รู้สึกบ้ามากที่ชอบไปได้ขนาดนั้นทั้งที่เราเป็นพนักงานใหม่อยู่ในช่วงทดลองงาน ส่วนเค้าเป็นระดับผู้บริหารค่ะ ตำแหน่งสูงมาก
ทั้งที่อายุห่างกับเราไม่กี่ปีซึ่งถือว่าเด็กมากกับตำแหน่ง
ครั้งแรกที่เห็นเราไม่รู้จักตำแหน่งเค้าหรอกค่ะแต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกถูกชะตา เค้าเป็นผู้ชายไม่สูงมากน่าจะประมาณ 170 นะผิวขาว สวมแว่นตา หน้าตา ดูเป็นมิตรแต่ก็ดูจริงจังรู้สึกว่าใช่เลย ก็เลยไปสืบ ๆ ดูพอรู้ตำแหน่งเข้า เรางี้เศร้าเลย รู้สึกเหมือนเค้าเป็นดอกฟ้า ส่วนเราเป็นหมาอยู่ก้นเหว
เลยก็แอบชื่นชอบต่อไปไม่กล้าบอกใคร เพราะพี่ๆ ฝ่ายเราหลายคนก็ชอบเค้าค่ะ เรียกว่าเค้าเป็นขวัญใจมหาชน แต่พวกเค้าก็ชอบเหมือนชื่นชมดารานะ แต่เราสิดันชอบมากกว่านั้น
ตอนแรกที่ได้แต่มองก็มีความสุขมากค่ะ ถุ้าวันไหนบังเอิญได้เห็นหน้าเค้านี่แบบมีความสุขไปทั้งวันเลย คิดว่าแค่นี้ก็พอละ
จนเมื่อเดือนที่แล้วเราได้คุยกับเค้าแบบจัง ๆ เพราะบังเอิญเจอกันระหว่างรอข้ามถนนไปทำงาน
เค้าหยุดให้เราเดินก่อนแต่เราไม่กล้า เค้าเลยบอกให้ไปพร้อมกัน แล้วเค้าก็ชวนคุยถามโน่นนี่ เราก็ตอบแบบงงๆ เบลอๆ รู้สึกเหมือนฝันเลย
พอถึงบันไดทางเข้าตึกเค้าเห็นเราหยุด เค้าก็หยุดรอให้ไปพร้อมกันแต่เราส่ายหน้าค่ะ กลัวถูกมองไม่ดี
เค้าก็รอสักพักแล้วก็ขอตัวไปก่อน
จากวันนั้นก็เจอเค้าบ่อยมากค่ะ บังเอิญเจอเกือบทุกวัน เวลาเจอกันเค้าก็จะยิ้มให้
ถ้าเห็นว่าเรากำลังจะเดินไปทางประตูเค้าก็จะเดินไปเปิดประตูให้
หลัง ๆ เรารู้สึกว่าเค้าต้องรู้แน่เลยว่าเราแอบชอบ เพราะเค้าชอบยิ้มแปลก ๆ แบบเจ้าเล่ห์นิด ๆไงไม่รู้
อย่างเวลาเราเห็นเค้าเดินอยู่ข้างหน้าเราจะรีบหยุดค่ะไม่กล้าไปใกล้
แต่เค้าก็เหมือนรู้เค้าจะหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง แล้วยิ้มให้เหมือนรู้ทันบอกให้เราเดินไปก่อน แล้วเค้าก็จะชอบเดินตามหลัง เป็นแบบนี้ตลอด
มันทั้งสุขทั้งทุกข์ค่ะ คือดีใจที่เค้าเหมือนจำหน้าเราได้ แต่ก็ทุกข์เพราะเรารู้สึกเราชอบเค้ามากขึ้นกว่าเดิมทุกทีเลย
แถมดูเหมือนเค้าจะดูออกจนตอนนี้ไม่อยากเห็นเค้าแล้วค่ะมันอายบอกไม่ถูก
ยิ่งเมื่อวาน เรากำลังจะไปกินข้าวกลางวันก็บังเอิญเจอเค้าอีกค่ะ เค้าจอดรถถามว่า กำลังจะไปทานข้าวหรอไปด้วยกันไหม
ในรถคันนั้นก็มีเพื่อนเค้าแล้วก็เลขาอีกสองคนอยู่ด้วยเรารู้สึกไม่ดีเลยแบบอิจฉานะ
เราก็ทำไรไม่ถูกเลยส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนีค่ะแต่ตอนนั้นรู้สึกอิจฉาเลขาเค้ามากๆ ที่ได้อยู่ใกล้ ๆ
จากที่เคยมีความสุขแค่แอบมองตอนนี้มันอยากได้มากกว่านั้นค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโลภขึ้นทุกที
จนตอนนี้ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเจอเลย
คิดแต่อยากตัดใจ ๆ มันทรมานมาก ๆ เลย แต่เราไม่กล้าบอกคนรู้จัก กลัวเค้าหาว่าไม่เจียมตัวเลยได้แต่มาระบายที่นี่ล่ะค่ะ
แล้วเราควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้
ทำยังไงดีแอบชอบคนหนึ่งมากๆ มากจนตอนนี้ไม่อยากเห็นหน้าเค้าแล้ว
ทั้งที่อายุห่างกับเราไม่กี่ปีซึ่งถือว่าเด็กมากกับตำแหน่ง
ครั้งแรกที่เห็นเราไม่รู้จักตำแหน่งเค้าหรอกค่ะแต่ไม่รู้ทำไมรู้สึกถูกชะตา เค้าเป็นผู้ชายไม่สูงมากน่าจะประมาณ 170 นะผิวขาว สวมแว่นตา หน้าตา ดูเป็นมิตรแต่ก็ดูจริงจังรู้สึกว่าใช่เลย ก็เลยไปสืบ ๆ ดูพอรู้ตำแหน่งเข้า เรางี้เศร้าเลย รู้สึกเหมือนเค้าเป็นดอกฟ้า ส่วนเราเป็นหมาอยู่ก้นเหว
เลยก็แอบชื่นชอบต่อไปไม่กล้าบอกใคร เพราะพี่ๆ ฝ่ายเราหลายคนก็ชอบเค้าค่ะ เรียกว่าเค้าเป็นขวัญใจมหาชน แต่พวกเค้าก็ชอบเหมือนชื่นชมดารานะ แต่เราสิดันชอบมากกว่านั้น
ตอนแรกที่ได้แต่มองก็มีความสุขมากค่ะ ถุ้าวันไหนบังเอิญได้เห็นหน้าเค้านี่แบบมีความสุขไปทั้งวันเลย คิดว่าแค่นี้ก็พอละ
จนเมื่อเดือนที่แล้วเราได้คุยกับเค้าแบบจัง ๆ เพราะบังเอิญเจอกันระหว่างรอข้ามถนนไปทำงาน
เค้าหยุดให้เราเดินก่อนแต่เราไม่กล้า เค้าเลยบอกให้ไปพร้อมกัน แล้วเค้าก็ชวนคุยถามโน่นนี่ เราก็ตอบแบบงงๆ เบลอๆ รู้สึกเหมือนฝันเลย
พอถึงบันไดทางเข้าตึกเค้าเห็นเราหยุด เค้าก็หยุดรอให้ไปพร้อมกันแต่เราส่ายหน้าค่ะ กลัวถูกมองไม่ดี
เค้าก็รอสักพักแล้วก็ขอตัวไปก่อน
จากวันนั้นก็เจอเค้าบ่อยมากค่ะ บังเอิญเจอเกือบทุกวัน เวลาเจอกันเค้าก็จะยิ้มให้
ถ้าเห็นว่าเรากำลังจะเดินไปทางประตูเค้าก็จะเดินไปเปิดประตูให้
หลัง ๆ เรารู้สึกว่าเค้าต้องรู้แน่เลยว่าเราแอบชอบ เพราะเค้าชอบยิ้มแปลก ๆ แบบเจ้าเล่ห์นิด ๆไงไม่รู้
อย่างเวลาเราเห็นเค้าเดินอยู่ข้างหน้าเราจะรีบหยุดค่ะไม่กล้าไปใกล้
แต่เค้าก็เหมือนรู้เค้าจะหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง แล้วยิ้มให้เหมือนรู้ทันบอกให้เราเดินไปก่อน แล้วเค้าก็จะชอบเดินตามหลัง เป็นแบบนี้ตลอด
มันทั้งสุขทั้งทุกข์ค่ะ คือดีใจที่เค้าเหมือนจำหน้าเราได้ แต่ก็ทุกข์เพราะเรารู้สึกเราชอบเค้ามากขึ้นกว่าเดิมทุกทีเลย
แถมดูเหมือนเค้าจะดูออกจนตอนนี้ไม่อยากเห็นเค้าแล้วค่ะมันอายบอกไม่ถูก
ยิ่งเมื่อวาน เรากำลังจะไปกินข้าวกลางวันก็บังเอิญเจอเค้าอีกค่ะ เค้าจอดรถถามว่า กำลังจะไปทานข้าวหรอไปด้วยกันไหม
ในรถคันนั้นก็มีเพื่อนเค้าแล้วก็เลขาอีกสองคนอยู่ด้วยเรารู้สึกไม่ดีเลยแบบอิจฉานะ
เราก็ทำไรไม่ถูกเลยส่ายหน้าแล้วรีบเดินหนีค่ะแต่ตอนนั้นรู้สึกอิจฉาเลขาเค้ามากๆ ที่ได้อยู่ใกล้ ๆ
จากที่เคยมีความสุขแค่แอบมองตอนนี้มันอยากได้มากกว่านั้นค่ะ รู้สึกว่าตัวเองโลภขึ้นทุกที
จนตอนนี้ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากเจอเลย
คิดแต่อยากตัดใจ ๆ มันทรมานมาก ๆ เลย แต่เราไม่กล้าบอกคนรู้จัก กลัวเค้าหาว่าไม่เจียมตัวเลยได้แต่มาระบายที่นี่ล่ะค่ะ
แล้วเราควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้