ตอนนี้กำลังคุยๆกับเพื่อนในห้องคนนึงค่ะ คุยกันจนความรู้สึกมันไปไกลกว่าเพื่อนกันเเล้ว เเต่ไม่มั่นใจว่ามันใช่รักรึเปล่า??
ตลอดเวลาที่คุยกันมา มันรู้สึกพิเศษกว่าเพื่อนทั่วไป เข้าใจ เเละวางใจจะเล่าทุกเรื่องให้ฟังอย่างไม่ปกปิด ก่อนหน้านี้เขาเเอบชอบเพื่อนในห้องเเละมาขอคำปรึกษาเราบ่อยๆ จนระยะหลังบ่อยขึ้นจนเรารำคาญ ส่วนตอนนั้นเราก็กำลังมีปัญหากับเเฟน นับว่าเป็นช่วงที่ท้อสุดๆ เพราะไม่สามารถระบายความรู้สึกเเย่ๆที่เกิดขึ้นตอนนั้นให้ใครฟังได้เลย พอดีกับเพื่อนคนนี้ที่เข้ามาคอยเเชร์ความรู้สึกเเย่ๆนี้ไป รับฟัง เเนะนำ เตือนสติ จนเราคิดได้
ตั้งเเต่นั้นมา ในบทสนทนามันเริ่มมีความรู้สึกที่มันเเปลกไปจากเดิม มากกว่าเพื่อน! เเต่ก็ยังไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เลยรอดูต่อไป จนเพื่อนในห้องเริ่มเเซวว่าเขาจีบเรารึเปล่า ทำไมชอบเเกล้ง ชอบเเหย่ ชอบส่องเฟซบ่อยๆ
วันหนึ่ง เปิดใจคุยกัน เขาถามเราว่า อยู่ตรงนี้สบายใจไหม?? ส่วนเขาอยู่ตรงนี้เเล้วสบายใจที่สุด ตอนนั้นเราอาจจะชอบเขาไปเเล้วก็ได้ เเต่ก็หยุดความรู้สึกตัวเองไว้เเค่นั้นก่อน สรุปว่า สองคนพอใจจะอยู่ตรงจุดๆนี้ ตรงความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก "รู้สึกดี เเต่ยังไม่ถึงขั้นรัก" ตอนนั้นเราคิดจะถอยก็หลายครั้ง กลัวเป็นเหมือนซีรีย์ของ คลับ Friday เพลงก็ยิ่งดังกรอกหูทุกวัน "คบไม่ได้" ต่อมา เราก็คุยกันมากขึ้นๆ เเละเขาก็ถามว่าความสัมพันธ์เราจะไปไกลกว่านี้ไปไหม... เราก็ตอบไม่ได้ เพราะตอนนั้นยังไม่เชื่อว่าเขาจะลืมผู้หญิงคนที่เขาเเอบชอบได้เเล้วจริงๆ จากนั้นเราสองคนก็มีโอกาสได้ไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปออกกำลังกายด้วยกัน รอเเชททุกคืน วันหนึ่งหลังจากที่พาเราไปเลี้ยงข้าว เขากลับมาสารภาพความรู้สึกของตัวเองว่าตอนนี้ไม่อยากเป็นเเค่เพื่อนเเล้ว...ไม่รู้ว่าทำไม เเต่อยู่ด้วยเเล้วมันสบายใจ มันคิดถึง รอคุยด้วยทุกคืน เคยคิดว่าไม่หลงคารมใครง่ายๆ เเต่ได้ขนาดนี้เเล้วใจอ่อนไปเเล้วค่ะ
เเต่เเล้ว...เรื่องราวก็ดำเนินมาถึงจุดเปลี่ยน เเละทำให้เราตัดสินใจอะไรๆได้ง่ายขึ้น>> ณ ห้องเรียน ช่วงบ่าย หลังหมดชั่วโมงเรียน อ.เปิดประเด็นคำถามเกี่ยวกับ เรื่องความรักระหว่างเพื่อนในห้อง ใคร..มีเเฟนเป็นเพื่อนในห้องเดวกัน ใครเเอบชอบเพื่อนในห้องเดียวกันบ้างให้ยกมือ (มีหลายคู่มากที่เเอบชอบกันอยู่เเต่ไม่กล้ายก) อ.จึงเปลี่ยนคำถามให้ซอฟต์ลงว่า ใครกำลังลองคุยๆกันอยู่กับเพื่อนในห้อง ตอนนั้นเพื่อนในห้องกดดันเขา เเละกดดันเรามาก เพราะเพื่อนหลายคนรู้ว่าเรากำลังคุยๆกันอยู่ ปรากฏว่าเขาไม่ยก ส่วนเราก็ไม่คิดจะไม่ยกอยู่เเล้ว เเต่อยากรู้ว่าเขาจะเเมนพอที่จะยอมรับรึเปล่าว่า "เเค่คุย" กันอยู่ **ย้ำว่า เเค่คุยนะคะ สถานการณ์ตอนนั้น เราอยากเดินออกจากห้อง ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น เเละไม่อยากตอบคำถามเพื่อนว่าทำไม ทั้งสองคน ไม่ยกมือ?? ณ ตอนนั้นเราชัดเจนเเล้วว่า จบกันเเค่นี้!! ที่ผ่านมาถือว่าผ่านไป พอกลับถึงห้องเขาพยายามติดต่อเราเพื่อจะขอโทษเเละอธิบายเหตุผล ตั้งเเต่วันนั้นมาเราก็พยายามคุยกับเขาปกติที่สุด ทั้งที่ในใจไม่ปกติ #มันเสียความรู้สึกไปเเล้ว จนต่อมาก็เข้าทำนองเดิม "อยู่ตรงนี้เเล้วสบายใจที่สุด" คือ..ทำไมย้ำจังอ่ะ ก็รู้เเล้วว่าอยากอยู่เเค่ตรงนี้ไม่อยากไปไกลกว่านี้ เเต่พูดให้ความหวังทำไม เเคร์ทำไมว่าเราจะรู้สึกยังไง โทรมาร้องเพลงให้ฟังยังกะคนจีบกัน เเละอีกหลายๆอย่าง ที่ทำให้เราสับสน จนวันนี้ก็มาถามเราว่า อยู่ตรงนี้เเล้วสบายใจมั๊ย?? ส่วนเขาสบายใจที่สุด เเละกลัวว่าใจตัวเองมันจะไม่ยอมไปไกลกว่านี้..
มาถึงจุดนี้เรารู้สึกเหมือนถูกปฏิเสธซ้ำๆทั้งๆที่ยังไม่ได้เรียกร้องขอความรักจากเขาด้วยซ้ำ
**เล่ามายืดยาว เล่าไปถอนหายใจไป เหนื่อยกับความรู้สึกตัวเองมากเลยค่ะ ไม่อยากรับรู้อะไรเเล้ว อยากถอย อยากวิ่งหนี เเต่ทำไม่ได้เพราะต้องไปเจอหน้ากันทุกวัน เหตุการณ์ที่เล่าเพื่อนๆมีความเห็นยังไงบ้างค่ะ ใครเจอสถานการณ์เเบบนี้บ้าง เเละเราควรจะทำยังไงต่อไปดี ...
คุยกันเเบบไม่มีสถานะ มากกว่าเพื่อน เเต่ไม่ใช่เเฟน>>เเค่รู้สึกดี..ไม่ใช่รู้สึกรัก!!
ตลอดเวลาที่คุยกันมา มันรู้สึกพิเศษกว่าเพื่อนทั่วไป เข้าใจ เเละวางใจจะเล่าทุกเรื่องให้ฟังอย่างไม่ปกปิด ก่อนหน้านี้เขาเเอบชอบเพื่อนในห้องเเละมาขอคำปรึกษาเราบ่อยๆ จนระยะหลังบ่อยขึ้นจนเรารำคาญ ส่วนตอนนั้นเราก็กำลังมีปัญหากับเเฟน นับว่าเป็นช่วงที่ท้อสุดๆ เพราะไม่สามารถระบายความรู้สึกเเย่ๆที่เกิดขึ้นตอนนั้นให้ใครฟังได้เลย พอดีกับเพื่อนคนนี้ที่เข้ามาคอยเเชร์ความรู้สึกเเย่ๆนี้ไป รับฟัง เเนะนำ เตือนสติ จนเราคิดได้
ตั้งเเต่นั้นมา ในบทสนทนามันเริ่มมีความรู้สึกที่มันเเปลกไปจากเดิม มากกว่าเพื่อน! เเต่ก็ยังไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง เลยรอดูต่อไป จนเพื่อนในห้องเริ่มเเซวว่าเขาจีบเรารึเปล่า ทำไมชอบเเกล้ง ชอบเเหย่ ชอบส่องเฟซบ่อยๆ
วันหนึ่ง เปิดใจคุยกัน เขาถามเราว่า อยู่ตรงนี้สบายใจไหม?? ส่วนเขาอยู่ตรงนี้เเล้วสบายใจที่สุด ตอนนั้นเราอาจจะชอบเขาไปเเล้วก็ได้ เเต่ก็หยุดความรู้สึกตัวเองไว้เเค่นั้นก่อน สรุปว่า สองคนพอใจจะอยู่ตรงจุดๆนี้ ตรงความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก "รู้สึกดี เเต่ยังไม่ถึงขั้นรัก" ตอนนั้นเราคิดจะถอยก็หลายครั้ง กลัวเป็นเหมือนซีรีย์ของ คลับ Friday เพลงก็ยิ่งดังกรอกหูทุกวัน "คบไม่ได้" ต่อมา เราก็คุยกันมากขึ้นๆ เเละเขาก็ถามว่าความสัมพันธ์เราจะไปไกลกว่านี้ไปไหม... เราก็ตอบไม่ได้ เพราะตอนนั้นยังไม่เชื่อว่าเขาจะลืมผู้หญิงคนที่เขาเเอบชอบได้เเล้วจริงๆ จากนั้นเราสองคนก็มีโอกาสได้ไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปออกกำลังกายด้วยกัน รอเเชททุกคืน วันหนึ่งหลังจากที่พาเราไปเลี้ยงข้าว เขากลับมาสารภาพความรู้สึกของตัวเองว่าตอนนี้ไม่อยากเป็นเเค่เพื่อนเเล้ว...ไม่รู้ว่าทำไม เเต่อยู่ด้วยเเล้วมันสบายใจ มันคิดถึง รอคุยด้วยทุกคืน เคยคิดว่าไม่หลงคารมใครง่ายๆ เเต่ได้ขนาดนี้เเล้วใจอ่อนไปเเล้วค่ะ
เเต่เเล้ว...เรื่องราวก็ดำเนินมาถึงจุดเปลี่ยน เเละทำให้เราตัดสินใจอะไรๆได้ง่ายขึ้น>> ณ ห้องเรียน ช่วงบ่าย หลังหมดชั่วโมงเรียน อ.เปิดประเด็นคำถามเกี่ยวกับ เรื่องความรักระหว่างเพื่อนในห้อง ใคร..มีเเฟนเป็นเพื่อนในห้องเดวกัน ใครเเอบชอบเพื่อนในห้องเดียวกันบ้างให้ยกมือ (มีหลายคู่มากที่เเอบชอบกันอยู่เเต่ไม่กล้ายก) อ.จึงเปลี่ยนคำถามให้ซอฟต์ลงว่า ใครกำลังลองคุยๆกันอยู่กับเพื่อนในห้อง ตอนนั้นเพื่อนในห้องกดดันเขา เเละกดดันเรามาก เพราะเพื่อนหลายคนรู้ว่าเรากำลังคุยๆกันอยู่ ปรากฏว่าเขาไม่ยก ส่วนเราก็ไม่คิดจะไม่ยกอยู่เเล้ว เเต่อยากรู้ว่าเขาจะเเมนพอที่จะยอมรับรึเปล่าว่า "เเค่คุย" กันอยู่ **ย้ำว่า เเค่คุยนะคะ สถานการณ์ตอนนั้น เราอยากเดินออกจากห้อง ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากเห็น เเละไม่อยากตอบคำถามเพื่อนว่าทำไม ทั้งสองคน ไม่ยกมือ?? ณ ตอนนั้นเราชัดเจนเเล้วว่า จบกันเเค่นี้!! ที่ผ่านมาถือว่าผ่านไป พอกลับถึงห้องเขาพยายามติดต่อเราเพื่อจะขอโทษเเละอธิบายเหตุผล ตั้งเเต่วันนั้นมาเราก็พยายามคุยกับเขาปกติที่สุด ทั้งที่ในใจไม่ปกติ #มันเสียความรู้สึกไปเเล้ว จนต่อมาก็เข้าทำนองเดิม "อยู่ตรงนี้เเล้วสบายใจที่สุด" คือ..ทำไมย้ำจังอ่ะ ก็รู้เเล้วว่าอยากอยู่เเค่ตรงนี้ไม่อยากไปไกลกว่านี้ เเต่พูดให้ความหวังทำไม เเคร์ทำไมว่าเราจะรู้สึกยังไง โทรมาร้องเพลงให้ฟังยังกะคนจีบกัน เเละอีกหลายๆอย่าง ที่ทำให้เราสับสน จนวันนี้ก็มาถามเราว่า อยู่ตรงนี้เเล้วสบายใจมั๊ย?? ส่วนเขาสบายใจที่สุด เเละกลัวว่าใจตัวเองมันจะไม่ยอมไปไกลกว่านี้..
มาถึงจุดนี้เรารู้สึกเหมือนถูกปฏิเสธซ้ำๆทั้งๆที่ยังไม่ได้เรียกร้องขอความรักจากเขาด้วยซ้ำ
**เล่ามายืดยาว เล่าไปถอนหายใจไป เหนื่อยกับความรู้สึกตัวเองมากเลยค่ะ ไม่อยากรับรู้อะไรเเล้ว อยากถอย อยากวิ่งหนี เเต่ทำไม่ได้เพราะต้องไปเจอหน้ากันทุกวัน เหตุการณ์ที่เล่าเพื่อนๆมีความเห็นยังไงบ้างค่ะ ใครเจอสถานการณ์เเบบนี้บ้าง เเละเราควรจะทำยังไงต่อไปดี ...