ช่วงแรกหลายคนอาจจะขี้เกียจอ่านเพราะเราแอบเล่าความฝันเรานะ

เรามีความว่าอยากเรียนต่อนอก USA ทุนแลกเปลี่ยน  คือเราใฝ่ฝันที่จะใช้ชีวิต ม.ปลาย ที่นั่นซักปี
เรามั่นใจมากกว่าเราต้องสอบมันได้ เราพยายามเต็มที่มาก เราอ่านหนังสือหนักมากช่วงปิดเทรอม คือภาษาอังกฤษล้วนๆที่อ่าน จำแกรมม่า ท่องศัพตลอด
จนจากคนที่โง่อังกฤษ ฟังไม่ออก แต่งประโยคไม่ได้ สามารถยกระดับความสามารถขึ้นได้จนคิดว่าทักษะภาษาพอใช้ได้แล้ว โดยมีสิ่งที่ฝัน!เป็นสิ่งที่คอยให้กำลังใจ คอยเป็นแรงผลักดันในความพยายาม และเป็นเป้าหมายของชีวิตมากๆ  คือแทบจะคิดอะไรก็เป็น เราต้องเป็นนักเรียนทุนให้ได้อ่ะ  

แต่ด้วยที่ช่วงเรียนก่อนหน้านี้ ก่อนที่เราจะตั้งเป้าหมายแบบที่เล่ามา การเรียนเราย่ำแย่ลง แน่นอนเกรดต้องลง (แต่แค่เทรอมเดียว) คงเพราะตัวเราที่ไม่ทบทวนและเล่นมากไป  แต่ช่วงนั้นไม่ได้มีเป้าหมายที่แน่วแน่แบบนี้
หลังจากที่ได้เป้าหมายคือการเรียน ม.ปลาย ที่ USA แล้ว เราหาทุนต่างที่เค้าเปิดรับสมัคร แต่เราไม่สามารถสมัครได้จริงๆ ทั้งวันเกิดที่เกิน และเกรดเทรอมที่แย่สุดๆ ก็ดันเป็นเทรอมที่เค้าเลือก แล้วก็ไม่ผ่านเกณอีกของหลายๆทุน (เราไม่ได้รวยมาก จึงต้องอาศัยทุน)


คือเรารู้ว่าเราผิดที่ไม่ตั้งใจเรียนในช่วงนั้น!

แต่คือ! มัน...เข้าใจไหมอ่ะ เวลาเข้าเอาความตั้งใจอะไรซักอย่างมาเป็นเหมือนกับตัวที่คอยใช้ในการดำเนินชีวิต  ที่คาดหวังไว้สูงมาก ที่เหมือนกับปัจจัยในชีวิตไปแล้ว แต่อยู่ดีๆ ความฝัน สิ่งที่เราทุ่มเท ยอมเปลี่ยนตัวเองเพื่อสิ่งๆนี้ ชอบเสียสละหลายๆอย่าง เพื่อทำตามความฝัน แต่มันแบบ...หายไปทันที  คือไม่มีโอกาสแม้แต่นิดเดียว หรือเสี้ยวเดียว ที่จะทำให้มันเป็นจริง

มันทำให้ชีวิตเราช่วงนี้ หมองไปเลย คือไม่รู้จะเรียนEngไปทำไมแล้ว ไม่รู้จะเรียนเพื่อเป็นอะไร เป้าหมายของเรามันได้พังทลายหมดแล้ว มันจบแล้วจริงๆอ่ะความฝันของเรา  คือเราเหมือนคนที่ทำสิ่งต่างๆแบบไร้จุดหมาย เจ็บปวดเมื่อมองย้อนสิ่งที่ทำไปเพื่อความฝันตอนนั้น คือ...เราไม่รู้จะทำอะไรกับชีวิตต่ออ่ะ เป้าหมายชีวิตมันพังลงแล้ว TT จนบ้างที เราอาจจะเป็นโรคซึมเศร้าก็ได้

เลยอยากขอคำแนะนำ ใครที่เคยผ่านเรื่องแบบนี้ เกี่ยวกับความฝันที่ใช้ความพยามเพื่อมันอย่างหนัก จนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต แต่สุดท้ายมันต้องพลังลงแบบเราไม่คาดคิด  ใครที่เคยผ่านโมเม้นท์นี้ เราขอคำแนะนำในการทำใจหน่อยนะคับ