ช่วยแบ่งกำลังใจดีๆให้เราหน่อยได้ไหม

พรุ่งนี้..เป็นวันรับใบประกาศเรียนจบของผม ปวส. ใส่ชุดคลุมนั้นเหละ เหมือนปริญญา ผมจบสาขาการบัญชี เกียรตินิยมเหรีญทอง(อันดับ1)ด้วยนะ ผมอยากให้เพื่อนผู้อ่านยินดีกับผมหน่อย ถึงแม้จะเป็นข้อความที่พิมพ์ก็ตาม ผมก็ดีใจ เพราะตอนนี้ผมอยากได้แรงใจ กำลังใจ คนร่วมดีใจ ซึ่งในชีวิตจริงๆของผมก็ไม่มีใครพูดถึงผมและยินดี พ่อกับแม่ท่านก็เฉยๆกับสิ่งนี้ที่ผมได้รับ ท่านไม่ค่อยสนใจผมหรอกสักเท่าไหร่ ซึ่งมันก็แบบนี้มานานแล้วล้ะ แต่ผมก็ยังไม่ชินซักที เพราะครอบครัวของผมก็ไม่ได้อบอุ่นสมบูรณ์เท่าไหร่ พรุ่งนี้วันรับใบประกาศของผม ท่านก็ไม่ไป ผมก็นึกนะว่าพรุ่งนี้ผมจะเหงาไหม ถ้าเห็นพ่อแม่คนอื่นมายินดีกับลูกตัวเองผมจะร้องไห้ไหม ในวันที่ลูกของป้ารับปริญญา ทำไมพ่อถึงไปได้ แต่พอถึงลูกตัวเอง บอกว่าไม่ไป ผมร้องไห้ มันอาจไม่มีน้ำตาไหลออกมา แต่ในใจมันเป็นความรู้สึกของสิ่งที่เจอในตอนนี้กับอดีตที่ทับถมมาเรื่อยๆ มันท้อ มันหมดแรง หมดกำลังใจ อยากจะตาย ผมมันคนไม่มีใครรัก ถูกมองข้าม ทั้งคนภายนอกและคนใกล้ตัว ผมพิมถึงตอนนี้ผมหมดกำลังใจมาก น้ำตาลุกผชมันไหล มันเศร้า ผมสงสารตัวเอง สงสารชีวิตที่ผ่านมาตั้งแต่เด็ก ถ้าตายคงไมมีใครต้องเสียใจ