บอกก่อนนะครับ ผมเป็นครูโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง แล้วเกิดกรณี หนึ่งขึ้นมาแล้วทำให้ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า ผมผิดหรือ ???
ปีการศึกษาที่ผ่านมาหลายคนคงได้รับรู้ว่ามีคำสั่งด่วนให้มีการเปิดการเรียนการสอนวิชาหน้าที่พลเมืองเพิ่มขึ้นมา
แม้จะมีหนังสือเวียนตอนหลังว่าไม่ต้องเปิดก็ได้ก็ตาม โรงเรียนผมก็เปิดสอน ตามนั้น ผมก็เป็นครูคนหนึ่งที่ได้สอนวิชานี้ ในระดับชั้น ม.6
ดดยภาคเรียนที่ผ่านมาก็ต้องยอมรับว่าโรงเรียนผมโดยปัจจัยหลายหย่างที่ทำให้เด็กที่เรียนวันศุกร์ไม่ค่อยได้เรียน ซึ่งรวมถึงเด็กที่เรียนหน้าที่พลเมืองกลุ่มวันศุกร์ด้วย ด้วยเนื้อหาวิชานี้ไม่ใช่ลักษณะวิชาการ เราดูจากพฤติกรรม แนวความคิด หลายๆอย่างแล้วตัดออกมาเป็นเกรด
เด็กส่วนใหญ๋ที่ผมสอน ม.6 พวกเขามีความคิดแล้วพฤติกรรมที่ดี จึงได้ เกรด 4 โดยที่ผมไม่ได้หวงเลย แค่เขาเข้าเรียน ส่งงานครบ
ไม่มาโรงเรียนสาย ไม่มีปัญหาต้องเข้าห้องปกครอง ก็เป็นไปตามที่ผมหวัง แต่แน่นอนครับ คนเราทุกคนก็ใช่ว่าจะเหมือนกัน
ก็ต้องี่เด็กที่มีพฤติกรรมแย่บ้างแม้จะอยู่ ม.6 แล้ว บอกให้เลยครับไม่ถึง 10 คน แต่ละคนก็ค่อยๆทะยอยแก้ เรื่อยๆโดยก่อนผมตัดเกรด
ก็แน่นอนครับมาก็ให้งานทำให้ทำความสะอาด ทำนู่ทำนี้ ตามประสาเด็กจะจบ ผมก็ให้ง่ายๆ แต่มีเด็กคนหนึ่งครับ ไม่มาหา
โทรไปตามก็ไม่ติด โทรหาผู้ปกครองก็ไม่ติด ให้เพื่อนไม่ตามก็ไม่มา เด็กคนนี้ไม่ได้ติดแค่วิชาผมแต่ติดเกือบทุกวิชา
ผมรอแล้วจนนาทีสุดท้าย ผมตัดเกรดส่ง พอจะส่งหน้าหมวด บอกว่าไม่ได้วิชานี้ห้ามติด 0 ยังไงก็ต้องให้ผ่าน
ผมก็บอกไป คนอื่นผมก็ให้ผ่านหมด แต่คนนี้ไม่ไหวจริงๆ ไม่มีงาน ไม่ทำอะไรเลย มาสาย ไม่ค่อยเข้าห้องเรียน ครูที่ปรึกษาโทรตามก็ไม่มา
แถมแม่กับพ่อก็ติดต่อไม่ได้ ผมให้ไปตามก็ไม่มา แค่ให้ผมเห็นหน้าซักครั้งผมก็ให้เกรด 0 ผมให้เขาเข้าสอบปลายภาค ไม่ให้ มส. เผื่อจะมีคะแนน
แต่ก็ทำคะแนนไม่ได้ ไปบอกในห้องสอบว่าสอบเสร็จไปหาครู เขาก็ไม่มา หัวหน้าหมวดยังไงก็ไม่ยอม ผมก็เลยบอกไปว่าก็ได้ครับ ผมให้ ผ่านไปเลย
ผมไม่มีปัญญาตามหรอก ผมมีคะแนนเด็กคนอื่นที่ต้องทำอีกเยอะ แล้วก็มีเด็กที่เรียนวิชาอื่นกับ เขามารอแก้มาหาผม ถ้าผมไปตามแล้วเด็กที่มาหาผมไม่เจอผมเขาไม่น่าสงสารกว่าเหรครับ อย่างน้อยเด็กที่มาหาผมเขาก็คิดได้ ทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าครูต้องไปตามงานที่เด็กเข้าไปหาเด็ก
ทั้งๆที่อดีตเด็กต้องมาหาครู ผมยอมรับตรงๆมาผมโกรธมาก แล้วก็ร็สึดผิดมาก ผมเลยตัดบทไปว่า ครับผมให้ผ่านก็ได้ แล้วก็พูดเหน็บไปว่า
ที่หลังไม่ต้องให้เด็กเรียนก็ได้ครับ ให้ผ่านไปเลย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมครูถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมผมรู้สึกผิด แบบไหนผิดกว่ากันระหว่าง
1. ถ้าไม่ให้ผ่าน เพราะเด็กไม่ส่งงาน ถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ผมบอกตรงๆผมรูสึกผิดครับ เชื่อผมไหม ผมไม่เคยอยากให้ 0 ใครเลย เป็นไปได้อยากให้ผ่านทุกคนเลย แต่การที่เด็กไม่ส่งงาน ไม่ให้ผ่าน ผมเชื่อว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ช่วยสร้างจิตสำนึกให้เด็ก ทำให้เขาคิดได้ทำห้เขารับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ ถามว่าถ้าผมทำแบบนี้ผมผิดไหม
2.ผมให้ผ่านเด็กผ่านไปโดยที่ไม่ต้องทำอะไร อนาคตอาจทำให้เด็กพูดกันต่อๆไปว่าไม่ต้องเรียนไม่ต้องทำก็ได้ยังไงก็ผ่าน แบบนี้ ผิดกว่าไหม เด็กอาจดีใจที่ผ่าน แต่ผมเชื่อความผิดมันติดอยู่ในใจครู ทำแบบนี้เมื่อไหร่เขาจะโต ทำแบบนี้ผิดไหม
ผมสับสน ผมตั้งคำถามกับตัวเอง ทำไมผมให้เด็กผ่านแต่ผมกลับรู้สึกผิดครับ
ครูแบบไหนผิดกว่ากัน
ปีการศึกษาที่ผ่านมาหลายคนคงได้รับรู้ว่ามีคำสั่งด่วนให้มีการเปิดการเรียนการสอนวิชาหน้าที่พลเมืองเพิ่มขึ้นมา
แม้จะมีหนังสือเวียนตอนหลังว่าไม่ต้องเปิดก็ได้ก็ตาม โรงเรียนผมก็เปิดสอน ตามนั้น ผมก็เป็นครูคนหนึ่งที่ได้สอนวิชานี้ ในระดับชั้น ม.6
ดดยภาคเรียนที่ผ่านมาก็ต้องยอมรับว่าโรงเรียนผมโดยปัจจัยหลายหย่างที่ทำให้เด็กที่เรียนวันศุกร์ไม่ค่อยได้เรียน ซึ่งรวมถึงเด็กที่เรียนหน้าที่พลเมืองกลุ่มวันศุกร์ด้วย ด้วยเนื้อหาวิชานี้ไม่ใช่ลักษณะวิชาการ เราดูจากพฤติกรรม แนวความคิด หลายๆอย่างแล้วตัดออกมาเป็นเกรด
เด็กส่วนใหญ๋ที่ผมสอน ม.6 พวกเขามีความคิดแล้วพฤติกรรมที่ดี จึงได้ เกรด 4 โดยที่ผมไม่ได้หวงเลย แค่เขาเข้าเรียน ส่งงานครบ
ไม่มาโรงเรียนสาย ไม่มีปัญหาต้องเข้าห้องปกครอง ก็เป็นไปตามที่ผมหวัง แต่แน่นอนครับ คนเราทุกคนก็ใช่ว่าจะเหมือนกัน
ก็ต้องี่เด็กที่มีพฤติกรรมแย่บ้างแม้จะอยู่ ม.6 แล้ว บอกให้เลยครับไม่ถึง 10 คน แต่ละคนก็ค่อยๆทะยอยแก้ เรื่อยๆโดยก่อนผมตัดเกรด
ก็แน่นอนครับมาก็ให้งานทำให้ทำความสะอาด ทำนู่ทำนี้ ตามประสาเด็กจะจบ ผมก็ให้ง่ายๆ แต่มีเด็กคนหนึ่งครับ ไม่มาหา
โทรไปตามก็ไม่ติด โทรหาผู้ปกครองก็ไม่ติด ให้เพื่อนไม่ตามก็ไม่มา เด็กคนนี้ไม่ได้ติดแค่วิชาผมแต่ติดเกือบทุกวิชา
ผมรอแล้วจนนาทีสุดท้าย ผมตัดเกรดส่ง พอจะส่งหน้าหมวด บอกว่าไม่ได้วิชานี้ห้ามติด 0 ยังไงก็ต้องให้ผ่าน
ผมก็บอกไป คนอื่นผมก็ให้ผ่านหมด แต่คนนี้ไม่ไหวจริงๆ ไม่มีงาน ไม่ทำอะไรเลย มาสาย ไม่ค่อยเข้าห้องเรียน ครูที่ปรึกษาโทรตามก็ไม่มา
แถมแม่กับพ่อก็ติดต่อไม่ได้ ผมให้ไปตามก็ไม่มา แค่ให้ผมเห็นหน้าซักครั้งผมก็ให้เกรด 0 ผมให้เขาเข้าสอบปลายภาค ไม่ให้ มส. เผื่อจะมีคะแนน
แต่ก็ทำคะแนนไม่ได้ ไปบอกในห้องสอบว่าสอบเสร็จไปหาครู เขาก็ไม่มา หัวหน้าหมวดยังไงก็ไม่ยอม ผมก็เลยบอกไปว่าก็ได้ครับ ผมให้ ผ่านไปเลย
ผมไม่มีปัญญาตามหรอก ผมมีคะแนนเด็กคนอื่นที่ต้องทำอีกเยอะ แล้วก็มีเด็กที่เรียนวิชาอื่นกับ เขามารอแก้มาหาผม ถ้าผมไปตามแล้วเด็กที่มาหาผมไม่เจอผมเขาไม่น่าสงสารกว่าเหรครับ อย่างน้อยเด็กที่มาหาผมเขาก็คิดได้ ทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าครูต้องไปตามงานที่เด็กเข้าไปหาเด็ก
ทั้งๆที่อดีตเด็กต้องมาหาครู ผมยอมรับตรงๆมาผมโกรธมาก แล้วก็ร็สึดผิดมาก ผมเลยตัดบทไปว่า ครับผมให้ผ่านก็ได้ แล้วก็พูดเหน็บไปว่า
ที่หลังไม่ต้องให้เด็กเรียนก็ได้ครับ ให้ผ่านไปเลย ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมครูถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมผมรู้สึกผิด แบบไหนผิดกว่ากันระหว่าง
1. ถ้าไม่ให้ผ่าน เพราะเด็กไม่ส่งงาน ถามว่าผมรู้สึกผิดไหม ผมบอกตรงๆผมรูสึกผิดครับ เชื่อผมไหม ผมไม่เคยอยากให้ 0 ใครเลย เป็นไปได้อยากให้ผ่านทุกคนเลย แต่การที่เด็กไม่ส่งงาน ไม่ให้ผ่าน ผมเชื่อว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ช่วยสร้างจิตสำนึกให้เด็ก ทำให้เขาคิดได้ทำห้เขารับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ ถามว่าถ้าผมทำแบบนี้ผมผิดไหม
2.ผมให้ผ่านเด็กผ่านไปโดยที่ไม่ต้องทำอะไร อนาคตอาจทำให้เด็กพูดกันต่อๆไปว่าไม่ต้องเรียนไม่ต้องทำก็ได้ยังไงก็ผ่าน แบบนี้ ผิดกว่าไหม เด็กอาจดีใจที่ผ่าน แต่ผมเชื่อความผิดมันติดอยู่ในใจครู ทำแบบนี้เมื่อไหร่เขาจะโต ทำแบบนี้ผิดไหม
ผมสับสน ผมตั้งคำถามกับตัวเอง ทำไมผมให้เด็กผ่านแต่ผมกลับรู้สึกผิดครับ