ปกติสมัยก่อนผมนั่งรถตู้รถเมล์บ่อยครับ แต่พอมาระยะหลังก็มีรถยนต์ก็เลยนั่งรถโดยสารน้อยลง แต่ถ้าเข้าไปเที่ยวในกรุงเทพก็อาศัยบริการรถโดยสารครับ .. จะมาพูดเรื่องรถตู้กับความซวยของผม
ผมคิดว่า ผมเป็นคนที่ที่มักจะเจอกับดวงซวย ๆ หรือทำอะไรก็ลำบากกว่าชาวบ้านเขา เพราะมักจะมีอุปสรรคมาขวางตลอด ทุกเรื่องเลย ก็เลยต้องฝ่าฟันทุกอย่างตลอดเวลา ... เรื่องขึ้นรถตู้ เป็นยังไงไม่รู้ครับ เวลาขึ้นรถตู้ผมได้นั่งแถวหลังทุกที ไม่ว่าจะเรียงแถวยังไง คนเยอะแบบต่อแถวยาวเกิน 50 คน หรือจะมารอคิวแค่สิบกว่าคน ผมก็มักได้ที่นั่งแถวหลังสุดตรงกลาง ๆ ผมว่าคนนั่งรถตู้บ่อย ๆ น่าจะนึกออก และคงเกลียดที่นั่งตรงนั้นมาก เพราะมันไว้ใส่ถังแก๊ส ซึ่งเบาะจะยกสูง คนขาสั้นอย่างผม ก็ขาลอย นั่งไม่สะดวก ยิ่งเจอผู้โดยสารที่ตัวใหญ่ ๆ สักคน สองคน แทบจะนั่งเกยไหล่กันเลย คือนั่งสี่คนน่ะครับ คงนึกภาพออกนะครับ.
เล่าให้ฟัง วันนึง กำลังจะเดินมาขึ้นรถตู้ครับ เดินมาดูแถวครับ โอ๊วววว พระพุทธเจ้าช่วย (นับถือพุทธครับ) คนรอแถวยาวเหมือนงูเหลือมเลื้อยไปมา ผมว่าเกิน 50 คน ก็กัดฟันรอ พอเดินไปใกล้จะถึงตาผมล่ะ เดินไปบนฟุตบาท เหยียบแผ่นปูถนนแผ่นนึง ซึ่งมันไม่น่ามีใครข้ามแผ่นนั้นไปได้ คือน่าจะเหยียบทุกคน แต่ ไม่มีใครเหยียบมั้งครับ มีผมคนเดียวที่เหยียบ ซึ่งมันมืดครับ ตอนกลางคืน น้ำก็กระเด็นแบบเบา ๆ เข้ารองเท้าแตะ ดัง "แซะ" ผมนี้ หยุดกึ๊กเลย ก้มลงดู เปื้อนครับ น้ำเน่าด้วย อีป้าที่นั่งตรงนั้นกำลังล้างจาน มั่นใจว่ามีน้ำล้างจานผสมมาด้วย เพราะมันอยู่ใกล้มาก ... ผมทำไงดี ...
ผมก็เอาวะ หยิบทิชชู่ในกระเป๋าสะพาย (แอบจิ๊กมาจากร้านกาแฟ) ก้มลงเช็ดเท้า กับ รองเท้า ก็พอดีกับที่ถึงตาผมพอดี ทางนั้นก็เรียก บอกว่าขาดอีก 2 คนเต็ม ก็เหลือผมกับอีกคน แต่ผมเพิ่งเช็ด นึกออกไหมครับ ว่ามันเก็บทิชชู่ไม่สะดวก ผมก็รีบเต็มที่ แต่ไม่ทันครับ รถออกไปเเล้วเเละมีคนตามมาอีกเป็นสิบ ผมเช็ดเท้าเรียบร้อยต้องต่อแถวใหม่ครับ
พอดีรถตู้มาอีกชุด 2-3 คัน ผมอยู่คนที่สิบกว่ามั๊ง เดาเอา ไม่ได้สนใจนับ พอขึ้นรถตู้ผมได้นั่งแถวสุดท้ายครับ จากรูปที่แนบให้ เป็นจุดที่ผมสรุปจากประสบการณ์ที่ผ่าน ๆ มาตามความรู้สึกผมเอง ... วันนี้ผมได้นั่งลำดับที่ 12 ตามรูปนะครับ
ส่วน 10 กับ 11 เป็นอีคู่รักวัยหนุ่มสาว เบอร์ 10 ริมหน้าต่างคือผู้ชาย ส่วนอีเบอร์ 11 นั่งติดผม เป็นอีเมียมัน ... ตอนที่คนอื่นส่งตะกร้าใส่ค่าโดยสารมาถึงแถวผม ผมกำลังหยิบตังค์แต่มันหยิบลำบาก (ทำไมผมไม่เตรียม หรอ ? ผมเตรียมไม่ทันครับ เพราะถือของมาและกะว่าจะหยิบตอนขึ้นรถแล้ว) แถวสุดท้ายทุกคนจ่ายลงตะกร้าเสร็จ อีเมียมันก็เอาตะกร้ายื่นเพื่อคืนแถวข้างหน้า ... ผมต้องพูดห้ามว่า "เดี๋ยวก่อน ผมยังไม่ได้จ่าย" แน่นอนมันไม่ใช่น้ำเสียงนุ่มนวล ... ผมถามทุกคนที่อ่าน ว่าอีเมีย ควรรู้ไหมว่าผมคนที่นั่งติดกับมัน จนแทบจะใช้ลมหายใจร่วมกันได้ กำลังล้วงกระเป๋ากางเกง ยักแย่ยักยัน คือมันไม่สนใจเลย ผมอยากด่ามันว่า อี Flower [ผมไม่ใช่เกย์ อย่าเดา] แต่ก็ยับยั้งไว้ ไม่อยากมีเรื่อง
อยากเล่นโทรศัพท์ก็ไม่สะดวก ก็ช่างมันนั่งเฉย ๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็ได้
พอสักพัก คนที่นั่งเบอร์ 1 คือจุดที่ดีที่สุด ลงพอดี ครับ ผมรีบไปนั่งแทนที่ เฮ้อโล่งใจ กะจะชักโทรศัพท์มาเล่น พร้อมต่อไฟชาร์ทจากเพาเวอร์แบงค์ แต่....
อีกไม่กี่นาที ก็ถึงที่หมาย กรู เอ๊ย ผมก็เก็บโทรศัพท์ทันที .... ไม่เล่นก็ได้วะ ไอ้ Animal [ด่าโชคชะตาตัวเอง
ไม่ต้องมาเซ็นเซ่อร์ผมนะครับ]
แค่นี้หล่ะครับ แค่อยากเล่า อยากระบายเฉย ๆ ไม่ซีเรียสครับ.
ลำดับที่นั่งบนรถตู้กับความซวยของผม
ผมคิดว่า ผมเป็นคนที่ที่มักจะเจอกับดวงซวย ๆ หรือทำอะไรก็ลำบากกว่าชาวบ้านเขา เพราะมักจะมีอุปสรรคมาขวางตลอด ทุกเรื่องเลย ก็เลยต้องฝ่าฟันทุกอย่างตลอดเวลา ... เรื่องขึ้นรถตู้ เป็นยังไงไม่รู้ครับ เวลาขึ้นรถตู้ผมได้นั่งแถวหลังทุกที ไม่ว่าจะเรียงแถวยังไง คนเยอะแบบต่อแถวยาวเกิน 50 คน หรือจะมารอคิวแค่สิบกว่าคน ผมก็มักได้ที่นั่งแถวหลังสุดตรงกลาง ๆ ผมว่าคนนั่งรถตู้บ่อย ๆ น่าจะนึกออก และคงเกลียดที่นั่งตรงนั้นมาก เพราะมันไว้ใส่ถังแก๊ส ซึ่งเบาะจะยกสูง คนขาสั้นอย่างผม ก็ขาลอย นั่งไม่สะดวก ยิ่งเจอผู้โดยสารที่ตัวใหญ่ ๆ สักคน สองคน แทบจะนั่งเกยไหล่กันเลย คือนั่งสี่คนน่ะครับ คงนึกภาพออกนะครับ.
เล่าให้ฟัง วันนึง กำลังจะเดินมาขึ้นรถตู้ครับ เดินมาดูแถวครับ โอ๊วววว พระพุทธเจ้าช่วย (นับถือพุทธครับ) คนรอแถวยาวเหมือนงูเหลือมเลื้อยไปมา ผมว่าเกิน 50 คน ก็กัดฟันรอ พอเดินไปใกล้จะถึงตาผมล่ะ เดินไปบนฟุตบาท เหยียบแผ่นปูถนนแผ่นนึง ซึ่งมันไม่น่ามีใครข้ามแผ่นนั้นไปได้ คือน่าจะเหยียบทุกคน แต่ ไม่มีใครเหยียบมั้งครับ มีผมคนเดียวที่เหยียบ ซึ่งมันมืดครับ ตอนกลางคืน น้ำก็กระเด็นแบบเบา ๆ เข้ารองเท้าแตะ ดัง "แซะ" ผมนี้ หยุดกึ๊กเลย ก้มลงดู เปื้อนครับ น้ำเน่าด้วย อีป้าที่นั่งตรงนั้นกำลังล้างจาน มั่นใจว่ามีน้ำล้างจานผสมมาด้วย เพราะมันอยู่ใกล้มาก ... ผมทำไงดี ...
ผมก็เอาวะ หยิบทิชชู่ในกระเป๋าสะพาย (แอบจิ๊กมาจากร้านกาแฟ) ก้มลงเช็ดเท้า กับ รองเท้า ก็พอดีกับที่ถึงตาผมพอดี ทางนั้นก็เรียก บอกว่าขาดอีก 2 คนเต็ม ก็เหลือผมกับอีกคน แต่ผมเพิ่งเช็ด นึกออกไหมครับ ว่ามันเก็บทิชชู่ไม่สะดวก ผมก็รีบเต็มที่ แต่ไม่ทันครับ รถออกไปเเล้วเเละมีคนตามมาอีกเป็นสิบ ผมเช็ดเท้าเรียบร้อยต้องต่อแถวใหม่ครับ
พอดีรถตู้มาอีกชุด 2-3 คัน ผมอยู่คนที่สิบกว่ามั๊ง เดาเอา ไม่ได้สนใจนับ พอขึ้นรถตู้ผมได้นั่งแถวสุดท้ายครับ จากรูปที่แนบให้ เป็นจุดที่ผมสรุปจากประสบการณ์ที่ผ่าน ๆ มาตามความรู้สึกผมเอง ... วันนี้ผมได้นั่งลำดับที่ 12 ตามรูปนะครับ
ส่วน 10 กับ 11 เป็นอีคู่รักวัยหนุ่มสาว เบอร์ 10 ริมหน้าต่างคือผู้ชาย ส่วนอีเบอร์ 11 นั่งติดผม เป็นอีเมียมัน ... ตอนที่คนอื่นส่งตะกร้าใส่ค่าโดยสารมาถึงแถวผม ผมกำลังหยิบตังค์แต่มันหยิบลำบาก (ทำไมผมไม่เตรียม หรอ ? ผมเตรียมไม่ทันครับ เพราะถือของมาและกะว่าจะหยิบตอนขึ้นรถแล้ว) แถวสุดท้ายทุกคนจ่ายลงตะกร้าเสร็จ อีเมียมันก็เอาตะกร้ายื่นเพื่อคืนแถวข้างหน้า ... ผมต้องพูดห้ามว่า "เดี๋ยวก่อน ผมยังไม่ได้จ่าย" แน่นอนมันไม่ใช่น้ำเสียงนุ่มนวล ... ผมถามทุกคนที่อ่าน ว่าอีเมีย ควรรู้ไหมว่าผมคนที่นั่งติดกับมัน จนแทบจะใช้ลมหายใจร่วมกันได้ กำลังล้วงกระเป๋ากางเกง ยักแย่ยักยัน คือมันไม่สนใจเลย ผมอยากด่ามันว่า อี Flower [ผมไม่ใช่เกย์ อย่าเดา] แต่ก็ยับยั้งไว้ ไม่อยากมีเรื่อง
อยากเล่นโทรศัพท์ก็ไม่สะดวก ก็ช่างมันนั่งเฉย ๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็ได้
พอสักพัก คนที่นั่งเบอร์ 1 คือจุดที่ดีที่สุด ลงพอดี ครับ ผมรีบไปนั่งแทนที่ เฮ้อโล่งใจ กะจะชักโทรศัพท์มาเล่น พร้อมต่อไฟชาร์ทจากเพาเวอร์แบงค์ แต่....
อีกไม่กี่นาที ก็ถึงที่หมาย กรู เอ๊ย ผมก็เก็บโทรศัพท์ทันที .... ไม่เล่นก็ได้วะ ไอ้ Animal [ด่าโชคชะตาตัวเอง
แค่นี้หล่ะครับ แค่อยากเล่า อยากระบายเฉย ๆ ไม่ซีเรียสครับ.