เคยอกหักมั้ย...ฉันเคยอกหัก!!!
คือคนที่เคยอกหักจะเข้าใจ ว่ามันทุกข์ขนาดไหน เวลา "อกหัก" เมื่อก่อนก็เคยสงสัย ทำไมบางคนอกหักต้องฆ่าตัวตาย จนวันนึงต้องมาเจอกับตัวเอง ตอนที่เสียใจมากๆ คือวันที่เขาจะแต่งงาน ตอนนั้น ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากทำอะไร อยากอยู่คนเดียว เคยน่ะ เคยคิดว่า ทำไมมันเจ็บแบบนี้ ไม่มีแผล แต่อย่างเจ็บ เจ็บแบบเชี่ยๆ งานการแทบไม่อยากมาทำ มาก็ไม่คุยกับใคร แค่คิดน้ำตาก็จะไหล ต้องทำเป็นยิ้ม ทั้งๆ ที่ไม่อยากยิ้ม ทำเชี่ยไรก็ผิดพลาดไปหมด อารมณ์ไม่ดีตลอด รู้สึกทุกอย่างขวางหูขวางตา พอไปถึงห้องก็ปิดประตูแล้วนอนร้องไห้ จนหลับไป คิดว่าไม่อยากอยู่แล้วโลกใบนี้ มันโหดร้ายเกินไป แค่นี้ยังเชี่ยไม่พอ ยังไปดูรูปเขาตอนกำลังมีความสุขเพื่อตอกย้ำความเจ็บอีก คิดว่ามันต้องหาย แต่ยิ่งดู ยิ่งอยากตาย ฉันคิดว่า ถ้าเราตายไปซะ เราก็จะไม่เจ็บอีก ตอนนั้น คือคิดว่า ทุกอย่างมันมีแต่ความมืด มืด และมืด พ่อแม่ โทรตามให้กลับบ้าน ก็วีน เหวี่ยง ทั้งๆ ที่เขาไม่รู้อะไรด้วยเลย เลวป่ะล่ะ
จนวันนึง...เริ่มคิดว่า เราอยู่แบบนี้ไม่ได้น่ะ ปัญหาในใจเราแค่เรื่องเดียว แต่สร้างเรื่องรอบตัวให้เรามากมายไปหมด ทั้งเรื่องงาน เพื่อนร่วมงาน ครอบครัว คนรอบข้าง ต่อให้เราเจ็บปวดจะเป็นจะตายยังไง เขาก็ยังมีความสุขกันอยู่ดี มีแต่เราเท่านั้นที่แย่ลง แย่ลง คิดว่าถ้าตายไป เขาก็ยังอยู่ได้สบายใจ แต่พ่อแม่ ลุงป้า และคนที่รักเรา เขาจะเสียใจขนาดไหน คิดได้แบบนั้น ก็เดินออกนอกห้อง ไปในที่ที่นึง แล้วตะโกนไปว่า "กรูเกิดใหม่แล้ว" ร้องไห้หนักมากในวันนั้น แล้วบอกตัวเองว่า "พรุ่งนี้เริ่มใหม่น่ะ" แกคนเดิม ที่ร่าเริง ยิ้มทั้งวัน เฟรนลี่สุดๆ ต้องกลับมา แล้วมันก็ดีขึ้น
ใจคนเรา ถึงไม่มีแผลให้เห็น แต่มันก็เป็นแผลเป็น จะให้หายคงไม่ได้ แต่เลือดมันก็ไม่ออกแล้ว จิงมั้ย...ไม่มีใครทำร้ายเราได้ เท่าตัวเราเอง
อย่าให้เรื่องเจ็บๆ แค่นี้.....ทำให้คนที่เขาเกิดเรามาเจ็บแทบขาดใจ ต้องมาเจ็บมากกว่าเดิม กับการสูญเสียเราไปแบบไม่มีวันกลับ
เก็บน้ำตาไว้ร้องไห้ ตอนพ่อแม่จะจากโลกนี้ไปดีกว่า อย่าไปเสียสละชีวิตตัวเอง เพียงเพื่อ เรียกร้องให้ใครคนนึงเสียใจ ตายไปแล้ว ได้อะไร รู้หรอ ว่าเขาจะร้องไห้ที่เราตายไป อย่าทำแบบนี้.....สงสารพ่อแม่บ้าง
แค่อยากให้เยาวชนสมัยนี้ตระหนัก ไม่ได้มีเจตนาตำหนิใคร ^__^
เกือบตาย เพราะอกหัก!
คือคนที่เคยอกหักจะเข้าใจ ว่ามันทุกข์ขนาดไหน เวลา "อกหัก" เมื่อก่อนก็เคยสงสัย ทำไมบางคนอกหักต้องฆ่าตัวตาย จนวันนึงต้องมาเจอกับตัวเอง ตอนที่เสียใจมากๆ คือวันที่เขาจะแต่งงาน ตอนนั้น ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากทำอะไร อยากอยู่คนเดียว เคยน่ะ เคยคิดว่า ทำไมมันเจ็บแบบนี้ ไม่มีแผล แต่อย่างเจ็บ เจ็บแบบเชี่ยๆ งานการแทบไม่อยากมาทำ มาก็ไม่คุยกับใคร แค่คิดน้ำตาก็จะไหล ต้องทำเป็นยิ้ม ทั้งๆ ที่ไม่อยากยิ้ม ทำเชี่ยไรก็ผิดพลาดไปหมด อารมณ์ไม่ดีตลอด รู้สึกทุกอย่างขวางหูขวางตา พอไปถึงห้องก็ปิดประตูแล้วนอนร้องไห้ จนหลับไป คิดว่าไม่อยากอยู่แล้วโลกใบนี้ มันโหดร้ายเกินไป แค่นี้ยังเชี่ยไม่พอ ยังไปดูรูปเขาตอนกำลังมีความสุขเพื่อตอกย้ำความเจ็บอีก คิดว่ามันต้องหาย แต่ยิ่งดู ยิ่งอยากตาย ฉันคิดว่า ถ้าเราตายไปซะ เราก็จะไม่เจ็บอีก ตอนนั้น คือคิดว่า ทุกอย่างมันมีแต่ความมืด มืด และมืด พ่อแม่ โทรตามให้กลับบ้าน ก็วีน เหวี่ยง ทั้งๆ ที่เขาไม่รู้อะไรด้วยเลย เลวป่ะล่ะ
จนวันนึง...เริ่มคิดว่า เราอยู่แบบนี้ไม่ได้น่ะ ปัญหาในใจเราแค่เรื่องเดียว แต่สร้างเรื่องรอบตัวให้เรามากมายไปหมด ทั้งเรื่องงาน เพื่อนร่วมงาน ครอบครัว คนรอบข้าง ต่อให้เราเจ็บปวดจะเป็นจะตายยังไง เขาก็ยังมีความสุขกันอยู่ดี มีแต่เราเท่านั้นที่แย่ลง แย่ลง คิดว่าถ้าตายไป เขาก็ยังอยู่ได้สบายใจ แต่พ่อแม่ ลุงป้า และคนที่รักเรา เขาจะเสียใจขนาดไหน คิดได้แบบนั้น ก็เดินออกนอกห้อง ไปในที่ที่นึง แล้วตะโกนไปว่า "กรูเกิดใหม่แล้ว" ร้องไห้หนักมากในวันนั้น แล้วบอกตัวเองว่า "พรุ่งนี้เริ่มใหม่น่ะ" แกคนเดิม ที่ร่าเริง ยิ้มทั้งวัน เฟรนลี่สุดๆ ต้องกลับมา แล้วมันก็ดีขึ้น
ใจคนเรา ถึงไม่มีแผลให้เห็น แต่มันก็เป็นแผลเป็น จะให้หายคงไม่ได้ แต่เลือดมันก็ไม่ออกแล้ว จิงมั้ย...ไม่มีใครทำร้ายเราได้ เท่าตัวเราเอง
อย่าให้เรื่องเจ็บๆ แค่นี้.....ทำให้คนที่เขาเกิดเรามาเจ็บแทบขาดใจ ต้องมาเจ็บมากกว่าเดิม กับการสูญเสียเราไปแบบไม่มีวันกลับ
เก็บน้ำตาไว้ร้องไห้ ตอนพ่อแม่จะจากโลกนี้ไปดีกว่า อย่าไปเสียสละชีวิตตัวเอง เพียงเพื่อ เรียกร้องให้ใครคนนึงเสียใจ ตายไปแล้ว ได้อะไร รู้หรอ ว่าเขาจะร้องไห้ที่เราตายไป อย่าทำแบบนี้.....สงสารพ่อแม่บ้าง
แค่อยากให้เยาวชนสมัยนี้ตระหนัก ไม่ได้มีเจตนาตำหนิใคร ^__^