เชือแล้วคับว่าความรักทำให้คนตาบอด และยอมไม่เห็นคุณค่าตัวเองเพื่อคนที่รัก

ผมมีประสบการณืจะมาเล่าให้ฟังเป็นกระทู้แรกที่ลองเขียนมาเล่าประสบการณืของตัวเองที่พบเจอมา
เรื่องมันมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันมา2ปีกว่าและจีบอีก1ปีเป็นสามครั้งแรกที่ผมไปจีบเธอ เธอก็บอกว่ายังไม่มีแฟนผมก็เลยขอเบอร์หรือลายติดต่อกันจนคุยไปเลื่อยๆจนสนิทสนมกันมากขึ้นก็ไปเที่ยวไปนั้งเล่นที่ห้องเป็นประจำแต่พอได้สักพักผมสังเกตุว่าเธอแปลกไปเธอมีคนมีจบเธอเพิ่งมากอีกคนและก็เริ่มสนิทกันเร็วมากมาห้องแฟนผมบ่อยมากแต่ผมก็ยังไม่ว่าอะไรเพราะเราก็ยังจบไม่ติดเพราะเค้าก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกผมก็ปล่อยไปสักพักหนึ่งแล้วมีอยู่วันหนึ่งผมกับเพือนไปกินเหล้ากันแล้วเหมือนมีเซ้นบอกอะไรสักอย่างผมตระหงิดใจอยู่นานจนถึงเวลาประมาณตี4ไปเลยชวนเพือนไปดูว่าเธออยู่ห้องหรือป่าวปรากฎว่าเธอไม่อยู่ห้องแล้ไปกับอีกคนจนผมเดือดมากและพอเธอกลับมาผมเลยถามผู้ชายคนนั้นว่าจะเอายังไงมีอะไรกันหรือยังและผมเหลือบไปเห็นถุงยางวางอยู่บนเตียงแต่เธอตอบมาว่าไม่มีอะไรกัน ผมเลยเรียกผู้ชายมาถามและมันดันตอบผมกวนตีนเลยทนไม่ไหวต้อยมันจนเหลือออก และเพือนก็มาห้ามออกไปผมเลยตัดสินใจเลิกที่จะติดต่อกับเธออีกเลย  แตพอสักอาทิตย์ผมลืมของไว้ที่ห้องเธอจำเป็นต้องใชมากผมเลยติดต่อเพื่อที่จะเข้าไปเอาของ และพอเข้าไปคุณเชื่อไหมว่าลูกผู้ชายเกือบทุกคนถ้าเห็นน้ำต่ผู้หญิงก็ต้องใจอ่อนผมเห็นเธอร้องไห้ผมเลยวิ่งเข้าไปกอดเธอแล้วบอกกับเธอว่าผมให้อภัยหมดแล้วจะกลับมาคบกันเป็นแฟนกันก็ได้เพราะผมรักเธอมากและผมก็ยอมเธอแต่ต้องใจแข็งหน่อย จนคุยไปสักพักเธอตื้อผมทุกวันโทรหาทุกวันจนผมรู้สึกไม่อยากมีใครใหม่ไม่อยากนอกใจเธอไม่อยากทำให้เธอเสียใจอีกผมเลยตัดสินใจเลิกคุยกับผู้หญิงทุกคนเพื่อมารักเธอแค่คนเดี่ยว และเราก็รักกันอย่างมีความสุขมาอยู่หอด้วยกัน นี้คือเหตุการณืแรก  เราก็คบกันมาจะปีกว่าล่ะ เป็นช่วงปิดเทอม พอดีเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านก็โทรหากันปกติ แต่เวลาคุยกันเหมือนเธอไม่ค่อยคิดถึงเราสักเท่าไร พอจะเปิดเทอมก็กลับมาเจอกันไปดูหนังแต่ผมสังเกตุอาการเธอเอาแต่อยู่หน้าโทรสับและคุยไปยิ้มไปมีความสุขมากกว่าอยู่กับผมอีก ผมเลยเหลือบแอบไปดูเธอทำอะไรเธอคุยกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้คับและเป็นฝรั้งผมสืบไปสืบมาเป็นครูสอนภาษาที่โรงเรียนแห่งหนึ่งผู้ชายคนนั้นเป็นฝรั้งอายุประมาณ 25 เพราะหมดอารมณืเลยคับไม่อยากดูหนังและอยากกลับบ้านผมก็ไปนั้งร้องไห้ในรถและเธอก็ปลอมผมแปปนึ่งสักพักเธอก็ไปคุยกับผู้ชายคนนั้นอีกทั้งๆที่ผมยังร้องไห้และตอนนั้นเราก็เริ่มทะเลาะกันและห่างกันมากขึ้นผู้ชายคนนั้นกับแฟนผมก็เริ่มคุยกันมาขึ้นทั้งเฟสทามโทรหากันไปไหนด้วยกันจนผมคล้ายจะเป็นคนบ้าเริ่มระแวงคิดมากอยู่ตลอดเวลา แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองทำไหมถึงยอมเธอให้อภัยเธอตลอดไม่ว่าเธอจะทำกลับเราแค่ไหนและก็มีอยู่ช่วงหนึ่งคับที่เราห่างกันสักพักไปถามใจตัวเองว่าเรายังรักกันอยู่ผมทนอยู่คนเดี่ยวไม่ได้เลยต้องไปง้อเธอให้กลับม่คืนดีกันแต่ตอนนั้นผมคิดตลอดเวลาระแวงเธอตลอดเลยทำให้เราทะเลาะกันทุกวัยมากขึ้นจนถึงช่วงเวลาหนึ่งผมก็ขอร้องไห้เธอลบคนนั้นออกไปจากชีวิตเราได้ไหมเธอก็ลบและไม่คุยอีกแต่ผ่านไปได้สักพักเธอก็กลับบ้านช่วงเทศกานสงการผมก็กลับบ้านผมและผมโรคจิติย่างชอบเค้าเป็นดูความเจ็บปวดทรมานตัวเองผมเห็นในเฟสเธอไปกับผู้ชายแถวบ้านไปนอนด้วยกันสองต่อสองเพิ่งนี้มืดแปดด้านเลยโทรไปหาเธอเป็นร้อยสาย เธอไม่รับแต่สักสามสี่สันเธอโทรมาบอกไปเที่ยวกับเพือนหลายคนไม่อยากรับโทรสับไม่อยากทะเลยผมเลยขอเปิดดูโทรสับเห็นรูปคู่ที่ถ่ายกับผู้ชายคนนั้นเต็มมือถือไปหมดและเธอลบทั้งเฟสผมรูปผม ผมก็นั้งร้องไห้แบบยาวๆบอกกับเธอพอเถอะขอร้องอย่าทำร้ายกันอีกเลยและเธอก็ทำแบบเดิมผมนั้งร้องไห้อ้อนวอนเธอแต่เธอออกไปคุยโทรสับกับผู้ชายคนนั้นแต่ผมก็เหมือนเดิมยอมเธอรักเธอมากและผมก็เลยบอกจะรอนะยังรักและอยากกลับไปคบกันอีกครั้งนะผมก็เฝ้ารอเราก็คุยกันปกติแต่น้อยลงมาแต่กับผู้ชายอีกคนเธอให้ความสำคัญกับคนใหม่มากกว่าและไม่เคยแคร์ความรู้สึกผมสักนิดเลยแต่ปากบอกว่าจะกลับมาและจะทำเพื่อผมจนผมทนมา9เดือนเต็มมานั้งคิดทบทวนกับตัวเองว่าที่ผ่านมาเรายอมผู้หญิงคนนี้มาตลอดเลยไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเองเลยหรอแล้วพ่อแม่ที่รักเราล่ะเค้าเห็นเราเป็นแบบนี้เค้าไม้สียใจยิ่งกว่าหรอ ผมก็เลยคิดทบทวนมาสักพักและครับจนเพือน พ่อ แม่ พี่น้อง เตือนกับผมว่ามันนานมาแล้วนะเพือนหายจากอาการเศร้าได้แล้วพวกกุอยากได้คนเดิมกับมาไม่อยากได้เพือนคนที่เศร้าตลอดทำร้ายตัวเองหายไปไม่บอกกันเลยพวกกุเป็นห่วง  เชื่อไหมครับผมทำร้ายตัวเองข้าวก็กินไม่ได้คิดตลอดเวลาจนเส้นผมยึดตึ้งชาไปทั้งตัวจนแม่ต้องพาไปโรงบาลหมอบอกว่าเป็นโรคทรึมเศร้าเครียดหมดเลยให้ยามากินและรอดูอาการจนมีอยู่ช่วงหนึ่งผมขับรถไปเรียนทำงานช่วยแม่ไม่ไหวเพราะมันเกร็งและชาไปทั้งตัวเกิดภาพหลอน ตอนนอนก็พูดว่าออกไปผมกลัวคุณแล้วตลอดเวลาจนผมเริ่มหายดีผมก็เลยบอกกลับเธอว่าเราเลิกกันทำนะอย่ามาทำร้ายกันอีกเลย อยากคุยอยากไปอยากทำอะไรกับเค้าก็ไปผมไม่ว่าให้อภัยหมดแล้วแล้วแยกทางและจบกันตรงนี้ดีกว่า เธอก็บอกว่าไม่เธอจะไม่ทำอีกแล้วและพยามจะทำให้ได้ผมเลยใจอ่อนยอมเธอรอเธอแต่จนถึงปัจจุบันนี้เธอก็ยังทำแบบเดิมจนผมเริ่มอยากจะรักตัวเองและเพิ่งจะเห็นคุณค่าตัวเอง มากกาว่านี้ ผมอยากถามพี่น้องชาว pantip ผมควรทำยังไงดีคับ ควรจะลบและบล๊อคหรือเดินออกมาจากชีวิตเธิเลยและหายไปเลยครับผมสับสน ทั้งความรู้สึกไม่เหลือแล้วเสียใจนอนร้องไห้ทุกวัน อยากได้คำแนะนำครับผมไม่อยากเจอแบบนี้อีกแล้วเพราะผมไม่เคยหยุดคิดได้เลยว่าเธอจะคุยกับใครอีกจะไปไหนกับใครอีก นี้และคับความรักทำให้ตาบอดยอมโง่เป็นความโดนหลอกมาตลอดเวลา ช่วยแนะนำผมหน่อยคับ หากผมเขียนถูกเขียนผิดหรือเขียนงงก็ขออภัยมาในที่นี้ด้วยนะคับ