อ้ายพวกอังวะ ไยทำกับอ้ายเลาได้เยี่ยงนี้

ครูทองอินเกือบจักฆ่าเอ็งได้อยู่แล้วเชียว ไยจึ่งเอาคุณพระพิสุทธิ์มาเป็นกำบังเยี่ยงนี้เล่า ซ้ำยังแสร้งทำเป็นคนดี อีกมิช้านานดอก เอ็งคงจักถึงฆาตเป็นแน่แท้ แต่วันนี้ก็เป็นวันที่อ้ายกล้านั้นต้องสูญเสียผู

เพลานี้ความสัมพันธ์ของอ้ายศรีแลอ้ายเมืองใจมิใคร่ดีนัก ด้วยอ้ายเมืองใจนั้นไซร้รู้สึกเจ็บทุกคราที่เห็นจันกะพ้อกับอ้ายศรี ทั้งนี้ในอตีตาฉบับก่อน ก็หาได้มีเยี่ยงนี้ไม่ ทั้งอ้ายศรีแลอ้ายเมืองใจมีความสัมพัน

มีหลายฉากที่ประทับใจในวันนี้ ทั้งฉากที่มิตรผู้เสียสละทั้งสี่ ยอมให้อ้ายศรีแลอ้ายเมืองใจหนีไปเอาปืนใหญ่ให้ได้ ส่วนพวกตนก็ได้พลีชีพแทน ต่อจากนั้น ก็เป็นฉากที่อ้ายยศสันต์ปรึกษาเรื่องงานกับนายแม่ นายแม่ไ

;(;(;(;(;(;( ทำไมไม่ให้วิ่งหนีไป เอาไปใช้งานก็ได้ ทำไมต้องฆ่า อ้ายเลา อุตส่าห์ ลุ้นมาทั้งเรื่อง ทำไมใจร้า อ้ายพวกอังวะ ใจร้ายยยยยย น้ำตานองเลย ตอนอ้ายเลา ล้ม หัวกระแทกพื้น นอนตายตาไม่หลับด้วย โถ โ

ปั่นหัวคนในค่ายอยู่ได้ หากแม้นมิมีชาวค่ายระจันจับได้แลปลิดชีวิตมันทิ้ง ก็คงจักต้องตายด้วยน้ำมือของข้าศึกเป็นแน่แท้ แม้นบ้านเมืองตัวเองยังทรยศได้ นับประสากระไรกับข้าศึกเล่า คงมิต่างกับอ้ายพระยาจักรีเป็