สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นผู้หญิงขี้เหงาคนหนึ่ง ที่มีเรื่องผิดพลาดในชีวิตเกิดขึ้น
ดิฉันตัดสินใจอยู่นานว่าจะเล่าดีหรือไม่
เพราะอาจมีทั้งกำลังใจและการซ้ำเติม ต่อว่าตามมา
แต่เพราะดิฉันนอนไม่หลับ ร้องไห้ไม่ออก และอึดอัดตันใจมาหลายวันแล้ว
ดิฉันจึงขอเล่าค่ะ
เรื่องเริ่มจากตอนนี้ดิฉันตกงาน และชีวิตช่างว่างเปล่านัก
เมื่อว่างก็เกิดความฟุ้งซ่านมากมาย
เลยมาอ่านกระทู้ต่างๆ ในพันทิป เจอกระทู้หาคู่กระทู้หนึ่งในกระทู้แนะนำโดยสมาชิก
คิดว่าคงมีคนทัก จขกท หลังไมค์เยอะแน่ๆ
เลยลองทำบ้าง
และก็มีคนทักหลังไมค์มาพอสมควรค่ะ
มีคนหนึ่งที่ดิฉันคุยแล้วรู้สึกถูกชะตา
เราเลยเปลี่ยนมาคุยกันผ่านไลน์
และแลกเบอร์กันในที่สุด
เราใช้เวลาในการคุยกันไม่ถึง 24 ชม เราก็ตัดสินใจนัดเจอกัน
อย่าเพิ่งด่านะคะ อ่านไปเรื่อยๆ ก่อน แล้วค่อยด่าหนักๆ ทีเดียว
ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสามค่ะ
เรานัดออกไปเจอกันที่ โรงหนังแห่งหนึ่งที่มี avenue อยู่ด้วยที่ตั้งใจกลางเมือง
เหตุผลที่ออกมา คือดิฉันมีเรื่องเศร้า ไม่สบายใจ และไม่อยากอยผู่คนเดียว
เขาบอกว่าจะอยู่ข้างๆ ให้ดิฉันได้สบายใจ
เขาพยายามให้ดิฉันเล่าว่า ดิฉันไม่สบายใจเรื่องอะไร
แต่ดิฉันไม่ยอมเล่า
เขาไม่ใช่คนหน้าตาดีค่ะ ค่อนข้างท้วม
ไม่ได้หล่อเลย
เราทานข้าวด้วยกัน ต่อด้วยดูหนัง
ดูหนังจบประมาณ สามทุ่มกว่าๆ
เขาอาสาพาดิฉันไปส่งที่พัก
ดิฉันรู้แต่แรกแล้วล่ะค่ะว่าเขาต้องการอะไร
และดิฉันเองก็ยังไม่อยากกลับห้องไปอยู่คนเดียวเท่าไรนัก
ทันทีที่เขาบอกว่าขอแวะกลับล้านเขาก่อนซึ่งเป็นทางผ่านดิฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
บ้านเขาอยู่แถบชานเมือง กทม ออกไปทางทิศเหนือ
เข้าไปในซอยไมีลึกมากนัก เป็นทาวเฮาส์หลังเล็๋กๆ
ค่ะ เมื่อถึงบ้านเขา
ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
เขาบอกให้ดิฉันลงไปรอในบ้านก่อน
ดิฉันก็แกล้งเล่นตามเกมส์
บอกว่าวันนี้ไม่อยากกลับห้องแล้ว ขอนอนที่นี่ด้วย
เขายิ้มกริ่มเลยล่ะ
ตอนนั้นดิฉันคิดโง่ๆ แค่ว่าไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวจริงๆ
คิดว่าอาจจะต้องเสียใจภายหลังไหม
ก็คิดนะ
แต่ภาพ โรบิน จากซีรีย์ How i met your mother ก็ลอยมา
เพราะช่วงนี้ดิฉันดูซีรีย์เรื่องนี้แก้เหงา
ทำไมฝรั่งเขาถึงอิสระเรื่องนี้กันได้นะ
ดิฉันเองก็อายุไม่น้อยกว่าโรบินสักเท่าไร ไม่เห็นว่ามีอะไรต้องเสียหาย
เขาพาไปที่ห้องนอนของเขา
เรานั่งคุยกัน เขาเอาไวน์ที่มีออกมาเปิดให้ดื่ม
ดิฉันก็ดื่มตามมมารยาท แต่บอกตามตรงว่าไม่ค่อยจะชอบรสชาติของมันสักเท่าไร
ตอนแรกกะจะมอมตัวเองให้เมา
แต่เำพราะรสชาติที่ไม่ถูกลิ้นนัก เลยได้แค่จิบๆ
และสติดีอยู่ครบ
จนถึงเวลาเกือนตีหนึ่ง ดิฉันเริ่มงา่วงนอน
จึงนอนลงบนเตียงของเขา
เขานั่งดูอยู่สักพัก และขยับมานอนข้างๆ
ตอนแรกเราก็นอนห่างกันพอสมควร
แล้วเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นๆ
จนปากของเขาแนบที่ใบหูฉัน
ลืมบอกไปว่าเขายังพยายามจะถามว่าดิฉันมีเรื่องไม่สบายใจอะไร แต่ดิฉันก็ไม่ยอมบอกเขาสักที
เขายื่นมือมาโอบกอดฉัน ฉันแกล้งทำเป็นหลับและลุ้นว่าเขาจะทำอะไรต่อไป
มือของเขาเริ่มมาหยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน
ฉันขัดขืนบ้างเล็กน้อยพอเป็นพิธี
แล้วดิฉันก็ปล่อยให้มันเลยเถิดไป
เขาพยายามที่จะสอดใส่อวัยวะของเขาเข้ามาในตัวดิฉัน ถึงตอนนั้น ดิฉันเกิดไม่อยากให้เขาทำอะไรมากไปกว่านี้
แต่เขาขาของเขาก็กดทับอยู่บนตัวดิฉันจนไม่อาจขัดขืนได้
แรงเฮือกสุดท้ายของฉัน ที่มี จึงตะโกนออกไปว่า
"เค้าเป็นเอดส์......
.
.
.
นี่แหละเรื่องไม่สบายใจที่ฉันไม่ยอมบอกคุณ"
เขาผงะลุกออกจากตัวดิฉันทันที
ดิฉันรู้สึกชนะ
เพราะความตริงแล้ว ดิฉัน โกหก
เรื่องยังไม่จบแค่นี้ค่ะ
ผู้หญิงคนนี้ เลวได้กว่านี้อีก ทำร้ายตัวเองได้มากกว่านี้อีก
และคำถามหนึ่งที่อยู่ในใจดิฉันก็คือ
สองสามวันนี้ฉันผ่านเรื่องที่เลวร้ายมาก
ทำไมดิฉันถึงร้องไห้ไม่ออก
ไม่มีน้ำตาที่ออกมาจากใจจริงๆ เลยแม้แต่หยดเดียว
18+ เพราะฉันเหงาหรือฉันง่าย!?
ดิฉันตัดสินใจอยู่นานว่าจะเล่าดีหรือไม่
เพราะอาจมีทั้งกำลังใจและการซ้ำเติม ต่อว่าตามมา
แต่เพราะดิฉันนอนไม่หลับ ร้องไห้ไม่ออก และอึดอัดตันใจมาหลายวันแล้ว
ดิฉันจึงขอเล่าค่ะ
เรื่องเริ่มจากตอนนี้ดิฉันตกงาน และชีวิตช่างว่างเปล่านัก
เมื่อว่างก็เกิดความฟุ้งซ่านมากมาย
เลยมาอ่านกระทู้ต่างๆ ในพันทิป เจอกระทู้หาคู่กระทู้หนึ่งในกระทู้แนะนำโดยสมาชิก
คิดว่าคงมีคนทัก จขกท หลังไมค์เยอะแน่ๆ
เลยลองทำบ้าง
และก็มีคนทักหลังไมค์มาพอสมควรค่ะ
มีคนหนึ่งที่ดิฉันคุยแล้วรู้สึกถูกชะตา
เราเลยเปลี่ยนมาคุยกันผ่านไลน์
และแลกเบอร์กันในที่สุด
เราใช้เวลาในการคุยกันไม่ถึง 24 ชม เราก็ตัดสินใจนัดเจอกัน
อย่าเพิ่งด่านะคะ อ่านไปเรื่อยๆ ก่อน แล้วค่อยด่าหนักๆ ทีเดียว
ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณบ่ายสามค่ะ
เรานัดออกไปเจอกันที่ โรงหนังแห่งหนึ่งที่มี avenue อยู่ด้วยที่ตั้งใจกลางเมือง
เหตุผลที่ออกมา คือดิฉันมีเรื่องเศร้า ไม่สบายใจ และไม่อยากอยผู่คนเดียว
เขาบอกว่าจะอยู่ข้างๆ ให้ดิฉันได้สบายใจ
เขาพยายามให้ดิฉันเล่าว่า ดิฉันไม่สบายใจเรื่องอะไร
แต่ดิฉันไม่ยอมเล่า
เขาไม่ใช่คนหน้าตาดีค่ะ ค่อนข้างท้วม
ไม่ได้หล่อเลย
เราทานข้าวด้วยกัน ต่อด้วยดูหนัง
ดูหนังจบประมาณ สามทุ่มกว่าๆ
เขาอาสาพาดิฉันไปส่งที่พัก
ดิฉันรู้แต่แรกแล้วล่ะค่ะว่าเขาต้องการอะไร
และดิฉันเองก็ยังไม่อยากกลับห้องไปอยู่คนเดียวเท่าไรนัก
ทันทีที่เขาบอกว่าขอแวะกลับล้านเขาก่อนซึ่งเป็นทางผ่านดิฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
บ้านเขาอยู่แถบชานเมือง กทม ออกไปทางทิศเหนือ
เข้าไปในซอยไมีลึกมากนัก เป็นทาวเฮาส์หลังเล็๋กๆ
ค่ะ เมื่อถึงบ้านเขา
ไม่มีใครอยู่ที่นั่น
เขาบอกให้ดิฉันลงไปรอในบ้านก่อน
ดิฉันก็แกล้งเล่นตามเกมส์
บอกว่าวันนี้ไม่อยากกลับห้องแล้ว ขอนอนที่นี่ด้วย
เขายิ้มกริ่มเลยล่ะ
ตอนนั้นดิฉันคิดโง่ๆ แค่ว่าไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียวจริงๆ
คิดว่าอาจจะต้องเสียใจภายหลังไหม
ก็คิดนะ
แต่ภาพ โรบิน จากซีรีย์ How i met your mother ก็ลอยมา
เพราะช่วงนี้ดิฉันดูซีรีย์เรื่องนี้แก้เหงา
ทำไมฝรั่งเขาถึงอิสระเรื่องนี้กันได้นะ
ดิฉันเองก็อายุไม่น้อยกว่าโรบินสักเท่าไร ไม่เห็นว่ามีอะไรต้องเสียหาย
เขาพาไปที่ห้องนอนของเขา
เรานั่งคุยกัน เขาเอาไวน์ที่มีออกมาเปิดให้ดื่ม
ดิฉันก็ดื่มตามมมารยาท แต่บอกตามตรงว่าไม่ค่อยจะชอบรสชาติของมันสักเท่าไร
ตอนแรกกะจะมอมตัวเองให้เมา
แต่เำพราะรสชาติที่ไม่ถูกลิ้นนัก เลยได้แค่จิบๆ
และสติดีอยู่ครบ
จนถึงเวลาเกือนตีหนึ่ง ดิฉันเริ่มงา่วงนอน
จึงนอนลงบนเตียงของเขา
เขานั่งดูอยู่สักพัก และขยับมานอนข้างๆ
ตอนแรกเราก็นอนห่างกันพอสมควร
แล้วเขาก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นๆ
จนปากของเขาแนบที่ใบหูฉัน
ลืมบอกไปว่าเขายังพยายามจะถามว่าดิฉันมีเรื่องไม่สบายใจอะไร แต่ดิฉันก็ไม่ยอมบอกเขาสักที
เขายื่นมือมาโอบกอดฉัน ฉันแกล้งทำเป็นหลับและลุ้นว่าเขาจะทำอะไรต่อไป
มือของเขาเริ่มมาหยุดอยู่ที่หน้าอกของฉัน
ฉันขัดขืนบ้างเล็กน้อยพอเป็นพิธี
แล้วดิฉันก็ปล่อยให้มันเลยเถิดไป
เขาพยายามที่จะสอดใส่อวัยวะของเขาเข้ามาในตัวดิฉัน ถึงตอนนั้น ดิฉันเกิดไม่อยากให้เขาทำอะไรมากไปกว่านี้
แต่เขาขาของเขาก็กดทับอยู่บนตัวดิฉันจนไม่อาจขัดขืนได้
แรงเฮือกสุดท้ายของฉัน ที่มี จึงตะโกนออกไปว่า
"เค้าเป็นเอดส์......
.
.
.
นี่แหละเรื่องไม่สบายใจที่ฉันไม่ยอมบอกคุณ"
เขาผงะลุกออกจากตัวดิฉันทันที
ดิฉันรู้สึกชนะ
เพราะความตริงแล้ว ดิฉัน โกหก
เรื่องยังไม่จบแค่นี้ค่ะ
ผู้หญิงคนนี้ เลวได้กว่านี้อีก ทำร้ายตัวเองได้มากกว่านี้อีก
และคำถามหนึ่งที่อยู่ในใจดิฉันก็คือ
สองสามวันนี้ฉันผ่านเรื่องที่เลวร้ายมาก
ทำไมดิฉันถึงร้องไห้ไม่ออก
ไม่มีน้ำตาที่ออกมาจากใจจริงๆ เลยแม้แต่หยดเดียว