สองพ่อ-ลูก พสุวัฒน์-ปรานไม่ได้เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่จีแอลเอสเหรอ

บริษัทใหญ่ที่เป็น คอร์ปอเรชั่น ต่อให้ผู้ก่อตั้ง ต่อให้ถือหุ้นเปอร์เซ็นต์สูงสุด
ยังไงก็ต้องมีกรรมการบริหารครับ  คิดง่ายๆ คนเล่นาเอาเงินมาลงกับเราตัวเลขตั้งเยอะ
ปล่อยให้บริหารจัดการตามอำเภอใจ คงเป็นไปไม่ได้ ถ้าผู้ถือหุ้นใหญ่เชิดหนีล่ะ
ปล่อยให้บริหารตามอำเภอใจไม่ได้หรอก มันไม่ใช่เงินคุณทั้งหมด

ถ้าอยากทำอะไรตามใจฉัน เชิญตั้งบริษัทเดียวในนามส่วนบุคคล ไม่ใช่นิติบุคคล ไปเถอะ
หรือจดทะเบียนในนามคนเดียวไปซะ หรือธุรกิจในครัวเดือนไป ทำเองรับเองเจ๊งยกครัว อะไรแบบนี้
ต่อให้เจ้าของ  ผู้ถ้อหุ้นใหญ่  ก็หลุดตำแหน่งมานักต่อนัก

เรื่องแนวนี้ผมชอบ บอกลูกสาวเสมอ ต่อให้อยู่ในตำแหน่งสูง ของบริษัทใหญ่ ก็อย่าได้ผยองไป
เพราะขนาดเจ้าของ หรือผู้ถือหุ้นใหญ่ ยังหลุดตำแหน่งกันมานักต่อนัก นับประสาอะไร
กับหัวโขนปลอมๆ ที่เขาดีด้วยเพราะยังใช้งานคุณได้ แต่ไม่ใช่จะมีอำนาจบารมีอะไรขนาดนั้น
อย่าคิดให้ความสำคัญหรือยกหางตัวเอง ไปเอง สุดท้ายคุณก็แค่หมาตัวนึงที่ยังมีแรงทำงานให้เขาได้
ทุกครั้งที่ดูเหมือนคนตำแหน่งสูงกว่าปกป้องคุณจริงๆ แล้วเขาปกป้องบริษัท
รักลูกน้องให้เยอะ คนตำแหน่งเตี้ยเรี่ยดินรักเขาให้มากๆ  เพราะคนที่ตำแหน่งระดับคุณหรือสูงกว่าคุณ
หรือแม้แต่ผู้ก่อตั้ง ออกกันมาไม่รู้กี่คน บริษัทก็ยังอยู่กันได้ ล้วนแล้วแต่ด้วยกำลังขับเคลื่อน
จากคนทำงานระดับปฏิบัติการทั้งนั้น

ผมเคยเขียนเรื่องนี้ไว้ในคอลัมน์นึง ขอเอามาแชร์แล้วกัน สั้นๆ นะ
ภาพถ่ายจักรยาน คันนึงประกอบ ภาพนั้นที่แอนด์ ที่เบาะตกแต่งด้วยของมีราคา
แต่ที่ล้อ ยางเก่าๆ เส้นละไม่กี่บาท ราคาถูกสุดด้วยซ้ำ วงล้อที่ขึ้นสนิม ก้านล้อบางซี่ถูกสนิมกัด จนบางก้าน ขาดไปแล้ว
ผมเปรียบเทียบรถคันนี้กับองค์กร การให้ความสำคัญสิ่งบนที่ทำให้ดูดีมีหน้ามีตา ใครเห็นก็ประทับใจ
เพราะน้อยคนมากจะมองต่ำลงมา ทั้งที่ส่วนสำคัญสุดที่นำพารถคันนี้ไปข้างหน้า ก็คือล้อต่ำๆ เก่าๆ คู่นั้นนั่นแหละ
ล้อหลุด ยางแบน ต่อให้สวยหรูแค่ไหนถ้าขับออกไปอวดชาวโลกไม่ได้จะมีประโยชน์อัน

ผมให้ชื่อภาพนี้ว่า "เบื้องล่างที่ถูกหลงลืม"  ได้รางวัลด้วยครับ นานมากแล้วตั้งแต่สมัยเรียน
ได้ลงคอลัมน์หนังสือบริหารยุคนั้นด้วย