ปิยะนุช vs มิยาชิตะ

เเต่สิ่งหนึ่งที่หลายคนสังเกตหรือไม่ว่า สัญชาติตญานในการอ่านทางบอลไม่มี คือเหมือนคนรู้ทฤษฎีเเต่ปฎิบัติไม่ได้ รู้ว่าบอลตบต้องมาตรงนี้ก็ยืนตรงนี้ เเต่สิ่งที่เห็นคือ บอลอัดหน้า เอี้ยวตัวหนีบอลกลัวโดน หรือบอลรองหน้าตาข่ายเห็นอยู่เเล้วว่ามีมือเซ็ตหัวเสา หรือบางทีบอลกลางรอรองบอลกระฉอกทั้งที่บริเวณนั้นเเทบจะไม่มีที่ให้ยืนเเล้ว เธอยังวิ่งจากเเดนหลังเข้าไปเเเทรก เเละทุกครั้งก็ไม่เคยรองได้(ไปนั่งไล่ดูได้ในยูฯเลย)
เเละที่สำคัญคือ การเกี่ยงรับบอลเเรกถ้ายืนกับอร หรือโดยเฉพาะอย่างยิ่งบะหมี่ มีหลายลูกที่เสียกลายเป็นเอสไปเลย(หน้าที่นี้ควรเป็นของใคร...ลิบหรือหมี่/อร/เพียว)
เรื่องบอลเเรกรับนิ่งไม่เถียง เเต่เห็นพ้องกับคนทั่วไปว่า ลิบที่ดีก็เหมือนเเม่บ้านไม่เเพ้มือเซ็ตที่เป็นเเม่ครัว ผู้เล่นไทยก็ไม่ได้เหนียวมาก เเต่มียายนาทำให้เซฟลูกได้เยอะเเละมีโอกาสบุกได้ เเต่เเป้นรับบอลเเรกนิ่งเเต่บอลรองบอลขุด กล้าพูดเลยว่า น้ำหวาน ช้างเขียวดีกว่าเยอะ
วัดได้ชัดเจนจากนัดเอเชี่ยนเกมส์เลย เกมส์เหนียวหายไปเยอะ
เกมส์กีฬา การคัดเลือกนักกีฬาไม่ใช่เเค่ความชอบความสงสาร หรืออะไรก็ไม่รู้...เเต่ควรจะมาจากความสามารถจริงๆ ใครเก่งกว่าได้ไปต่อ
เเล้วก็อย่าพูดน่ะ ว่าลิบคนอื่นๆ ที่อวยกันพอได้ลงระดับต่างประเทศไปไม่เป็น อย่าลืมนะทุกคนมีครั้งเเรกเเละจะเอาครั้งนั้นครั้งเดียวไปตัดสินไม่ได้
เเต่ถ้าหลายๆครั้งเเล้วยังเหมือนเดิมก็พอเถอะ