ถึงผู้ที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ ถ้าคุณคิดว่าดิฉันเป็นเด็กมาตั้งกระทู้ไร้สาระเพื่อเรียกร้องความสนใจ รบกวนอ่านรายละเอียดซักนิดนะคะ ดิฉันอายุ20+ จบการศึกษาระดับปริญญาตรีเรียบร้อยแล้วค่ะ เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ ขอใช้แทนตัวเองว่าเรานะคะ
เริ่มจากปัญหาเลยละกันนะค่ะ พ่อเราเป็นคนแบบชมลูกไม่เป็นค่ะ แต่เรารับได้ในข้อนี้เพราะเราคิดว่าไม่ชมก็ดีอย่าด่าก็พอ เราไม่สนิทกับพ่อค่ะ ส่วนแม่แยกทางกับพ่อตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ค่ะ เราอยู่กับพ่อและย่าค่ะ แต่เราใช้ชีวิตแบบเด็กหอ ตั้งแต่เด็กค่ะจนกระทั้งจบมหาลัยทำให้เราไม่ค่อยคุยกับพ่อค่ะ อาจเป็นเพราะคุยกันทีไรทะเลาะกันทุกทีค่ะ ต่อมาเราเรียนจบทำงานที่ กทมได้ซักพัก ก็ต้องกลับมาอยู่บ้านเพราะความจำเป็น ช่วงแรกที่เรากลับมาทะเลาะกับเกือบทุกวัน เราร้องไห้กลับบ้าน(เราอยู่กับย่าค่ะ ไม่ได้บ้านเดียวกับพ่อ) จนเรามีความคิดจะกลับไปทำงาน กทม อีกครั้งแต่มาคิดได้ว่าเรามีจุดประสงค์ของการกลับมา เราเริ่มเปลี่ยนตัวเองค่ะ เพราะคิดว่าถ้าเราพูดน้อยลงคงไม่ทะเลาะกัน แต่เปล่าเลยค่ะเราก็ยังโดนด่าประปลาย ทั้งที่เฉยๆ ไม่เก็บมาจำ และที่พยายามไม่จำได้ยังก็จำได้ค่ะ ยกตัวอย่างที่เขาพูดจนทำให้เรารู้สึกเจ็บมากๆ ก็วันรับปริญญาค่ะ เรารู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วเขาไม่อยากมา เพราะย่าเล่าให้ฟังมาบ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ในวันงาน คือ รู้งี้ไม่ต้องมาก็ได้ โอนตังให้ก็พอแล้วมั่ง (พ่อไม่ได้ซื้ออะไรให้เราในวันนั้นและเราก็ไม่ได้ขอเงินพ่อเกี่ยวกับเรื่องรับปริญญาเลยค่ะ) ทำให้เราเสียใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออก แต่พูดกลับไปว่า ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องมาให้เงินมาก็ได้ นี้คือเรื่องก่อนเราจะกลับมาอยู่บ้านค่ะ หลังจากเรากลับมาอยู่บ้านก็จัด่าเราโดยไม่ถามเหตุซักครั้งว่าทำไมเราถึงมาที่ร้านช้า แต่เราจะได้ยินจากปากพ่อว่า ไม่ต้องทำมาหา-อะไรกันแล้ว เราได้แต่เงียบและไม่ได้อธิบายอะไรทั้งนั้น ล่าสุด เราถามเขาว่าไม่กินข้าวเหรอ เขาตอบกลับมาว่าไม่อยาก ไม่รู้จะกินอะไร เราเลยถามว่างั้นก็ไม่กินเหรอ แต่สิ่งที่เราได้กลับมาคือ" กูทำงานกูก็ใช้เงินเป็นไม่ใช่เมิงใช้เป็นคนเดียว " เราเงียบค่ะ พูดอะไรไม่ออกได้แต่งงว่าเราผิดอะไร นี้คือสิ่งที่เราเจอมา เราจะพูดเรื่องอะไรก็แล้วแต่สุดท้ายจะจบที่เราโดนด่า หลังมานี่เราไม่อยากพูดอะไรเลยค่ะกลัวโดนด่า เวลาจะพูดอะไรทีก็คิดหนัก กลัวพูดไปไม่เข้าหูก็โดนด่าอีก คนเป็นลูกอย่างเราทำอะไรไม่ได้ค่ะ จากเคยเถียงก็ได้แต่เงียบเพราะจบเร็วและง่ายกว่า
ถ้าคุณเป็นพ่อของใครซักคนไม่ว่าลูกของคุณจะอายุเท่าไร มีความคิดเห็นต่างกันยังไง อย่างน้อยใช้เหตุผลคุยกัน รับฟังความคิดเห็นของลูกบ้าง แล้วเอาเหตุผลของคุณมาอธิบาย ดีกว่ามาด่ามาเถียงให้รู้สึกแย่ ไม่มีใครไม่อยากอยู่บ้านหลอกค่ะถ้าบ้านมันเป็นที่ทำให้เขาสบายใจ ถ้าผิดกรุณาให้เหตุผลว่าเพราะอะไร ถ้าคุณอยากให้ลูกเข้าใจคุณอยากให้ลูกเข้าหาคุณ คุณต้องเป็นใจและเปิดช่องให้เขาเป็นตัวของเขาบ้าง ถ้าคุณรักษาความรู้สึกของลูกบ้าง คุณไม่จำเป็นต้องแสดงความรักเหมือนใครค่ะ แค่คุณไม่ทำร้ายจิตใจคนเป็นลูกก็พอ
ขอบคุณค่ะ
ฝากเตือนถึงผู้เป็นพ่อ จากหัวอกคนเป็นลูก
เริ่มจากปัญหาเลยละกันนะค่ะ พ่อเราเป็นคนแบบชมลูกไม่เป็นค่ะ แต่เรารับได้ในข้อนี้เพราะเราคิดว่าไม่ชมก็ดีอย่าด่าก็พอ เราไม่สนิทกับพ่อค่ะ ส่วนแม่แยกทางกับพ่อตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ค่ะ เราอยู่กับพ่อและย่าค่ะ แต่เราใช้ชีวิตแบบเด็กหอ ตั้งแต่เด็กค่ะจนกระทั้งจบมหาลัยทำให้เราไม่ค่อยคุยกับพ่อค่ะ อาจเป็นเพราะคุยกันทีไรทะเลาะกันทุกทีค่ะ ต่อมาเราเรียนจบทำงานที่ กทมได้ซักพัก ก็ต้องกลับมาอยู่บ้านเพราะความจำเป็น ช่วงแรกที่เรากลับมาทะเลาะกับเกือบทุกวัน เราร้องไห้กลับบ้าน(เราอยู่กับย่าค่ะ ไม่ได้บ้านเดียวกับพ่อ) จนเรามีความคิดจะกลับไปทำงาน กทม อีกครั้งแต่มาคิดได้ว่าเรามีจุดประสงค์ของการกลับมา เราเริ่มเปลี่ยนตัวเองค่ะ เพราะคิดว่าถ้าเราพูดน้อยลงคงไม่ทะเลาะกัน แต่เปล่าเลยค่ะเราก็ยังโดนด่าประปลาย ทั้งที่เฉยๆ ไม่เก็บมาจำ และที่พยายามไม่จำได้ยังก็จำได้ค่ะ ยกตัวอย่างที่เขาพูดจนทำให้เรารู้สึกเจ็บมากๆ ก็วันรับปริญญาค่ะ เรารู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วเขาไม่อยากมา เพราะย่าเล่าให้ฟังมาบ้างแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้ในวันงาน คือ รู้งี้ไม่ต้องมาก็ได้ โอนตังให้ก็พอแล้วมั่ง (พ่อไม่ได้ซื้ออะไรให้เราในวันนั้นและเราก็ไม่ได้ขอเงินพ่อเกี่ยวกับเรื่องรับปริญญาเลยค่ะ) ทำให้เราเสียใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออก แต่พูดกลับไปว่า ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก จะได้ไม่ต้องมาให้เงินมาก็ได้ นี้คือเรื่องก่อนเราจะกลับมาอยู่บ้านค่ะ หลังจากเรากลับมาอยู่บ้านก็จัด่าเราโดยไม่ถามเหตุซักครั้งว่าทำไมเราถึงมาที่ร้านช้า แต่เราจะได้ยินจากปากพ่อว่า ไม่ต้องทำมาหา-อะไรกันแล้ว เราได้แต่เงียบและไม่ได้อธิบายอะไรทั้งนั้น ล่าสุด เราถามเขาว่าไม่กินข้าวเหรอ เขาตอบกลับมาว่าไม่อยาก ไม่รู้จะกินอะไร เราเลยถามว่างั้นก็ไม่กินเหรอ แต่สิ่งที่เราได้กลับมาคือ" กูทำงานกูก็ใช้เงินเป็นไม่ใช่เมิงใช้เป็นคนเดียว " เราเงียบค่ะ พูดอะไรไม่ออกได้แต่งงว่าเราผิดอะไร นี้คือสิ่งที่เราเจอมา เราจะพูดเรื่องอะไรก็แล้วแต่สุดท้ายจะจบที่เราโดนด่า หลังมานี่เราไม่อยากพูดอะไรเลยค่ะกลัวโดนด่า เวลาจะพูดอะไรทีก็คิดหนัก กลัวพูดไปไม่เข้าหูก็โดนด่าอีก คนเป็นลูกอย่างเราทำอะไรไม่ได้ค่ะ จากเคยเถียงก็ได้แต่เงียบเพราะจบเร็วและง่ายกว่า
ถ้าคุณเป็นพ่อของใครซักคนไม่ว่าลูกของคุณจะอายุเท่าไร มีความคิดเห็นต่างกันยังไง อย่างน้อยใช้เหตุผลคุยกัน รับฟังความคิดเห็นของลูกบ้าง แล้วเอาเหตุผลของคุณมาอธิบาย ดีกว่ามาด่ามาเถียงให้รู้สึกแย่ ไม่มีใครไม่อยากอยู่บ้านหลอกค่ะถ้าบ้านมันเป็นที่ทำให้เขาสบายใจ ถ้าผิดกรุณาให้เหตุผลว่าเพราะอะไร ถ้าคุณอยากให้ลูกเข้าใจคุณอยากให้ลูกเข้าหาคุณ คุณต้องเป็นใจและเปิดช่องให้เขาเป็นตัวของเขาบ้าง ถ้าคุณรักษาความรู้สึกของลูกบ้าง คุณไม่จำเป็นต้องแสดงความรักเหมือนใครค่ะ แค่คุณไม่ทำร้ายจิตใจคนเป็นลูกก็พอ
ขอบคุณค่ะ