ก่อนอื่นต้องบอกว่า จขกท จบมากสักพักแล้วค่ะ กำลังทำเรื่องรับปริญญาตรีอยู่
ตอนแรกตั้งใจจะไปเรียนต่อนอกประเทศ (ทั้งที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าจะไปต่ออะไร)
ก็หาข้อมูล ติดต่อพวกเอเจนซี่เรียบร้อยแล้ว ก็ปรึกษาพี่เขามาตลอด เขาก็ให้คำปรึกษาดี ช่วยเหลือโน่นนี่ (แต่ยังไม่ได้ไปลองสอบอะไรดูเลยนะ)
ทีนี้ก็มานั่งคุยกับพ่อว่าไม่รู้จะไปเรียนอะไร คือเราจบวารสารศาสตร์มา โอเค เราทำได้ เราชอบ แต่มันกลับรู้สึกยังเคว้ง มันขาดบางอย่าง
พอเราจะหันไปเรียนสายภาพยนตร์ที่เราทำได้ดี เราก็ลองหาดูหมดแล้ว เราก็กลัวสู้คนที่เรียนปริญญาตรีสายภาพยนตร์ไม่ได้ เพราะด้านโปรดักชั่นเราไม่ได้เรียนมา
ตอนนี้เราเลยขอพ่อหางาน ทำงานก่อน ซึ่งตอนนี้เราอยู่ช่วงรอผลตอบรับบริษัท และกำลังทำฟรีแลนซ์เก็บเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย ซึ่งก็ได้เงินใช้บ้าง เก็บออมบ้าง ตามยฐากรรมกันไป และเราขอพ่อว่า เราจะยังไม่ไปเรียนต่อ เพราะตั้งใจอยากหาประสบการณ์ชีวิต ออกไปทำอะไรที่ไม่เคยทำบ้าง เที่ยวเล่นบ้าง (แต่ก็ทำงานฟรีแลนซ์มาตลอดนะ เอาไว้ใช้เงินส่วนตัวเอง) พ่อเราก็ให้
ปัญหาก็คือแม่เราอยากให้ลูกไปเรียนต่อโทมากกกกกกกกกกกก ตั้งแต่เราจบมา แม่ก็คิดแผนให้หมดเลย ไม่เคยถามเลยว่าอยากไปรึเปล่า
เราเข้าใจในความปรารถนาดีของท่าน อยากให้ลูกได้ไปเรียนภาษา ไปเปิดหูเปิดตา จบมามีงานที่ดี
แต่เราเคว้งอ่ะ เราไม่รู้ว่าไปที่โน่นจะเป็นยังไง ไปแล้วจะมีปัญหาหรือเปล่า เพื่อนที่ไปเรียนต่างประเทศ มีแต่คนไปเรียนภาษา แต่ไม่ได้ต่อโท กลับมาทำงานที่ประเทศไทยหมดเลย
ใจเราอยากไปเรียนภาษา ไปเรียนรู้วิถีชีวิตเขา ไปเปิดโลก แต่มันไม่พร้อมตอนนี้ แล้วเราก็ไม่เข้าใจแม่ด้วยว่าต้องเรียนสูงขนาดไหน แม่ถึงจะพอใจ
คือบอกตรงๆ ว่าบางทีเราก็เหนื่อย เราไม่ได้จะบอกว่าเราขี้เกียจเรียน แต่เราไม่คิดว่าการเรียนรู้มันจะต้องอยู่แค่ในหนังสือ ในหลักสูตรที่เรียน
เราอยากมีเวลาในชีวิตกับการฝึกทำสิ่งต่างๆ บ้าง แต่เหมือนทุกอย่างก็มีคนวางไว้หมดแล้ว บางทีเราก็อึดอัดกับสิ่งที่เขาไม่ถามเราบ้าง
เราเลยอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดี เราอยากมีเวลาคิดกับชีวิตอีกปีสองปี เรายอมรับว่าบางทีก็อยากมีเวลาเลือกเดินบนเส้นทางตัวเองบ้าง อยากมีเวลาได้เรียนรู้หลายอย่างในชีวิต อยากเปลี่ยนความคิดเขาที่ว่าต้องจบให้สูง ชีวิตจะได้ดี
ปล ถ้ากระทู้นี้ทำให้ท่านอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ ต้องขอโทษด้วยค่ะ พยายามอย่าก่อดราม่าเลยนคะ อยากได้ความคิดเห็นดีๆ ที่ช่วยกันได้
ถามความเห็น: ยังไม่พร้อมเรียนต่อ แต่แม่อยากให้ไป ควรทำยังไงดี?
ตอนแรกตั้งใจจะไปเรียนต่อนอกประเทศ (ทั้งที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าจะไปต่ออะไร)
ก็หาข้อมูล ติดต่อพวกเอเจนซี่เรียบร้อยแล้ว ก็ปรึกษาพี่เขามาตลอด เขาก็ให้คำปรึกษาดี ช่วยเหลือโน่นนี่ (แต่ยังไม่ได้ไปลองสอบอะไรดูเลยนะ)
ทีนี้ก็มานั่งคุยกับพ่อว่าไม่รู้จะไปเรียนอะไร คือเราจบวารสารศาสตร์มา โอเค เราทำได้ เราชอบ แต่มันกลับรู้สึกยังเคว้ง มันขาดบางอย่าง
พอเราจะหันไปเรียนสายภาพยนตร์ที่เราทำได้ดี เราก็ลองหาดูหมดแล้ว เราก็กลัวสู้คนที่เรียนปริญญาตรีสายภาพยนตร์ไม่ได้ เพราะด้านโปรดักชั่นเราไม่ได้เรียนมา
ตอนนี้เราเลยขอพ่อหางาน ทำงานก่อน ซึ่งตอนนี้เราอยู่ช่วงรอผลตอบรับบริษัท และกำลังทำฟรีแลนซ์เก็บเงินเลี้ยงตัวเองไปด้วย ซึ่งก็ได้เงินใช้บ้าง เก็บออมบ้าง ตามยฐากรรมกันไป และเราขอพ่อว่า เราจะยังไม่ไปเรียนต่อ เพราะตั้งใจอยากหาประสบการณ์ชีวิต ออกไปทำอะไรที่ไม่เคยทำบ้าง เที่ยวเล่นบ้าง (แต่ก็ทำงานฟรีแลนซ์มาตลอดนะ เอาไว้ใช้เงินส่วนตัวเอง) พ่อเราก็ให้
ปัญหาก็คือแม่เราอยากให้ลูกไปเรียนต่อโทมากกกกกกกกกกกก ตั้งแต่เราจบมา แม่ก็คิดแผนให้หมดเลย ไม่เคยถามเลยว่าอยากไปรึเปล่า
เราเข้าใจในความปรารถนาดีของท่าน อยากให้ลูกได้ไปเรียนภาษา ไปเปิดหูเปิดตา จบมามีงานที่ดี
แต่เราเคว้งอ่ะ เราไม่รู้ว่าไปที่โน่นจะเป็นยังไง ไปแล้วจะมีปัญหาหรือเปล่า เพื่อนที่ไปเรียนต่างประเทศ มีแต่คนไปเรียนภาษา แต่ไม่ได้ต่อโท กลับมาทำงานที่ประเทศไทยหมดเลย
ใจเราอยากไปเรียนภาษา ไปเรียนรู้วิถีชีวิตเขา ไปเปิดโลก แต่มันไม่พร้อมตอนนี้ แล้วเราก็ไม่เข้าใจแม่ด้วยว่าต้องเรียนสูงขนาดไหน แม่ถึงจะพอใจ
คือบอกตรงๆ ว่าบางทีเราก็เหนื่อย เราไม่ได้จะบอกว่าเราขี้เกียจเรียน แต่เราไม่คิดว่าการเรียนรู้มันจะต้องอยู่แค่ในหนังสือ ในหลักสูตรที่เรียน
เราอยากมีเวลาในชีวิตกับการฝึกทำสิ่งต่างๆ บ้าง แต่เหมือนทุกอย่างก็มีคนวางไว้หมดแล้ว บางทีเราก็อึดอัดกับสิ่งที่เขาไม่ถามเราบ้าง
เราเลยอยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดี เราอยากมีเวลาคิดกับชีวิตอีกปีสองปี เรายอมรับว่าบางทีก็อยากมีเวลาเลือกเดินบนเส้นทางตัวเองบ้าง อยากมีเวลาได้เรียนรู้หลายอย่างในชีวิต อยากเปลี่ยนความคิดเขาที่ว่าต้องจบให้สูง ชีวิตจะได้ดี
ปล ถ้ากระทู้นี้ทำให้ท่านอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ ต้องขอโทษด้วยค่ะ พยายามอย่าก่อดราม่าเลยนคะ อยากได้ความคิดเห็นดีๆ ที่ช่วยกันได้