"พระภิกษุ"ในสายตาของเด็กสมัยโน้น

จำได้ว่าตอนสมัยเด็กเรียนรร.วัด เข้าออกวัด กินข้าววัด เป็นผู้รับใช้พระเวลาอยากฉันโอเลี้ยงหลังเพล วันหยุดหรือปิดเทอมก็วิ่งเล่นในวัด เป็นเด็กวัดในบางโอกาส จึงได้เห็นความเป็นไปในวัดเยอะมาก สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือ...ต้องเคารพนับถือเชื่อฟังพระเณรทุกรูปทุกองค์ บางครั้งเชื่อพระมากกว่าเชื่อครูหรือพ่อแม่เสียอีก
สมัยโน้นใครคิดจะบวชพระไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ก่อนอื่นต้องตั้งใจจะบวช ต้องตัดกิเลสตัณหาที่เคยมีที่เคยได้ต้องตัดให้ได้เสียก่อน ต้องไปศึกษาวิชาพระ เช่นกิจของสงฆ์ตั้งแต่เช้ามืดยันเข้านอน ต้องหัดท่อง7ตำนาน12ตำนานจนจำขึ้นใจ เพื่อใช้สวดตั้งแต่ตอนเป็นนาคเข้าอุโบสถ จนกระทั่งตอนเป็นพระ บางคนเข้าออกวัดก่อนได้บวชเป็นเดือนสองเดือนหรือหลายเดือน บางคนยอมแพ้ตั้งแต่ไก่โห่รู้ว่าตัวเองเป็นพระไม่ได้แน่นอน ถอยดีกว่าอย่าดันทุรังมีแต่จะทำให้เสื่อมเสียทั้งกับตัวเองและพระศาสนา
ปัจจุบันนี้กลับตาลปัตร์ คนที่อยากบวชส่วนหนึ่ง...
หนึคดี
แก้บน
ขี้เกียจทำงาน
อยากมีเงินใช้
อยากดัง
และฯลฯ
ที่อยากบวชเป็นพระภิกษุจริงๆตามพระธรรมวินัย...จะเหลือสักกี่คน?