วันเสาร์ที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ไปสัมผัสบรรยากาศเกมส์ระดับดิวิชั่น 2 ของประเทศไทยครับ โดยที่ช่วงบ่าย ๆ ผมได้มีโอกาสไปทำธุระแถว ๆ ศาลายา และรู้สึกว่าแถวนี้น่าจะมีทีมฟุตบอลระดับภูมิภาคอยู่ เลยลอง Search โปรแกรมดู ก็พบกับ ทีมกรุงธนบุรี เอฟซี เปิดบ้านเจอกับ เพชรบุรี เอฟซี ที่สนาม ศาลายา มหิดล
ผมไม่รอช้าจัดแจงทำธุระให้เรียบร้อย และแว๊บเข้าไปที่สนามราว ๆ 16.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่ฟุตบอลกำลังเริ่มเข้าสู่พิธีการพอดี ผมสอดส่ายสายตาอยู่นาน มองที่ขายบัตร แต่ก็ไม่พบ เจอแต่ร้านขายลูกชิ้น, ร้ายขายน้ำ เล็ก ๆ ติดหน้าสนาม และ โต๊ะขายของที่ระลึก (เหมือนโต๊ะลงทะเบียนเรียนอะไรสักอย่าง) แต่ไม่คิดมากครับ ตรงเข้าไปที่โต๊ะลงทะเบียนก่อนเลย เพื่อติดต่อขอซื้อตั๋วเข้าชม
"ต้องไปซื้อบนทางเข้าเลยค่ะ" น้ำเสียงหวาน ๆ พูดพราง ชี้นิ้วไปทางขึ้นที่มีหญิงสาวนั่งเม้าท์กับเพื่อนถือตั๋วอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่นักเตะกรุงธนบุรี เอฟซี ออกมานอกสนามเพื่อรอจะเดินเข้าสู่สนามตามพิธีการ แอบเห็นเสื้อแล้วสวยดี เลยถามน้องเขาว่า "น้องครับ เสื้อแบบนักเตะใส่ มี Size L ไหมครับ?"
สิ่งที่ตอบกลับมาคือ "ไม่มีค่ะ มีแต่เสื้อของฤดูกาลที่แล้ว" (ผมนี่แอบเงิบไปนิดนึง - -") ก่อนที่จะจ่ายเงินจำนวน 175 บาท เพื่อซื้อเสื้อกรุงธนบุรี เอฟซี ฤดูกาลก่อน (คลาสลิคดีนะ) และรีบเดินขึ้นไปซื้อตั๋วชมการแข่งขันในราคา 80 บาท (ผมไม่รู้ว่าใครคิดว่าแพงหรือเปล่านะครับ แต่ผมคิดว่าช่วยเหลือสโมสรไป อันนี้ไม่ซีเรียสครับ)
ซื้อตั๋วเสร็จ หันไปทางขวามือ สแตนด์ฝั่งมีหลังคา มีผู้ชมอยู่ประปราย ราว ๆ 20-30 คนได้ ที่ซื้อตั๋วผ่านเข้ามาเพื่อชมเกมส์นี้ แต่ที่ผมแอบสงสัยคือ แสตนด์ฝั่งซ้ายมือ (ไม่มีหลังคา) มีทั้งเด็ก, ผู้ใหญ่ นั่งชมเกมส์กันประปราย แอบสงสัยนิดนึงว่า พวกนี้ได้ซื้อตั๋วเข้าชม หรือว่าดูฟรี และทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? แต่เอาเถอะ จะอย่างไรก็ตาม รีบไปนั่งชมก่อนดีกว่า
ผมเลือกนั่งแสตนด์แถวเกือบบนสุด เพื่อจะได้เห็นเกมส์แนวกว้าง เก้าอี้ของสนามจัดอยู่ในระดับที่ดี นั่งสบาย แต่มันวังเวงไปนิดนึง (ก็แหงสิ คนไม่ถึง 30 คน - -") มองซ้ายมองขวา ก็มีนั่งจับกลุ่มวิจารณ์เกมส์กัน แต่ไอผมนี่ไม่รู้จักใครเลย ก็เลยต้องเปิด Smartphone ดูรายชื่อนักเตะจากทาง Website สโมสร
จากนั้นผมนั่งดูตั้งแต่นาทีแรก ยันผู้ตัดสินเป่านกหวีดยาวหมดเวลา ผมได้รับอรรถรสระดับดิวิชั่น 2 แทบทุกอย่าง มีทั้งข้อดี และข้อเสีย อยู่มากมาย (ส่วนใหญ่จะต้องยกมาคุยในประเด็นเพื่อนำไปแก้ไขอย่างเร่งด่วน) ดังนี้ครับ
1. ความเป็นมืออาชีพของผู้ตัดสิน
ฝีมือในการตัดสินของผู้ตัดสินระดับดิวิชั่น 2 เกมส์นี้ (ผมพูดถึงเกมส์นี้เกมส์เดียวเลยนะครับ) ถ้าเต็ม 10 ผมให้ 2 ตัดสินได้ต่ำกว่ามาตรฐานสุด ๆ หลาย ๆ ครั้งตามเกมส์ไม่ทัน ตัดสินใจแปลก ๆ อีกทั้งผู้กำกับเส้นที่ทำหน้าที่ได้แย่มาก หลายจังหวะที่ผู้เล่นของเพชรบุรี เอฟซี หลุดกับดักล้ำหน้ามาได้ แต่กรรมการก็ยกธง และหลาย ๆ จังหวะที่ผู้เล่นกรุงธนบุรี เอฟซี ควรได้ฟาวล์จากการเข้าหนักของผู้เล่นเพชรบุรี เอฟซี กรรมการไม่คิดที่จะเป่า หรือ ตักเตือน อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แย่เอามาก ๆ ครับ
2. การบริหารจัดการของทีมเจ้าบ้าน
ประเด็นนี้ผมเข้าใจนะครับ ด้วยความที่เป็นทีมเล็ก ไม่มีสนามเป็นของตัวเอง (ต้องมาเช่าสนามของ ม.มหิดล ศาลายา ใช้) แต่การที่จะตั้งซุ้มเล็ก ๆ เพื่อจำหน่ายสินค้า หรือ ตั้งโต๊ะขายบัตรเข้าชม ผมว่ามันคงไม่ยากเกินไปสำหรับฝ่ายบริหารของทีมเจ้าบ้านกระมังครับ อีกทั้ง ป้ายต่าง ๆ ที่บ่งบอกว่า "นี่คือสนามเหย้าของทีมกรุงธนบุรี เอฟซี" ก็ไม่มี (เอาจริง ๆ เลย ผมขับรถมาวนใน ม.มหิดล แบบมั่ว ๆ ถึงเจอสนามฟุตบอลอะครับ) ทุกสิ่งที่กล่าวมา คงไม่ยากเกินไปสำหรับทีมระดับดิวิชั่น 2 มั๊งครับ
3. ความเป็นมืออาชีพของนักเตะ
การพัฒนาลีกระดับบน ต้องมาพร้อม ๆ กับการพัฒนาของลีกระดับล่างควบคู่กันไป แต่มันไม่เกิดขึ้นในเกมส์ ๆ นี้เลยครับ ผู้เล่นต่างฝ่ายต่างเข้าบอลกันแบบรุนแรง โดยเฉพาะผู้เล่นเพชรบุรี เอฟซี (ผมไม่ได้เข้าข้างทีมกรุงธนบุรี เอฟซี นะครับ แต่สิ่งที่ผมเห็นนักเตะเพชรบุรี เอฟซี แสดงอาการมันน่าเกลียดจริง ๆ) ไม่ว่าจะเป็นลูกที่โดนใบแดง เนื่องจากไปยกขาสูงจากด้านหลังนักเตะกรุงธนฯ แต่เกิดฟาดเข้าหน้าอย่างจัง จังหวะนั้น คุณตั้งใจครับ แต่คุณกับเถียงผู้ตัดสินคอเป็นเอ็น แถมยังชี้นิ้วใส่ผู้ตัดสินอีก (แต่บางคนบอกทำท่ายิงปืนใส่ ซึ่งอันนี้ผมไม่เห็นนะครับ) แบบนี้มันใช่เหรอครับ? (ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นกัปตันทีมด้วย)
และเบอร์ 28 ของเพชรบุรี ที่ฟันศอกและเข้าหนักใส่ มาซายะ คันโนะ เบอร์ 8 ของกรุงธนบุรี เอฟซี หลายต่อหลายจังหวะ แต่มันทำให้เห็นว่า นักเตะญี่ปุ่นมีการควบคุมอารมณ์ได้ "สุดยอด" จริง ๆ ตรงนี้ปรบมือให้เลยครับ เพราะไม่ว่า คันโนะ จะโดนเข้าหนักอย่างไร เต็มที่ก็แค่หันไปมองปลายตา และก้มหน้าก้มตาเล่นฟุตบอลต่อไป ต่างจากนักเตะไทยหลาย ๆ คนที่ไล่หวดกันแบบน่าเกลียด มีปะทะคารมกันเป็นจังหวะ เช่น แบ็คซ้ายของกรุงธนบุรี เอฟซี ที่ไปตะโกนว่า "ก็ไม่ได้กลัวหรอก" ต่อกองหน้าของ เพชรบุรี เอฟซี ที่ดูงง ๆ ว่าตัวเองทำอะไรผิด
สรุปแล้ว ความเป็นมืออาชีพของผู้เล่นระดับนี้ "ยังห่างชั้น" กับคำว่า "มืออาชีพ" มาก ๆ เลยครับ คงต้องปรับปรุงแก้ไขกันอย่างหนักในเรื่องนี้
4. การดูแลความปลอดภัย
อุ่นใจหน่อยที่มองลงไปในสนามก็มี ตำรวจในเครื่องแบบมาคอยดูแล แต่ถามจริง ๆ เถอะครับ ผมเห็นตำรวจอยู่ไม่เกิน 4 นาย ถ้ากองเชียร์กรุงธนบุรี เอฟซี ตีกับ กองเชียร์ เพชรบุรี เอฟซี ซึ่งนั่งห่างกันไม่ถึง 30 เมตร คุณทั้ง 4 จะทำอย่างไรครับ? เพราะจังหวะที่นักเตะเพชรบุรี โดนไล่ออก ก็มีการปะทะคารมกับกองเชียร์กรุงธนบุรี เอฟซี บนแสตนด์เหมือนกัน และฝั่งกองเชียร์เพชรบุรี เอฟซี ที่ตะโกนด่ากองเชียร์ฝั่งกรุงธนบุรี เอฟซี ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมา เจ้าหน้าที่ทั้ง 4 คนจะทำยังไงดีครับ
ยังดีที่เหตุการณ์ครั้งนั้น ต่างฝ่ายต่างมีแฟนบอลที่มีความคิด เข้าระงับเหตุพวกตนกันคนละฝ่าย คอยห้าม คอยปรามกัน ตรงนี้ขอฝากไว้เป็นอุทาหรณ์ด้วยนะครับ เจ้าหน้าที่ตำรวจควบคุมสถานการณ์แค่ 4 คน กับสัดส่วนทั้งสนามเกือบ 100 คน (ผู้ประกาศบอกว่า มีคนเข้าชมนัดนี้ 98 คน ที่ซื้อตั๋ว) 1 ต่อ 25 ไหวเหรอครับ?
นั่นคือทุกสิ่งที่ผมได้รับจากการเดินทางไปดูฟุตบอลแมตซ์นี้ครับ ที่ผมเขียนมานี้ เขียนเพื่อที่จะบอกเล่าเก้าสิบให้กับหลาย ๆ ท่านที่อยากจะหามุมมองแปลก ๆ กับฟุตบอลไทย ที่ท่านไม่เคยได้รับจาก ไทยแลนด์พรีเมียร์ลีก ลองดูครับ อยากให้มาสัมผัสเกมส์ในระดับดิวิชั่น 2 บ้านเราดู แม้มันจะมีข้อบกพร่องเยอะแยะไปหมด แต่อย่างน้อยเราจะได้เห็น ทีมในระดับเล็กที่มีความฝันจะยกระดับทีมตัวเองให้ก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น
ถ้ามีโอกาสอีก ผมจะตะเวนดูฟุตบอลในระดับดิวิชั่น 2 ในทุก ๆ สนาม และจะนำมาเขียนเป็นเรื่องเล่าเล็ก ๆ ตามมุมมองของผมในโอกาสถัดไปครับ
กราบขออภัย ทีมกรุงธนบุรี เอฟซี และ เพชรบุรี เอฟซี ถ้าผมเอ่ยพาดพิงอะไรไป ขอน้อมรับคำวิพากษ์วิจารณ์ทุกข้อ แต่อยากจะบอกว่า ทุกสิ่งที่ผมเขียนมานี้ มันคือสิ่งที่ผมได้รับรู้จากที่อยู่บนแสตนด์ มันอาจจะเป็นสิ่งที่พวกคุณไม่เคยเห็นครับ ตรงไหนที่ผมใช้ถ้อยคำรุนแรงไป ก็ปล่อยให้มันผ่านเลยไปครับ แต่อันไหนเป็นประโยชน์นำกลับไปพัฒนาศักยภาพตัวเองได้ ให้เอาไปใช้เถอะครับ เพราะมันจะส่งผลดีกับพวกคุณเอง
ขอบคุณครับ
by ปอปฏิเวธ ผู้ชมบนแสตนด์ฝั่งกรุงธนบุรี เอฟซี คนนึง ที่ไม่ได้เชียร์ทีมไหนเป็นพิเศษในระดับดิวิชั่น 2 ไทยครับ
Edit : คำผิดครับ
ในวันที่ผมเดินทางไปดู เอไอเอส ลีกภูมิภาค 2015 ครั้งแรกในรอบ 3 ปี
ผมไม่รอช้าจัดแจงทำธุระให้เรียบร้อย และแว๊บเข้าไปที่สนามราว ๆ 16.00 น. ซึ่งเป็นเวลาที่ฟุตบอลกำลังเริ่มเข้าสู่พิธีการพอดี ผมสอดส่ายสายตาอยู่นาน มองที่ขายบัตร แต่ก็ไม่พบ เจอแต่ร้านขายลูกชิ้น, ร้ายขายน้ำ เล็ก ๆ ติดหน้าสนาม และ โต๊ะขายของที่ระลึก (เหมือนโต๊ะลงทะเบียนเรียนอะไรสักอย่าง) แต่ไม่คิดมากครับ ตรงเข้าไปที่โต๊ะลงทะเบียนก่อนเลย เพื่อติดต่อขอซื้อตั๋วเข้าชม
"ต้องไปซื้อบนทางเข้าเลยค่ะ" น้ำเสียงหวาน ๆ พูดพราง ชี้นิ้วไปทางขึ้นที่มีหญิงสาวนั่งเม้าท์กับเพื่อนถือตั๋วอยู่ เป็นจังหวะเดียวกับที่นักเตะกรุงธนบุรี เอฟซี ออกมานอกสนามเพื่อรอจะเดินเข้าสู่สนามตามพิธีการ แอบเห็นเสื้อแล้วสวยดี เลยถามน้องเขาว่า "น้องครับ เสื้อแบบนักเตะใส่ มี Size L ไหมครับ?"
สิ่งที่ตอบกลับมาคือ "ไม่มีค่ะ มีแต่เสื้อของฤดูกาลที่แล้ว" (ผมนี่แอบเงิบไปนิดนึง - -") ก่อนที่จะจ่ายเงินจำนวน 175 บาท เพื่อซื้อเสื้อกรุงธนบุรี เอฟซี ฤดูกาลก่อน (คลาสลิคดีนะ) และรีบเดินขึ้นไปซื้อตั๋วชมการแข่งขันในราคา 80 บาท (ผมไม่รู้ว่าใครคิดว่าแพงหรือเปล่านะครับ แต่ผมคิดว่าช่วยเหลือสโมสรไป อันนี้ไม่ซีเรียสครับ)
ซื้อตั๋วเสร็จ หันไปทางขวามือ สแตนด์ฝั่งมีหลังคา มีผู้ชมอยู่ประปราย ราว ๆ 20-30 คนได้ ที่ซื้อตั๋วผ่านเข้ามาเพื่อชมเกมส์นี้ แต่ที่ผมแอบสงสัยคือ แสตนด์ฝั่งซ้ายมือ (ไม่มีหลังคา) มีทั้งเด็ก, ผู้ใหญ่ นั่งชมเกมส์กันประปราย แอบสงสัยนิดนึงว่า พวกนี้ได้ซื้อตั๋วเข้าชม หรือว่าดูฟรี และทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ? แต่เอาเถอะ จะอย่างไรก็ตาม รีบไปนั่งชมก่อนดีกว่า
ผมเลือกนั่งแสตนด์แถวเกือบบนสุด เพื่อจะได้เห็นเกมส์แนวกว้าง เก้าอี้ของสนามจัดอยู่ในระดับที่ดี นั่งสบาย แต่มันวังเวงไปนิดนึง (ก็แหงสิ คนไม่ถึง 30 คน - -") มองซ้ายมองขวา ก็มีนั่งจับกลุ่มวิจารณ์เกมส์กัน แต่ไอผมนี่ไม่รู้จักใครเลย ก็เลยต้องเปิด Smartphone ดูรายชื่อนักเตะจากทาง Website สโมสร
จากนั้นผมนั่งดูตั้งแต่นาทีแรก ยันผู้ตัดสินเป่านกหวีดยาวหมดเวลา ผมได้รับอรรถรสระดับดิวิชั่น 2 แทบทุกอย่าง มีทั้งข้อดี และข้อเสีย อยู่มากมาย (ส่วนใหญ่จะต้องยกมาคุยในประเด็นเพื่อนำไปแก้ไขอย่างเร่งด่วน) ดังนี้ครับ
1. ความเป็นมืออาชีพของผู้ตัดสิน
ฝีมือในการตัดสินของผู้ตัดสินระดับดิวิชั่น 2 เกมส์นี้ (ผมพูดถึงเกมส์นี้เกมส์เดียวเลยนะครับ) ถ้าเต็ม 10 ผมให้ 2 ตัดสินได้ต่ำกว่ามาตรฐานสุด ๆ หลาย ๆ ครั้งตามเกมส์ไม่ทัน ตัดสินใจแปลก ๆ อีกทั้งผู้กำกับเส้นที่ทำหน้าที่ได้แย่มาก หลายจังหวะที่ผู้เล่นของเพชรบุรี เอฟซี หลุดกับดักล้ำหน้ามาได้ แต่กรรมการก็ยกธง และหลาย ๆ จังหวะที่ผู้เล่นกรุงธนบุรี เอฟซี ควรได้ฟาวล์จากการเข้าหนักของผู้เล่นเพชรบุรี เอฟซี กรรมการไม่คิดที่จะเป่า หรือ ตักเตือน อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แย่เอามาก ๆ ครับ
2. การบริหารจัดการของทีมเจ้าบ้าน
ประเด็นนี้ผมเข้าใจนะครับ ด้วยความที่เป็นทีมเล็ก ไม่มีสนามเป็นของตัวเอง (ต้องมาเช่าสนามของ ม.มหิดล ศาลายา ใช้) แต่การที่จะตั้งซุ้มเล็ก ๆ เพื่อจำหน่ายสินค้า หรือ ตั้งโต๊ะขายบัตรเข้าชม ผมว่ามันคงไม่ยากเกินไปสำหรับฝ่ายบริหารของทีมเจ้าบ้านกระมังครับ อีกทั้ง ป้ายต่าง ๆ ที่บ่งบอกว่า "นี่คือสนามเหย้าของทีมกรุงธนบุรี เอฟซี" ก็ไม่มี (เอาจริง ๆ เลย ผมขับรถมาวนใน ม.มหิดล แบบมั่ว ๆ ถึงเจอสนามฟุตบอลอะครับ) ทุกสิ่งที่กล่าวมา คงไม่ยากเกินไปสำหรับทีมระดับดิวิชั่น 2 มั๊งครับ
3. ความเป็นมืออาชีพของนักเตะ
การพัฒนาลีกระดับบน ต้องมาพร้อม ๆ กับการพัฒนาของลีกระดับล่างควบคู่กันไป แต่มันไม่เกิดขึ้นในเกมส์ ๆ นี้เลยครับ ผู้เล่นต่างฝ่ายต่างเข้าบอลกันแบบรุนแรง โดยเฉพาะผู้เล่นเพชรบุรี เอฟซี (ผมไม่ได้เข้าข้างทีมกรุงธนบุรี เอฟซี นะครับ แต่สิ่งที่ผมเห็นนักเตะเพชรบุรี เอฟซี แสดงอาการมันน่าเกลียดจริง ๆ) ไม่ว่าจะเป็นลูกที่โดนใบแดง เนื่องจากไปยกขาสูงจากด้านหลังนักเตะกรุงธนฯ แต่เกิดฟาดเข้าหน้าอย่างจัง จังหวะนั้น คุณตั้งใจครับ แต่คุณกับเถียงผู้ตัดสินคอเป็นเอ็น แถมยังชี้นิ้วใส่ผู้ตัดสินอีก (แต่บางคนบอกทำท่ายิงปืนใส่ ซึ่งอันนี้ผมไม่เห็นนะครับ) แบบนี้มันใช่เหรอครับ? (ถ้าจำไม่ผิดจะเป็นกัปตันทีมด้วย)
และเบอร์ 28 ของเพชรบุรี ที่ฟันศอกและเข้าหนักใส่ มาซายะ คันโนะ เบอร์ 8 ของกรุงธนบุรี เอฟซี หลายต่อหลายจังหวะ แต่มันทำให้เห็นว่า นักเตะญี่ปุ่นมีการควบคุมอารมณ์ได้ "สุดยอด" จริง ๆ ตรงนี้ปรบมือให้เลยครับ เพราะไม่ว่า คันโนะ จะโดนเข้าหนักอย่างไร เต็มที่ก็แค่หันไปมองปลายตา และก้มหน้าก้มตาเล่นฟุตบอลต่อไป ต่างจากนักเตะไทยหลาย ๆ คนที่ไล่หวดกันแบบน่าเกลียด มีปะทะคารมกันเป็นจังหวะ เช่น แบ็คซ้ายของกรุงธนบุรี เอฟซี ที่ไปตะโกนว่า "ก็ไม่ได้กลัวหรอก" ต่อกองหน้าของ เพชรบุรี เอฟซี ที่ดูงง ๆ ว่าตัวเองทำอะไรผิด
สรุปแล้ว ความเป็นมืออาชีพของผู้เล่นระดับนี้ "ยังห่างชั้น" กับคำว่า "มืออาชีพ" มาก ๆ เลยครับ คงต้องปรับปรุงแก้ไขกันอย่างหนักในเรื่องนี้
4. การดูแลความปลอดภัย
อุ่นใจหน่อยที่มองลงไปในสนามก็มี ตำรวจในเครื่องแบบมาคอยดูแล แต่ถามจริง ๆ เถอะครับ ผมเห็นตำรวจอยู่ไม่เกิน 4 นาย ถ้ากองเชียร์กรุงธนบุรี เอฟซี ตีกับ กองเชียร์ เพชรบุรี เอฟซี ซึ่งนั่งห่างกันไม่ถึง 30 เมตร คุณทั้ง 4 จะทำอย่างไรครับ? เพราะจังหวะที่นักเตะเพชรบุรี โดนไล่ออก ก็มีการปะทะคารมกับกองเชียร์กรุงธนบุรี เอฟซี บนแสตนด์เหมือนกัน และฝั่งกองเชียร์เพชรบุรี เอฟซี ที่ตะโกนด่ากองเชียร์ฝั่งกรุงธนบุรี เอฟซี ถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยขึ้นมา เจ้าหน้าที่ทั้ง 4 คนจะทำยังไงดีครับ
ยังดีที่เหตุการณ์ครั้งนั้น ต่างฝ่ายต่างมีแฟนบอลที่มีความคิด เข้าระงับเหตุพวกตนกันคนละฝ่าย คอยห้าม คอยปรามกัน ตรงนี้ขอฝากไว้เป็นอุทาหรณ์ด้วยนะครับ เจ้าหน้าที่ตำรวจควบคุมสถานการณ์แค่ 4 คน กับสัดส่วนทั้งสนามเกือบ 100 คน (ผู้ประกาศบอกว่า มีคนเข้าชมนัดนี้ 98 คน ที่ซื้อตั๋ว) 1 ต่อ 25 ไหวเหรอครับ?
นั่นคือทุกสิ่งที่ผมได้รับจากการเดินทางไปดูฟุตบอลแมตซ์นี้ครับ ที่ผมเขียนมานี้ เขียนเพื่อที่จะบอกเล่าเก้าสิบให้กับหลาย ๆ ท่านที่อยากจะหามุมมองแปลก ๆ กับฟุตบอลไทย ที่ท่านไม่เคยได้รับจาก ไทยแลนด์พรีเมียร์ลีก ลองดูครับ อยากให้มาสัมผัสเกมส์ในระดับดิวิชั่น 2 บ้านเราดู แม้มันจะมีข้อบกพร่องเยอะแยะไปหมด แต่อย่างน้อยเราจะได้เห็น ทีมในระดับเล็กที่มีความฝันจะยกระดับทีมตัวเองให้ก้าวไปสู่ระดับที่สูงขึ้น
ถ้ามีโอกาสอีก ผมจะตะเวนดูฟุตบอลในระดับดิวิชั่น 2 ในทุก ๆ สนาม และจะนำมาเขียนเป็นเรื่องเล่าเล็ก ๆ ตามมุมมองของผมในโอกาสถัดไปครับ
กราบขออภัย ทีมกรุงธนบุรี เอฟซี และ เพชรบุรี เอฟซี ถ้าผมเอ่ยพาดพิงอะไรไป ขอน้อมรับคำวิพากษ์วิจารณ์ทุกข้อ แต่อยากจะบอกว่า ทุกสิ่งที่ผมเขียนมานี้ มันคือสิ่งที่ผมได้รับรู้จากที่อยู่บนแสตนด์ มันอาจจะเป็นสิ่งที่พวกคุณไม่เคยเห็นครับ ตรงไหนที่ผมใช้ถ้อยคำรุนแรงไป ก็ปล่อยให้มันผ่านเลยไปครับ แต่อันไหนเป็นประโยชน์นำกลับไปพัฒนาศักยภาพตัวเองได้ ให้เอาไปใช้เถอะครับ เพราะมันจะส่งผลดีกับพวกคุณเอง
ขอบคุณครับ
by ปอปฏิเวธ ผู้ชมบนแสตนด์ฝั่งกรุงธนบุรี เอฟซี คนนึง ที่ไม่ได้เชียร์ทีมไหนเป็นพิเศษในระดับดิวิชั่น 2 ไทยครับ
Edit : คำผิดครับ