (ลืมบอกไป คนในบ้านยังว่าหรือเตือนอะไรไม่ได้เลยค่ะ เพราะเค้าสวนกลับหมด เค้าไม่สนหรอก ว่านั่นคือบุพการีที่เลี้ยงดูเค้ามา) ดิชั้นอายมาก ยิ่งอยากกลับบ้านให้ไวที่สุด ชั้นขึ้นรถได้ รีบสตาร์ทรถกลับบ้านทันทีเลยค่ะ
ตกค่ำ เค้าโทรมาหลายสายมาก แทบจะ 100 สาย ชั้นเลยตัดสินใจรับ แต่ให้แม่เป็นคนคุยให้ค่ะ เค้าก็ไม่พอใจมาก หาว่าแม่ชั้นกีดกันไม่ให้คุย แต่ดิชั้นรุ้ค่ะ ว่าถ้าคุยกะดิชั้น เรื่องต้องไม่จบแน่ เค้าก็โวยวาย ว่าแม่ชั้นใหญ่เลยค่ะ คือว่าแบบเสียหายร้ายแรงและหยาบคายที่สุด เรียกแม่เราว่า >> อ_ี แก่ อ_ีเ_ี้ย ประมานนี้เลย คือเราอึ้งมาก ไม่คิดเลย ว่าการที่ทะเลาะกัน ทำไมต้องมาด่าแม่แช่งแม่เราด้วย แม่เราถึงกับร้องไห้ออกมา พุดกะเค้าว่า ไปทำอะไรให้ ทำไมต้องมาด่าว่ากันด้วย เค้าก็ไม่หยุดด่าค่ะ แถมขู่ว่าจะมาทำร้ายที่แม่เราขายของทำมาหากินด้วย แม่เราก็เลยพุดไปว่า จะไปแจ้งตำรวจ เค้าก็ไม่สนใจ จะแจ้งก็แจ้ง เค้าบอกเค้าไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ประมานว่าไม่มีอะไรสามารถทำอะไรเค้าได้
เรารุ้สึกไม่ไหว ที่เหนเค้ามาด่าแม่เรา แล้วแม่เราต้องมานั่งร้องไห้กับปัญหาที่เราก่อขึ้น ดิชั้นกดวางสาย และไม่ติดต่อใดๆทั้งสิ้น แต่ไม่ได้บลอคอะไรเลยนะค่ะ เพราะกลัวว่าบลอคไปเค้าจะมาระรานถึงที่อ้ะค่ะ ตอนนี้เค้าก็แค่โทร ส่งข้อความมา หลายสายมาก เค้าส่งข้อความมาถามว่าจะแจ้งความจริงไม๊ จะเอายังไง คือเค้าจะคุยกะเราให้ได้ แต่ดิชั้นต้องทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ไป ทำเปนแค่สายลมที่พัดผ่านไป เพราะยิ่งคุยกะคนแบบนี้ไป ยิ่งยืดเยื้อจริงๆค่ะ เพราะเปนแบบนี้มาหลายสิบครั้งแล้ว เลยคิดว่าครั้งนี้เราต้องใจแข็งจริงๆสักที ทุกวันนี้ชั้นกับแม่ ต้องอยู่กันอย่างระแวง คือไม่มีความสุขเลยอ้ะค่ะ กลัวว่าเค้าจะมาทำร้ายหรือจ้างใครมาทำร้ายอยุ่เหมือนกัน เพราะเราไม่สามารถรุ้ได้เลยว่าเค้าจะทำอะไรเราบ้าง
******** ดิชั้นควรทำไงดีค่ะ ถึงจะจบสิ้นปัญหานี้ได้สักที คือถ้าให้กลับไปคุยยังไง เราก็รุ้คำตอบค่ะ ว่ายังไงเค้าก็ไม่จบอยุ่ดี หรือนิ่งต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ดีจะดีกว่า แล้วตอนนี้เค้าไปพุดกับใครต่อใครว่า ชั้นจะแจ้งความจับเค้า (นิสัยอีกอย่างคือ เค้าเป็นคนที่ชอบพุดเอาความดีเข้าตัวเองค่ะ)
โดนแฟนระรานไม่เลิก ควรทำอย่างไรดีค่ะ
จนมาวันหนึ่งดิชั้นตัดสินใจเรียนต่อ ดิชั้นต้องทำงานและเรียนไปด้วย คือจันทร์-ศุกร์ต้องทำงาน และเสาร์-อาทิตย์ต้องไปเรียน แต่แฟนเค้าอยู่บ้านเฉยๆค่ะ ไม่ได้ทำอะไร ที่บ้านเค้าเป็นคนมีตังมีฐานะหน่อยค่ะ ก็เคยถามเค้าว่าทำไมถึงไม่ทำงาน เค้าก็บอกว่าพอดีประสบอุบัติเหตุก็รุนแรงพอควรค่ะ ร่างกายก็เลยไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ที่บ้านเลยไม่อยากให้ออกไปทำงานข้างนอก แค่ช่วยงานในบ้านก็พอแล้ว ที่บ้านเค้าก็ให้เงินรายวันเค้าใช้ด้วยนะค่ะ คืออยู่สบายเลยหละค่ะ ไม่ต้องเดือดร้อนอะไรทั้งสิ้น หลังจาก 4 เดือนแรกที่คบมา ก้อทะเลาะมีเรื่องบั่นทอนจิตใจกันบ่อยขึ้นค่ะ เค้าเป็นคนที่หัวแข็งหัวดื้อ ไม่ค่อยเคารพผู้ใหญ่ เค้าคิดว่าเค้ามีอำนาจพอควรค่ะ มีช่วงนึงชั้นรู้สึกว่า ทั้งทำงานและเรียนไปด้วย รุ้สึกเหนื่อยมากเหมือนกัน เพราะชั้นทำงาน 10.00 - 21.30 ทุกวันเลยค่ะ และเสาร์อาทิตย์ก้อต้องตื่นมาเรียนแต่เช้า คือ 7 วันชั้นไม่เคยได้มีวันที่ได้พักผ่อนยาวๆเลยอ้ะค่ะ เพราะเลิกเรียนปุ๊บดิชั้นก็ต้องรีบไปหาแฟนที่บ้าน บางวันเลิกเรียนก็มาทำงานต่อ ก้อต้องไปรับเค้าก่อนนั่นแหละค่ะ เพื่อให้เค้ามาส่งที่ทำงาน
จนวันนึงรุ้สึกเหนื่อย ไม่ไหวแล้วอ้ะ แล้วก็ทะเลาะกันบ่อยด้วย ก้อเลยขอเลิกกะแฟน ก้อให้เหตุผลทั้งหมด ว่าอยากทำงานให้เตมที่และเตมที่กะการเรียนมากกว่านี้ เพราะคิดว่า เราคงทำหน้าที่แฟนไม่ได้เตมที่แล้ว ก็เหมือนไม่อยากกั๊กเค้าไว้แล้ว คือไม่อยากมาพะวงในหลายๆเรื่องด้วย เพราะแค่ทำงานกะเรียนและไหนจะต้องมีภาระส่วนตัวที่ต้องรับผิดชอบ คือก็เยอะ แต่ทุกครั้งที่พุดคำว่าเลิก เค้าก็จะไม่โอเครและไม่พอใจ พอเราเงียบหาย เค้าก็มาระรานคนในครอบครัวเราค่ะ ขู่นู่นขู่นี่บ้าง ขู่ว่าจะทำให้อยู่ไม่สุขกันทั้งครอบครัว เราก็เลยต้องใจอ่อนกลับไปคุยและคบกะเค้าดีดีค่ะ แล้วก้อพุดกะเค้าว่า จะไม่ตามใจเหมือนเดิมแล้วนะ หน้าที่มากขึ้น ก็อาจจะไม่ได้มาหาบ่อยๆแบบแต่ก่อนแล้ว คือเค้าก็โอเครและหยุดระรานครอบครัวเราทันที แต่ตัวเราเองอ้ะค่ะ ไม่ได้เตมใจที่จะกลับไปคบ แต่ที่ยอมเพียงเพราะแค่ความปลอดภัยของคนในครอบครัว อึดอัดมาตลอดค่ะ เพราะเราไม่ได้เตมใจแต่แรกนี่ค่ะ ก็ทะเลาะบอกเลิก เค้าระราน เราต้องใจอ่อน เป็นแบบนี้เป็นวงเวียนชีวิตเลยค่ะ แทบนับครั้งไม่ถ้วน เพราะที่เค้าพูดว่าโอเคและเข้าใจ บางทีเค้าก็ไม่ได้เข้าใจเราจริงๆอ้ะค่ะ เป็นเพียงแค่อารมตอนแรกของเค้าเท่านั้น ที่จะให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม พอเราไม่มีเวลาให้จริงๆเค้าก็เหมือนแบบงอน น้อยใจ ฟุ้งซ่าน คงเป็นเพราะเค้าว่างงานด้วยรึป่าว เค้าไม่ทำอะไรเลยจริงๆ แค่เล่นเกมส์ กิน แล้วนอน ประมานนี้จริงๆ ดิชั้นต้องอยู่ในวงเวียนนี้มาหลายเดือนมากค่ะ อึดอัดสุดๆ ยิ่งอึดอัด มันยิ่งทำให้เราเปลี่ยนไป ทำให้เราขี้หงุดหงิดโมโห ง่ายขึ้น
จนล่าสุดนี่ค่ะ เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง อาจเป็นเพราะชั้นชอบพุดเยอะชอบอธิบาย แต่เค้าเป็นคนไม่ค่อยชอบฟัง ยิ่งจะว่าจะเตือนอะไรให้หน่อย เค้าก็จะเปลี่ยนเรื่องทันทีเพื่อไม่ให้เราพุดต่อ เค้าจะเป็นคนที่ชอบพุดประชดหรือทำอะไรประชดใส่เรา ซึ่งเปนอะไรที่ไม่ชอบมากๆ ดิชั้นเลยหงุดหงิด โมโห ถือกระเป๋าจะกลับบ้านค่ะ ช่วงที่ชั้นจะเดินออกจากประตู เค้าก็มากระชากหัวชั้น จับชั้นเข้าไปเตะ มันยิ่งทำให้ชั้น อยากดิ้นออกมาจากที่นั่นไวๆเลยอ้ะค่ะ ตามทำร้ายชั้นมาจนถึงหน้าบ้าน คนงานบ้านเค้าก็เยอะแยะ และป้าเค้าก็เหน ออกมาดู ป้าเค้ายังห้ามไม่ได้เลยอ้ะค่ะ (ลืมบอกไป คนในบ้านยังว่าหรือเตือนอะไรไม่ได้เลยค่ะ เพราะเค้าสวนกลับหมด เค้าไม่สนหรอก ว่านั่นคือบุพการีที่เลี้ยงดูเค้ามา) ดิชั้นอายมาก ยิ่งอยากกลับบ้านให้ไวที่สุด ชั้นขึ้นรถได้ รีบสตาร์ทรถกลับบ้านทันทีเลยค่ะ
ตกค่ำ เค้าโทรมาหลายสายมาก แทบจะ 100 สาย ชั้นเลยตัดสินใจรับ แต่ให้แม่เป็นคนคุยให้ค่ะ เค้าก็ไม่พอใจมาก หาว่าแม่ชั้นกีดกันไม่ให้คุย แต่ดิชั้นรุ้ค่ะ ว่าถ้าคุยกะดิชั้น เรื่องต้องไม่จบแน่ เค้าก็โวยวาย ว่าแม่ชั้นใหญ่เลยค่ะ คือว่าแบบเสียหายร้ายแรงและหยาบคายที่สุด เรียกแม่เราว่า >> อ_ี แก่ อ_ีเ_ี้ย ประมานนี้เลย คือเราอึ้งมาก ไม่คิดเลย ว่าการที่ทะเลาะกัน ทำไมต้องมาด่าแม่แช่งแม่เราด้วย แม่เราถึงกับร้องไห้ออกมา พุดกะเค้าว่า ไปทำอะไรให้ ทำไมต้องมาด่าว่ากันด้วย เค้าก็ไม่หยุดด่าค่ะ แถมขู่ว่าจะมาทำร้ายที่แม่เราขายของทำมาหากินด้วย แม่เราก็เลยพุดไปว่า จะไปแจ้งตำรวจ เค้าก็ไม่สนใจ จะแจ้งก็แจ้ง เค้าบอกเค้าไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น ประมานว่าไม่มีอะไรสามารถทำอะไรเค้าได้
เรารุ้สึกไม่ไหว ที่เหนเค้ามาด่าแม่เรา แล้วแม่เราต้องมานั่งร้องไห้กับปัญหาที่เราก่อขึ้น ดิชั้นกดวางสาย และไม่ติดต่อใดๆทั้งสิ้น แต่ไม่ได้บลอคอะไรเลยนะค่ะ เพราะกลัวว่าบลอคไปเค้าจะมาระรานถึงที่อ้ะค่ะ ตอนนี้เค้าก็แค่โทร ส่งข้อความมา หลายสายมาก เค้าส่งข้อความมาถามว่าจะแจ้งความจริงไม๊ จะเอายังไง คือเค้าจะคุยกะเราให้ได้ แต่ดิชั้นต้องทำเป็นไม่รุ้ไม่ชี้ไป ทำเปนแค่สายลมที่พัดผ่านไป เพราะยิ่งคุยกะคนแบบนี้ไป ยิ่งยืดเยื้อจริงๆค่ะ เพราะเปนแบบนี้มาหลายสิบครั้งแล้ว เลยคิดว่าครั้งนี้เราต้องใจแข็งจริงๆสักที ทุกวันนี้ชั้นกับแม่ ต้องอยู่กันอย่างระแวง คือไม่มีความสุขเลยอ้ะค่ะ กลัวว่าเค้าจะมาทำร้ายหรือจ้างใครมาทำร้ายอยุ่เหมือนกัน เพราะเราไม่สามารถรุ้ได้เลยว่าเค้าจะทำอะไรเราบ้าง
******** ดิชั้นควรทำไงดีค่ะ ถึงจะจบสิ้นปัญหานี้ได้สักที คือถ้าให้กลับไปคุยยังไง เราก็รุ้คำตอบค่ะ ว่ายังไงเค้าก็ไม่จบอยุ่ดี หรือนิ่งต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ดีจะดีกว่า แล้วตอนนี้เค้าไปพุดกับใครต่อใครว่า ชั้นจะแจ้งความจับเค้า (นิสัยอีกอย่างคือ เค้าเป็นคนที่ชอบพุดเอาความดีเข้าตัวเองค่ะ)