http://www.thairath.co.th/ent/novel/nangchada/ch1
ค่ำคืนนี้...ที่ศาลาสวดศพวัดชานเมืองแห่งหนึ่ง ...เสียงพระสวดและบรรยากาศในวัดวังเวง...ซ้ำที่หลังคาศาลายังมีอีกาเกาะอยู่เป็นร้อยๆตัว แขกมาในงานไม่มากนัก ทำให้ยิ่งวิเวก...วังเวง...
ในบรรดาแขกนั้น มีหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งนั่งเรียงกันอยู่ มีหงส์หยก ปริมลดา เตชิน ชมพู เอกราช ประวิทย์ และตุลเทพ ปริมลดานั่งติดกับเตชิน แม้เสียงพระสวดทุ้มต่ำจะดังกังวาน แต่ปริมลดาผู้เปรี้ยว รวย สวย เอ็กซ์ กลับทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเสียงพระสวด เธอใช้ปลายรองเท้าส้นสูงราคาแพงไล้ไปตามขาเตชินอย่างยั่วยวน เมื่อเตชินหันมองอย่างไม่พอใจและขยับหนี เธอกลับได้ใจ ยิ่งรุก เอื้อมมือจะลูบหน้าขาเขา
แต่ต้องชะงัก เมื่อเสียงพระสวดจบลง และพระทยอยเดินออกจากศาลา เตชินได้จังหวะลุกยืนไหว้พระ หันบอกปริมลดา
“พี่ไปรอที่รถนะครับ”
เตชินเดินออกไป ปริมลดาจะเดินตาม แต่อยู่ๆ ก็มีอีกาตัวหนึ่งบินผ่านปริมลดาจนลมปีกกระพือปะทะใบหน้าวืด...แล้วกาตัวนั้นก็บินไปเกาะที่ฝาโลงร้อง... กา...กา...ก้า...เสียงก้องศาลา!
หงส์หยกขนลุกซู่ เธอชวนประวิทย์ “ฉันว่าเรารีบกลับเถอะ ที่นี่มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้” ประวิทย์ชวนไปลาศพก่อน ขณะเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยกันพากันลุกขึ้น ไฟในศาลาทุกดวงก็ติดๆ ดับๆ อีกาบนหลังคาศาลาบินแตกฮือ! รวมทั้งตัวที่เกาะอยู่บนฝาโลงก็บินหนีไปด้วย
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ก็แค่ไฟตก” เอกราชบอกเพื่อนๆ แต่พอสิ้นเสียงเขา ไฟในศาลาก็ดับพรึ่บ พร้อมกันนั้นเสียงเพลงไทยเดิมก็ดังไปทั่วศาลา...
เสียงกำไลเท้าและเสียงซอยเท้าดังไปรอบห้อง หนุ่มสาว
กลุ่มนั้นพากันหันมองหาที่มาของเสียง ไม่เห็นอะไร แต่เสียงซอยเท้าก็ใกล้เข้ามาทุกทีจนเหมือนวนมาอยู่รอบตัวแล้วหยุดที่ข้างหลังทุกคน พลันทุกคนก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง เอกราชหันมอง พลันไฟก็สว่างขึ้น แต่ข้างหลังเขาไม่มีอะไรเลย!
“ดะ...ดะ...ดูนั่น!!” ชมพูปากคอสั่นชี้ไปที่หน้าโลง เพื่อนๆ มองไป เห็น ริลณีในชุดนางรำ สวมชฎาเต็มยศ กำลังซอยเท้าร่ายรำอย่างอ่อนช้อยงดงามมาก ทุกคนมองช็อก!
“เป็นไปไม่ได้!!” ตุลเทพพึมพำอึ้ง
ริลณีหยุดรำ มองเขม็งไปที่หนุ่มสาวทั้ง 6 ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น หนุ่มสาวทั้งหกตกใจพากันวิ่งไปทางประตู แต่ประตูศาลาก็ปิดปัง!
แล้วริลณีก็มาปรากฏตรงหน้าทุกคน จ้องทุกคน ยิ้มช้าๆ ปากฉีกไปถึงหู เลือดแดงสดทะลักล้นออกมา ริลณีค่อยๆ ยกมือชี้ไปที่ทั้งหกที่ยังช็อกอยู่ พูดช้าๆด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น
“หนี ยังไง ก็ ไม่ พ้นหรอก!! กู จะตาม เอาคืน พวก ทุก คน!!!!”
สิ้นเสียงริลณี ไฟในศาลาก็ดับพรึ่บ ฟ้าผ่าเปรี้ยง! แสงจากฟ้าทำให้ทุกคนเห็นว่าริลณีหายไปจากหน้าโลงศพ แต่มายืนเผชิญหน้าทุกคน หน้าเธอกลายเป็นหน้าผี! ทุกคนร้องกรี๊ดลั่นศาลา!!
ooooooo
"นางชฎา" [ใหม่ - กันต์ ] อุ่นเครื่องความน่ากลัวกับการเปิดฉากตอนแรกจากนิยายไทยรัฐ
http://www.thairath.co.th/ent/novel/nangchada/ch1
ค่ำคืนนี้...ที่ศาลาสวดศพวัดชานเมืองแห่งหนึ่ง ...เสียงพระสวดและบรรยากาศในวัดวังเวง...ซ้ำที่หลังคาศาลายังมีอีกาเกาะอยู่เป็นร้อยๆตัว แขกมาในงานไม่มากนัก ทำให้ยิ่งวิเวก...วังเวง...
ในบรรดาแขกนั้น มีหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งนั่งเรียงกันอยู่ มีหงส์หยก ปริมลดา เตชิน ชมพู เอกราช ประวิทย์ และตุลเทพ ปริมลดานั่งติดกับเตชิน แม้เสียงพระสวดทุ้มต่ำจะดังกังวาน แต่ปริมลดาผู้เปรี้ยว รวย สวย เอ็กซ์ กลับทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับเสียงพระสวด เธอใช้ปลายรองเท้าส้นสูงราคาแพงไล้ไปตามขาเตชินอย่างยั่วยวน เมื่อเตชินหันมองอย่างไม่พอใจและขยับหนี เธอกลับได้ใจ ยิ่งรุก เอื้อมมือจะลูบหน้าขาเขา
แต่ต้องชะงัก เมื่อเสียงพระสวดจบลง และพระทยอยเดินออกจากศาลา เตชินได้จังหวะลุกยืนไหว้พระ หันบอกปริมลดา
“พี่ไปรอที่รถนะครับ”
เตชินเดินออกไป ปริมลดาจะเดินตาม แต่อยู่ๆ ก็มีอีกาตัวหนึ่งบินผ่านปริมลดาจนลมปีกกระพือปะทะใบหน้าวืด...แล้วกาตัวนั้นก็บินไปเกาะที่ฝาโลงร้อง... กา...กา...ก้า...เสียงก้องศาลา!
หงส์หยกขนลุกซู่ เธอชวนประวิทย์ “ฉันว่าเรารีบกลับเถอะ ที่นี่มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้” ประวิทย์ชวนไปลาศพก่อน ขณะเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยกันพากันลุกขึ้น ไฟในศาลาทุกดวงก็ติดๆ ดับๆ อีกาบนหลังคาศาลาบินแตกฮือ! รวมทั้งตัวที่เกาะอยู่บนฝาโลงก็บินหนีไปด้วย
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ก็แค่ไฟตก” เอกราชบอกเพื่อนๆ แต่พอสิ้นเสียงเขา ไฟในศาลาก็ดับพรึ่บ พร้อมกันนั้นเสียงเพลงไทยเดิมก็ดังไปทั่วศาลา...
เสียงกำไลเท้าและเสียงซอยเท้าดังไปรอบห้อง หนุ่มสาว
กลุ่มนั้นพากันหันมองหาที่มาของเสียง ไม่เห็นอะไร แต่เสียงซอยเท้าก็ใกล้เข้ามาทุกทีจนเหมือนวนมาอยู่รอบตัวแล้วหยุดที่ข้างหลังทุกคน พลันทุกคนก็รู้สึกเย็นวาบที่หลัง เอกราชหันมอง พลันไฟก็สว่างขึ้น แต่ข้างหลังเขาไม่มีอะไรเลย!
“ดะ...ดะ...ดูนั่น!!” ชมพูปากคอสั่นชี้ไปที่หน้าโลง เพื่อนๆ มองไป เห็น ริลณีในชุดนางรำ สวมชฎาเต็มยศ กำลังซอยเท้าร่ายรำอย่างอ่อนช้อยงดงามมาก ทุกคนมองช็อก!
“เป็นไปไม่ได้!!” ตุลเทพพึมพำอึ้ง
ริลณีหยุดรำ มองเขม็งไปที่หนุ่มสาวทั้ง 6 ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น หนุ่มสาวทั้งหกตกใจพากันวิ่งไปทางประตู แต่ประตูศาลาก็ปิดปัง!
แล้วริลณีก็มาปรากฏตรงหน้าทุกคน จ้องทุกคน ยิ้มช้าๆ ปากฉีกไปถึงหู เลือดแดงสดทะลักล้นออกมา ริลณีค่อยๆ ยกมือชี้ไปที่ทั้งหกที่ยังช็อกอยู่ พูดช้าๆด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้น
“หนี ยังไง ก็ ไม่ พ้นหรอก!! กู จะตาม เอาคืน พวก ทุก คน!!!!”
สิ้นเสียงริลณี ไฟในศาลาก็ดับพรึ่บ ฟ้าผ่าเปรี้ยง! แสงจากฟ้าทำให้ทุกคนเห็นว่าริลณีหายไปจากหน้าโลงศพ แต่มายืนเผชิญหน้าทุกคน หน้าเธอกลายเป็นหน้าผี! ทุกคนร้องกรี๊ดลั่นศาลา!!
ooooooo