ผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งไม่เคยเห็นตัวจริงเลย (เห็นแต่รูป) ผมคุยกับเธอมาเกือบ3เดือน และผมตั้งใจว่าจะไปหาเธอสักครั้งเพราะอยากเห็นตัวจริงของเธอ
บ้านผมกับบ้านเธออยู่ไกลกันมากเรียกได้ว่าอยู่คนละภาคกันเลย บ้านผมอยู่ภาคกลางและบ้านเธออยู่ภาคเหนือระยะทางก็ 500 กว่ากิโล ผมได้บอกกับเธอว่าจะไปวันนี่ๆๆนะ แต่เธอบอกกับผมว่าไม่แน่อาจจะไม่ว่างนะเพราะต้องไปทำงานกับเพื่อน(ทำวิจัยนู้นนั้นนู้นนี้) ผมก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะว่าคงต้องได้เจอกันแน่ๆ เรามากไกลซะขนาดนี้ อย่างน้อยก็คงได้พูดคุยกัน กินข้าวกัน 1 มื้อก็ยังดี พอถึงวันที่ผมต้องไปหาเธอ ผมนั่งรถไฟไปครับ มันประหยัดค่าใช้จ่ายและไปสบายๆไม่รีบ (ไปคนเดียวครับ) ไป3วัน2คืน กะว่าจะพาเธอไปเที่ยวด้วยละ นั่งรถไป ตอนเย็นถึงนู้นก็ตี4 ผมก็จองที่พักไว้แล้ว ผมก็โทรหาเธอว่าถึงแล้วนะ เธอบอกว่าวันนี้มีเรียนคงไม่ว่างเจอ ผมก็ไม่คิดอะไรบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เที่ยวคนเดียวก็ได้คงจะได้กินข้าวด้วยกันสักมื้อคงดี ผมก็รอเธอว่างที่จะมาหาผม 1วันผ่านไปก็ยังไม่เจอ เช้ามาเธอบอกกับผมว่าวันนี้ไปทำงานกับเพื่อนนะ ไม่ว่าง ผมก็ขอร้องว่าขอได้เจอกันได้มั้ย เธอบอกว่าไม่แน่อาจจะไม่เจอเพราะไม่ว่างจริงๆต้องทำงานวิจัยกับเพื่อน ผมเริ่มคิดว่าคงไม่ได้เจอกันแล้วละ คิดในใจว่าขอแค่5นาทีก็ยังดี แค่เห็นหน้าก็ไม่ผิดหวังแล้ว แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ กินข้าวก็ไม่ได้กินด้วยกัน เที่ยวก็ไม่ได้เที่ยวด้วยกัน เจอเหน้าก็ไม่ได้เจอ ได้แต่คุยโทรศัพท์ได้ยินแค่เสียง จนวันที่ผมต้องกลับบ้านผมก็ยังไม่ได้เจอแม้แต่เงา
ขอบอกนิดนึงว่า ผมไปวันศุกร์เย็น กลับวันอาทิตย์เช้ามืด
   
ผมอยากทราบความคิดเห็นในใจของผู้หญิงว่า เวลาเจอแบบนี้จะทำอย่างไร?
จะหาเวลาออกมาหาไหม ถึงแม้จะไม่มีเวลาว่างจริงๆ