แม่เราดุมาก ตั้งแต่เด็กๆแล้ว เป็นคนหงุดหงิดเจ้าอารมณ์ ชอบว่าลูกเพื่อระบายอารมณ์ บางทีใช้คำพูดแรงๆ (ไม่ได้หยาบคาย)
ดุได้เป็นชมๆเลยค่ะ เหมือนมันเป็นการระบายอารมณ์ของเค้ามั้ง
เราเรียนรู้ที่จะนิ่งเงียบเวลาแม่ว่าอะไร เพราะไม่ว่าเราจะตอบอะไรไปก็ผิดตลอด บางทีก็หาว่าโกหก
เอาง่ายๆว่าถ้าเค้าเชื่ออะไรก็ต้องเป็นอย่างงั้น การที่ลูกพยายามอธิบายอะไรถือว่าเถียง ก้าวร้าว ลูกโมโหไม่ได้ค่ะ ถ้าเถียงแม่จะโกรธมาก
เราคิดว่าเค้าต้องการเป็นคนถูกตลอด ตั้งแค่โตมาไม่เคยได้ยินเค้าพูดว่าขอโทษเลย
บางทีแม่ก็ใช้วิธีเย็นชาอ่ะค่ะ บรรยากาสในบ้านจะแย่มากค่ะช่วงนั้น
ตอนเด็กๆเราโตมาเราก็คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแม่ แต่ทุกวันนี้เรารู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นรึเปล่าคะ? นี่มันดูเหมือนemotional abuseเลยนี่นา
น่าจะพอเดาได้ว่าเราโตขึ้นมาเป็นเด็กเงียบมาก เพื่อนๆทักตลอด เราไม่ค่อยกล้าพูด กล้าแสดงออก
ไม่ค่อยบอกความคิดเห็นต้องการของตัวเอง ตามใจคยอื่น เพราะกลัวว่าเค้าจะเกลัยดเราถ้าเราเรื่องมาก
อ่อ..เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ ตอนเด็กๆไม่ว่ามีปัญหาอะไรเราจะเงียบไม่บอกแม่ค่ะ กลัวโดนว่า เอาง่ายๆว่าเป็นเด็กเก็บกด
เรารู้สึกว่าเค้ามองว่าเค้าลำบากเลี้ยงดูเรามา เค้าควรจะมีอำนาจในตัวเรา บางทีก็รู้สึกเหมือนแม่เห็นเราเป็นแค่ตุ้กตา หรือสัตว์เลี้ยง(ย้ำว่าเป็นมุมมองของคนเป็นโรคซึมเศร้า เราอาจจะคิดไปเอง)
แม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะคะ แม่ยินดีซื้อยาให้ แต่เราเคยคุยกันเรื่องนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แม่ไม่เคยถามหรือพยายามทำความเข้าใจว่าโรคนี้เป็นยังไง
เราคิดว่าเค้ามองว่าเราก็แค่สปอยรึเปล่า มีครั้งนึงเค้าดุเรา บอกว่าอย่าเอาโรคอะไรมาอ้างเลย เรื่องแบบนี้มันเป็นจากสันดาน หรือบอกว่า
แกนี่คิดอะไรไม่เหมือนมนุษย์ สำหรับเรามันเจ็บมากนะ
พี่เราเคยถึงขนาดพยายามจะฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แม่บอกแต่ว่าพี่สร้างปัญหาให้เค้ามาก
เราไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับแม่นะ แต่ทุกวันนี้เราพยายามเลี่ยงๆไม่ให้ต้องคุยกันมาก เรากลัวโดนเค้าด่าว่าอะไรอ่ะ เหมือนแบบ กลัวพูดอะไรไม่ถูกใจ
เราไม่อยากเห็นภาพ/ทัศนคติที่ไม่ดีของแม่ไปมากกว่านี้ แต่ว่าแม่ก็ให้อะไรกับเราเยอะค่ะ พยายามคิดถึงเรื่องดีๆ แค่ทุกวันนี้เรากลัวการสนทนากับเค้าจริงๆนะ รู้สึกว่าการคุยกับเค้าเป็นเรื่องยากมาก
แต่ทั้งหมดนี้มันก็แค่ความรู้สึกของเราอ่ะนะ เราคิดว่าคนเป็นแม่คงต้องแบกรับอะไรเอาไว้เยอะ เค้าก็คงมีเหตุผลของเค้า
แต่ก็นะ แค่อยากระบาย
คืออยากระบาย แม่ดุมากค่ะ
ดุได้เป็นชมๆเลยค่ะ เหมือนมันเป็นการระบายอารมณ์ของเค้ามั้ง
เราเรียนรู้ที่จะนิ่งเงียบเวลาแม่ว่าอะไร เพราะไม่ว่าเราจะตอบอะไรไปก็ผิดตลอด บางทีก็หาว่าโกหก
เอาง่ายๆว่าถ้าเค้าเชื่ออะไรก็ต้องเป็นอย่างงั้น การที่ลูกพยายามอธิบายอะไรถือว่าเถียง ก้าวร้าว ลูกโมโหไม่ได้ค่ะ ถ้าเถียงแม่จะโกรธมาก
เราคิดว่าเค้าต้องการเป็นคนถูกตลอด ตั้งแค่โตมาไม่เคยได้ยินเค้าพูดว่าขอโทษเลย
บางทีแม่ก็ใช้วิธีเย็นชาอ่ะค่ะ บรรยากาสในบ้านจะแย่มากค่ะช่วงนั้น
ตอนเด็กๆเราโตมาเราก็คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนเป็นแม่ แต่ทุกวันนี้เรารู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นรึเปล่าคะ? นี่มันดูเหมือนemotional abuseเลยนี่นา
น่าจะพอเดาได้ว่าเราโตขึ้นมาเป็นเด็กเงียบมาก เพื่อนๆทักตลอด เราไม่ค่อยกล้าพูด กล้าแสดงออก
ไม่ค่อยบอกความคิดเห็นต้องการของตัวเอง ตามใจคยอื่น เพราะกลัวว่าเค้าจะเกลัยดเราถ้าเราเรื่องมาก
อ่อ..เราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยค่ะ ตอนเด็กๆไม่ว่ามีปัญหาอะไรเราจะเงียบไม่บอกแม่ค่ะ กลัวโดนว่า เอาง่ายๆว่าเป็นเด็กเก็บกด
เรารู้สึกว่าเค้ามองว่าเค้าลำบากเลี้ยงดูเรามา เค้าควรจะมีอำนาจในตัวเรา บางทีก็รู้สึกเหมือนแม่เห็นเราเป็นแค่ตุ้กตา หรือสัตว์เลี้ยง(ย้ำว่าเป็นมุมมองของคนเป็นโรคซึมเศร้า เราอาจจะคิดไปเอง)
แม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้านะคะ แม่ยินดีซื้อยาให้ แต่เราเคยคุยกันเรื่องนี้ครั้งเดียวเท่านั้น แม่ไม่เคยถามหรือพยายามทำความเข้าใจว่าโรคนี้เป็นยังไง
เราคิดว่าเค้ามองว่าเราก็แค่สปอยรึเปล่า มีครั้งนึงเค้าดุเรา บอกว่าอย่าเอาโรคอะไรมาอ้างเลย เรื่องแบบนี้มันเป็นจากสันดาน หรือบอกว่า
แกนี่คิดอะไรไม่เหมือนมนุษย์ สำหรับเรามันเจ็บมากนะ
พี่เราเคยถึงขนาดพยายามจะฆ่าตัวตายเพื่อเรียกร้องความสนใจ แม่บอกแต่ว่าพี่สร้างปัญหาให้เค้ามาก
เราไม่อยากรู้สึกไม่ดีกับแม่นะ แต่ทุกวันนี้เราพยายามเลี่ยงๆไม่ให้ต้องคุยกันมาก เรากลัวโดนเค้าด่าว่าอะไรอ่ะ เหมือนแบบ กลัวพูดอะไรไม่ถูกใจ
เราไม่อยากเห็นภาพ/ทัศนคติที่ไม่ดีของแม่ไปมากกว่านี้ แต่ว่าแม่ก็ให้อะไรกับเราเยอะค่ะ พยายามคิดถึงเรื่องดีๆ แค่ทุกวันนี้เรากลัวการสนทนากับเค้าจริงๆนะ รู้สึกว่าการคุยกับเค้าเป็นเรื่องยากมาก
แต่ทั้งหมดนี้มันก็แค่ความรู้สึกของเราอ่ะนะ เราคิดว่าคนเป็นแม่คงต้องแบกรับอะไรเอาไว้เยอะ เค้าก็คงมีเหตุผลของเค้า
แต่ก็นะ แค่อยากระบาย