สงสัยอีกแล้วค่ะ

คนที่แทบจะไม่ทำทานกับใครเลย แม้แต่กับคนในบ้านก็ยังเอา อาหารไปซ่อนไปแอบไว้กลัวหมด เห็นใส่บาตรวันหวยออกเท่านั้นเพราะเขาหวังจะถูกหวย  มีงานบุญอะไรก็ต้องให้สามีสั่งถึงจะออกมาช่วย มาหยิบจับพอเป็นพิธี แต่ถ้าเวลารับประทานอาหารมาเร็วมากไม่ต้องมีใครเรียก และทานอย่างจริงจังและนานด้วย  พอทานเสร็จเขาล้างจานกันก็หาย  เวลาเขารวมเงินกันไปบริจาคอะไรก็ไม่เคยได้จากท่านผู้นี้เลยสักบาทเดียว (เน้นสักบาทเดียวก็ไม่ให้ทำเฉยๆ) บอกให้ไปเก็บที่สามี ทั้งทีเงินนั้นเพียง 20-30 บาท ได้อาหารที่มีผู้อื่นมอบมาให้ผ่านทางหัวหน้าครอบครัว มายเกินกว่าจะกินก็ไม่เคยแบ่งใครปล่อยเน่าเสีย  เห็นแล้วรู้สึกแปลกใจแม้แต่ลูกหลานในบ้านก็ยังหวงอาหาร หวงเงิน ที่พ่อบ้านให้ไว้ ถ้าเด็กในบ้านขอกินขนม บอกให้ไปขอพ่อบ้านเองซิ  ตัวเองเป็นผู้ใหญ่มีเงินซื้อไอติมกินแต่ลูกหลานไม่ซื้อให้  ให้ยืนร้องไห้อยู่ จนคนอื่นต้องมาซื้อให้เป็นประจำเพราะสงสารเด็ก  ก็ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่มีเงินนะก็สุขสบายดีงานการไม่ต้องทำมีคนเลี้ยง มีเงินซื้อเสื้อผ้าใส่ชุดละแพงๆ ชุดละ 20000 ก็ยังมี แต่ต้องแอบซื้อนะเดี๋ยวสามีบ่น  ดิฉันไม่ได้ไปเพ่งโทษอะไรเขาหรอกนะคะ เพราะเขาก็ไม่เคยมาทำอะไรให้ดิฉันเดือนร้อน  แต่ถ้าทำกิจกรรมร่วมกันดิฉันก็เบื่อนะคะ   เพียงแต่ในชีวิตไม่เคยเจอคนอย่างนี้เลย  แต่สงสัยอีกแล้วค่ะ  ทางศาสนาพุทธมีกล่าวถึงคนแบบนี้ไว้บ้างไหมค่ะ