สวัสดีค่ะ จริงๆ จะเข้ามาแชร์ตั้งนานแล้ว แต่ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยค่ะ อย่าเรียกว่าแชร์เลยดีกว่า อันนี้ต้องเรียกว่าขอระบายความรู้สึกในใจที่อัดอั้นมานานกว่า 10 ปี เห็นจะได้
สิ่งที่จะบอกเล่าในกระทู้นี้เกิดขึ้นมาจาก จขกท ได้มีโอกาสฟังเพลง "ก้อนหินก้อนนั้น" ของ โรส ศิรินทิพย์ เลยทำให้คิดถึงเพื่อนคนนึงขึ้นมา ขอแทนชื่อว่า M แล้วกันนะคะ..........ความสัมพันธ์ระหว่าง จขกท กับ M เริ่มต้นจากตอน ม.2 เราได้เรียนห้องเดียวกัน M เป็นคนที่เรียนเก่ง ซึ่ง จขกท ก็เช่นกัน (555555 แอบโม้
) ซึ่งตอนนั้นอาจารย์มีการจับสลากเลือกที่นั่ง เราก็เลยได้มานั่งกับ M นี่คือจุดเริ่มต้นที่เราคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทคนนี้ (เสียใจมาก...ตอนนี้ก็ยังเสียใจอยู่เลย
) ตอน ม.2 เราสนุกกันมาก ทั้งเรื่องเรียน กิจกรรมต่างๆ แต่ทว่าความสนิทสนมกันนั้นทำให้ จขกท รู้สึกผูกพันกับ M มาก
1 ปีผ่านไป จนกระทั่งขึ้น ม.3 จขกท กับ M ก็ยังคงได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ห้องนี้เป็นห้องที่รวมเด็กกิจกรรมเข้าด้วยกันโดยไม่ได้นัดหมาย แถมยังเป็นห้อง Queen ของโรงเรียนอีกด้วย ดังนั้นความรู้สึกต่างๆ ความสนิทสนมของ จขกท ก็ยังเหมือนเดิมกับ M เพราะเราแทบจะไม่ต้องปรับตัวอะไรกันมาก แต่แล้วเวลานั้นก็มาถึง ด้วยความพลาดของ จขกท เอง ที่ปกปิดความรู้สึกไว้ไม่ได้ จนต้องบอกเพื่อนออกไป จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม จนกระทั่งวันนึงรู้ไปถึงหูของ M เข้า ความรู้สึกตอนนั้น fail มาก อยากย้ายโรงเรียนเลย ไม่อยากเจอ M ไม่อยากเจอใคร......หลังจากเหตุการณ์วันนั้น จขกท ไม่กล้าสู้หน้า M เลย แม้แต่เข้าไปคุยยังไม่กล้าเลย และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นแห่งความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ระหว่าง จขกท กับ M มาถึงตอนนนี้หลายคนคงสงสัยว่า เพลงก้อนหินก้อนนั้น เกี่ยวอะไรกับ M งั้นหรอ ? เกี่ยวมากที่สุด เพราะเป็นเพลงที่ M ส่ง E-mail มาให้ จขกท ตอนที่ M รู้ว่า จขกท ชอบ M (ตอนนั้นเศร้ามาก)
หลังจากผ่าน ม. 3 ไปด้วยความรู้สึกพลาดอย่างแรง โชคชะตาก็ยังคงกลั่นแกล้ง จขกท กับ M ได้เรียนต่อที่โรงเรียนเดิมตอน ม.4 แต่คราวนี้เราอยู่คนละห้องกัน (บรรยากาศดีขึ้นมาหน่อย...อย่างน้อยก็หายใจโล่งขึ้น ไม่อึดอัดเกินไป) ช่วงชีวิตตอน ม.ปลายของ จขกท กับ M เราไม่ได้คุยกันเลย ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว M อยากเรียนต่อหมอ ซึ่ง จขกท ก็เช่นเดียวกัน (เราไม่ได้เรียนตาม M นะ....อยากเรียนจริงๆ
) แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับ จขกท......ถึงช่วงกีฬาสีของโรงเรียน โชคชะตากลั่นแกล้งอีกแล้ววววววว.....เราได้อยู่สีเดียวกับ M คราวนี้อยู่ทั้ง 3 ปีเลย ม.4 ม.5 ม.6.......ต้องอดทนความอึดอัดใจที่ไม่ได้คุยกันถึง 3 ปี (ลองคิดกันดูเล่นๆ ว่า จขกท จะเก็บกดมากขนาดไหนจนถึงตอนนี้ เรียนมหา'ลัย จบแล้ว ทำงานมาได้ 3 ปีแล้ว....คิดแล้วเศร้าเนอะ
) ช่วงกีฬาสี เราได้มีโอกาสทำงานต่างๆ ร่วมกัน แต่แบบไม่กล้าใกล้กัน ไม่คุยกัน เพื่อนก็แซว ทำตัวไม่ถูกเลยล่ะ
จริงๆ ช่วงที่อยู่ ม.4 ม.5 จขกท ก็ต้องขอบคุณเพื่อนๆ หลายคน ที่พยายามจะช่วยให้ M กับ จขกท กลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่สำเร็จ จนกระทั่ง ม.6 ช่วงนี้เป็นช่วงที่เพื่อนๆ ช่วยเยอะมาก หมายถึงช่วยประสานร้อยร้าวนะ แต่ยังไง เราก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว.....ท้ายที่สุด M กับ จขกท ก็ต้องแยกย้ายกันไป ความฝันที่อยากเรียนหมอก็สลายไปในพริบตา จขกท สอบติดวิศวะ ส่วน M ก็........สอบติดคณะนึง ถ้าบอกแล้ว M เกิดมาอ่าน จะเป็นยังไงเนี่ย เอาเป็นว่าไม่บอกก่อนเนอะ แต่อยู่กันคนละภาคเลยล่ะ คราวนี้เลยยิ่งทำให้เราขาดการติดต่อกัน แม้แต่ facebook ก็ยังไม่เป็นเพื่อนกันเลย จริงๆ เราอยาก add นะ แต่กลัวเสียฟอร์มอ่ะ
ผ่านไปจนกระทั่ง ปี 4 จขกท เรียนหนักมาก ต้องทำโปรเจคจบด้วย กลับหอดึกทุกวันเลย จนถึงวันหนึ่ง วันที่เราเจอกันอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนั้น จขกท เพิ่งกลับมาจากคณะ เลยแวะซื้อข้าวที่โต้รุ่ง คราวนี้โชคชะตาไม่กลั่นแกล้งแล้ว แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เฮ้ยยยยยย!! คือเราเจอ M ที่โต้รุ่งของมหา'ลัย อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะ M เรียนอยู่อีกที่นึงเลย ซึ่งไกลกันมาก ต้องเดินทางเป็นวันๆ เลย ตอนนั้นคิดว่า M คงมาทำอะไรซักอย่างที่ มหา'ลัย ของ จขกท แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทักเลย เพราะ จขกท กลัว M จำไม่ได้ ถึงจำได้ก็คงทำตัวไม่ถูก เลยไม่ทักดีกว่า ก็คนไม่คุยกันมาเกือบหกปีหนิเนอะ กลับหอไปคืนนั้นทำให้ จขกท รู้สึกดีขึ้นมามากเลย หลังจากเครียดเรื่องโปรเจคจบ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เจอกันในรอบหกปี
หลังจากเรียนจบ จขกท ก็ได้ไปทำงานเป็นวิศวกร อยู่ ณ จังหวัดหนึ่งแถบชายทะเลภาคตะวันออก และก็ยังคงเก็บ M ไว้อยู่ในใจมาโดยตลอดและแล้วก็ถึงช่วงวันรับปริญญาของ จขกท วันนั้น จขกท ก็ถ่ายรูปสนุกสนานกับครอบครัวและเพื่อนๆ ก็คือ เดินถ่ายรูปตามสถานที่สำคัญของมหา'ลัย จน จขกท ไปเจอเพื่อนสมัยมัธยมคนนึง ซึ่งมาเรียนที่ มหา'ลัยเดียวกับ จขกท เพื่อนคนนี้เลยชวนมาถ่ายรูปด้วยกัน ซึ่งเพื่อนสมัยมัธยมที่มาร่วมแสดงความยินดีในวันนั้นก็ได้มารวมตัวกันอีกครั้ง และหนึ่งในนั้นก็มี M...........M มาแสดงความยินดีกับ เพื่อนคนที่ จขกท ไปเจอนั่นแหละ ครั้งนี้ คือเรียกได้ว่าบังเอิญเจอ และนี่ก็เป็นครั้งล่าสุดที่ จขกท ได้เจอ M ซึ่งก็ยังคงไม่ได้คุยกันอีกตามเคย
ตอนนี้ระหว่าง จขกท กับ M ก็ผ่านมา เกือบสิบปีแล้วที่เราไม่แม้แต่ จะคุยกันเลย ทั้งที่จริงเราไม่ได้ทะเลาะกัน ซึ่งดูจากลักษณะของ M ก็ไม่ได้โกรธ เรามั้งนะ อันนี้ต้องถาม M.....คือ เราอยากจะบอก M นะ ว่าเราไม่ได้ต้องการเป็นคนสำคัญของ M เลย แค่ได้รู้สึกดีแค่นี้ก็พอแล้ว ที่มาเล่าในนี้ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่า การอยากใช้สื่อออนไลน์ในการส่งความคิดถึงไปหาแกก็แค่นั้นเอง
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณโลกใบนี้ที่สร้างอะไรต่อมิอะไรมาทดสอบเราตั้งมากมาย.....สวัสดีค่ะ
คิดถึงเพื่อนคนนึงมาก คนที่เคยรู้สึกดี
สิ่งที่จะบอกเล่าในกระทู้นี้เกิดขึ้นมาจาก จขกท ได้มีโอกาสฟังเพลง "ก้อนหินก้อนนั้น" ของ โรส ศิรินทิพย์ เลยทำให้คิดถึงเพื่อนคนนึงขึ้นมา ขอแทนชื่อว่า M แล้วกันนะคะ..........ความสัมพันธ์ระหว่าง จขกท กับ M เริ่มต้นจากตอน ม.2 เราได้เรียนห้องเดียวกัน M เป็นคนที่เรียนเก่ง ซึ่ง จขกท ก็เช่นกัน (555555 แอบโม้
1 ปีผ่านไป จนกระทั่งขึ้น ม.3 จขกท กับ M ก็ยังคงได้อยู่ห้องเดียวกันอีก ห้องนี้เป็นห้องที่รวมเด็กกิจกรรมเข้าด้วยกันโดยไม่ได้นัดหมาย แถมยังเป็นห้อง Queen ของโรงเรียนอีกด้วย ดังนั้นความรู้สึกต่างๆ ความสนิทสนมของ จขกท ก็ยังเหมือนเดิมกับ M เพราะเราแทบจะไม่ต้องปรับตัวอะไรกันมาก แต่แล้วเวลานั้นก็มาถึง ด้วยความพลาดของ จขกท เอง ที่ปกปิดความรู้สึกไว้ไม่ได้ จนต้องบอกเพื่อนออกไป จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม จนกระทั่งวันนึงรู้ไปถึงหูของ M เข้า ความรู้สึกตอนนั้น fail มาก อยากย้ายโรงเรียนเลย ไม่อยากเจอ M ไม่อยากเจอใคร......หลังจากเหตุการณ์วันนั้น จขกท ไม่กล้าสู้หน้า M เลย แม้แต่เข้าไปคุยยังไม่กล้าเลย และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นแห่งความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ระหว่าง จขกท กับ M มาถึงตอนนนี้หลายคนคงสงสัยว่า เพลงก้อนหินก้อนนั้น เกี่ยวอะไรกับ M งั้นหรอ ? เกี่ยวมากที่สุด เพราะเป็นเพลงที่ M ส่ง E-mail มาให้ จขกท ตอนที่ M รู้ว่า จขกท ชอบ M (ตอนนั้นเศร้ามาก)
หลังจากผ่าน ม. 3 ไปด้วยความรู้สึกพลาดอย่างแรง โชคชะตาก็ยังคงกลั่นแกล้ง จขกท กับ M ได้เรียนต่อที่โรงเรียนเดิมตอน ม.4 แต่คราวนี้เราอยู่คนละห้องกัน (บรรยากาศดีขึ้นมาหน่อย...อย่างน้อยก็หายใจโล่งขึ้น ไม่อึดอัดเกินไป) ช่วงชีวิตตอน ม.ปลายของ จขกท กับ M เราไม่ได้คุยกันเลย ตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว M อยากเรียนต่อหมอ ซึ่ง จขกท ก็เช่นเดียวกัน (เราไม่ได้เรียนตาม M นะ....อยากเรียนจริงๆ
จริงๆ ช่วงที่อยู่ ม.4 ม.5 จขกท ก็ต้องขอบคุณเพื่อนๆ หลายคน ที่พยายามจะช่วยให้ M กับ จขกท กลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่สำเร็จ จนกระทั่ง ม.6 ช่วงนี้เป็นช่วงที่เพื่อนๆ ช่วยเยอะมาก หมายถึงช่วยประสานร้อยร้าวนะ แต่ยังไง เราก็ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว.....ท้ายที่สุด M กับ จขกท ก็ต้องแยกย้ายกันไป ความฝันที่อยากเรียนหมอก็สลายไปในพริบตา จขกท สอบติดวิศวะ ส่วน M ก็........สอบติดคณะนึง ถ้าบอกแล้ว M เกิดมาอ่าน จะเป็นยังไงเนี่ย เอาเป็นว่าไม่บอกก่อนเนอะ แต่อยู่กันคนละภาคเลยล่ะ คราวนี้เลยยิ่งทำให้เราขาดการติดต่อกัน แม้แต่ facebook ก็ยังไม่เป็นเพื่อนกันเลย จริงๆ เราอยาก add นะ แต่กลัวเสียฟอร์มอ่ะ
ผ่านไปจนกระทั่ง ปี 4 จขกท เรียนหนักมาก ต้องทำโปรเจคจบด้วย กลับหอดึกทุกวันเลย จนถึงวันหนึ่ง วันที่เราเจอกันอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ ตอนนั้น จขกท เพิ่งกลับมาจากคณะ เลยแวะซื้อข้าวที่โต้รุ่ง คราวนี้โชคชะตาไม่กลั่นแกล้งแล้ว แต่โชคชะตากลับเล่นตลก เฮ้ยยยยยย!! คือเราเจอ M ที่โต้รุ่งของมหา'ลัย อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง เพราะ M เรียนอยู่อีกที่นึงเลย ซึ่งไกลกันมาก ต้องเดินทางเป็นวันๆ เลย ตอนนั้นคิดว่า M คงมาทำอะไรซักอย่างที่ มหา'ลัย ของ จขกท แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ทักเลย เพราะ จขกท กลัว M จำไม่ได้ ถึงจำได้ก็คงทำตัวไม่ถูก เลยไม่ทักดีกว่า ก็คนไม่คุยกันมาเกือบหกปีหนิเนอะ กลับหอไปคืนนั้นทำให้ จขกท รู้สึกดีขึ้นมามากเลย หลังจากเครียดเรื่องโปรเจคจบ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เจอกันในรอบหกปี
หลังจากเรียนจบ จขกท ก็ได้ไปทำงานเป็นวิศวกร อยู่ ณ จังหวัดหนึ่งแถบชายทะเลภาคตะวันออก และก็ยังคงเก็บ M ไว้อยู่ในใจมาโดยตลอดและแล้วก็ถึงช่วงวันรับปริญญาของ จขกท วันนั้น จขกท ก็ถ่ายรูปสนุกสนานกับครอบครัวและเพื่อนๆ ก็คือ เดินถ่ายรูปตามสถานที่สำคัญของมหา'ลัย จน จขกท ไปเจอเพื่อนสมัยมัธยมคนนึง ซึ่งมาเรียนที่ มหา'ลัยเดียวกับ จขกท เพื่อนคนนี้เลยชวนมาถ่ายรูปด้วยกัน ซึ่งเพื่อนสมัยมัธยมที่มาร่วมแสดงความยินดีในวันนั้นก็ได้มารวมตัวกันอีกครั้ง และหนึ่งในนั้นก็มี M...........M มาแสดงความยินดีกับ เพื่อนคนที่ จขกท ไปเจอนั่นแหละ ครั้งนี้ คือเรียกได้ว่าบังเอิญเจอ และนี่ก็เป็นครั้งล่าสุดที่ จขกท ได้เจอ M ซึ่งก็ยังคงไม่ได้คุยกันอีกตามเคย
ตอนนี้ระหว่าง จขกท กับ M ก็ผ่านมา เกือบสิบปีแล้วที่เราไม่แม้แต่ จะคุยกันเลย ทั้งที่จริงเราไม่ได้ทะเลาะกัน ซึ่งดูจากลักษณะของ M ก็ไม่ได้โกรธ เรามั้งนะ อันนี้ต้องถาม M.....คือ เราอยากจะบอก M นะ ว่าเราไม่ได้ต้องการเป็นคนสำคัญของ M เลย แค่ได้รู้สึกดีแค่นี้ก็พอแล้ว ที่มาเล่าในนี้ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่า การอยากใช้สื่อออนไลน์ในการส่งความคิดถึงไปหาแกก็แค่นั้นเอง
สุดท้ายก็ต้องขอบคุณโลกใบนี้ที่สร้างอะไรต่อมิอะไรมาทดสอบเราตั้งมากมาย.....สวัสดีค่ะ