นี้เป็นเรื่องราวความรักของผมครับ
"ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้กว่าหกปี เริ่มจากการเป็นรุ่นน้อง จนมาวันนึงก็ได้มาคบกัน แน่นอนผมไม่ได้เป็นคนโรแมนติกมาก แต่ก็รักกันมากๆ ดูแลกันมาเสมอๆ เหมือนโตมาด้วยกัน จนเวลาผ่านไปสี่ปี ในวันครบรอบ ทุกอย่างเหมือนถูกเฉลย เรารักกันน้อยลง รักของเราหมดอายุ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จากที่เรารักกันจนแลกได้ทุกอย่าง แต่ทุกปัญหาที่เราไม่พูดกันกลับสะสม สะสมมากเกินไปจนมันระเบิดออกมา ในที่สุดเธอก็บอกลาผมเพราะว่าเธอเหนื่อยเกินไป ผมง้อเธอสารพัดจนกระทั่งไปหาที่บ้าน เรานั่งคุยกันในห้องครัว เธอบอกว่าเธอเหนื่อยเกินไปที่จะกลับมาคืนดีกัน เธอพบกับชีวิตที่ไม่ต้องแคร์ใครซึ่งไม่เจอมาสี่ปีเต็มระหว่างที่เราคบกับ ผมอธิบายทุกเหตุผลให้เธอฟัง เธอนั่งฟังเงียบๆและยังยืนยันคำเดิม ในที่สุดผมพอ ผมพอแล้ว ผมร้องเพลง "จนวันสุดท้าย" ของสควีซแอนิมอลให้เธอฟัง แล้งจับมือเธอไว้ บอกกับเธอว่า "จะรอนะ จนวันสุดท้ายที่ยังลืมตา ไม่ว่านานแค่ไหน สัญญานะว่าจะรอกัน" เธอพยักหน้า เรากอดกัน กอดกันแน่นมากๆหลังจากแทบไม่ได้กอดกันกว่าสามเดือน เราจูบกันอยู่หนึ่งอึดใจในครัวนั้นทั้งน้ำตา เธอบอกกับผมว่าให้ดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วเอานิ้วก้อยมาสัญญากับผม ผมเดินออกมาที่รถโดยมีเธอไปส่ง วันนั้นผมเอาของเกี่ยวกับเราสองคนใส่กล่องไปไว้ที่บ้านเธอ ทั้งสมุดที่เคยผลัดกันเขียน รูปถ่ายสารพัด สร้อย แว่นที่เธอซื้อให้ ผมเอามันไปไว้กับเธอ หวังว่าเธอจะหยิบมันขึ้นมาแล้วจำได้ว่าเราเคยรักกันขนาดไหน ผมเปิดประตูรถ จิ้มไปที่หัวใจของเธอ บอกเธอเป็นเพลงที่ผมพึ่งร้องให้เธอฟังว่า "จะรักเธอ...จนวันนั้น" แล้วผมก็ขับรถกลับออกมาทั้งน้ำตา จนถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังเฝ้ารอ ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ"
ทั้งๆที่เรารักกัน เราดีต่อกัน ทำไมเราถึงต้องจากกัน ทุกความทรงจำอยู่ในทุกๆที่ รถเขาก็เคยนั่ง โซฟาตัวนั้นเขาก็เคยนอน ถนนตรงนั้นเขาก็เคยเดิน ขนมนั้นก็เคยกิน มันทำใจไม่ได้เลยครับ ใจสลาย ผ่านมาไม่รู้กี่คืนกี่วันก็ยังฝันร้าย หลับได้ไม่เต็มตา
ก็อยากแชร์กับทุกคนนะครับ อยากฟังทุกคนจังเลยครับ ว่าเราจะง้อเขาอีกยังไง จะพูดคุยกับเขายังไงอีก ให้เราทั้งคู่ได้กลับมาเหมือนเดิม....
เราจะทำให้รักที่หมดอายุกลับมามีอายุได้ไหม
"ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้กว่าหกปี เริ่มจากการเป็นรุ่นน้อง จนมาวันนึงก็ได้มาคบกัน แน่นอนผมไม่ได้เป็นคนโรแมนติกมาก แต่ก็รักกันมากๆ ดูแลกันมาเสมอๆ เหมือนโตมาด้วยกัน จนเวลาผ่านไปสี่ปี ในวันครบรอบ ทุกอย่างเหมือนถูกเฉลย เรารักกันน้อยลง รักของเราหมดอายุ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก จากที่เรารักกันจนแลกได้ทุกอย่าง แต่ทุกปัญหาที่เราไม่พูดกันกลับสะสม สะสมมากเกินไปจนมันระเบิดออกมา ในที่สุดเธอก็บอกลาผมเพราะว่าเธอเหนื่อยเกินไป ผมง้อเธอสารพัดจนกระทั่งไปหาที่บ้าน เรานั่งคุยกันในห้องครัว เธอบอกว่าเธอเหนื่อยเกินไปที่จะกลับมาคืนดีกัน เธอพบกับชีวิตที่ไม่ต้องแคร์ใครซึ่งไม่เจอมาสี่ปีเต็มระหว่างที่เราคบกับ ผมอธิบายทุกเหตุผลให้เธอฟัง เธอนั่งฟังเงียบๆและยังยืนยันคำเดิม ในที่สุดผมพอ ผมพอแล้ว ผมร้องเพลง "จนวันสุดท้าย" ของสควีซแอนิมอลให้เธอฟัง แล้งจับมือเธอไว้ บอกกับเธอว่า "จะรอนะ จนวันสุดท้ายที่ยังลืมตา ไม่ว่านานแค่ไหน สัญญานะว่าจะรอกัน" เธอพยักหน้า เรากอดกัน กอดกันแน่นมากๆหลังจากแทบไม่ได้กอดกันกว่าสามเดือน เราจูบกันอยู่หนึ่งอึดใจในครัวนั้นทั้งน้ำตา เธอบอกกับผมว่าให้ดูแลตัวเองดีๆนะ แล้วเอานิ้วก้อยมาสัญญากับผม ผมเดินออกมาที่รถโดยมีเธอไปส่ง วันนั้นผมเอาของเกี่ยวกับเราสองคนใส่กล่องไปไว้ที่บ้านเธอ ทั้งสมุดที่เคยผลัดกันเขียน รูปถ่ายสารพัด สร้อย แว่นที่เธอซื้อให้ ผมเอามันไปไว้กับเธอ หวังว่าเธอจะหยิบมันขึ้นมาแล้วจำได้ว่าเราเคยรักกันขนาดไหน ผมเปิดประตูรถ จิ้มไปที่หัวใจของเธอ บอกเธอเป็นเพลงที่ผมพึ่งร้องให้เธอฟังว่า "จะรักเธอ...จนวันนั้น" แล้วผมก็ขับรถกลับออกมาทั้งน้ำตา จนถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังเฝ้ารอ ไม่ว่าอีกนานแค่ไหน เพราะผมรักผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจ"
ทั้งๆที่เรารักกัน เราดีต่อกัน ทำไมเราถึงต้องจากกัน ทุกความทรงจำอยู่ในทุกๆที่ รถเขาก็เคยนั่ง โซฟาตัวนั้นเขาก็เคยนอน ถนนตรงนั้นเขาก็เคยเดิน ขนมนั้นก็เคยกิน มันทำใจไม่ได้เลยครับ ใจสลาย ผ่านมาไม่รู้กี่คืนกี่วันก็ยังฝันร้าย หลับได้ไม่เต็มตา
ก็อยากแชร์กับทุกคนนะครับ อยากฟังทุกคนจังเลยครับ ว่าเราจะง้อเขาอีกยังไง จะพูดคุยกับเขายังไงอีก ให้เราทั้งคู่ได้กลับมาเหมือนเดิม....