ผมเรียนเอกญี่ปุ่นที่มหา'ลัยแห่งหนึ่ง ก็จะมีเรียนกับอาจารย์ชาวญี่ปุ่นด้วยแหละ ก็จะมีอาจารย์ตอนปี 2 เขาจะสอนตัวอักษรคันจิ (ตัวอักษรที่ญี่ปุ่นรับมาจากจีน) แล้วทุกสัปดาห์ก็จะให้เขียนเรียงความ โดยเอาคันจิที่สอนไปมาใช้
ทุกครั้งพอเขาแจกสมุดเรียงความคืน เขาจะมีเขียนความเห็นทุกครั้ง หรือเขียนเครื่องหมายคำถามในจุดที่สงสัย แบบอาจจะเป็นเพราะผมเขียนไวยากรณ์ผิด หรือเขาไม่เข้าใจที่ผมจะสื่อ ผมจะรออ่านความเห็นของเขาทุกครั้ง และมันเป็นการแสดงให้เห็นว่า ครูชาวญี่ปุ่นตรวจการบ้านนักเรียนอย่างละเอียด อย่างเรียงความของผม เขาอ่านทุกบรรทัด ของทุกคนเลยทีเดียว
พอขึ้นปี 3 ก็มีอาจารย์อีกคน ให้เขียนเรียงความเหมือนกัน ตอนนั้นเขาให้เขียนเกี่ยวกับ โรคมะเร็ง ผมก็เขียนไปว่าผมเคยไปผ่าตัดก้อนไขมันที่ขา ทีแรกก็นึกว่าเป็นมะเร็ง แต่พอไม่ใช่ก็โล่งอก เขาก็มีเขียนย้ำตรงนั้นว่า "ดีจังเลยนะ" แสดงว่าเขาตรวจแบบละเอียด อ่านทุกบรรทัด
แล้วผมก็เคยดูในไรเดอร์คูกะ ก็มีฉากนักเรียนเขียนเรียงความแบบนี้ ครูก็เขียนความเห็นลงไปเหมือนกัน ไม่ใช่แค่ตรวจส่ง ๆ เปิดแล้วติ๊ก เปิดแล้วเซ็นชื่อ จบ
ผมรู้สึกว่าครูญี่ปุ่นนี่เขาทุ่มเทกับการตรวจการบ้านนักเรียนดีนะ
ทุกครั้งพอเขาแจกสมุดเรียงความคืน เขาจะมีเขียนความเห็นทุกครั้ง หรือเขียนเครื่องหมายคำถามในจุดที่สงสัย แบบอาจจะเป็นเพราะผมเขียนไวยากรณ์ผิด หรือเขาไม่เข้าใจที่ผมจะสื่อ ผมจะรออ่านความเห็นของเขาทุกครั้ง และมันเป็นการแสดงให้เห็นว่า ครูชาวญี่ปุ่นตรวจการบ้านนักเรียนอย่างละเอียด อย่างเรียงความของผม เขาอ่านทุกบรรทัด ของทุกคนเลยทีเดียว
พอขึ้นปี 3 ก็มีอาจารย์อีกคน ให้เขียนเรียงความเหมือนกัน ตอนนั้นเขาให้เขียนเกี่ยวกับ โรคมะเร็ง ผมก็เขียนไปว่าผมเคยไปผ่าตัดก้อนไขมันที่ขา ทีแรกก็นึกว่าเป็นมะเร็ง แต่พอไม่ใช่ก็โล่งอก เขาก็มีเขียนย้ำตรงนั้นว่า "ดีจังเลยนะ" แสดงว่าเขาตรวจแบบละเอียด อ่านทุกบรรทัด
แล้วผมก็เคยดูในไรเดอร์คูกะ ก็มีฉากนักเรียนเขียนเรียงความแบบนี้ ครูก็เขียนความเห็นลงไปเหมือนกัน ไม่ใช่แค่ตรวจส่ง ๆ เปิดแล้วติ๊ก เปิดแล้วเซ็นชื่อ จบ