เรื่องมีอยู่ว่า
เมื่อต้นเดือน ที่ผ่านมาครับ ผมกับแฟนนัดกันว่าจะมาอ่านหนังสือด้วยกัน (ผมปี2 พี่เค้าทำงานแล้วครับอายุ22ปี) โดยนัดกันที่ห้างแห่งนึงตอน 11 โมง ตอนเวลา 10 โมงของวันนั้น พี่เค้าทักเฟสมาบอกว่าพึ่งตื่น อาจจะมาถึงช้าหน่อย ผมก็ไม่ได้อะไร..ไปนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่ร้าน แต่เวลาผ่านไปจนเที่ยง บ่ายโมง บ่ายสอง เค้าก้ยังไม่มา ผมก้โทรถามเป็นระยะๆ แต่คิดว่ารถติดเลยไม่ได้คิดอะไรมากเพราะบ้านพี่เค้าก็ค่อนข้างไกลพอสมควร พอเวลาเกือบๆบ่ายสาม พี่เค้าทักมา บอกว่าเผลอหลับไป แล้วถามว่าจะเอาไงต่อ ให้เค้ามาหาหรือให้ผมไปหาเค้าที่ร้านอาหาร ตอนนั้นผมก็หงุดหงิด+งอน แบบว่ารอนานตั้งแต่เช้า ผมเลยบอกพี่เค้าไปว่า 'แล้วแต่ เอาไงก็เอา รอมาตั้ง 11 โมงแล้ว' คราวนี้พี่เค้าก็ขอโทษครับ แล้วบอกอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกจากบ้านแล้ว ไอผมก็งงเลยครับ แบบว่าตั้งใจจะงอนๆให้เค้าง้อบ้างไรบ้าง ก่อนพี่เค้าจะหายไปช่วงนั้น(ยอมรับว่าอารมณ์ตัวเองเริ่มขึ้นนิดๆ) ผมเลยบอกพี่เค้าไปว่า ถ้าผมเป็นเค้า ผมจะขอโทษแล้วรับมาหาแฟนให้เร็วที่สุด' จากนั้นเค้าก็บอกให้ผมไปหาคนที่ดีกว่าเค้า จะได้ไม่ต้องมาทนรับอารมณ์กับคนแบบนี้ ไอผมนี่ก็ช็อคหนักกว่าเก่าเลยครับ จากนั้นพี่เค้าก็ไม่ได้ตอบอีกเลย...พอเย็นๆพี่เค้าก็ตั้งสเตตัสทั้งในเฟสและไลน์ แบบตัดพ้อว่าอยากอยู่คนเดียว
ผมก็งงมากๆครับ แบบว่าผมเป็นคนผิดใช่ไหม ผมก็โทษตัวเองมากๆเลยร้องไห้เกือบถึงเช้าอะครับ ทั้งเพื่อนๆและพี่ที่รู้ว่าผมกับพี่เค้าคบกันก็ทักมาถาม ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักมากเลยครับ
วันถัดมาผมเลยไปหาดักรอพี่เค้าที่ทำงานครับ พอพี่เค้าเจอหน้าผมก็เหมือนพยายามหนี ไม่ยอมคุย-ตอบ ใส่หูฟังตลอดเลย ผมนี่ร้องไห้เลยครับ ถามเค้าตลอดว่าทำไมถึงเป็นยังงี้ แล้วเหมือนพี่เค้าก็ปลอบๆ แล้วชวนผมไปห้างด้วย ผมก็แอบดีใจนิดๆ แต่มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกห่างๆกับเค้า เหมือนผมไม่มีตัวตนเลยตอนไปกับเค้า ก่อนกลับบ้านผมถามเค้าว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ผมไม่ดีหรอ งี่เง่าเอาแต่ใจเกินไปรึป่าว แล้วก็กอดเค้าแล้วก็ร้องไห้อยู่ตรงสถานีบีทีเอสเลยครับ ผมรู้แต่ว่าตอนนั้นผมกลัวๆ กลัวมากๆ กลัวที่เค้าจะจากไป แต่เค้าก็ตอบมาด้วยเสียงสั่นๆ+ร้องไห้ 'ว่าที่อยากอยู่คนเดียวเพราะช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยไป การที่ห่างกันแบบนี้อาจจะทำให้เราได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้าง ที่หายไปก็ไม่ใช่หายไปตลอด ยังอยู่แถวนี้ ทักมาคุยกันได้เหมือนเดิม ยังไงก้ตอบกลับไปอยู่แล้ว แต่ขอเวลาซักพัก อาจซัก1เดือน 2เดือน หรือมากกว่า ถ้าเจอคนใหม่ที่เค้าเข้ามา ก็ให้เปิดใจรับเค้า' ตอนนั้นผมทำไรไม่ถูกครับพี่ ร้องไห้เยอะมาก คนก็มองกันเต็มเลย แต่ผมทำไรไม่ถูกครับ สุดท้ายเค้าก็มาส่งผมขึ้นรถกลับบ้าน..
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมก็พยายามคุยกับเค้าปกตินะครับ แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเค้าพยายามหนีผม ถามไปแล้วก็ตอบกลับมาแค่ 'ครับ' หรือนานๆถามไปแล้วจะตอบกลับมาทีนึง ทั้งที่ออนเฟสอยู่ เมื่อวันเสาร์ผมมีสอบแล้วขากลับผมเป็นลมไปแล้ว เค้าก็เป็นคนเดียวที่ถามผมทุกอย่าง ให้เค้าไปรับกลับมาบ้านมั้ย ผมเลยยิ่งสับสนครับ ว่าตอนนี้พี่เค้ารู้สึกยังไงกับผมกันแน่ ผมยอมรับเลยว่าผมอึดอัดมากครับ วางตัวไม่ค่อยถูก ผมเข้าไปส่องดูเฟสพี่เค้าทุกวันเลยครับ 1.ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ ควรรอต่อไปมั้ยรึผมควรถอยห่างออกมา?
2.อีกไม่กี่วันจะถึงวันครบรอบผมกับพี่เค้าแล้ว ผมควรจะไปหาเค้าดีมั้ยครับ?
อยากสอบถามความคิดเห็นของทุกคนหน่อยครับ
เมื่อต้นเดือน ที่ผ่านมาครับ ผมกับแฟนนัดกันว่าจะมาอ่านหนังสือด้วยกัน (ผมปี2 พี่เค้าทำงานแล้วครับอายุ22ปี) โดยนัดกันที่ห้างแห่งนึงตอน 11 โมง ตอนเวลา 10 โมงของวันนั้น พี่เค้าทักเฟสมาบอกว่าพึ่งตื่น อาจจะมาถึงช้าหน่อย ผมก็ไม่ได้อะไร..ไปนั่งอ่านหนังสือรออยู่ที่ร้าน แต่เวลาผ่านไปจนเที่ยง บ่ายโมง บ่ายสอง เค้าก้ยังไม่มา ผมก้โทรถามเป็นระยะๆ แต่คิดว่ารถติดเลยไม่ได้คิดอะไรมากเพราะบ้านพี่เค้าก็ค่อนข้างไกลพอสมควร พอเวลาเกือบๆบ่ายสาม พี่เค้าทักมา บอกว่าเผลอหลับไป แล้วถามว่าจะเอาไงต่อ ให้เค้ามาหาหรือให้ผมไปหาเค้าที่ร้านอาหาร ตอนนั้นผมก็หงุดหงิด+งอน แบบว่ารอนานตั้งแต่เช้า ผมเลยบอกพี่เค้าไปว่า 'แล้วแต่ เอาไงก็เอา รอมาตั้ง 11 โมงแล้ว' คราวนี้พี่เค้าก็ขอโทษครับ แล้วบอกอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากออกจากบ้านแล้ว ไอผมก็งงเลยครับ แบบว่าตั้งใจจะงอนๆให้เค้าง้อบ้างไรบ้าง ก่อนพี่เค้าจะหายไปช่วงนั้น(ยอมรับว่าอารมณ์ตัวเองเริ่มขึ้นนิดๆ) ผมเลยบอกพี่เค้าไปว่า ถ้าผมเป็นเค้า ผมจะขอโทษแล้วรับมาหาแฟนให้เร็วที่สุด' จากนั้นเค้าก็บอกให้ผมไปหาคนที่ดีกว่าเค้า จะได้ไม่ต้องมาทนรับอารมณ์กับคนแบบนี้ ไอผมนี่ก็ช็อคหนักกว่าเก่าเลยครับ จากนั้นพี่เค้าก็ไม่ได้ตอบอีกเลย...พอเย็นๆพี่เค้าก็ตั้งสเตตัสทั้งในเฟสและไลน์ แบบตัดพ้อว่าอยากอยู่คนเดียว
ผมก็งงมากๆครับ แบบว่าผมเป็นคนผิดใช่ไหม ผมก็โทษตัวเองมากๆเลยร้องไห้เกือบถึงเช้าอะครับ ทั้งเพื่อนๆและพี่ที่รู้ว่าผมกับพี่เค้าคบกันก็ทักมาถาม ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักมากเลยครับ
วันถัดมาผมเลยไปหาดักรอพี่เค้าที่ทำงานครับ พอพี่เค้าเจอหน้าผมก็เหมือนพยายามหนี ไม่ยอมคุย-ตอบ ใส่หูฟังตลอดเลย ผมนี่ร้องไห้เลยครับ ถามเค้าตลอดว่าทำไมถึงเป็นยังงี้ แล้วเหมือนพี่เค้าก็ปลอบๆ แล้วชวนผมไปห้างด้วย ผมก็แอบดีใจนิดๆ แต่มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกห่างๆกับเค้า เหมือนผมไม่มีตัวตนเลยตอนไปกับเค้า ก่อนกลับบ้านผมถามเค้าว่าทำไมถึงทำแบบนี้ ผมไม่ดีหรอ งี่เง่าเอาแต่ใจเกินไปรึป่าว แล้วก็กอดเค้าแล้วก็ร้องไห้อยู่ตรงสถานีบีทีเอสเลยครับ ผมรู้แต่ว่าตอนนั้นผมกลัวๆ กลัวมากๆ กลัวที่เค้าจะจากไป แต่เค้าก็ตอบมาด้วยเสียงสั่นๆ+ร้องไห้ 'ว่าที่อยากอยู่คนเดียวเพราะช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยไป การที่ห่างกันแบบนี้อาจจะทำให้เราได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองบ้าง ที่หายไปก็ไม่ใช่หายไปตลอด ยังอยู่แถวนี้ ทักมาคุยกันได้เหมือนเดิม ยังไงก้ตอบกลับไปอยู่แล้ว แต่ขอเวลาซักพัก อาจซัก1เดือน 2เดือน หรือมากกว่า ถ้าเจอคนใหม่ที่เค้าเข้ามา ก็ให้เปิดใจรับเค้า' ตอนนั้นผมทำไรไม่ถูกครับพี่ ร้องไห้เยอะมาก คนก็มองกันเต็มเลย แต่ผมทำไรไม่ถูกครับ สุดท้ายเค้าก็มาส่งผมขึ้นรถกลับบ้าน..
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมก็พยายามคุยกับเค้าปกตินะครับ แต่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเค้าพยายามหนีผม ถามไปแล้วก็ตอบกลับมาแค่ 'ครับ' หรือนานๆถามไปแล้วจะตอบกลับมาทีนึง ทั้งที่ออนเฟสอยู่ เมื่อวันเสาร์ผมมีสอบแล้วขากลับผมเป็นลมไปแล้ว เค้าก็เป็นคนเดียวที่ถามผมทุกอย่าง ให้เค้าไปรับกลับมาบ้านมั้ย ผมเลยยิ่งสับสนครับ ว่าตอนนี้พี่เค้ารู้สึกยังไงกับผมกันแน่ ผมยอมรับเลยว่าผมอึดอัดมากครับ วางตัวไม่ค่อยถูก ผมเข้าไปส่องดูเฟสพี่เค้าทุกวันเลยครับ 1.ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงดีครับ ควรรอต่อไปมั้ยรึผมควรถอยห่างออกมา?
2.อีกไม่กี่วันจะถึงวันครบรอบผมกับพี่เค้าแล้ว ผมควรจะไปหาเค้าดีมั้ยครับ?