คนทุกๆคน ทุกๆครอบครัวน่าจะเคยประสบปัญหาความขัดแย้งทางความคิดหรือการกระทำระหว่างคนในครอบครัวบ้าง ไม่มากก็น้อย
ไม่ว่าจะมีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ชอบไม่เหมือนกัน ความรับผิดชอบแตกต่างกัน สภาพแวดล้อมรอบด้าน
สิ่งต่างๆเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เป็นจุดเริ่มต้นของความขัดแย้งจนนำไปสู่สงครามเย็นในครอบครัว ไม่พูดคุย ไม่มองหน้ากันไปโดยปริยาย

ตัวผมเองก็เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้ เมื่อหลายปีก่อนผมได้อ่านหนังชื่อชื่อ "สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคน" เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นที่เขียนถึงความสงสัย
เขียนถึงเรื่องที่ยากจะหาคำตอบ เรื่องที่ซ่อนอยู่ลึกๆในจิตใจผู้คน ผมเองก็เช่นกัน อ่านหนังสือเล่มนี้จบแล้วก็ตั้งคำถามกับเรื่อง บาป-บุญ-คุณ-โทษ
จนกระทั่งผมต้องบาดหมางกับพ่อ เพราะพ่อทำอะไรก็คำนึงถึงเรื่องบุญเรื่องบาปและเรื่องดวง จนเกินเลย (ตามความรู้สึกของผม)
เช่น มีงูเข้าบ้านแต่พ่อไม่ให้ไปกำจัดบอกว่าบาป แต่ผมเป็นห่วงความปลอดภัยของเด็กๆในบ้าน วันหวยออกห้ามทำให้เขาหงุดหงิดเพราะหวยจะเคลื่อน
พอผมถามถึงเหตุผลพ่อก็จะอ้างถึงบูปกรรม ดวง อะไรประมาณนี้ พอผมแสดงออกว่าผมไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง พ่อจึงตวาดผม จนกระทั่งเราไม่พูดกันในสุด

เวลาผ่านไปหลายปี และผมก็ทำงานนอกบ้าน ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน ไม่มีประเด็นให้ต้องขัดแย้งกัน เรื่องราวเก่าๆมันก็ลางเลือนไปเองตามกาลเวลา
และผมกับพ่อก็ได้พูดคุยกันได้ แม้จะไม่มีคำพูดมากมาย แต่ก็ยังดีกว่าไม่พูดกันเลย
ตอนนี้ผมสนิทกับแม่มากที่สุด แต่แม่ก็คล้ายๆพ่อ เพราะงมงายกับทุกความเชื่อ ไปไหว้พระตามที่หมอดูบอก เพราะหวังจะมีโชคลาภ
ไปแก้ปีชงตามที่เค้าพูดตามๆกันมา แต่ผมพยายามจะไม่เข้าไปขวาง ไปโรยดอกดาวเรืองอยู่ปีนึง ผมบ่นไปอย่างมาก เพราะแม่ไม่เข้าใจ
(ปีต่อมาไม่ไปโรยแล้ว เพราะข่าวออกครึกโครม ผมก็สบายอย่างมากเลย)

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมจะพยายามยืนอยู่บนเส้นด้ายแห่งความขัดแย้งที่บางที่สุด ไม่อยากให้เกิดช่วงเววลาสงครามเย็นในครอบครัว
เพราะมันมีแต่จะสร้างความหดหู่ แตกร้าว ในห้วงความทรงจำสั้นๆหนึ่งอายุไขของมนุษย์

คุณล่ะ เคยไม่พูดกับคนในครอบบ้างหรือเปล่า และมันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานสักแค่ไหน ?