16:00 น. วันที่ 17 มีนาคม 2558 ณ ร้านปะยาง แถวๆ ซอยรางน้ำ
รถของผมดันมีตะปูน๊อตฝังอยู่ล้อหลังซ้าย ทำให้ผมต้องมาหาร้านปะยางแถวนี้ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ
ใกล้จะห้าโมงเย็น ด้วยความที่ต้องขับรถต่ออีกเป็นระยะเวลานานพอสมควร ผมจึงต้องมองหา "อะไร" สักอย่างรองท้องก่อน
มีรถพ่วงขายไก่ทอดอยู่ฝั่งตรงข้าม อาหารมื้อจึงน่าจะเป็นไก่ทอดกับข้าวเหนียว
ไก่ทอดส่วนสะโพกขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ พร้อมข้าวเหนียวร้อนๆ ในราคา 25 บาท น่าจะทำให้ผมผ่านมื้อนี้ไปได้อย่างไม่ยากเย็น
เมื่อข้ามกลับมาฝั่งร้านปะยาง สายตาของผมก็เห็นสิ่งหนึ่ง
"ชายคนหนึ่ง" นั่งอยู่กับพื้น หลังพิงกำแพง มีเป้สีดำๆ วางอยู่ข้างหน้า
แม้ว่าเราจะอยู่กันคนละฝั่งกัน แต่ผมก็มองเห็นถึงท่าทางที่อิดโรยและเหน็ดเหนื่อยของเขาได้อย่างไม่ยาก
คำถามแรกที่เกิดขึ้นในสมองก็คือ "เขามีอะไรกินไหม?"
ไม่ทันจะมีคำตอบ คำถามอีกคำถามหนึ่งแทรกเข้ามาแทบจะทันที "แล้วเมิงไปยุ่งอะไรกับเขา?"
"เป็นเรื่องง่ายที่เราเลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเรา แต่เป็นเรื่องยากที่เรานึกอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อคนอื่น"
ไม่ต้องใช้ความกล้า ไม่ต้องคิดมาก ผมค่อยๆ เดินข้ามฝั่งไปอย่างระมัดระวัง
จนใกล้ถึงตัวเขา ผมพบ "เม้าส์ออร์แกน" สีดำวางอยู่กับพื้นข้างเป้สีดำใบนั้น
เขาเงยหน้ามองผมอย่างสงสัย ในขณะที่ผมย่อตัวลงแล้วถามเขาว่า
"มีอะไรทานไหมครับ?"
"ไม่มีครับ" น้ำเสียงเขาตอบมาเบาๆ
"ถ้าไม่รังเกียจนะครับ เอาอันนี่ไปทานนะครับ" ผมยื่นถุงไก่ทอดและข้าวเหนียวถุงนั้นให้กับเขา
เขารับถุง พร้อมกับมองหน้าผม พร้อมรอยยิ้มแบบเขินๆ แต่สายตากลับมีประกายอย่างแปลกประหลาด
"ขอบคุณครับ" เขากล่าวเบาๆ
ผมยิ้มเล็กๆ แล้วรีบหันหลังกลับไปยังฝั่งร้านปะยางตรงข้าม
ผมไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าเขา ไม่อยากให้เขารู้สึกอึดอัดหรือลำบากใจในการรับสิ่งๆ นั้น
จนรถผมปะยางเสร็จ แว่บสุดท้ายที่ผมเห็นในขณะที่ขับรถออกจากร้านก็คือ
"ชายคนนั้นกำลังนั่งเป่าเม้าส์ออร์แกนอยู่"
ผมอมยิ้มแบบไม่มีสาเหตุอีกครั้ง
25 บาทของผมในครั้งนี้ มันช่างคุ้มค่ามากที่สุดในชีวิตของผมครั้งหนึ่งเลยครับ
ปล. เหตุการณ์นี้ไม่มีการถ่ายรูป บันทึกภาพไว้ ผมแค่อยากจะเก็บเหตุการณ์นี้ไว้ในความทรงจำก็เพียงพอแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านครับ
25 บาท...คุณซื้ออะไรได้บ้าง? #เล่าเท่าที่อยาก EP1
รถของผมดันมีตะปูน๊อตฝังอยู่ล้อหลังซ้าย ทำให้ผมต้องมาหาร้านปะยางแถวนี้ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ
ใกล้จะห้าโมงเย็น ด้วยความที่ต้องขับรถต่ออีกเป็นระยะเวลานานพอสมควร ผมจึงต้องมองหา "อะไร" สักอย่างรองท้องก่อน
มีรถพ่วงขายไก่ทอดอยู่ฝั่งตรงข้าม อาหารมื้อจึงน่าจะเป็นไก่ทอดกับข้าวเหนียว
ไก่ทอดส่วนสะโพกขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ พร้อมข้าวเหนียวร้อนๆ ในราคา 25 บาท น่าจะทำให้ผมผ่านมื้อนี้ไปได้อย่างไม่ยากเย็น
เมื่อข้ามกลับมาฝั่งร้านปะยาง สายตาของผมก็เห็นสิ่งหนึ่ง
"ชายคนหนึ่ง" นั่งอยู่กับพื้น หลังพิงกำแพง มีเป้สีดำๆ วางอยู่ข้างหน้า
แม้ว่าเราจะอยู่กันคนละฝั่งกัน แต่ผมก็มองเห็นถึงท่าทางที่อิดโรยและเหน็ดเหนื่อยของเขาได้อย่างไม่ยาก
คำถามแรกที่เกิดขึ้นในสมองก็คือ "เขามีอะไรกินไหม?"
ไม่ทันจะมีคำตอบ คำถามอีกคำถามหนึ่งแทรกเข้ามาแทบจะทันที "แล้วเมิงไปยุ่งอะไรกับเขา?"
"เป็นเรื่องง่ายที่เราเลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเรา แต่เป็นเรื่องยากที่เรานึกอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อคนอื่น"
ไม่ต้องใช้ความกล้า ไม่ต้องคิดมาก ผมค่อยๆ เดินข้ามฝั่งไปอย่างระมัดระวัง
จนใกล้ถึงตัวเขา ผมพบ "เม้าส์ออร์แกน" สีดำวางอยู่กับพื้นข้างเป้สีดำใบนั้น
เขาเงยหน้ามองผมอย่างสงสัย ในขณะที่ผมย่อตัวลงแล้วถามเขาว่า
"มีอะไรทานไหมครับ?"
"ไม่มีครับ" น้ำเสียงเขาตอบมาเบาๆ
"ถ้าไม่รังเกียจนะครับ เอาอันนี่ไปทานนะครับ" ผมยื่นถุงไก่ทอดและข้าวเหนียวถุงนั้นให้กับเขา
เขารับถุง พร้อมกับมองหน้าผม พร้อมรอยยิ้มแบบเขินๆ แต่สายตากลับมีประกายอย่างแปลกประหลาด
"ขอบคุณครับ" เขากล่าวเบาๆ
ผมยิ้มเล็กๆ แล้วรีบหันหลังกลับไปยังฝั่งร้านปะยางตรงข้าม
ผมไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าเขา ไม่อยากให้เขารู้สึกอึดอัดหรือลำบากใจในการรับสิ่งๆ นั้น
จนรถผมปะยางเสร็จ แว่บสุดท้ายที่ผมเห็นในขณะที่ขับรถออกจากร้านก็คือ
"ชายคนนั้นกำลังนั่งเป่าเม้าส์ออร์แกนอยู่"
ผมอมยิ้มแบบไม่มีสาเหตุอีกครั้ง
25 บาทของผมในครั้งนี้ มันช่างคุ้มค่ามากที่สุดในชีวิตของผมครั้งหนึ่งเลยครับ
ปล. เหตุการณ์นี้ไม่มีการถ่ายรูป บันทึกภาพไว้ ผมแค่อยากจะเก็บเหตุการณ์นี้ไว้ในความทรงจำก็เพียงพอแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่อ่านครับ