สวัสดีเพื่อนๆพันทิปทุกคนนะคะ
ตอนนี้เราเรียนอยู่ชั้นม.4 คะ
ขอเริ่มเรื่องเลยและกัน....
เราเป็นเด็กคนนึงคะที่ค่อนข้างจะไม่ใส่ใจเรื่องเรียนสะเท่าไหร่ ช่วงม.ต้น เราเรียนโรงเรียนนึงคะ ที่เรียนอ่อนมาก เด็กหาดีๆน้อยเนื่องจากเราสอบเข้าม.1ไม่ติดคะเราจึงต้องมาอยู่โรงเรียนสำรองพื้นที่ เราก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ผู้ชายมั่ง ติดโทรศัพท์มั่ง จนกระทั่งมาถึงช่วงสอบเข้าม.4คะ แม่เราบังคับให้เราอ่านหนีงสือคะเพื่อที่จะได้สอบติด เราก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม ไม่สนใจใคร เราทะนงตัวคะว่าเราเนี้ยติดแน่ๆ(รับเข้า80คน สอบ300คะ) เราก็ยังมัวชมนกชมไม้ของเราเรื่อยๆ..
จนกระทั่ง!!!ผลสอบออกคะ คือผลออกพรุ่งนี้แต่เราดูในเว็ปโรงเรียนได้ในช่วงดึกๆคะ ไม่มีชื่อเราคะ เราเสียใจมาก ไม่เคยเสียใจเท่านี้มาก่อน แต่ด้วยบุญที่เรืทำมามั่งคะ55555 อยู่ๆก็มีคนช่วยเราคะ ช่วยให้เข้าไปเรียนในสายวิทย์คณิตได้(เด็กเส้นนั้นแหละ)
หลังจากวันนั้น เราก็ไปเรียนปรับพื้นฐานที่รรคะ พอเราเด็กโง่เขลาเบาปัญญาคนนึง ได้เข้าไปเรียนกับหัวกระทิๆ เราเงิบจ้าาา
เราอ่อนวิชาการทุกวิชาคะ (ขนาดวิชาเลขแยกแฟกเตอร์ยังไม่เป็น หามุมsin cos tanไม่ได้) เราร้องไห้คะ กลับมาบ้านเราร้องไห้ เราเหนื่อยและท้อมากคะ พอสอบคัดเลือกห้องปรากฏว่าเราได้อยู่ห้อง3คะมี4ห้อง หลังจากนั้นเราก็เริ่มนึกถึงการเรียนขึ้นมา นึกถึงอนาคตของเราว่าเราจะต้องสบาย เราจะมีบ้านมีรถ เลี้ยงพ่อแม่ เราเริ่มค้นหาที่เรียนคะ เรียนเสริมเราเรียน
ทุกกกวัน ดีบ้างแย่บ้างคละกันไปเกรดออกมาได้ที่10คะ 10ของห้อง3 เด็กเกือบห่วย
พอเข้าเทอม2เราเริ่มจริงจังคะ เราเรียนเสริมเลขหลังเลิกเรียนทุกวันคะ เราพยายามผลักดันตัวเอง ให้เทียบเท่ากับเด็กที่เก่ง คนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้
แต่ข้อเสียของเราคือ เราติดมือถือและชอบเหม่อลอย แต่เราก็พยายามตั้งใจเรียน จนเทอมนี้เราทำเกรดได้3.72 ดีใจมากจย้าาาา-///-
มันไม่ไกลเกินเอื้อมเราจริงๆ
ฝากถึงคนที่กำลังเปลี่ยนแปลงตัวเองนะคะ
คนเราทำได้ทุกสิ่งแหละคะ ที่เราคิดจะทำ ทุกคนเรียนเก่งได้แต่ต้องมีวินัยของตนเอง รู้จักอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียน ทำให้เพื่อนๆสังคมยอมรับว่าเราคือคนเก่ง ไม่เก่งไม่เป็นไรหรอกคะ แต่เราต้องขยันแล้วเราจะต้องการในสิ่งที่เราอยากได้. ฉลาดไปก็เท่านั้นถ้าเรายังขี้เกียจดักดาน
"ขอให้ทุกคนสู้ๆนะคน ชีวิตเราต้องสบายเพื่ออนาคตที่ดียอมเหนื่อยตอนนี้สบายวันหน้า"
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน สวัสดีจย้าาาา
ฉันอยากเรียนเก่ง...
ตอนนี้เราเรียนอยู่ชั้นม.4 คะ
ขอเริ่มเรื่องเลยและกัน....
เราเป็นเด็กคนนึงคะที่ค่อนข้างจะไม่ใส่ใจเรื่องเรียนสะเท่าไหร่ ช่วงม.ต้น เราเรียนโรงเรียนนึงคะ ที่เรียนอ่อนมาก เด็กหาดีๆน้อยเนื่องจากเราสอบเข้าม.1ไม่ติดคะเราจึงต้องมาอยู่โรงเรียนสำรองพื้นที่ เราก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย ผู้ชายมั่ง ติดโทรศัพท์มั่ง จนกระทั่งมาถึงช่วงสอบเข้าม.4คะ แม่เราบังคับให้เราอ่านหนีงสือคะเพื่อที่จะได้สอบติด เราก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิม ไม่สนใจใคร เราทะนงตัวคะว่าเราเนี้ยติดแน่ๆ(รับเข้า80คน สอบ300คะ) เราก็ยังมัวชมนกชมไม้ของเราเรื่อยๆ..
จนกระทั่ง!!!ผลสอบออกคะ คือผลออกพรุ่งนี้แต่เราดูในเว็ปโรงเรียนได้ในช่วงดึกๆคะ ไม่มีชื่อเราคะ เราเสียใจมาก ไม่เคยเสียใจเท่านี้มาก่อน แต่ด้วยบุญที่เรืทำมามั่งคะ55555 อยู่ๆก็มีคนช่วยเราคะ ช่วยให้เข้าไปเรียนในสายวิทย์คณิตได้(เด็กเส้นนั้นแหละ)
หลังจากวันนั้น เราก็ไปเรียนปรับพื้นฐานที่รรคะ พอเราเด็กโง่เขลาเบาปัญญาคนนึง ได้เข้าไปเรียนกับหัวกระทิๆ เราเงิบจ้าาา
เราอ่อนวิชาการทุกวิชาคะ (ขนาดวิชาเลขแยกแฟกเตอร์ยังไม่เป็น หามุมsin cos tanไม่ได้) เราร้องไห้คะ กลับมาบ้านเราร้องไห้ เราเหนื่อยและท้อมากคะ พอสอบคัดเลือกห้องปรากฏว่าเราได้อยู่ห้อง3คะมี4ห้อง หลังจากนั้นเราก็เริ่มนึกถึงการเรียนขึ้นมา นึกถึงอนาคตของเราว่าเราจะต้องสบาย เราจะมีบ้านมีรถ เลี้ยงพ่อแม่ เราเริ่มค้นหาที่เรียนคะ เรียนเสริมเราเรียน
พอเข้าเทอม2เราเริ่มจริงจังคะ เราเรียนเสริมเลขหลังเลิกเรียนทุกวันคะ เราพยายามผลักดันตัวเอง ให้เทียบเท่ากับเด็กที่เก่ง คนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้
แต่ข้อเสียของเราคือ เราติดมือถือและชอบเหม่อลอย แต่เราก็พยายามตั้งใจเรียน จนเทอมนี้เราทำเกรดได้3.72 ดีใจมากจย้าาาา-///-
มันไม่ไกลเกินเอื้อมเราจริงๆ
ฝากถึงคนที่กำลังเปลี่ยนแปลงตัวเองนะคะ
คนเราทำได้ทุกสิ่งแหละคะ ที่เราคิดจะทำ ทุกคนเรียนเก่งได้แต่ต้องมีวินัยของตนเอง รู้จักอ่านหนังสือ ทบทวนบทเรียน ทำให้เพื่อนๆสังคมยอมรับว่าเราคือคนเก่ง ไม่เก่งไม่เป็นไรหรอกคะ แต่เราต้องขยันแล้วเราจะต้องการในสิ่งที่เราอยากได้. ฉลาดไปก็เท่านั้นถ้าเรายังขี้เกียจดักดาน
"ขอให้ทุกคนสู้ๆนะคน ชีวิตเราต้องสบายเพื่ออนาคตที่ดียอมเหนื่อยตอนนี้สบายวันหน้า"
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน สวัสดีจย้าาาา