สวัสดีสมาชิกชาวพันทิพทุกคนค่ะ ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่อยากหาพื้นที่ระบายความรู้สึกของตัวเองที่มันแสนจะอึดอัดเฉยๆค่ะ เราคบกับแฟนมา 6 ปีแล้วค่ะ มีการวางแผนเรื่องแต่งงานกันแล้ว แต่เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นค่ะ ย้อนกลับไปช่วงที่เริ่มคบกันแรกๆนะค่ะ มีผู้หญิงคนนึงค่ะตามมาคอยตอแย ราวี เรากับแฟนบ่อยมากค่ะ เป็นแฟนเก่าของแฟนเรา ไม่พอใจที่แฟนมาคบกับเรา แฟนเราบอกว่าเลิกกันไปปีกว่าแล้ว เค้าถึงจะมาคบกับเราค่ะ เราไม่อยากมีปัญหาในเรื่องแบบนี้ค่ะ เลยให้แฟนไปเคลียร์ตัวเองเรื่องแฟนเก่าของเค้าให้เสร็จ เค้าบอกว่าเค้าเลือกเราค่ะ และเคลียร์ปัญหาจบแล้ว เราสองคนก็คบกันมาเรื่อยๆจนเข้าปีที่ 5 ค่ะ แฟนเราได้รับเด็กผู้ชายคนนึงมาเลี้ยงค่ะ เลี้ยงแบบเป็นลูกชายเค้าเลยงี้ เราก็ถามถึงที่มาที่ไปของเด็กคนนี้ แฟนเราบอกว่าเป็นหลานของพี่เขยค่ะ พ่อแม่ไม่สนใจ สงสารเลยเอามาดูแล เราก็คิดนะค่ะ "ดูแลเด็กสักคนนี่มันยากมากๆเลยนะ ยิ่งเป็นเด็กเล็กด้วยนี่ จะดูแลไหวหรอ" แต่แฟนบอกคิดดีแล้ว ครอบครัวเค้าก็จะช่วยดูแล เราก็เลยปล่อยเลยตามเลยค่ะ ว่างๆก็ไปช่วยเลี้ยงด้วย แต่ก็ยังเก็บความสงสัยไว้นะค่ะ ว่าเป็นลูกของใคร ทำไมใจร้ายทิ้งได้ลงคอ ต่อมา ระยะเวลาอีกไม่กี่เดือน เค้าก็เอาเด็กผู้หญิงเข้ามาเลี้ยงอีกค่ะเป็นน้องสาวแท้ๆของเด็กคนแรกที่เลี้ยง ปัญหาเดิม สงสารเหมือนเดิม แต่คราวนี้เราเริ่มคิดเยอะแล้วว่ามันไม่น่าใช่แค่สงสารค่ะ เราเลยถามแม่และพี่สาวของแฟนดู ไม่มีใครบอกอะไรเราสักคน บอกปัดให้เราไปถามแฟนเอาเอง เรานี่สงสัยหนักกว่าเดิมอีก ถ้าไม่มีอะไรทำไมไม่บอกกันตรงๆเลยล่ะ ถามแฟนก็บอกแค่สงสารอย่างเดียว คิดสะว่าเลี้ยงเอาบุญ เรานี่สืบหาเองเลยค่ะ จนไปเจอเฟสบุ๊คของผู้หญิงคนนึงเป็นรูปภาพอุ้มเด็กสองคนนั้นที่แฟนเราดูแลอยู่ใช้สรรพนามเรียกตัวเองว่าแม่ และได้ไปเจอคอมเม้นท์นึงที่พูดถึงแฟนเรา เราคิดว่าใช่แน่ๆ เด็กสองคนนั้นเป็นลูกแท้ๆของแฟนแน่ๆ เราเซฟรูปไว้และส่งให้แฟนเราดูค่ะ ถามแฟนว่าคนนี้ใคร ? รู้จักไหม ? แฟนเรารีบโทกลับมาเลยค่ะ ถามเรยว่าไปเอารูปนี้มาจากใหน บอกว่าตนในรูปเป็นคนรูปเป็นคนรู้จัก ไม่ได้คุยได้เจอมาเป็น 10 ปีแล้ว (ได้อย่างหน้าด้านๆ ถ้าเป็นสิบปีเนี่ย ตั้งแต่เรียนมัธยมเลยมั้ง) เราเลยส่งรูปถ่ายที่มีเด็กๆไปให้ดูด้วยถามว่าคนนี้แม่เด็กใช่ไม๊? และเธอเป็นพ่อของเด็กจริงๆใช่ไม๊ ? บอกเลยตอนนั้นกลัวคำตอบมาก ทั้งๆที่คิดอยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องใช่ เค้าเลยบอกว่าขอเจอกันก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง เรานี่ไปหาถึงบ้านเลยค่ะ ไม่สนใจอะไรแล้วในตอนนั้น พอเจอหน้าแฟนถามเลยว่าเรื่องมันเป็นยังไง ? แต่เค้าเลือกที่จะนิ่ง เรานี่เจ็บมาก คำด่าทุกสรรพสิ่งนี่มาหมดเลยทั้งๆที่ไม่เคยใช้พูดกับเค้าเลยตั้งแต่คบกับเค้ามา แฟนยอมรับว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกของเค้าเองจริงๆ และแม่ของเด็กก็คือคนในรูปนั้นและเป็นแม่ของเด็กทั้งสองคน เรานี่เหมือนฟ้าผ่าลงมาตรงหัวเลยค่ะ ชาไปทั้งตัว เราเลยถามเค้าไปว่าผู้หญิงในรูปใช่แฟนเก่าของเค้าไม๊ ? คำตอบที่ได้คือ ใช่ ! หมดเรี่ยวหมดแรงเลยค่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลย เราถามแฟนเลยค่ะ ว่าเรานี่ดูโง่มากเลยใช่ไม๊ ที่ถูกเธอหลอกและหักหลังเรา ตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ถ้าเราไม่สืบหาเองเราจะไม่มีวันได้ยินคำสารภาพจากเค้าเลยใช่ไม๊ เราไม่ดีตรงไหนทำไมถึงนอกใจเรา ทุกคนในบ้านเค้าเห็นเราเป็นคนโง่ใช่ไม๊ มากมายคำถามที่ถามออกมา ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา ทั้งรักทั้งเสียใจ เธอทำกับเราได้ยังไง เราไว้ใจเชื่อใจเธอขนาดนี้เทอหลอกเราได้ยังไง เค้าบอกเราว่ามันเป็นความผิดพลาดเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ เหตุการณ์ครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อเราคบกันได้สองปี เราทะเลาะกันบ่อย และมีผู้ชายมาติดพันเรา และผู้หญิงคนนั้นก็กลับเข้าหาแฟนเราอีกครั้ง จนเผลอใจไป แล้วผู้หญิงคนนั้นก็หายไป จนผ่านไปหลายเดือน จึงมาบอกแฟนเราว่าท้องแต่จะขอเลี้ยงดูเอง แต่พอเมื่อเด็กโตมาหน่อย เป็นเด็กไม่ค่อยแข็งแรง ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ จึงอยากให้แฟนเราเอาเด็กมาดูแลเองแต่เค้าขอเวลาอยู่กับลูกบ้าง จึงทำให้แฟนเราต้องไปบ้านผู้หญิงคนนั้นบ่อยๆ และมีอะไรกันอีกครั้งในวันที่แฟนเมาและผู้หญิงคนนั้นโทรให้ไปรับเด็กมาดูแล แฟนบอกกับเราว่าตั้งแต่นั้นมารู้สึกผิดกับเรื่องนี้มากเลยเอาลูกมาเลี้ยงเองโดยที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวอีก พร้อมทั้งเล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นให้กับครอบครัวฟัง ผ่านไปไม่กี่เดือนผู้หญิงคนนั้นก็ท้องอีก เมื่อคลอดก็เอามาให้ครอบครัวแฟนดูแล ไม่ได้สนใจพอเด็กเริ่มโตขึ้นมาหน่อยก็อ้างอยากเจอลูกบ้างอะไรบ้าง แต่แฟนบอกว่าตั้งแต่คืนที่เมาวันนั้น ก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรอีก เรานี่นั่งร้องไห้จนไม่รู้จะร้องยังไง ส่วนแฟนพูดไป ร้องไห้ไป กอดเราไว้แน่น บอกขอให้เรายกโทษให้ เขาผิดไปแล้ว เค้าจะบอกเราแต่กลัวเรารับไม่ได้ กลัวเราเลิกกับเค้า และบอกเราว่าไม่ต้องกลัวว่าเด็กสองคนนั้นจะมามีปัญหากับเราเพราะครอบครัวเค้าจะคอยเลี้ยงดูจะไม่ให้มายุ่งอะไรกับเรา แต่เราไม่ได้คิดว่าเด็กมีปํญหา เราไม่ได้เกลียดเด็กเพราะเด็กเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด เด็กมันไม่รู้เรื่องที่ผู้ใหญ่มันทำหรอก แต่ความรู้สึกเรามันบอกว่าเราไม่ไหว เราเสียใจ ผิดหวัง มันมีความรู้สึกมากมายที่มันอธิบายไม่ถูก ถามว่าเราเกลียดแฟนไม๊ ? เราไม่ได้เกลียดเค้า เรายังรักเค้าเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกอื่นๆมันมาแทนที่ไปหมดแล้ว เค้าขอโอกาส เราก็ให้โอกาส แต่เราไม่รู้ว่าเราจะให้โอกาสเค้าทำไม ? เค้าได้ไปแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ? มันจะทำให้อะไรดีขึ้นบ้าง ? ทุกวันนี้เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม พยายามทำตัวเหมือนเดิม แฟนเราก็พยายามทำให้เราสบายใจ พิสูจน์ตัวเองอยู่ เค้าพยายามมากจริงๆเรารู้สึกได้ แต่เรายังรู้สึกหวิวๆในใจเราอยู่ เวลาที่เจอหน้าเด็กทั้งสองคนและหน้าของแฟนเรา เรื่องนี้มันก็ย้อนมาทำให้เราเจ็บปวดเสมอวันละหลายๆครั้ง เราก็ไม่รู้ว่าเราจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ไหม ? ใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ? เรื่องนี้เราไม่ได้บอกใครแม้แต่เพื่อนที่สนิท หรือคนในครอบครัวเราเองก็ตาม เราไม่อยากให้คนอื่นมาทุกข์ใจเพราะเรื่องของเรา เราเชื่อว่าเวลามันจะช่วยเยียวยาใจของเรา ถ้ามันไม่ช่วยอะไร เราคงต้องเดินออกจากจุดๆนี้จริงๆถึงแม้ว่าเราจะรักแฟนของเรามากก็ตาม