นี่เป็นการเล่าประสบการ์ณจริงครั้งแรกของผมนะครับ ยังไงรบกวนด้วย
เรื่องมันเริ่มเมื่อ 538 วันที่แล้ว ผมอยู่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมเป็น น.ศ. ชั้นปีที่4 ผมได้เจอหญิงสาวซึ่งเข้ามาเป็นรุ่นน้องปี1 ในสาขาวิชาที่เรียนของผม ผมเล่ามันอาจจะเว่อร์ผมเพียงสบตาเธอผมรู้เลยว่าผมจะจีบคนนี้และจะรักคนๆนี้คนเดียว ประสบการ์ณด้านความรักของผมก่อนหน้าที่จะเจอน้องเค้ามันค่อนข้างแย่ ในขณะที่ผมจีบน้องเค้า มันก้มีคนอื่นจีบแหละ แต่เป็นผมเองที่คอยอยู่ข้างๆเค้ามาตลอดไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เรามีปัญหาตกเฉลี่ยเดือนละครั้ง แต่เราก้ยังรักกันดีเพราะเราพยายามปรับเข้าหากันตลอด ผมยอมรับว่ามีส่วนที่ไม่ดีในหลายๆเรื่อง แต่อะไรปรับได้ลดได้ผมก้ทำให้จนบางครั้งมันมากจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมฝืนไหม ถ้าถาม ก้ต้องตอบว่า ฝืนตัวเอง แต่เต็มใจที่จะทำ มันอาจจะดูครึ่งๆกลางๆแต่ผมก้ยินดีทำให้ผู้หญิงคนนี้มาตลอด
ในระหว่างนี้เราก้คุยกันพยายามเชื่อความสัมพันธ์กันมาตลอด และช่วงนี้เองมันเป็นช่วงรอยต่อของแฟนเก่าเธอ กับผมเองที่เข้าไปเพื่อชนะใจเธอ เธอบอกเกลียดแฟนเก่าเพราะตอนที่เลิกกัน มันมาปาของใส่หน้าบ้าน ทำให้เธอร้องไห้แล้วกลัวตลอด ในช่วงนี้เองที่ผมเข้าหา ผมพยายามไปรับไปส่งเธอ ทุกเช้า และทุกเย็น เชื่อไหมบ้านผมอยู่ ปทุมธานี ผมนั่งรถเมล์ไปนนทบุรีเพื่อรับเธอมาเรียนที่มหาลัยในกรุงเทพทุกวัน ผมคุยกับเธอตลอดคุยทุกเรื่อง ผมหวังดีกะเธอเสมอ ไม่ว่าปัญหาอะไรจะเข้ามา ผมก้แก้ปัญหาให้ทุกอย่าง รวมถึงเรื่องแฟนเก่า ถึงแฟนเก่าของเธอจะทักเฟสมาหามาด่าผม ผมก้ไม่โต้ตอบ เพราะในความคิดผม ผมมันปี4แล้วโดนน้องปี1มาหาเรื่องจะไปมีเรื่องทำไมผมจะจบแล้ว อีกไม่นาน ถ้าไปมีเรื่องเด๋วหาว่าเล่นพวกเพราะผมรู้จักคนค่อนข้างเยอะเนื่องจากเป็นเด็กกิจกรรมมาก่อนอ่ะครับ ความสัมพันธ์ของเราค่อยๆแน่แฟ้นขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง....
จนวันที่ 2 ตุลาคม เป็นวันแรกที่เราได้คบกันเป็นแฟน วันนั้นเราไปดูหนังกันเรื่อง first love ในโรงหนังเรามองหน้ากันและก้ความสัมพันธ์ของเรามันทำให้รู้ว่าวันนี้เธอรักเราแล้วนะ แล้วเราก้คล้อยตามอารม แล้วจูบกัน ในโรงหนัง เธอร้องไห้ เดินออกไปหลังจากที่ดูหนังจบ ผมถามว่า"เป็นอะไร" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเสียใจปนโกรธว่า"เปล่า ไม่เป็นอะไร ช่วยไปไกลๆจากตัวชั้น แค่นี้ก้พอ" ผมก้ถามอีกว่า "เธอรู้ไหม เรารักเธอนะ เราจะขออยู่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต เราจะขอตามง้อเธอไปตลอดชีวิต เราจะรักเธอแค่คนเดียวไปตลอดชีวิต" แล้วผมก้พูดอีกว่า "เค้าขอโทษอยู่อย่างงี้แหละจนกว่าเธอจะให้อภัย" ผมนั่งคุกเข่าลงกลางห้างแล้วเธอก้บอกว่า "ทำอะไรเนี่ยมันอายคนอื่นเค้ามั้ยห้ะ ลุกได้แล้ว" ผมก้ลุกขึ้นยืนผมก้ขอโทษอีกครั้ง แล้วเธอพูดขึ้นว่า "ที่เราร้องไห้ เพราะเธอจูบเรา และมันทำให้เรารู้ว่า เราก้รักเธอเหมือนกัน
เความรัก
เรื่องมันเริ่มเมื่อ 538 วันที่แล้ว ผมอยู่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ผมเป็น น.ศ. ชั้นปีที่4 ผมได้เจอหญิงสาวซึ่งเข้ามาเป็นรุ่นน้องปี1 ในสาขาวิชาที่เรียนของผม ผมเล่ามันอาจจะเว่อร์ผมเพียงสบตาเธอผมรู้เลยว่าผมจะจีบคนนี้และจะรักคนๆนี้คนเดียว ประสบการ์ณด้านความรักของผมก่อนหน้าที่จะเจอน้องเค้ามันค่อนข้างแย่ ในขณะที่ผมจีบน้องเค้า มันก้มีคนอื่นจีบแหละ แต่เป็นผมเองที่คอยอยู่ข้างๆเค้ามาตลอดไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ เรามีปัญหาตกเฉลี่ยเดือนละครั้ง แต่เราก้ยังรักกันดีเพราะเราพยายามปรับเข้าหากันตลอด ผมยอมรับว่ามีส่วนที่ไม่ดีในหลายๆเรื่อง แต่อะไรปรับได้ลดได้ผมก้ทำให้จนบางครั้งมันมากจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ผมฝืนไหม ถ้าถาม ก้ต้องตอบว่า ฝืนตัวเอง แต่เต็มใจที่จะทำ มันอาจจะดูครึ่งๆกลางๆแต่ผมก้ยินดีทำให้ผู้หญิงคนนี้มาตลอด
ในระหว่างนี้เราก้คุยกันพยายามเชื่อความสัมพันธ์กันมาตลอด และช่วงนี้เองมันเป็นช่วงรอยต่อของแฟนเก่าเธอ กับผมเองที่เข้าไปเพื่อชนะใจเธอ เธอบอกเกลียดแฟนเก่าเพราะตอนที่เลิกกัน มันมาปาของใส่หน้าบ้าน ทำให้เธอร้องไห้แล้วกลัวตลอด ในช่วงนี้เองที่ผมเข้าหา ผมพยายามไปรับไปส่งเธอ ทุกเช้า และทุกเย็น เชื่อไหมบ้านผมอยู่ ปทุมธานี ผมนั่งรถเมล์ไปนนทบุรีเพื่อรับเธอมาเรียนที่มหาลัยในกรุงเทพทุกวัน ผมคุยกับเธอตลอดคุยทุกเรื่อง ผมหวังดีกะเธอเสมอ ไม่ว่าปัญหาอะไรจะเข้ามา ผมก้แก้ปัญหาให้ทุกอย่าง รวมถึงเรื่องแฟนเก่า ถึงแฟนเก่าของเธอจะทักเฟสมาหามาด่าผม ผมก้ไม่โต้ตอบ เพราะในความคิดผม ผมมันปี4แล้วโดนน้องปี1มาหาเรื่องจะไปมีเรื่องทำไมผมจะจบแล้ว อีกไม่นาน ถ้าไปมีเรื่องเด๋วหาว่าเล่นพวกเพราะผมรู้จักคนค่อนข้างเยอะเนื่องจากเป็นเด็กกิจกรรมมาก่อนอ่ะครับ ความสัมพันธ์ของเราค่อยๆแน่แฟ้นขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง....
จนวันที่ 2 ตุลาคม เป็นวันแรกที่เราได้คบกันเป็นแฟน วันนั้นเราไปดูหนังกันเรื่อง first love ในโรงหนังเรามองหน้ากันและก้ความสัมพันธ์ของเรามันทำให้รู้ว่าวันนี้เธอรักเราแล้วนะ แล้วเราก้คล้อยตามอารม แล้วจูบกัน ในโรงหนัง เธอร้องไห้ เดินออกไปหลังจากที่ดูหนังจบ ผมถามว่า"เป็นอะไร" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเสียใจปนโกรธว่า"เปล่า ไม่เป็นอะไร ช่วยไปไกลๆจากตัวชั้น แค่นี้ก้พอ" ผมก้ถามอีกว่า "เธอรู้ไหม เรารักเธอนะ เราจะขออยู่ดูแลเธอไปตลอดชีวิต เราจะขอตามง้อเธอไปตลอดชีวิต เราจะรักเธอแค่คนเดียวไปตลอดชีวิต" แล้วผมก้พูดอีกว่า "เค้าขอโทษอยู่อย่างงี้แหละจนกว่าเธอจะให้อภัย" ผมนั่งคุกเข่าลงกลางห้างแล้วเธอก้บอกว่า "ทำอะไรเนี่ยมันอายคนอื่นเค้ามั้ยห้ะ ลุกได้แล้ว" ผมก้ลุกขึ้นยืนผมก้ขอโทษอีกครั้ง แล้วเธอพูดขึ้นว่า "ที่เราร้องไห้ เพราะเธอจูบเรา และมันทำให้เรารู้ว่า เราก้รักเธอเหมือนกัน