รันทดใจเรื่องไม้ พยูง เอ่าถามนักวิทยาศาสตร์/นักรัฐศาสตร์แถวนี้ละกัน

ผมไปอิสานมาครับ อุบล ยะโส อำนาจ มุกดาหาร นครพนม
ขับรถเล่นโซนนั้นไปถึงโขงเจียม
เห็นสวนยางก่อเยอะ  แต่ผมถามภาวะเศรษฐกิจเค้าบอกกลับไม่ดี
เนื่องจากราคายางต่ำ

แต่กลับกลายเป็นว่า ชาวบ้านไม่กรีดยางแต่กลับแบกเลื่อยขึ้นเขาไปตัดไปหาไม้พยูงส่งนายทุน
ราคามารับถึงที่ ถึงป่าถึงตีนเขา ชั่งน้ำหนักใส่กันเลยโลละ 300 บาท   ท่อนนึงหนัก 40-50 โล  ก่อหมื่นกว่าบาทต่อท่อน

ผมถามท่านนักวิทยาศาสตร์หน่อยครับ
ว่าแท้จริงแล้วเค้าเอาไปทำอะไรกันแน่  ในทางวิทยาศาสตร์
( พี่ขายผมบอกว่าไม้พยูงติดไฟดีมาก แม้แต่รากไม้ในดินถ้าได้ติดไฟจากบนผิวพื้นแล้วก้อจะไหม๊ลึกลงไปในรากได้ดินจนหมดครับ )  

ตอนนี้คนแถวนั้นบอกว่า  ตอนนี้แม้แต่ขี้เลื่อยของไม้พยูงก่อขายได้โลละ 200 บาท .....แม่จ้าววววว

แทกห้อง ราช ด้วยนะครับอยากให้สมาชิกในนั้นทราบเรื่องวิถีชีวิตคนโซนนั้น

ป.ล ผมไปถึงเขื่อนปากมูลไปดู บันไดปลาโจน ผมอยากบอกว่า การไฟฟ้าใจดำมาก ๆ ไม่ยอมปล่อยน้ำให้ชาวบ้านทำการเกษตรเลย
พื้นที่โซนนั้นทั้ง ๆ ที่ไกล้เขี่อน  ต้นหญ้าใบสีเขียวไม่มีสักต้น... มันน่าผิดหวังจริง ๆ